Στο unplugged οι Nirvana τραγούδούδαν...
Έτσι και για εμένα αυτό το 1000άρι ήταν όλο σχετικά τον ύπνο.
Ένιωσα ήρωας και μόνο που βρέθηκα στην εκκίνηση την Παρασκευή το πρωί. Με δύο δουλείες για εκείνη την εβδομάδα, Τρίτη βράδυ χωρίς ύπνο, Τετάρτη, με 3 ώρες, Πέμπτη με 3 ώρες και με τον κοντρολίερη στο Στόμιο να φιξάρεται Πέμπτη πρωι, η συμμετοχή μου έγινε σίγουρη λίγοτερο από 24 ώρες πριν από την έναρξη της εκδήλωσης.
Όμως νομίζω πως δεν έχει νόημα να περιγράψω 1000 χιλιόμετρα τόσο αναλυτικά όπως στο προηγούμενο 1000άρι εδώ, αλλά ούτε τόσο λιτά όπως σε αυτό το 1000άρι.
Αν αφήσω στην άκρη τα πολλά "πάτησα, χαλάρωσα, πήγα με αυτόν, έφαγα αυτά" τι μένει; Ο ύπνος και οι στάσεις! Κι επειδή πολλές φορές το έχω σκεφτεί αλλά δεν το έχω κάνει ακόμη, θα αναφερθώ κυρίως στον ύπνο:
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΥΠΝΟ
Στην τσάντα μπήκαν όλα τα εργαλεία μου, πάρα πολλά φαγητά, κυρίως για οικονομία στο δρόμο, μια δευτερη αλλαξιά ρούχα, διάφορα πραγματάκια για προσωπική υγιεινή και διάφορα βοηθήματα που έκαναν τη διαδρομή μου πιο ευχαριστη. (Όχι τιποτα πονήρο γιατί κάπως έτσι φαίνεται αυτό που έγραψα! Κυρίως για το Autan μιλάω!)
Προεκκίνηση, εκκίνηση και μπήκα στο παιχνίδι.
Υπήρχαν και άλλοι με λίγες ώρες ύπνου, όπου μοιραστήκαμε την κούρασή μας στο Κατσιμίδι, όμως μέχρι τη Χαλκίδα ξαναβρέθηκα μόνος.
Ανέβηκα τον Άγιο, ανέβηκα στη Λίμνη, έκανα τα πάνω κάτω και έφτασα στην Αιδηψό.
Ως τον Αγιόκαμπο έμενε μια ανηφόρα 120 υψ. η οποία με ταλαιπώρησε πιο πολύ απ' τις προηγούμενες.
Προεκκίνηση, εκκίνηση και μπήκα στο παιχνίδι.
 |
| Τατόι. Σε πρώτο πλάνο τα πράγματα του Sir Pitsis |
Τατόι: 1/7 07.00
Υπήρχαν και άλλοι με λίγες ώρες ύπνου, όπου μοιραστήκαμε την κούρασή μας στο Κατσιμίδι, όμως μέχρι τη Χαλκίδα ξαναβρέθηκα μόνος.
 |
| Τούνελ. γέφυρες... Από παντού περνάμε στα brevets |
 |
| Τέτοιες οάσις με βοήθησαν τη ζεστή αυτή μέρα |
Ανέβηκα τον Άγιο, ανέβηκα στη Λίμνη, έκανα τα πάνω κάτω και έφτασα στην Αιδηψό.
Ως τον Αγιόκαμπο έμενε μια ανηφόρα 120 υψ. η οποία με ταλαιπώρησε πιο πολύ απ' τις προηγούμενες.
Εκτός από τις ανηφόρες, η μεγάλη δυσκολία ως το φέρυ μποτ ήταν η θερμοκρασία. Το garmin εδειχνε 41,8 για αρκετή ώρα. Στη προϋπάρχουσα κούραση προσθέθηκε και η κόπωση από τις ανηφόρες και τελικά η ταχύτητά μου στις ανηφόρες ήταν μονοψήφια, μεταξύ 6 και 8 χλμ/ω... Βασανιστικά αργά!
Αγιόκαμπος: 1/7 16.29
(2.19 πριν κλείσει)
 |
| Το καράβι μυρίζει διακοπές, όποτε κι αν το πάρεις |
Με το πέρασμα από το φέρυ, ο καιρός άλλαξε, με ελαφρύ αεράκι και συννεφιά.
Πολύ όμορφα συνέχισα βρισκόμενος ανάμεσα από πολλά γκρουπ αλλά μη ώντας σταθερά σε ένα. Λίγοι μόνο από την παρέα μου: Θοδωρής, Στράτος, Γεράσιμος, Θοδωρής, Σάκης, Σκοπελίτης.
 |
| Αχίλλειο. Άλλαξε ο καιρός |
 |
| At last: Ευθείααααα!!! |
 |
| Μικροθήβες. H Red Bull ζήλεψε το Monster κι έβγαλε γεύσεις |
Με τον ερχομό της νύχτας άρχισαν οι δυσκολίες. Είχα μπει στο κομμάτι από την Αγιά προς τον Αγιόκαμπο Λάρισας, μια νύχτα δίχως φεγγάρι. Με κούρασε αρκετά η κατηφόρα διότι τα μάτια μου είχαν αρχίσει να κλείνουν. Είχα την αίσθηση πως ο δρόμος αριστερά και δεξιά είχε θάμνους μην αφήνοντας ούτε ένα κομματάκι χώματος για ύπνο.
Ο μόνος τρόπος για να κλείσω τα μάτια μου ήταν να σταματήσω όσο πιο δεξιά γίνεται, να ξεκουμπώσω τα πετάλια και να βάλω τα χέρια μου στο τιμονι και το κεφάλι μου πάνω σε αυτά. Με το που κοιμάμαι, πέφτει ο μυικός τόνος, τα πόδια λυγίζουν και ξυπνώ. Αυτό έγινε δύο φορές ως το Αγιόκαμπο. Το κόλπο το ανακάλυψα στην πρώτη μου Γαλλία!
Το κλίμα άλλαξε μόλις είδα τη θάλασσα. Βασικά δεν ήταν η θάλασσα, αλλά εκεί υπήρχε ζωή, κλαμπάκια, αλλά το βασικότερο, υπήρχαν λάμπες οι οποίες φώτιζαν το δρόμο. Το φως αυτό που έδωσε μια εξτρά δύναμη να συνεχίσω.
Η παραλία ήξερα πως κρατά για 5 χιλιόμετρα και ήθελα να κοιμηθω πριν τα πάνω κάτω (2 Κακιές Σκάλες περίπου). Είχα θέσει διάφορα κριτήρια για τον ύπνο: Ξαπλώστρα ή παγκάκι, κοντά στο δρόμο, χωρίς πολύ φως, στο επίπεδο της θάλασσας. Κατάφερα και βρήκα το καλό μου παγκάκι όπου κοιμήθηκα για μισή ωρίτσα.
Άκουσα να περνούν ποδηλάτες κοντά μου αλλά επέλεξα να συνεχίσω τον ύπνο μου.
Ξυπνώντας βλέπω απέναντι ένα σουβλατζίδικο και τίμησα μια πίτα πανσέτα (μόνο πατάτα κέτσαπ) και αφού γέμισα τα παγούρια έφυγα για το κοντρόλ. Η αλήθεια πως ήδη είχα πιει πολύ νερό, αλλά με τόση ζέστη δεν νομίζω να κινδυνεύω με υπονατρίωση.
Τα χιλιόμετρα μέχρι το Στόμιο ήταν "παραλιακά" δηλαδή αυτό το σπαστικό Ελληνικό παραλιακό οδικό δίκτυο με το δρόμο να ανηφορίζει με 12% κλίση και μετά από 100 μέτρα να κατηφορίζει με 9% κλίση. Μια τέτοια κλίση με έφερε στο Στόμιο.
Έφτασα λοιπόν στην πλατεία και ο Ζήνωνας με σφράγισε. Η πρώτη μου σκέψη για άλλη μια φορά ήταν να βρω ένα μέρος να κοιμηθώ. Κι εκεί, στα φιλόξενα παγκάκια του Στόμιου κοιμήθηκα για σχεδόν 2 ώρες. Μάλιστα ήταν ο μεγάλος ύπνος της ημέρας και προτίμησα να μπω μέσα στον υπνόσακό μου (ο μοναδικός τέτοιος ύπνος μου στο brevet). Έβγαλα τη μπλούζα μου, κατέβασα τις τιράντες και χώθηκα στη ζεστασιά των 800 γραμμαρίων που κουβαλούσα μαζί μου.
[Τώρα θέλω αντί για sleeping bag να βρω ένα bivvy φθηνό και ελαφρύ (<300 γρ.). Αν κάποιος κατέχει το θέμα ας μου πει.]
Με το ξύπνημα έφαγα ένα σάντουιτς με σουβλάκι πατάτα κέτσαπ (ή σουβλάκι με καλαμάκι, εξαρτάται από πού το παραγγέλνει κανείς) ήπια έναν χυμό και πήρα μαζί ένα σακουλάκι αλμυρά ζωδιάκια, αυτά που τρώγαμε στο δημοτικό. Μας τα έδιναν οι γονείς μας για να τα τρώμε στα διαλείμματα, μαζί με χυμό Αμίτα.
Φεύγοντας από το Στόμιο 15' αφού έκλεισε το σημείο ελέγχου δεν έλεγα να ξενυστάξω. Πολύ σύντομα μόλις 8 χιλιόμετρα από το κοντρόλ (εύκολα, φλατ χιλιόμετρα) σταματάω στη γέφυρα του Πηνειού για τσίσα. Όμως, αντί για να κατουρήσω, με το που ξεκουμπωνω τα πετάλια σκέφτομαι "τι όμορφα να κοιμηθώ λίγο". Και δεν κοιμάμαι; Και κοιμήθηκα.
Πρέπει να πέρασαν δέκα λεπτά όταν άκουσα ποδηλάτες να περνούν (Απόστολος με Κώστα;;).
Και λίγα λεπτά αργότερα συνέβη αυτό που άλλαξε όλη μου τη διαδρομή. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η Λένα. Είναι η δεύτερη φορά που με ξυπνά το βράδυ καθώς ήταν σε μπάτσελορ(!) οπότε ξενυχτούσε...
Προσπαθώ να της εξηγήσω πως είμαι πολύ νυσταγμένος (όχι κουρασμένος) και πως δεν έχω κουράγιο να συνεχίσω από τη νύστα. Δεν ξέρω αν θα προλάβω τη Θεσσαλονίκη και τελικά τι είναι καλύτερο; Να πάρω Προαστιακό για Λάρισα και μετά Αθήνα, ή να γυρίσω με τον Ζηνωνα την Κυριακή το πρωί (τώρα είναι Σάββατο ξημερώματα).
Και ακούω τη φωνή της να μου λέει:
"Εσύ δεν εγκαταλείπεις. Σκέφτεσαι αυτή τη διαδρομή τόσα χρόνια και θέλω να την τερματίσεις ακόμη κι εκτός χρόνου. Είχες δύσκολη εβδομάδα αλλά ξεκουράσου και μπορείς να συνεχίσεις, έχεις περάσει πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις."
Σηκώθηκα και καβάλησα. Κατάφερα να κάνω δώδεκα ολόκληρα χιλιόμετρα πριν βρω ένα φιλόξενο παγκάκι κάτω από μια μάντρα και την πέσω, χωρίς ξυπνητήρι.
Τα λόγια και ο τόνος της φωνής της Λένας αντηχούσαν σαν βόμβα ακόμη μέσα μου και μου είχαν διώξει όλο το άγχος. Κοιμήθηκα χωρίς ξυπνητήρι (νομίζω το έγραψα παραπάνω αλλά ναι χωρίς αγχος και ξυπνητήρι). Ξύπνησα από τα 45 λεπτά που κοιμόμουν και αισθάνθηκα σαν να έχω συνέλθει από μεγάλο μεθύσι. Και τελικά, ένιωσα, δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ναι έχει πανω κάτω μετά, αλλά τη μέση ταχύτητα που χρειάζομαι για να ειμαι εντός χρόνου μπορώ να τη βγάλω!
-Τα μπρεβέ είναι μια δοκιμασία του σώματος αλλά από ένα σημείο και μετά το μυαλό και η ψυχή καθοδηγεί. Ένα από τους "κανόνες" του παιχνιδιού είναι η μέση ταχύτητα. Για τα πρώτα 600 χλμ η ελάχιστη επιτρεπόμενη μέση ταχύτητα είναι 15 χλμ/ω. Για τα υπόλοιπα 400 ως τα 1000 είναι 11.5 (μεικτή ΜΩΤ, με στάσεις, ύπνο κλπ). Ο λόγος που το εξηγώ αυτό είναι πως μηδένισα το gps μου στο Στόμιο την ώρα που έκλεινε το κοντρόλ. Αυτό σημαίνει πως θα έπρεπε να έχω 15 μέση φτάνοντας το επόμενο σημείο ελέγχου για να είμαι εντός χρόνου. Η μέση μου φεύγοντας από το όμορφο παγκάκι ήταν λίγο κάτω από τα 10!-
Άρχισα λοιπόν να παίζω ένα παιχνίδι που το ξέρω από παλιά. Το παιχνίδι της μέσης ταχύτητας. Με δεδομένο το φλατ τερεν ως την Κατερίνη (εκτός από το Κάστρο του Πλαταμώνα) αλλά και το κομμάτι Κατερίνη - Αιγίνιο με μικρές δυσκολίες σίγουρα θα έπιανα τη μέση χωρίς άγχος. Εξάλλου μετά από τα 600 χλμ θα μπορούσα να ηρεμίσω...
Μου ήρθε μπόλικη όρεξη για ποδήλατο και εκτός από μια στάση για monster στο Ελευθεροχώρι ουσιαστικά έφτασα στο Λιανοβέργι χωρίς στάση (εκτός από τσίσα και γέμισμα παγουριών).
Δεν θυμάμαι να ποδηλατώ με παρέα αυτό το κομμάτι κι είχα τη (λάθος εκ των υστέρων) αίσθηση πως ήμουν ο τελευταίος του brevet. "Τελευταίος και καλύτερος", σκέφτομαι, "έχω ήδη κοιμηθεί πάνω από τρεις ώρες"!
Λιανοβέργι: 2/7 11.53
(0.47 πριν κλείσει)
Αφού απάντησα την ερώτηση ως control στο άγνωστο χωριό Λιανοβέργι, Συνέχισα προς Θεσσαλονίκη.
Στο δρόμο υπήρχαν δύο εμπόδια. Το "φυσικό" εμπόδιο ήταν μια γέφυρα η οποία ανακαινιζόταν και χρειαζόταν ορειβασία 2 μέτρων (2χ1). Το άλλο ήταν η πολύ ζέστη. Ήδη είναι δώδεκα και κάτι το μεσημέρι.
(κάτι μου έλεγε παλιά η μητέρα μου για τον Ήλιο το καλοκαίρι και την ηλιακή ώρα σε σχέση με την κανονική καθώς υπάρχει το "daylight saving" και πως η κανονική ώρα είναι μια ώρα πριν από αυτή που λέμε... Δηλαδή το καλοκαίρι στις 12.00 η ηλιακή ώρα είναι 11.00, αλλά τελικά έχει καμία σημασία; Η ζέστη μόνο έχει σημασία!)
Χωριο-χωριό, στη Σίνδο πέτυχα τον Γιάννη με τον Δημήτρη, μερικά γκρουπ ακόμη και να με στην πόλη.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ να πάω από τον ποδηλατόδρομο χαλαρά ως τον Λευκό Πύργο.
Εκεί, όντως ψόλο... ε... σόλο καριέρα, έβγαλα μερικές φωτογραφίες με το ποδηλατάκι μου στο αιώνιο σημείο πανυγηρισμών των Θεσσαλονικιών και πήγα να βρω τη Δέσποινα στο κοντρόλ.
Θεσσαλονίκη: 2/7 14.05
Το Δεσποινάκι είχε φέρει δυο φίλες της και περιέργως περνούσαν πολύ καλά. Εγώ αποφάσισα για 15 λεπτά απλά να κάτσω και να μην κάνω τίποτε. Ύστερα από το τέταρτο άρχισα να τρώω, να πίνω το καφεδάκι μου, να φτιάχνομαι γενικώς. Στη Θεσσαλονίκη, μιας και το κοντρόλ δεν ήταν σε εστιατόριο, αλλά σε ένα 24ωρο καφε σαν Everest, δεν κάθονταν αρκετά οι ποδηλάτες. Έτσι δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν μπροστά και ποιοι πίσω μου, αφού κάποιοι που νόμιζα πως ήταν μπροστά μου, βρέθηκαν να σφραγίζουν ύστερα από εμένα. Αυτά είναι τα ωραία στο 1000άρι. Με τους ύπνους δεν ξέρεις ποιος είναι πού...
Την ώρα της προετοιμασίας μου, μια ευχάριστη εκπληξη, έφτασε ο Κώστας Ζούβελος. Με τον Κώστα έχουμε μοιραστεί πολλά χιλιόμετρα παρέα. (Και, νομίζω το έχω ξαναπεί, με κάποιον περίεργο τρόπο, ο Κώστας είναι πιο γρήγορος από εμένα στα μικρά brevets, ενώ εγώ τερματίζω πιο νωρίς τα μεγάλα.) Έχοντας κάνει πολλά μοναχικά χιλιόμετρα το διήμερο τον ρώτησα αν θέλει να πάμε παρέα γνωρίζοντας πως και οι δυο θα κάνουμε παραχωρήσεις για να πετύχει αυτό. Η θετική του απάντηση με έκανε να χαμογελώ. Η ποδηλατική και προσωπική ωριμότητα του Ζουβ τον κάνει πάντα πολύ ευχάριστο συνοδοιπόρο. Έχει πολλά θέματα για συζήτηση, θέληση, συντροφικότητα, κανονική ζωή, έχει όλα αυτά που θα ήθελε κάποιος -και φυσικά εγώ- για να θέλω να μοιραστούμε χιλιόμετρα.
Αποφασίσαμε να πάμε ως το Λιμάνι από τον ποδηλατόδρομο και σιγά σιγά μπήκαμε ξανά σε mood brevet. Στο βάθος σκούρα σύννεφα, λίγο αεράκι, και κάποιες αστραπές από πολύ μακριά.
Το καλό είναι πως ήλιος δεν υπήρχε πια από πάνω μας και η διαδρομή έγινε πιο ευχάριστη. Με μοναδική δυσκολία τη γέφυρα του ποταμού Κβάι, φτάσαμε στο Λιανοβέργι.
Ο Κώστας είχε βρει ένα σούπερ μάρκετ-φούρνο-βενζινάδικο όπου εκτός από σφραγίδα είχε και πολύ όμορφα χειροποίητα σάντουιτς. Κάναμε μια στάση 20 λεπτά και φύγαμε για λίγες φλαταδούρες και πολλά πάνω κάτω ως την Κατερίνη.
Από τη Σίνδο ο Κώστας είχε επιθυμήσει έναν φυσικό χυμό πορτοκάλι. Είχε φανεί πολύ δύσκολο ως τώρα, καθώς σε Σίνδο, Ανατολικό, Λιανοβέργι δεν είχαμε βρει. Ούτε στα επόμενα χωριά. Μπαίνοντας στην παλιά εθνική στο Νησέλι και πηγαίνοντας προς Αιγίνιο δεν έδειχνε κάτι πως θα βρούμε αυτό που ψάχναμε. Στο Αιγίνιο ψάξαμε καλύτερα. Όμως ακόμη και η καφετέρια με όνομα "Portokali" δεν είχε φυσικί χυμό... portokali!!!
Τελικά αποφασίσαμε να σταματήσουμε σε ένα σούπερ μπας και πάρει Όλυμπο, που νομίζω πως είναι ό,τι κοντινότερο σε φυσικό χυμό. Τελικά τη βγάλαμε με φρούτα, παγωτο, αλλά χωρίς χυμό!
Ήδη κάναμε αρκετή παρέα με τα φορτηγά που κόβουν τα διόδια στο Αιγίνιο, και από τη Μεθώνη και πέρα ηρεμήσαμε. Είχαμε περάσει το καρφί στο Ελευθεροχώρι, η Κατερίνη φαινόταν κοντά και από εκεί μέχρι το Στόμιο είναι μόνο φλατ με εξαίρεση το γνωστό πια Κάστρο Πλαταμώνα.
Πλησιάζοντας την Κατερίνη ο Κώστας μάλλον επιρρεάστηκε από τη μουντάδα του ουρανού και χάλασε η διάθεσή του. Ενώ πηγαίναμε καλά άρχισε να μην έχει κέφι, κι όταν κάποιος δεν έχει κέφι γιατί να συνεχίσει; Ειδικά κάποιος σαν τον Ζούβελο που έχει κάνει τόσα χιλιόμετρα...
Τον άφησα στην Κατερίνη να πάρει το τρένο, και οριακά πρόλαβε να μη βραχεί. Από την άλλη εγώ άρχισα να βρέχομαι. Αφού έφαγα τις πρώτες σταγόνες μόνος, βρήκα τον Θοδωρή με τον Σάκη. Είπαμε να ανοίξουμε λίγο ρυθμό, αλλά με τον βρεγμένο δρόμο δύσκολο. Μ' αυτά και μ' εκείνα φτάσαμε στην ανηφόρα πριν το κάστρο του Πλαταμώνα...
-Πώς θα περάσουμε; (Η μικρή ανηφόρα ξεκινούσε με 14% κλίση σε γλιτσερό δρόμο από τη βροχή, και με αντίστοιχη κατηφόρα όπου τα φρένα δεν θα έπιαναν δεν το λες και ασφαλές!)
-Συνάντησα ένα μπάρμπα με ποδήλατο εχθές που ανέβαινα, αποκρίθηκα. Μου είπε πως θα πέρναγε από κάτω με το ποδήλατο στα χέρια, από το παλιό τούνελ (δεν χρησιμοποιείται φυσικά) του τρένου.
---------------Ακολουθεί περιεχόμενο άσχετο με το 2 Capitals----------------
Δεν ξέρω πόσοι είστε λάτρεις του σιδηροδρόμου και έχετε ζήσει την εμπειρία Αθήνα - Θεσσαλονίκη με το τρένο, 9 ώρες. Τότε όλο το κομμάτι από Τέμπη και βόρεια γινόταν από το παλιό δίκτυο μέσα από Σκοτίνα, Πλαταμώνα, Λεπτοκαρυά, με μικρές ταχύτητες σε μονή γραμμή. Είμαι τυχερός που έχω ζήσει αυτήν την εξέλιξη ως σήμερα (Αθήνα - Θεσσαλονίκη 5.20), αν και για να πω την αλήθεια το ταξίδι τότε ήταν πιο γραφικό.
Υπήρχε βαγόνι για καπνίζοντες, το οποίο γινόταν ένα άτυπο σημείο συνάντησης καθώς όλοι όσοι θέλανε το βράδυ παρέα κατευθύνονταν σε αυτό το βαγόνι. Πολλές φορές οι αμαξοστοιχίες ήταν υπερπλήρεις με τον ΟΣΕ να εκδίδει εισιτήρια για όρθιους, και μπορούσε να δει κάποιος τις παρέες να κάθονται χάμω, ανάμεσα στα βαγόνια. Με κιθάρες, μπύρες και τράπουλες για να περάσει η ώρα.
Φυσικά η ώρα άφιξης ήταν άγνωστη. Απλά ξέραμε πως κάποια στιγμή θα πάμε στο προορισμό μας. Το κυλικίο ήταν φτωχό, και φιλίες αλλά και έρωτες γεννήθηκαν και πέθαναν σε ένα μόνο βράδυ στην 604. Περιέργως εδώ βρήκα τυχαία τα δρομολόγια μιας άλλης εποχής, όπου ο λαβύρινθος του ίντερνετ τα έχει ξεχάσει.
Θυμάμαι να κατεβαίνω τα πολύ ψηλά σκαλάκια του τραίνου, τα κουπέ με τις 8 θέσεις, τα παράθυρα που ανοίγαν και ψάχναμε τρόπο να τα σφηνώσουμε. Τότε τα τζάμια δεν ήταν φιμέ και βλέπαμε και το βραδυ έξω. Εποχές που πέρασαν και τις έζησα με αποκορύφωμα τα Interrail ταξίδια μου.
-------------------Συνέχεια 2 Capitals εμπειριας------------------------
Ως ανθρακορύχοι περπατούσαμε μέσα στο τούνελ με τα σχαράκια μας να σκοντάφτουν στις κροκάλες και στις σκουριασμενες γραμμές. Ευτυχώς που τα παιδιά είχαν φακούς με μπαταρία γιατί, να, και το δυναμό έχει τις... αδυναμίες του.
Και για να κάνω έναν γνωστό μου:
Τα είδαμε κι αυτά! Έμπειρος μπρεβετάς και διοργανωτής μπρεβέ ανά την Ελλάδα να κόβει 80 υψομετρικά και 300 μετρα διαδρομή μέσα από το εγκαταλελημένο τούνελ του ΟΣΕ. Μπορεί να έχασε ώρα για να περάσει τα 300 μερα κροκάλας, όμως παραποίησε τη διαδρομή και έβαλε σε κίνδυνο τον εαυτό του και τη διοργάνωση καθώς θα μπορούσε να σκοντάψει, αλλά και να περάσει η αόρατη αμαξοστοιχία 602 Αθήνα - Ορμένιο και να τους πατήσει.
Αυτά σκεφτόμουν όσο το κρακ - κρικ, ντιν μας συνόδευε. Στους τοίχους tagιες απο γραφιτάδες, κακόγουστες. Ακόμη κι όταν τελείωσε το τούνελ χρειάστηκε κι άλλο περπάτημα μέχρι επιτέλουν να βγούμε δίπλα από το camping, στο τέλος της κατηφόρας.
Περάσαμε δίπλα από τις γραμμές στον Πλαταμώνα και συνεχίσαμε ανάποδα το brevet της Λάρισας. Στα Μεσάγγαλα η παρέα ήθελε ύπνο και πώς θα μπορούσα να διαφωνήσω; Κάνοντας μια παράκαμψη 100μ είδαμε ένα κιόσκι και την πέσαμε.
Η παραλία ήξερα πως κρατά για 5 χιλιόμετρα και ήθελα να κοιμηθω πριν τα πάνω κάτω (2 Κακιές Σκάλες περίπου). Είχα θέσει διάφορα κριτήρια για τον ύπνο: Ξαπλώστρα ή παγκάκι, κοντά στο δρόμο, χωρίς πολύ φως, στο επίπεδο της θάλασσας. Κατάφερα και βρήκα το καλό μου παγκάκι όπου κοιμήθηκα για μισή ωρίτσα.
 |
| Μονόκλινο λουξ! |
Ξυπνώντας βλέπω απέναντι ένα σουβλατζίδικο και τίμησα μια πίτα πανσέτα (μόνο πατάτα κέτσαπ) και αφού γέμισα τα παγούρια έφυγα για το κοντρόλ. Η αλήθεια πως ήδη είχα πιει πολύ νερό, αλλά με τόση ζέστη δεν νομίζω να κινδυνεύω με υπονατρίωση.
Τα χιλιόμετρα μέχρι το Στόμιο ήταν "παραλιακά" δηλαδή αυτό το σπαστικό Ελληνικό παραλιακό οδικό δίκτυο με το δρόμο να ανηφορίζει με 12% κλίση και μετά από 100 μέτρα να κατηφορίζει με 9% κλίση. Μια τέτοια κλίση με έφερε στο Στόμιο.
Στόμιο: 2/7 03.00
(2.16 πριν κλείσει)
[Τώρα θέλω αντί για sleeping bag να βρω ένα bivvy φθηνό και ελαφρύ (<300 γρ.). Αν κάποιος κατέχει το θέμα ας μου πει.]
Με το ξύπνημα έφαγα ένα σάντουιτς με σουβλάκι πατάτα κέτσαπ (ή σουβλάκι με καλαμάκι, εξαρτάται από πού το παραγγέλνει κανείς) ήπια έναν χυμό και πήρα μαζί ένα σακουλάκι αλμυρά ζωδιάκια, αυτά που τρώγαμε στο δημοτικό. Μας τα έδιναν οι γονείς μας για να τα τρώμε στα διαλείμματα, μαζί με χυμό Αμίτα.
Φεύγοντας από το Στόμιο 15' αφού έκλεισε το σημείο ελέγχου δεν έλεγα να ξενυστάξω. Πολύ σύντομα μόλις 8 χιλιόμετρα από το κοντρόλ (εύκολα, φλατ χιλιόμετρα) σταματάω στη γέφυρα του Πηνειού για τσίσα. Όμως, αντί για να κατουρήσω, με το που ξεκουμπωνω τα πετάλια σκέφτομαι "τι όμορφα να κοιμηθώ λίγο". Και δεν κοιμάμαι; Και κοιμήθηκα.
Πρέπει να πέρασαν δέκα λεπτά όταν άκουσα ποδηλάτες να περνούν (Απόστολος με Κώστα;;).
Και λίγα λεπτά αργότερα συνέβη αυτό που άλλαξε όλη μου τη διαδρομή. Χτυπάει το τηλέφωνο, είναι η Λένα. Είναι η δεύτερη φορά που με ξυπνά το βράδυ καθώς ήταν σε μπάτσελορ(!) οπότε ξενυχτούσε...
Προσπαθώ να της εξηγήσω πως είμαι πολύ νυσταγμένος (όχι κουρασμένος) και πως δεν έχω κουράγιο να συνεχίσω από τη νύστα. Δεν ξέρω αν θα προλάβω τη Θεσσαλονίκη και τελικά τι είναι καλύτερο; Να πάρω Προαστιακό για Λάρισα και μετά Αθήνα, ή να γυρίσω με τον Ζηνωνα την Κυριακή το πρωί (τώρα είναι Σάββατο ξημερώματα).
Και ακούω τη φωνή της να μου λέει:
"Εσύ δεν εγκαταλείπεις. Σκέφτεσαι αυτή τη διαδρομή τόσα χρόνια και θέλω να την τερματίσεις ακόμη κι εκτός χρόνου. Είχες δύσκολη εβδομάδα αλλά ξεκουράσου και μπορείς να συνεχίσεις, έχεις περάσει πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις."
Σηκώθηκα και καβάλησα. Κατάφερα να κάνω δώδεκα ολόκληρα χιλιόμετρα πριν βρω ένα φιλόξενο παγκάκι κάτω από μια μάντρα και την πέσω, χωρίς ξυπνητήρι.
Τα λόγια και ο τόνος της φωνής της Λένας αντηχούσαν σαν βόμβα ακόμη μέσα μου και μου είχαν διώξει όλο το άγχος. Κοιμήθηκα χωρίς ξυπνητήρι (νομίζω το έγραψα παραπάνω αλλά ναι χωρίς αγχος και ξυπνητήρι). Ξύπνησα από τα 45 λεπτά που κοιμόμουν και αισθάνθηκα σαν να έχω συνέλθει από μεγάλο μεθύσι. Και τελικά, ένιωσα, δεν είναι και τόσο δύσκολο. Ναι έχει πανω κάτω μετά, αλλά τη μέση ταχύτητα που χρειάζομαι για να ειμαι εντός χρόνου μπορώ να τη βγάλω!
-Τα μπρεβέ είναι μια δοκιμασία του σώματος αλλά από ένα σημείο και μετά το μυαλό και η ψυχή καθοδηγεί. Ένα από τους "κανόνες" του παιχνιδιού είναι η μέση ταχύτητα. Για τα πρώτα 600 χλμ η ελάχιστη επιτρεπόμενη μέση ταχύτητα είναι 15 χλμ/ω. Για τα υπόλοιπα 400 ως τα 1000 είναι 11.5 (μεικτή ΜΩΤ, με στάσεις, ύπνο κλπ). Ο λόγος που το εξηγώ αυτό είναι πως μηδένισα το gps μου στο Στόμιο την ώρα που έκλεινε το κοντρόλ. Αυτό σημαίνει πως θα έπρεπε να έχω 15 μέση φτάνοντας το επόμενο σημείο ελέγχου για να είμαι εντός χρόνου. Η μέση μου φεύγοντας από το όμορφο παγκάκι ήταν λίγο κάτω από τα 10!-
Άρχισα λοιπόν να παίζω ένα παιχνίδι που το ξέρω από παλιά. Το παιχνίδι της μέσης ταχύτητας. Με δεδομένο το φλατ τερεν ως την Κατερίνη (εκτός από το Κάστρο του Πλαταμώνα) αλλά και το κομμάτι Κατερίνη - Αιγίνιο με μικρές δυσκολίες σίγουρα θα έπιανα τη μέση χωρίς άγχος. Εξάλλου μετά από τα 600 χλμ θα μπορούσα να ηρεμίσω...
 |
| Monster και αλμυρα |
Μου ήρθε μπόλικη όρεξη για ποδήλατο και εκτός από μια στάση για monster στο Ελευθεροχώρι ουσιαστικά έφτασα στο Λιανοβέργι χωρίς στάση (εκτός από τσίσα και γέμισμα παγουριών).
Δεν θυμάμαι να ποδηλατώ με παρέα αυτό το κομμάτι κι είχα τη (λάθος εκ των υστέρων) αίσθηση πως ήμουν ο τελευταίος του brevet. "Τελευταίος και καλύτερος", σκέφτομαι, "έχω ήδη κοιμηθεί πάνω από τρεις ώρες"!
Λιανοβέργι: 2/7 11.53
(0.47 πριν κλείσει)
Αφού απάντησα την ερώτηση ως control στο άγνωστο χωριό Λιανοβέργι, Συνέχισα προς Θεσσαλονίκη.
 |
| Συμπαθητική γέφυρα στον Γαλλικό |
(κάτι μου έλεγε παλιά η μητέρα μου για τον Ήλιο το καλοκαίρι και την ηλιακή ώρα σε σχέση με την κανονική καθώς υπάρχει το "daylight saving" και πως η κανονική ώρα είναι μια ώρα πριν από αυτή που λέμε... Δηλαδή το καλοκαίρι στις 12.00 η ηλιακή ώρα είναι 11.00, αλλά τελικά έχει καμία σημασία; Η ζέστη μόνο έχει σημασία!)
 |
| Πιο πολλή ήταν η κουβέντα, παρά το πρόβλημα. Φήμες, δε, θέλουν ένα αγροτικό να κάτεβαίνει αυτό το κομμάτι. |
Λίγο καλύτερα από εχθές αλλά το garmin έπαιζε μπάλα 40+ βαθμούς. Ευτυχώς όλα τα μικρά χωριά-προάστια της Θεσσαλονίκης είχαν βρύσες οπότε γέμιζα συχνά.
Χωριο-χωριό, στη Σίνδο πέτυχα τον Γιάννη με τον Δημήτρη, μερικά γκρουπ ακόμη και να με στην πόλη.
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ να πάω από τον ποδηλατόδρομο χαλαρά ως τον Λευκό Πύργο.
 |
| Η θέα στον Πύργο αποζημειώνει τις δυσκολίες |
 |
| Οι δυο μας στον Λευκό Πύργο |
Θεσσαλονίκη: 2/7 14.05
(1.47 πριν κλείσει)
 |
| Most happy Controlleuse |
Το Δεσποινάκι είχε φέρει δυο φίλες της και περιέργως περνούσαν πολύ καλά. Εγώ αποφάσισα για 15 λεπτά απλά να κάτσω και να μην κάνω τίποτε. Ύστερα από το τέταρτο άρχισα να τρώω, να πίνω το καφεδάκι μου, να φτιάχνομαι γενικώς. Στη Θεσσαλονίκη, μιας και το κοντρόλ δεν ήταν σε εστιατόριο, αλλά σε ένα 24ωρο καφε σαν Everest, δεν κάθονταν αρκετά οι ποδηλάτες. Έτσι δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν μπροστά και ποιοι πίσω μου, αφού κάποιοι που νόμιζα πως ήταν μπροστά μου, βρέθηκαν να σφραγίζουν ύστερα από εμένα. Αυτά είναι τα ωραία στο 1000άρι. Με τους ύπνους δεν ξέρεις ποιος είναι πού...
Την ώρα της προετοιμασίας μου, μια ευχάριστη εκπληξη, έφτασε ο Κώστας Ζούβελος. Με τον Κώστα έχουμε μοιραστεί πολλά χιλιόμετρα παρέα. (Και, νομίζω το έχω ξαναπεί, με κάποιον περίεργο τρόπο, ο Κώστας είναι πιο γρήγορος από εμένα στα μικρά brevets, ενώ εγώ τερματίζω πιο νωρίς τα μεγάλα.) Έχοντας κάνει πολλά μοναχικά χιλιόμετρα το διήμερο τον ρώτησα αν θέλει να πάμε παρέα γνωρίζοντας πως και οι δυο θα κάνουμε παραχωρήσεις για να πετύχει αυτό. Η θετική του απάντηση με έκανε να χαμογελώ. Η ποδηλατική και προσωπική ωριμότητα του Ζουβ τον κάνει πάντα πολύ ευχάριστο συνοδοιπόρο. Έχει πολλά θέματα για συζήτηση, θέληση, συντροφικότητα, κανονική ζωή, έχει όλα αυτά που θα ήθελε κάποιος -και φυσικά εγώ- για να θέλω να μοιραστούμε χιλιόμετρα.
 |
| Γεια σου Θεσσαλονίκη, efkaristoume Ellada! |
Αποφασίσαμε να πάμε ως το Λιμάνι από τον ποδηλατόδρομο και σιγά σιγά μπήκαμε ξανά σε mood brevet. Στο βάθος σκούρα σύννεφα, λίγο αεράκι, και κάποιες αστραπές από πολύ μακριά.
Το καλό είναι πως ήλιος δεν υπήρχε πια από πάνω μας και η διαδρομή έγινε πιο ευχάριστη. Με μοναδική δυσκολία τη γέφυρα του ποταμού Κβάι, φτάσαμε στο Λιανοβέργι.
Λιανοβέργι: 2/7 17.50
(1.14 πριν κλείσει)
(1.14 πριν κλείσει)
Ο Κώστας είχε βρει ένα σούπερ μάρκετ-φούρνο-βενζινάδικο όπου εκτός από σφραγίδα είχε και πολύ όμορφα χειροποίητα σάντουιτς. Κάναμε μια στάση 20 λεπτά και φύγαμε για λίγες φλαταδούρες και πολλά πάνω κάτω ως την Κατερίνη.
 |
| Εκεί που έχω ξαπλώσει στο πεζοδρόμιο (Αιγίνιο), βλέπω πάνω έναν Πελαργό στο ένα πόδι |
Τελικά αποφασίσαμε να σταματήσουμε σε ένα σούπερ μπας και πάρει Όλυμπο, που νομίζω πως είναι ό,τι κοντινότερο σε φυσικό χυμό. Τελικά τη βγάλαμε με φρούτα, παγωτο, αλλά χωρίς χυμό!
Ήδη κάναμε αρκετή παρέα με τα φορτηγά που κόβουν τα διόδια στο Αιγίνιο, και από τη Μεθώνη και πέρα ηρεμήσαμε. Είχαμε περάσει το καρφί στο Ελευθεροχώρι, η Κατερίνη φαινόταν κοντά και από εκεί μέχρι το Στόμιο είναι μόνο φλατ με εξαίρεση το γνωστό πια Κάστρο Πλαταμώνα.
Πλησιάζοντας την Κατερίνη ο Κώστας μάλλον επιρρεάστηκε από τη μουντάδα του ουρανού και χάλασε η διάθεσή του. Ενώ πηγαίναμε καλά άρχισε να μην έχει κέφι, κι όταν κάποιος δεν έχει κέφι γιατί να συνεχίσει; Ειδικά κάποιος σαν τον Ζούβελο που έχει κάνει τόσα χιλιόμετρα...
Τον άφησα στην Κατερίνη να πάρει το τρένο, και οριακά πρόλαβε να μη βραχεί. Από την άλλη εγώ άρχισα να βρέχομαι. Αφού έφαγα τις πρώτες σταγόνες μόνος, βρήκα τον Θοδωρή με τον Σάκη. Είπαμε να ανοίξουμε λίγο ρυθμό, αλλά με τον βρεγμένο δρόμο δύσκολο. Μ' αυτά και μ' εκείνα φτάσαμε στην ανηφόρα πριν το κάστρο του Πλαταμώνα...
-Πώς θα περάσουμε; (Η μικρή ανηφόρα ξεκινούσε με 14% κλίση σε γλιτσερό δρόμο από τη βροχή, και με αντίστοιχη κατηφόρα όπου τα φρένα δεν θα έπιαναν δεν το λες και ασφαλές!)
-Συνάντησα ένα μπάρμπα με ποδήλατο εχθές που ανέβαινα, αποκρίθηκα. Μου είπε πως θα πέρναγε από κάτω με το ποδήλατο στα χέρια, από το παλιό τούνελ (δεν χρησιμοποιείται φυσικά) του τρένου.
---------------Ακολουθεί περιεχόμενο άσχετο με το 2 Capitals----------------
Δεν ξέρω πόσοι είστε λάτρεις του σιδηροδρόμου και έχετε ζήσει την εμπειρία Αθήνα - Θεσσαλονίκη με το τρένο, 9 ώρες. Τότε όλο το κομμάτι από Τέμπη και βόρεια γινόταν από το παλιό δίκτυο μέσα από Σκοτίνα, Πλαταμώνα, Λεπτοκαρυά, με μικρές ταχύτητες σε μονή γραμμή. Είμαι τυχερός που έχω ζήσει αυτήν την εξέλιξη ως σήμερα (Αθήνα - Θεσσαλονίκη 5.20), αν και για να πω την αλήθεια το ταξίδι τότε ήταν πιο γραφικό.
Υπήρχε βαγόνι για καπνίζοντες, το οποίο γινόταν ένα άτυπο σημείο συνάντησης καθώς όλοι όσοι θέλανε το βράδυ παρέα κατευθύνονταν σε αυτό το βαγόνι. Πολλές φορές οι αμαξοστοιχίες ήταν υπερπλήρεις με τον ΟΣΕ να εκδίδει εισιτήρια για όρθιους, και μπορούσε να δει κάποιος τις παρέες να κάθονται χάμω, ανάμεσα στα βαγόνια. Με κιθάρες, μπύρες και τράπουλες για να περάσει η ώρα.
Φυσικά η ώρα άφιξης ήταν άγνωστη. Απλά ξέραμε πως κάποια στιγμή θα πάμε στο προορισμό μας. Το κυλικίο ήταν φτωχό, και φιλίες αλλά και έρωτες γεννήθηκαν και πέθαναν σε ένα μόνο βράδυ στην 604. Περιέργως εδώ βρήκα τυχαία τα δρομολόγια μιας άλλης εποχής, όπου ο λαβύρινθος του ίντερνετ τα έχει ξεχάσει.
Θυμάμαι να κατεβαίνω τα πολύ ψηλά σκαλάκια του τραίνου, τα κουπέ με τις 8 θέσεις, τα παράθυρα που ανοίγαν και ψάχναμε τρόπο να τα σφηνώσουμε. Τότε τα τζάμια δεν ήταν φιμέ και βλέπαμε και το βραδυ έξω. Εποχές που πέρασαν και τις έζησα με αποκορύφωμα τα Interrail ταξίδια μου.
-------------------Συνέχεια 2 Capitals εμπειριας------------------------
Ως ανθρακορύχοι περπατούσαμε μέσα στο τούνελ με τα σχαράκια μας να σκοντάφτουν στις κροκάλες και στις σκουριασμενες γραμμές. Ευτυχώς που τα παιδιά είχαν φακούς με μπαταρία γιατί, να, και το δυναμό έχει τις... αδυναμίες του.
Και για να κάνω έναν γνωστό μου:
Τα είδαμε κι αυτά! Έμπειρος μπρεβετάς και διοργανωτής μπρεβέ ανά την Ελλάδα να κόβει 80 υψομετρικά και 300 μετρα διαδρομή μέσα από το εγκαταλελημένο τούνελ του ΟΣΕ. Μπορεί να έχασε ώρα για να περάσει τα 300 μερα κροκάλας, όμως παραποίησε τη διαδρομή και έβαλε σε κίνδυνο τον εαυτό του και τη διοργάνωση καθώς θα μπορούσε να σκοντάψει, αλλά και να περάσει η αόρατη αμαξοστοιχία 602 Αθήνα - Ορμένιο και να τους πατήσει.
 |
| Ο Παππούς μου δούλευε σε ορυχεία, εγώ απλά πέρασα ένα τούνελ. |
Περάσαμε δίπλα από τις γραμμές στον Πλαταμώνα και συνεχίσαμε ανάποδα το brevet της Λάρισας. Στα Μεσάγγαλα η παρέα ήθελε ύπνο και πώς θα μπορούσα να διαφωνήσω; Κάνοντας μια παράκαμψη 100μ είδαμε ένα κιόσκι και την πέσαμε.
Πάνω δεξιά φαίνεται η πλατεία και στην "ώρα 2.00" είναι τα κεραμίδια από το κιόσκι που ξαπλώσαμε. Εμείς είχαμε έρθει από αριστερά (Επ. οδός Αιγανής - Καστρί) και θα έπρεπε να στρίψουμε δεξιά στην "επ. οδ. Ομολίου Μασαγγάλων".
Την πέσαμε για μία ώρα αφού κέρασα λίγο Autan τον Σάκη γιατί εκεί είχε κουνουπάκια.
 |
| Όλοι οι δρόμοι είναι ίδιοι το βράδυ |
Η πλάκα έγινε φεύγοντας καθώς τα παιδιά μπερδεύτηκαν κι έφυγαν τέρμα δεξιά, κι άρχισα να ψάχνω τον Θοδωρή στο τηλέφωνο. Δεν το σήκωνε αλλά ευτυχώς με πήρε πίσω άμεσα και προσπαθούσα να τον πείσω πως δεν πήγαινε σωστά. "Μα ναι, είμαι σίγουρος". Τελικά τα κατάφερα να του εξηγήσω, και σβηστοί φτάσαμε στο Στόμιο για δεύτερη φορά.
Στόμιο: 3/7 01.45
(1.48 πριν κλείσει)
(1.48 πριν κλείσει)
Είχα ήδη κουραστεί αρκετά αλλά με απογοήτευση είδα πως κοντά στο παγκάκι που είχα κοιμηθεί την προηγούμενη νύχτα καθόταν μια παρέα που έπαιζε χαρτιά, οπότε δεν είχα κάπου να κοιμηθώ. Αποφάσισα να κάτσω για 15 λεπτά και ύστερα να φτιάξω την τσάντα μου καθώς ήταν χάλια από τις πολλές εισόδους κι εξόδους προϊόντων. Έφαγα 2 πιτομπίφτεκα και πήρα άλλο ένα για το δρόμο. Τελικά το διάλειμμα μου πήρε μιάμιση ώρα χωρίς να κοιμηθώ. Την ώρα που ετοιμαζόμουν να φύγω είδα τους Elite να σηκώνονται από μια καβάτζα... "Γαμώτο, θα μπορούσα να κοιμηθώ κι εγώ". Ομώς δεν κοιμήθηκα κι εκτός από τον Ζήνωνα χαιρέτησα τον Sir, και τον Σωτήρη και ξεκίνησα και πάλι μόνος.
 |
| Μας σέρβιρε σουβλάκια δύο βράδια |
Έφυγα αλλά δεν κατάφερα να πάω μακρυά. Άλλο ένα κιόσκι μου έκανε παρέα
για 50 λεπτά ύπνου.
 |
| Άλλο ένα (δυστυχώς) άβολο κιόσκι, αλλά νύσταζα για να συνεχίσω |
Με το ψάξιμο βρήκα μια όμορφη στάση ΚΤΕΛ, με μια τάβλα αντί για παγκάκι, λίγα στενά πάνω από τη θάλασσα, για να μη σκευρώσω. Δεν αγχωνόμουν πια, μπορούσα να έχω σχετικά χαμηλό ΜΟ και πιστεύα πως θα προλάβω σε αυτή τη φάση.
 |
| Η καλύτερη φωτογραφία που έχω στο brevet. Από τον Βαγγέλη. Όλη μου η διαδρομή σε μία εικόνα |
 |
| This car is photobombing my picture! |
Τελικά, όντως, βλέποντας το δρόμο μέρα δεν είχε καμιά καλή καβάτζα για νάνι. Δεν ήταν ιδέα μου προχθές το βραδυ.
Αφού τέλειωσα με την εύκολη ανηφόρα και άρχισα τις ευθείες και πάλι μου ήρθε όρεξη για ποδήλατο.
Έβαλα νερό στην ταβέρνα μιας θείτσας στο Γερακάρι και σε ένα βενζινάδικο πιο πέρα βρήκα πάλι την παρέα του room service σε ένα καφέ.
Σταματώ, ώστε να διακόψω τη μοναξιά μου και να μιλήσω με κάποιον άνθρωπο. Τα παιδιά έπιναν καφέ, ο Παύλος κοιμόταν σε ένα τοιχάκι. Μιας και τους έφτασα, φαντάζομαι θα έχουμε κοινό ρυθμό ειδικά στις ευθείες οπότε η παρέα είναι ευπρόσδεκτη.
 |
| Αρχίζω και υιοθετώ το στυλ χωρίς γάντια |
Λάρισα: 3/7 08.50
(1.12 πριν κλείσει)
 |
| Τι να πεις; Θεσσαλικός κάμπος |
 |
| Στάση στα Φάρσαλα |
Για τη συνέχεια δεν έχω κάτι να πω, τα χιλιόμετρα εύκολα. Μια στάση για κρέμες και ρυζόγαλα στα Φάρσαλα και στην ανηφόρα ύστερα από τα Φάρσαλα, προς Βρυσιά, τους έχασα.
Ακόμη δεν ήξερα ποιοι ήταν εμπρός και ποιοι πίσω μου. Μου είχαν πει τα παιδιά για ένα Facebook post του Θοδωρή από τη Λάρισα, οπότε υπολόγισα θα είναι λίγο πίσω, και δεν ήξερα τίποτε για άλλους.
Ανεβαίνοντας τον πρώτο Δομοκό με πέρασαν ο Θοδωρής, ο Σάκης και επίσης ο Κώστας με τον Γαζή όπου τους είχα δει στο Στόμιο καθώς σταμάτησαν για πολύ λίγο το προηγούμενο βράδυ. Γεμίζω τα παγούρια στην πηγή και συνεχίζω.
  |
Το "χωρίς ξυπνητήρι" με ξύπνησα σε 10 λεπτά. Ο οργανισμός δουλεύει κι αυτός σε ρυθμούς brevet. Άξιο αναφοράς πως στο αμέσως επόμενο άδειο μαγαζί (φαίνονται τα κεραμίδια του στο βάθος, από το streetview) είδα τον Θοδωρη να κοιμάται φαρδύς πλατύς.
Ανηφόρα, κατηφόρα για Λαμία και.... διάλειμμα
Λαμία: 3/7 15.20
(4.19 πριν κλείσει)
(4.19 πριν κλείσει)
Μία ώρα έκατσα στο Μπουγατσίνο με φαϊ και ρόφημα και ξεκίνησα για το δυσκολότερο -όπως αποδύχθηκε εκ των υστέρων- κομμάτι του 1000ριου. Τον Μπράλο.
Ο συμπαθής Μπράλος είναι μια απλή ανηφόρα με απλές κλίσεις και περίπου 600μ υψομετρική διαφορά. Στα χαρτιά, ακόμη και χαλαρά μιλάμε για μιαμιση ώρα ανάβαση.
Φυσικά τα καφέ κομμάτια δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και οι κλισεις ήταν πάντα κάτω απο 9%.
Η δική μου ανάβαση κράτησε 2 ώρες και 15 λεπτά. Λίγο πριν από την αριστερή στροφή (στο τέλος της ευθείας) υπήρχε ένα μέρος για ξάπλα όπου είχαν ξαπλώσει το group Αλάγιαλη και εγώ πέτυχα τον Θοδωρή με τον Σάκη μέσα στο αλσύλιο. Λόγω της αργής μου ταχύτητας στην ανάβαση αποφάσισα να μην σταματήσω (ξανά) και πήρα την ανηφόρα.
 |
| Έχει ωραία θέα ο άτιμος |
Για λίγο με ζωντάνεψε ο Μαυρόπουλος που πέρασε σαν αστραπή φωνάζοντας "κοιμήθηκα έξι ώωωωωρεεεεεεεςςςς".
Λίγο αργότερα, προς το τέλος της ανηφόρας, είδα στο βάθος πίσω μου τον Θοδωρή. Τότε συνέβη κάτι ανεξήγητο.
Μόλις είδα τον Θοδωρή, σταματώ να κοιμηθώ λίγο όρθιος, δεξιά στο δρόμο με το γνωστό μου στυλ. Σκεφτηκα πως θα τον ακούσω που θα περάσει δίπλα μου και θα ξυπνήσω να συνεχίσω. Μιλάμε για 1-2 λεπτά. Ξυπνώ και δεν βλέπω το Θοδωρή πουθενά. Λέω, θα την έπεσε για ύπνο. Κάνω λίγο πιο πέρα να δω αν την έπεσε σε κανά βραχάκι από κάτω, πουθενά ο Θοδωρής. Κοιτώ αν είναι πιο πάνω, τίποτε. Ξεκίνησα και σε μια στροφή τον είδα. Τελικά, αν και όρθιος, κοιμηθηκα τόσο βαθιά που δεν κατάλαβα πότε πέρασε δίπλα μου! Μιλάμε για εποχές Ελληνικός Στρατός που κοιμόμουν όρθιος στη σκοπιά (ντροπή μου, αλλά πόσες ώρες σκοπιά με ρώτησες;)!
 |
| Foto από Ορέστη (κατηφόρα Μπράλου). Στη λευκή γραμμή γιατί κάθε watt μετράει |
Στα τελευταία μέτρα της ανηφόρας με συνόδευσε ο Ορέστης.
 |
| Ο Ορέστης |
Τίποτε που να αξίζει να ειπωθεί ως τη Χαιρώνια πέρα από τα άπειρα φορτηγά. Στον Λέοντα βρήκα το Αλαγιαλέικο όπου παρέα με κούβεντες για νέες διαδρομές φτάσαμε (Θ. Λεουτσάκος, Στράτος, Γεράσιμος κι εγώ) στον Ορχομενό, κάποια ώρα το βράδυ.
Ορχομενός: 3/7 22.05
(5.23 πριν κλείσει)
Στον Ορχομενό τελικά μαζευτήκαμε όλοι οι "αργοί" παρέα. Οι Elite και ο Μαυρόπουλος με τον Ορέστη έφυγαν πριν από εμένα όμως το πλήθος ήταν ακόμη μεγάλο. Στράτος & Σία, Θοδωρής και Σάκης, Απόστολος και Κώστας, εγώ, λογικά θα ξεχνώ κάποιους. Άλλοι κοιμόντουσαν, άλλοι έτρωγαν, άλλοι συζητούσαν. Το καλό ήταν πως για όλους έφτανε η ώρα για να τερματίσουμε.
Εγώ, αφού έφαγα, αποφάσισα να φύγω μόνος (και πάλι). Μετά από δυομιση βράδια στο δρόμο αντιλήφθηκα πως οι νύχτες είναι πάρα πολύ σκοτεινές, χωρίς φεγγάρι. Το έχω ζήσει το φεγγάρι στο νυχτερινό της Χίου, και δη η πανσέληνος είναι σαν να σε φωτίζει ένας μικρός ήλιος. Το ακριβώς αντίθετο αυτές τις ημέρες όπου το σκότος έδινε και έπαιρνε. Χωρίς έντονο φυσικό φωτισμό και με τα φώτα των αυτοκινήτων από χιλιόμετρα μακριά (στην ατελείωτη ευθεία της Κωπαϊδας) να με υπνωτίζουν ξάπλωσα για λίγο σε ένα χωματάκι στην άκρη του δρόμου.
Δεν πέρασαν παρά μερικά λεπτά όταν με πέρασαν όλοι(!) οι ποδηλάτες που είχαν απομείνει πίσω μου. Σηκώθηκα και σπρίνταρα να τους φτάσω. Πήγαμε όλοι παρέα μέχρι τον Αλίαρτο, κόντρα στην ύπνωση της ευθείας.
Εκεί, στον Αλίαρτο, άλλος ήθελε νερό, άλλο κάτι άλλο και εγώ άρχισα τη γκρίνια. "Μα πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι που για 900 χιλιόμετρα ήταν χωρισμένοι σε διάφορα γκρουπ να πάνε ως το τέρμα παρέα". Εγώ δεν είχα λόγο για στάση και απλά συνέχισα. Σε πολύ λίγα χιλιόμετρα είχα μείνει και πάλι τελευταίος, και αυτή τη φορά ήξερα πως είμαι τελευταίος του μπρεβέ.
Δεν κράτησε και πολύ όμως αυτό. Σε μια γέφυρα, στην (παλιά) Ε.Ο. Θήβας - Λαμίας πέτυχα το Θοδωρή και τον Σάκη να έχουν ξαπλώσει. Μου φωνάζουν "έλα, έχει δίκλινο". Ευκαιρία μάλλον έψαχνα!
Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμηθήκαμε, αλλά, αφού φύγαμε, φτάσαμε πολύ εύκολα στη Θήβα. Ανεβήκαμε την ανηφόρα του περιφερειακού με μια μικρή στάση σε ένα περίπτερο (με ξάπλα) και συνεχίσαμε για Ερυθρές. Φυσικά, έξω από ένα εργοστάσιο, την πέσαμε για λίγο. Για τα παιδιά ήταν η τελευταία φορά (που τους είδα να κοιμουνται).
Μετά από τις Ερυθρές υπήρχε το πρώτο κομμάτι της ανηφόρας ως τη Δάφνη. Με τα παιδιά μού ήταν δύσκολα να συγχρονιστώ, οπότε είχαμε κάποια μέτρα απόσταση. Κάπου εκεί, δεν θυμάμαι σε ποιο σημείο ακριβώς έσπασε μια ακτίνα από τον πίσω τροχό του Θοδωρή.
Από τη Δάφνη και ύστερα η διαδρομή είχε κάποια πάνω κάτω. Εγώ πάλι νύσταξα και ξάπλωσα δεξιά για ύπνο. Τους είπα να φύγουν, ο Θοδωρής μου είπε να προσέχω μη με παραπάρει ο ύπνος.
...
Χρειάστηκαν 3 ξυπνητήρια για να σηκωθώ τελικά. Στο τελευταίο είδα πως δεν είχα μπαταρία (το παλιοsamsung έδειχνε "!"). Και θα κοιμόμουν κι άλλο αλλά φοβόμουν πως θα ξυπνούσα μετά από τις 75 ώρες. Οπότε καβάλησα και έκανα πετάλι. Για αρκετή ώρα είχα την αίσθηση αποπροσανατολισμού. Όμως υπάρχη μια συμβουλή που την τηρώ πάντα. Μου την έδωσε ένας άγγλος που είχα γνωρίσει στο 1200άρι της Ολλανδίας.
Μου είχε πει: "Πάντα όταν σταματάς σε brevet να βάζεις το ποδήλατο να κοιτάει προς την κατεύθυνση που θα φύγεις. Στο προηγούμενο L.E.L. ένας φίλος μου έκανε ανάποδα 30 χιλιόμετρα μεχρι να καταλάβει πως πάει λάθος." Από τότε το κάνω ακόμη και στα 200άρια.
Το δεύτερο δύσκολο κομμάτι στο Θήβα-Αθήνα ήταν η ανηφόρα πριν από την Πύλη. Η νύχτα σκοτεινή αλλά αριστερά μου είχα θέα με φωτάκια από χωριά να μου κάνουν παρέα. Λίγο πριν από την Πύλη πέτυχα πάλι τους δύο. Δεν είδα να έχουν κάποια διάθεση για στάση στην Πύλη (θα ήθελα να ξανακοιμηθώ φυσικά) οπότε δεν είπα κάτι. Κάναμε μόνο 5 λεπτά στάση σε μια διασταύρωση με χωματόδρομο.
 |
| Ύπνος παντού! photo by Thodoris Georgopoulos |
Πέτυχα τον Θοδωρη στο τέλος της ανηφόρας. Εγώ χρειάστηκα μιά στάση εκεί στην κορφή για "ανάγκη" (κρατιώμουν σχεδόν μια μέρα αλλά δεν ειχα βρει καθαρή τουαλέτα), για να βιώσω το "χεσε ψηλά κι αγνάντευε".
Κατεβαίνοντας συνάντησα τον Θοδωρή που είχε κάνει μια στάση λόγω νύστας. Συνεχίσαμε να κατηφορίζουμε χαλαρά καθώς λόγω της ακτίνας η ρόδα έκανε οχτάρια και τα φρένα ήταν ανοιγμένα οπότε το όλο σύνολο δεν ήταν για γρήγορη κατάβαση.
Αμέσως μετά τη Φυλή, κι ενώ του μιλούσα μου λέει "τώρα μου είπες κάτι, ε;" και του λέω "έλα, πέντε λεπτάκια να αράξουμε". Αράζουμε σε μια στάση του ΟΑΣΑ και όχι σε 5, αλλά σε ένα λεπτό είχε ήδη κοιμηθεί και ξυπνήσει. "Πάμε να τερματίσουμε" ακούω να μου λέει.
Στα υπόλοιπα χιλιόμετρα απλά κάναμε αστική ποδηλασία μέσα στην κίνηση ώσπου να φτάσουμε στις 8.05 στο Γκάζι. Άλλη μια φορά τελευταίος, άλλη μια φορά με τον Θοδωρή, άλλο ένα 1000άρι, άλλη μια μεγάλη εμπειρία.
Αθήνα: 4/7 08.05
(1.55 πριν κλείσει)
(1.55 πριν κλείσει)
Στο Flamme Rouge μας υποδέχθηκε ο Μανόλης Καρβελας, η Βάσω, μια πίτσα, ένα ισοτονικό, μια Coca Cola, και ύστερα από λίγο ήρθε η Λένα, ο Χειλάκος και ήταν ένα πολύ όμορφο πρωινό.
 |
| Όλοι βγάζουν την αντίστοιχη φωτό πριν. Εδώ είναι τα πράγματα που είχα ΑΦΟΥ τερμάτισα! |
 |
| Σφραγίδες πολλές, πάρα πολλές... |
Και του χρόνου! Για τα υπόλοιπα τα λέμε στο δρόμο. Καλό καλοκαίρι τώρα...
(ακολουθούν 3 bonus φωτογραφίες, που δεν χωρούσαν κάπου στο κείμενο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου