Σπαρτακιάδα 2016

  Το 2016 ήταν η τέταρτή μου Σπαρτακιάδα.
  Τέταρτη; Μμμμμ, ναι! Για να τα βάλω κάτω:

-2009. Σπαρτακιάδα με τους Σουηδούς. Είχε αλλάξει ημερομηνία της Σπαρτακιάδας λόγω εκλογών. Ένας Σουηδός με έναν Έλληνα της Σουηδίας είχαν κλείσει τα εισιτήριά τους και έτσι μια μεγάλη παρέα (μεταξύ αυτών Πλέγας, Βολιώτης, Κωνσταντόπουλος, Πολυπαθέλης, Ιπποκράτης, Γιώργος Λαζαρίδης κ.α.). Επιστροφή με ιδιωτικό πουλμανάκι.

Η παρέα του 2009

-2011. Σπαρτακιάδα επίσημη με πρόκριση μέσω Γαλλίας. Χρόνος 10.14 με το ελεύθερο να δίνεται στους Μύλους. Επιστροφή με ΚΤΕΛ αυθημερόν.

-2015. Σπαρτακιάδα support στον Κώστα Μαϊστράλη

και τέλος

-2016. ΣΠΑΡΤΑΚΙΑΔΑ support στον ΝΙΚΟ ΚΑΣΟΜΟΥΛΗ 

  Στην πρόταση του φίλου μου του Νίκου δεν μπορούσα να πω όχι καθώς ήταν ένας τρόπος να τον "εκβιάσω" για να μου κάνει γρήγορα σέρβις στο αυτοκίνητο.

  Οπότε, την Παρασκευή πριν τη διοργάνωση έμεινε στο σπίτι μου και το πρωί πήγαμε στην εκκίνηση, εκείνος με το ποδήλατο κι εγώ με το Άτος.

  Η παραλαβή των εγγράφων έγινε σχετικά γρήγορα. Το μόνο αρνητικό είναι το αυτοκόλλητο με το νούμερο για το αυτοκίνητο το οποίο δεν ξεκολλάει με τίποτε και αφήνει σημάδι στο παρμπρίζ. Το ήξερα όμως φέτος και για αυτό κόλλησα μόνο τις ακρούλες. Στην εκκίνηση κάναμε χαβαλέ με τον Αντώνη Τρούσα, συμπρεβετά αλλά και κρυφοσαπορτά!

  

  Πριν αρχίσω τα περιγραφικά θέλω να αναφέρω πως η όλη διοργάνωση ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Η συμβολή όμως της αστυνομίας, που δεν έχει τόσο μεγάλη εμπειρία σε ποδηλατικά γεγονότα, σε μερικά σημεία μου προκαλούσε απορία.

  Ας πάμε τώρα στα του αγώνα. Γίνεται η εκκίνηση και 280 ποδηλάτες και ποδηλάτισσες ξεκινούν από το Παναθηναϊκό Στάδιο. Πρώτα αυτοί και πίσω οι συνοδείες.  Εκεί μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως ενώ οι ποδηλάτες είχαν τροχονόμο στα φανάρια, δεν ίσχυε το ίδιο με τις συνοδείες. Οπότε τους χάσαμε στο πρώτο κόκκινο και μετά προσπαθούσαμε να τους πιάσουμε...

Με τον Αντώνη σε φανάρι στη Λ. Αθηνών κυνηγώντας το πελοτόν

  Η μετακίνησή μας μέχρι την Κόρινθο ήταν σε αργούς ρυθμούς, πότε στη ΛΕΑ και πότε στη δεξιά λωρίδα, ανάλογα με τον αστυνομικό που είχαμε κοντά μας.

  Εγώ είχα σκοπό ο αθλητής μου να βγάλει τον μη ανταγωνιστικό αγώνα με ένα παγούρι και όσο το δυνατόν λιγότερα τρόφιμα πάνω του. Αυτό σημαίνει πως θα έπρεπε ανά 20-30 χιλιόμετρα στην ευθεία και ανά 4-5 στην ανηφόρα να είμαι δίπλα του. Όμως ως την Κόρινθο έπρεπε να είναι αυτάρκης διότι απαγορεύεται να πλησιάσουμε τους ποδηλάτες πριν από εκείνο το σημείο.

  Φεύγοντας από το Canale στην διώρυγα της Κορίνθου -εκεί ήταν η πρώτη στάση-, τα αυτοκίνητα γίναμε και πάλι κομβόι κρατώντας τη δεξιά λωρίδα. Μετά από περίπου 10 χιλιόμετρα δόθηκε το "ελεύθερο" δηλαδή η εκκίνηση του αγώνα. Εκεί έγινε άλλο ένα περίεργο από την αστυνομία.

  Άκριβώς πριν το ελεύθερο ήμουν τέταρτο αυτοκίνητο. Μπροστά ήταν: Περιπολικό, ασθενοφόρο, άλλο ένα αυτοκίνητο συνοδείας. Το περιπολικό, αντί να ακολουθήσει το κυρίως γκρουπ, έμεινε πίσω από τον τελευταίο ποδηλάτη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ανάμεσα από τις συνοδείες και το "κυρίως" γκρουπ να μπουν φορτηγά, αγροτικά και πούλμαν.

  Αυτό άγχωσε εμάς τους οδηγούς διότι χρειάστηκε να "πατήσουμε" λίγο παραπάνω για να πιάσουμε τους αθλητές μας.

 Εγώ είχα "ραντεβού" με τον Νίκο στις γραμμές στα Δερβενάκια, όπου με πολλές προσπεράσεις έφτασα 15' πριν από εκείνον.

  Του είχα ετοιμάσει ένα παγούρι με κολλημένο τζελάκι πάνω αλά Tour de France.

Και από την απέναντι πλευρά:

  Στη συνέχεια τον ακολούθησα για λίγο, αλλά για να μην μπλέκω με το Άργος και τα στενά του. η επόμενή μας συνάντηση ήταν στους Μύλους.

  Το κοντρόλ είναι λίγο μετά από του Μύλους, σε ένα βενζινάδικο-εστιατόριο στη βάση της ανηφόρας με το όνομα Κωλοσούρτης. Το μεγάλο κομμάτι της ανηφόρας τελειώνει σε ένα χωριό που λέγεται Αχλαδόκαμπος.
  Ο Κωλοσούρτης λέγεται πως πήρε το όνομα επειδή τα μουλάρια κουράζονταν κι έβαζαν κάτω κώλο για να ξεκουραστούν και οι μουλαράδες τα έσερναν. Όσο για τον Αχλαδόκαμπο... καμία σχέση με αχλάδια. Ο μύθος λέει πως κάποιος είδε το μέρος και προσφώνησε: "Αχ! Λαδόκαμπος", από τις πολλές ελιές που είχε.

  Οι ποδηλάτες, που μέχρι εκεί πήγαινε σε γκρουπ, έφευγαν ένας-ένας για να αντιμετωπίσουν την ανηφόρα.

"Νίκο, θα σε περιμένω δύο φουρκέτες πιο πάνω"

  Τον Νίκο τον περίμενα ανά δυο φουρκέτες στην αρχή και μετά από από τη μέση της ανηφόρας τον άφησα αφού βεβαιώθηκα πως είναι εντάξει για μερικά χιλιόμετρα. Στο δρόμο έπιανα κουβέντα με οποιονδήποτε ποδηλάτη γνώριζα από τα μπρεβέ, αλλά και με συνοδούς.

  Το πρώτο κομμάτι της ανηφόρας τελειώνει στο "πυροβολείο" ένα μέρος σαν στοιχειωμένο auto-grill.

Αναμνήσεις από την εποχή που αυτός ήταν ο μοναδικός δρόμος για Τρίπολη.
Δεν το έχω προλάβει, αλλά έχω ακούσει διηγήσεις.

    Εκεί παρατήρησα την άρτια διοργάνωση της ΠΕΠΑ. Στο σημείο ήταν δύο μηχανάκια κι ένα αυτοκίνητο της διοργάνωσης. Συνεννοούνταν ποιο γκρουπ θα συνοδέψει ο καθένας. Η αλήθεια είναι πως δεν είδα ποτέ γκρουπ με πάνω από τρεις ποδηλάτες χωρίς συνοδεία από την ΠΕΠΑ. Και τι συνοδεία! Το μηχανάκι ήταν πάντα 100-200 μέτρα μπροστά, πάνω στη διαχωριστική γραμμή για να "φρενάρει" τα οχήματα από το αντίθετο ρεύμα. Αναβόσβηναν τα φώτα σε όποιο αυτοκίνητο πήγαινε αργά στο ρεύμα των ποδηλατών, γενικά υπήρχε τεράστια αίσθηση ασφάλειας και από τους ποδηλάτες αλλά και από εμένα, καθώς επικοινωνούσαν και με εμάς όποτε χρειαζόταν.

 Από το πυροβολείο η διαδρομή έχει κάποια πάνω κάτω, όμως ο μεγάλος αντίπαλος ήταν ο πανίσχυρος κόντρα αέρας. Τόσο δυνατός που όταν σταμάτησα για να γεμίσω τα παγούρια σε μια πηγή σκεφτόμουν "πώς θα κάνουν ποδήλατο;".

Πολύς κόντρα αέρας λέμε!

  Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω υπάρχει μια πηγή, λίγο κρυμμένη και ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να γεμίσω τα τέσσερα παγούρια του Νίκου. Είχε το ένα πάνω του και τα υπόλοιπα τα είχα στο ψυγειάκι με παγοκύστες. Συνολικά έφερε πέντε(!) παγούρια για τη Σπαρτακιάδα. Φρόντιζα να είναι όλα γεμάτα με ισοτονικό και δροσερά. Επίσης είχα μισόλιτρα μπουκαλάκια με νερό είτε για πόση είτε για τα πόδια ή την πλάτη ανάλογα τη ζέστη της στιγμής. Επίσης μαζί μου είχα τζελ, μπανάνες, μπισκότα, σάντουιτς και αποξηραμένα σύκα.

  Οι συναντήσεις μας με τον Νίκο είχαν πια μπει σε μια ρουτίνα. Τον περίμενα σχεδόν σε κάθε ανηφοράκι, μικρό ή μεγάλο. Εκείνος μου πέταγε το παγούρι και μου ζήταγε τι ήθελε. Εγώ τα είχα όλα έξω στο παρμπρίζ, και έπιανα αυτά που ήθελε, έτρεχα λίγο δίπλα του και του τα έδινα.

  Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην Τρίπολη όπου για τα 5 χιλιόμετρα μπαίνοντας στην πόλη ήμουν σταθερά πίσω του.

  Αφού ο Νίκος έχασε λίγη ώρα χωρίς λόγο, ξεκίνησε, μαζί του κι εγώ. Βγαίνοντας από την Τρίπολη γέμισα αέριο το αυτοκίνητο και έχασα αρκετή ώρα καθώς το βενζινάδικο είχε κίνηση. Από συνοδείες αλλά και ένα ντόπιο πατέρα (πατήρ - πατρός/πατέρα - πατέρα - πάτερ). Χρειάστηκε αρκετή ώρα για να τον φτάσω αλλά ήμουν εκεί, στη Μανθυρέα, την πρώτη από τις τρεις μικρές ανηφόρες ανάμεσα σε Τρίπολη και Σπάρτη. Με τον γνωστό τρόπο του έδωσα αυτά που ήθελε, και τον ενημέρωσα για τα υψομετρικά της συνέχειας.

  Στο δεύτερο ανηφοράκι πήγαμε σχεδόν μαζί και στο τρίτο του έδωσα ένα παγούρι για τα 20+ χιλιόμετρα κατάβασης. Αντιανεμικό δεν ήθελε, αν κι εγώ τον είχα δαγκώσει έξω.

  Την κατηφόρα την πήγα πίσω από το γκρουπ που ήταν ο Νίκος. Από την Τρίπολη και ύστερα ο Φώτης Αντωνόπουλος ήταν με το σκούτερ και τους άνοιγε δρόμο.

  Στη Σπάρτη φτάσαμε στις 17.24 σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα. Αφού φτιάξαμε τα αλάρμς που χάλασαν από τις πολλές ώρες πήγαμε στο δωμάτιο. Εγώ πήρα σουβλάκια και αφού άραξα πήγαμε βόλτα και στις 21.30 βρεθήκαμε στις πολύ όμορφες απονομές, στην κεντρική πλατεία. Εκεί είχα τερματίσει εγώ το 2011. Μάλλον όμως επειδή όλοι έβγαζαν φωτογραφία στο άγαλμα του Λεωνίδα, μεταφέρθηκε εκεί ο τερματισμός.

 Την επόμενη ημέρα και μετά από τον αγώνα "Ξηροκάμπι" ο Νίκος κι εγώ, μαζί με τον επιβάτη μας Steffen Streich γυρίσαμε πίσω με πολύ κουβέντα.

  Δεν μπόρεσε να λείψει η αγαπημένη μου στάση για σουβλάκια (σαλάτα για τον Στέφανο) στα Ίσθμια.

Κάθε φορά εντυπωσιακή η γέφυρα που ανεβοκατεβαίνει.

 Και το παρακάτω πέρασε από μπροστά μας. Εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο και δεν μπόρεσα να το φωτογραφίσω...

  Και δυο-τρία λόγια.

• Η ΠΕΠΑ έδωσε όλο τον καλό της εαυτό για μια υπέροχη διοργάνωση. (Μήπως όμως να γίνεται βράβευση και στα πληρώματα συνοδείας; Πέρα του ότι κουραζόμαστε εξίσου βοηθούμε και άτομα άσχετα με τον αθλητή μας. Όλοι μας δώσαμε νερό σε αρκετούς αθλητές)
• Ο Στέφαν δεν έχει καβαλήσει το καλάμι. Συζητούσαμε με ενθουσιασμό για τις περιπέτειες μας. Μου έδωσε θετική ενέργεια το γεγονός πως δεν θεωρεί τίποτα από ό,τι κάνει αυτονόητο. Και επίσης είναι καλός ακροατής.
• Νίκο, ελπίζω να σου στάθηκα όπως θα ήθελες. Προσπάθησα να σε συνοδεύσω όπως θα ήθελα να μου κάνουν εμένα, μακάρι να ήταν αυτό που περίμενες
• Στις φωτογραφίες που έχω ανεβάσει από FB δεν έχω δικαιώματα και για αυτό τις παρέθεσα όπως υπήρχαν αυτούσιες από εκεί.