Brevetoskylo: Κρουαζιέρα στον Σαρωνικό

Τι καράβι, τι ποδήλατο;

Με τον Μανόλη είχαμε ραντεβού την Παρασκευή στις 22.00 στον Λακιώτη (Θηβών). Θα ήταν το δίδυμό μου για ένα 3ήμερο διακοπών με ποδήλατο.

Παλιότερα, το 2008, είχα ξεκινήσει να κάνω την παλιά Εγνατία (Αλεξανδρούπολη - Ηγουμενίτσα) με το ποδήλατο. Δεν το είχα κάνει όλο διότι δεν ήξερα πολλά πράγματα και δεν υπήρχε κάποιος να με συμβουλέψει. Τότε η διαδρομή που έκανα ήταν:

1 ημέρα: Αθήνα - Αλεξ/πολη με τρένο
2 ημέρα: Αλεξ/πολή - Φέρες - Αλεξ/πολη ("ζέσταμα")
3 ημέρα: Αλεξ/πολη - Άβδηρα
4 ημέρα: Άβδηρα - Ασπροβάλτα
5 ημέρα: Ασπροβάλτα - Θεσσαλονίκη

Κάπου εκεί βαρέθηκα από το βάρος που κουβαλούσα, και άραξα για αρκετές ημέρες στην Τούμπα, στο φίλο μου Μιχάλη που δυστυχώς έχουμε χαθεί. Ύστερα αντί να συνεχίσω, προτίμησα εκδρομή στη Βουλγαρία (Τσεπελάρε) με τη μητέρα μου και τελικά γύρισα στην Αθήνα με ένα επεισοδιακό δρομολόγιο του ΟΣΕ. Επεισοδιακό γιατί συνέβη ατύχημα. Λεπτομέριες μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Τότε κουβαλούσα σκηνή μαζί μου και έμενα σε camping. Πολύ βάρος, λάθος εξοπλισμός με έκαναν να μην θέλω να συνεχίσω.

Τώρα πια τα πράγματα είναι διαφορετικα. Έχω εξοπλισμό, γνώση, κοιμάμαι παντού, ποδηλατώ τα βράδια. Έτσι μετά από χρόνια αποφάσισα να κάνω ποδηλατικές διακοπές (ΣΚ δεν το λες και διακοπές, αλλά μια μεγάλη εκδρομή). Τα καθημερινά χιλιόμετρα ήταν περισσότερα, ο εξοπλισμός λιγότερος, αρκετά νέα μέρη, και γενικά ο σχεδιασμός έγινες με ένα αρκετά μπρεβετάδικο τρόπο.

Θαύμασα τον Μανόλη μια εβδομάδα πριν που πήγε στην Ηγουμενίτσα ποδηλατώντας (θυμήθηκα που είχα κάνει το Αθήνα - Λευκάδα). Σκέφτηκα πως ούτε αυτός είναι και πολύ καλά. Δεν μου έκανε εντύπωση που δέχθηκε να κάνουμε τη βόλτα 300+ χιλιομέτρων. Αθήνα - Σαλαμίνα - Ναύπλιο - Σπετσες - Πόρο - Μέθανα.

Είμαστε λοιπόν στον Λακιώτη, κατηφορίζουμε προς Πέραμα, μπαίνουμε στο πλοίο για Σαλαμίνα.

Το πλοίο θυμίζει διακοπές

Στο νησί κάνουμε τη διαδρομή προς τη Φανερωμένη μέσω Στενού και φτάνουμε στις 23.50. Όλα φαίνονται νεκρά, μόνο κάτι ψαράδες με καγκουρομουσική είναι εκεί. Βλέπουμε τα δρομολόγια. Το τελευταίο στις 00.30. Καμιά σχέση με τα δρομολόγια που είχα βρει στο Ίντερνετ. Ευτυχώς όμως προλάβαμε το τελυταίο, αλλιώς θα κάναμε διακοπές στη Σαλαμύκονο!

Ψαράδες. Τρώμε ψάρια Σαλαμίνας άραγες;

Αφού αράξαμε τόση ώρα αποφασίσαμε να φάμε κάτι πριν μπούμε στο φέρυ. Στον πολύ σύντομο διάπλου ρώτησα τον Μανόλη αν θέλει να πάμε από Πάχη. Και ήθελε, και ήξερε το δρόμο για να με πάει. Μα πώς δεν έχω ξαναπάει ποτέ στην Πάχη; Φαίνεται τόσο ωραίο μέρος... Μπαράκια, ταβερνάκια, ακόμα κι ένα εκκλησάκι πάνω στη θάλασσα για γαμοβαφτήσια!

Pachi by night

Κάπου εκεί είχαμε κάνει 42 χιλιόμετρα σε 3 ώρες αλλά είχαμε ήδη φάει τον κώλο μας. Αποφασίσαμε να κάνουμε λίγο ποδήλατο. Η παλιά εθνική ήταν άδεια εκτός από κάτι διαλείμματα που παιρνούσαν φορτηγά για να γλιτώσουν τα διόδια.

Coca Cola με καφέ... Δεν ξέρω πως τα ταίριαξα

Επόμενη στάση στους Αγίους Θεοδώρους για καφέ. Εδώ κάναμε μερικά χιλιόμετρα σερί.

Από εκεί, μες στη νύχτα συνεχίσαμε για τη διωρυγα. Περάσαμε από την αγαπημένη μου κάτω γέφυρα. Το σουβλατζίδικο ήταν κλειστό. Πάντα περνώ από τη γέφυρα που ανεβοκατεβαίνει για ένα μικρό διάλειμμα.

Συνεχίσαμε. Κάναμε μια μικρή στάση στον Σολωμό και ύστερα μέχρι το Ναύπλιο δεν σταματήσαμε πουθενά (πώς το πάθαμε!!!)

Αράζοντας στο Ναύπλιο. Αυτή είναι ηαγαπημένη μου BLE φανέλα

Στο όμορφο Ναύπλιο φτάσαμε αφού είχε ξημερώσει. Το μαγαζί που κάτσαμε -Trendy λεγεται- ήταν γεμάτο trendy μεθυσμένους ξενύχτηδες και ξενύχτισσες (αυτές με trendy ρούχα). Αποφάσισα να φάω ένα μπέργκερ (ωραίο) και ο Μανόλης αυγά (ψιλοχάλια). Εγώ άλλαξα ρούχα. Κάτσαμε μια ώρα και κάτι και φύγαμε φρέσκιοι για το γύρο της Ακροναυπλιάς.

Στο φάρο

Αφού κάναμε γύρο γύρο στις πλάκες Καρύστου πήραμε το δρόμο για Δράπανο και Κάντια.

Μπορεί να έχω φύγει από το ποδηλατικά γκρουπ στο Facebook
αλλά τα ποδηλατικά γκρουπ έρχονται σε εμένα!

Μετά από τα Ίρια η διαδρομή έγινε ανηφορική, ζεστή. Έδιωξα τον φίλο μου και του είπα να με περιμένει όπου έχει σκιά. Περνούσαμε από διάφορους μικρούς οικισμούς, χωριά δεν ήταν! Σε ένα από αυτά σταματήσαμε να βρούμε κάτι για νερό καθώς είχαμε αδειάσει.

Βλέπω σε μια αυλή ένα λάστιχο. Μπαίνουμε μέσα, βλέπω το ανοιχτο παράθυρο και ρωτώ τον αόρατο άνθρωπο (όποιον ήταν μέσα):

-Γεια σας, μπορούμε να βάλουμε λίγο νερό από το λάστιχο;
-Τιι ιιπς π'δι μου;
-Κάνουμε ποδήλατο και δεν έχουμε νερό. Να βάλουμε λίγο; και η γιαγιάκα σκάει το κεφαλάκι της στο παράθυρο.
-Νιιιι, ιγού ίμι ανάπηρ', αν μπουρούσα θα σις έβαζα γου.
-Ευχαριστούμε γιαγιά.

Βάλαμε και τη χαιρετήσαμε. Το νέρο μάλλον δεν ήταν και πολύ σόι, ήταν κάπως γλυφό, αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Πάντως δεν μας έπιασε τσιρλιό όπως φοβόταν ο Μανόλης.

Καθηλωτική θέα

Συνεχίσαμε για λίγο ακόμη την απότομη ανηφόρα, και στη συνέχεια κατηφορίσαμε. Αν και κουραστική ήταν μια πολύ όμορφη ανηφόρα. Καθόλου κίνηση, υπέροχη θέα, τίποτα να ενοχλεί. Εκτός, ίσως, από την ελλειψη σκιάς. Η άσφαλτος ήταν τραχιά, αλλά όχι σε σπαστικό βαθμό και μπορούσα να γλιτώνω απότομες κλισεις παίρνοντας ανοιχτά τις φουρκέτες.

Όνομα και... πράμα

Στη συνέχεια βρεθήκαμε στο δρόμο που οδηγεί στα Δίδυμα. Δρόμος "εφιάλτης" μέχρι που φτιάχτηκε ο δρόμος Επίδαυρος - Γαλατάς. Μέχρι τότε, για Πόρο, Μέθανα, ή με πλοίο ή με κύκλο!

Φούρνος μπρέικ

Φτάσαμε σχεδόν μέχρι το Κρανίδι για να κάνουμε στάση για παγωτό και νερό σε ένα φούρνο. Δροσιά, αλλά με λίγη δόση άγχους. Δεν ήξερα πόσα χιλιόμετρα είχαμε ως την Κόστα όπου θα παίρναμε το φέρυ για Σπέτσες. Ήξερα μόνο πως είχε πλοίο στις 13.30.

Δεν πέρασε και πολλή ώρα αφού φύγαμε από τον φούρνο όπου είδα μια ταμπέλα "Σπέτσες 14". Είχαμε 45' για να φτάσουμε και λέω στον Μανόλη: "Τρία τεταρτα για 14 χιλιόμετρα. Πρέπει να βγάλουμε 20 μέση". Το "20 μέση" δεν είναι κάτι δύσκολο αλλά εμείς τόσα χιλιόμετρα τα είχαμε κάνει πολύ χαλαρά. Τελικά πάτησα όσο δεν πάτησα 14 ώρες τώρα, στην ανηφόρα και ο Μανόλης πάτησε στην κατηφόρα, πράγμα που δεν το κάνει. Περάσαμε το Πόρτο Χέλι αέρα, ανηφορίσαμε πάλι και τα καταφέραμε. Φτάσαμε 13.15! Τα 14 αυτά χιλιόμετρα είχα 180 υψομετρικά. Δεν έχει σημασία, προλάβαμε!

Η κρουαζιέρα θα μας άφηνε στις Σπέτσες περίπου δύο ώρες. Στις 16.30 ήταν το δρομολόγιο της επιστροφής.

Άλλοι... πηδούν κι άλλοι ποδηλατούν στην Κόστα

Στο νησί απαγορεύονται τα αυτοκίνητα. Υπάρχουν 4 δρομολόγια φέρυ την ημέρα κυρίως για οχήματα ανεφοδιασμού καταστημάτων. Η έλλειψη αυτοκινήτων, όμως, δεν σημαίνει πως το νησί είναι ήσυχο ή δεν έχει κίνηση... Κάθε άλλο. Ταξί, ΚΤΕΛ, και άπειρα μηχανακια, γουρούνες, πολλά τρικάβαλο. Φυσικά αρκετοί χωρίς δίπλωμα, να οδηγούν όπως νά 'ναι! Γενικά δεν φάνηκε να μην έχει αυτοκίνητα καθώς πιο πολλή βαβούρα είχε.

Σπετσολίμανο

Από κόσμο κυρίως γυναικοπαρέες και ζευγάρια, οπότε αν κάποιος ψάχνει ταίρι οι Σπέτσες είναι καλή επιλογή. Υπήρχε μπόλικο λευκό χρώμα. Δεν το γυρίσαμε αλλά μας προδιέθετε πως θα είχε όμορφα σοκάκια.

23 του μήνα. Ευτυχώς κυκλοφορώ!

Βγαίνοντας από το πλοίο αποφασίσαμε να πάμε δεξιά γιατί κάποιοι μας είπαν πως έχει beach bar κοντά. Εμείς σταματήσαμε πριν από κάποια οργανωμένη παραλιά, σε ένα λιλιπούτιο όρμο ήρεμο, ώστε να μπορούμε να ξεκουραστούμε και να κοιμηθούμε λιγάκι. Τα ποδήλατα ήταν κοντά μας και μπορούσαμε να αλλάξουμε χωρίς να φαινόμαστε!

Έτοιμοι για μπάνιο!

Τα νερά ήταν καθαρά, όμως γεμάτα αχινούς. Αφού βάλαμε τα μαγιό μας ο Μανόλης ανέλαβε και βρήκε ασφαλή είσοδο στο νερό. Κάναμε τις απλωτές μας, εγώ όχι τόσο καλά. Και μόλις βγήκαμε απόλαυσα το κρύο τσάι που είχε αγοράσει ο συμποδηλάτης μου πριν βουτήξουμε.

Σπετσάρα λέμε!

Εκεί κάτω από τη σκιά του δέντρου κοιμηθηκα περίπου μια ώρα και όπως έμαθα αργότερα ροχάλιζα. Ξύπνησα από τον ήλιο διότι με την περιστροφή της Γης έφυγε η σκιά από πάνω μου και άρχισα να ζεσταίνομαι.

Ντύσιμο, ποδήλατα και επιστροφή στο λιμάνι.

Πάντα βρίσκω χρόνο για ύπνο. Σπέτσες -> Κώστα

Περνάμε απέναντι και ακολουθούμε τον δρόμο προς Ερμιόνη. Πολλές διασταυρώσεις, χωρίς ταμπέλες, ευτυχώς το θυμόμουν από το brevet που πήγαμε στα Μέθανα το 2015. Στην Ερμιόνη, σε ένα σούπερ μάρκετ "Κρητικός" (είχε πολλά τέτοια στην Πελοπόννησο) σταματήσαμε για νερό και παγωτό. Η απίστευτη ιδέα του Μανόλη ήταν να πάρουμε μια οικογενειακή συσκευασία με παγωτό "καρπουζάκι". Θα τρώγαμε 2 ξυλάκια ο καθένας. "Σιγά μη φάμε δύο" του λέω. Και τα φάγαμε! Δροσίστηκα πολύ και μαζί με το κρύο νερό ο οργανισμός μου συνήλθε.

Στη συνέχεια περάσαμε από το παρατημένο Porto Hydra. Είναι κρίμα αυτό το τεράστιο ξενοδοχείο να είναι τόσο παραμελημένο. Μόνο δίπλα το Porto Hydra Village, όπου κάποτε δούλευε με χρονομίσθωση (αγόραζες ένα σπίτι για 1 ή περισσότερες εβδομάδες τον χρόνο) -τώρα νομίζω έχουν πουληθεί και είναι απλές εξοχικές κατοικίες- μας έκανε να δούμε το μεγαλείο που είχε κάποτε το μέρος. Μιλάμε για ένα από τα τοπ ξενοδοχεία της Ελλάδας, όπου πολλές ταινίες έχουν γυριστεί. Κάποτε το Πόρτο Ύδρα ήταν σαν να λέμε Χίλτον!

Το Villages. Ό,τι απέμεινε από το πάλαι πότε κραταιό Porto Hydra

Δεν χρειάστηκε πολλή προσπάθια για να ανέβουμε την ανηφόρα των 200 υψομετρικών. Εγώ πιο αργά βέβαια! Και τα πάνω κάτω ως τον Γαλατά φάνηκαν πολύ εύκολα με τη θέα του Πόρου.

Πάτααααα. Φτάνουμε Πόροοοοοο!

Και ενώ το πλάνο μας ήταν να φάμε στον Γαλατά και να περάσουμε με το φέρυ στον Πόρο μετά, κατευθείαν το αλλάξαμε. Με τι κουράγιο να περιμένεις όταν έχεις αυτό το υπέροχο μέρος απέναντι;

Τέλος το ποδήλατο για σήμερα

Το μυαλό μας ήταν στο φαϊ και αφού κάναμε ένα μίνι ρεπεράζ κάτσαμε και φάγαμε από δύο τυλιχτά ο καθένας. Ωραία σουβλάκια και πολύ καθαρή τουαλέτα το μαγαζί, δικαίως πήρε το πουρμπουάρ.

Από το σουβλατζίδικο κάναμε άλλη μια γύρα τον παραλιακό δρόμο για να να βρούμε σούπερ, αλλά ήταν 10 το βράδυ και παρόλο που το μέρος είναι τουριστικό είχαν κλείσει. Οπότε απλά πήραμε νερό και δύο αναψυκτικά για τη νύχτα.

Στο "Κανάλι" μας είπαν να πάμε αριστερά γιατί είχε πιο ήρεμες παραλίες. Ακουλουθήσαμε την ταμπέλα "προς Νεώριο". Μετά από ενάμησι χιλιόμετρο είδαμε μια μικρή παραλία. (Μικρό Νεώριο έμαθα πως λέγεται, εκ των υστέρων). Η παραλία ήταν πριν από μια μικρή ανηφόρα. Νομίζω πως πιο πολύ σταματήσαμε για να μην κάνουμε αυτά τα λίγα υψομετρικά!
Όμως η παραλία είχε όλες τις ανέσεις. Ντουζιέρα, ξαπλώστρες, πεύκο με σκιά, χώρο για τα ποδήλατα, ένα ξύλινο βάθρο με τραπέζια και καρέκλες, ομπρέλες και μια καντίνα. Επίσης θέα προς τον Γαλατά, φωτάκια απέναντι... τι άλλο θα ήθελε κανείς;

Βραδινό μπανάκι

Φτιάξαμε τα κρεβάτια μας, τις ξαπλώστρες, στρώσαμε τους υπνόσακους, φτιάξαμε τα πράγματα και κάναμε ντους. Στο παγωμένο νερό της ντουσιέρας μέτρησα "ένα, δύο" και μπήκα από κάτω αφού είχε τελειώσει ο Μανόλης. Πλύθηκα με το κολάν, οπότε θα είναι καθαρό αύριο.

Έπειτα ξαπλώσαμε, χαζέψαμε στα κινητά, τα είπαμε και κοιμηθηκαμε κάτω από το δέντρο, παρέα με τα αστέρια και τα φωτάκια. 'Ωρα 23.50.

Τι να ζητήσει κάποιος όταν κοιμάται με αυτή τη θέα;

Ώρα 7.40.

Καλημερούδια!

Με ξυπνά ο διπλανός μου, "έλα σήκω, ήρθε να ανοίξει ο άνθρωπος". Είχε ξυπνήσει από τις 6.00 και χάζευε τη θέα. Αφού μαζευτήκαμε πήγαμε στην πόλη για πρωινό.

Αν και νωρίς είχε λίγο κόσμο έξω. Αφού κάναμε την ποδηλατάδα μας κάτσαμε σε ένα μικρό μαγαζί (στην κεντρική πλατεία;) και πήραμε το φουλ έξτρα πρωινό. Αυγά, μαρμελάδα, μέλι, βουτυράκι, κρουασανάκια, φρυγανιές και ψωμάκι... Χορτάσαμε!

Ελλάδα. Θάλασσα και ποδήλατο

Η πλατεία ήταν μικρή με ένα μαρμάρινο άγαλμα και ακόμη δροσερή. Φύγαμε κατά τις δέκα για να βγάλουμε εισιτήρια και να γυρίσουμε στην παραλία.

Ποδηλατικά δεν έχει κάτι άλλο το ταξίδι. Φυσικά αποκλείσαμε το να πάμε στα Μέθανα καθώς η θάλασσα στον Πόρο μας φάνηκε καλύτερη από τις ανηφόρες της ηφαιστιογενούς χερσονήσου.

Μέσα στο νερό κάτσαμε μιάμησι ώρα με τα ψαράκια να μας τσιμπάνε τα πόδια. Άλλο τόσο κάτσαμε έξω να συνεχίσουμε κάποιο από τα άπειρα θέμα συζήτησης που ανοίξαμε τόσες μέρες.

Όχι απλά μπάνιο... ΜΠΑΝΑΡΑ!

Στις 16.00 πήραμε το πλοίο και το βράδυ σπίτι έφαγα 3 τυλιχτά και μία πατάτες.

Τέλειωσε δυστυχώς

Η όλη περιπέτεια με τον Μανόλη ήταν κάτι νέο, καθώς δεν είχαμε ποδηλατήσει ξανά μαζί. Βγήκε όμορφα, ξεκούραστα και ξέγνοιαστα, χωρίς να αγχωθεί κάποιος από τους δυο μας για κάτι.

Αυτό όμως που έχω μάθει από τις νυχτερινές ποδηλατικές μου περιπλανήσεις με παρέα είναι πως όπως κι αν φαινόμαστε, πολλοί από μας (αν όχι όλοι) κουβαλάμε μια τραγική ιστορία στις πλάτες μας. Μια ιστορία που μας έχει κάνει αυτό που είμαστε.
Οπότε (το λέω και στον εαυτό μου) πριν γίνουμε επικριτικοί με κάποιον ας αναρωτηθούμε γιατί είναι έτσι όπως είναι.

Μανόλη σε ευχαριστώ για το όμορφο τριήμερο

Να είσαι πάντα γεμάτος εμπειρίες φίλε μου

ΥΓ: Δεν ξέρω πως το γράφεις, αλλά οι γλωσσολόγοι λένε πως κανονικά γράφεται με "ο". Ελπίζω η ταυτότητά σου να μην είναι με "ω" και σε έχω σε όλο το κείμενο ανορθόγραφα!

Και φωτό που δεν χωρεσαν στο κείμενο: