Μπρεβετο...ταινίες


Η νέα αυτή σελίδα στο blog είναι για να φτιάξω μια γωνιά με μπρεβετοταινίες. Όχι αναγκαστικά με θέμα το ποδήλατο αλλά με ταινίες που ο πρωταγωνιστής περνά από μια δύσκολη κατάσταση και την ξεπερνά με τη δύναμη της ψυχής του, ή με άλλη βοήθεια, ή δεν την ξεπερνά. Μπορεί να έχουν θέμα αθλητικό, ή ψυχολογικό, ή να είναι δραματικές ή κομεντί.

Όπως και να 'χει είναι ταινίες που ευχαριστήθηκα!
(Όποτε βλέπω αντίστοιχη ταινία θα συμπληρώνω...)


edit 28-9-16
The Program: H ταινία μας διηγείται τον τρόπο με τον οποίο ο Λανς Άρμστρονγκ παραδέχτηκε τελικά πως ήταν μέρος ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ντόπινγκ στην ιστορία του αθλητισμού. Η όλη περιγραφή δεν είναι βιογραφική από την πλευρά του ποδηλάτη αλλά είναι το πώς ο δημοσιογράφος που είχε αμφιβολίες για την "καθαρότητα" του Λανς, βρήκε το δίκιο του έπειτα από χρόνια "bullying" από συναδέλφους του και άλλους ποδηλάτες.
  Πριν γράψω αν μου άρεσε η ταινία, δεν έχω σκοπό να αναλύσω τον Άρμστρονγκ ως ποδηλάτη, υποκριτή ή οτιδήποτε άλλο, αλλά την ταινία.
  Στο "δια ταύτα" λοιπόν: Η ταινία δεν μου άρεσε. Είναι πολύ ρηχή. Δεν βλέπουμε καθόλου την πλευρά του ποδηλάτη. Περνάει πολύ γρήγορα την περίοδο του καρκίνου του και επίσης αφήνει να εννοηθεί πως οι επιδόσεις του Λανς ήταν μονάχα λόγω του doping. Δεν τον βλέπουμε να προπονείται, να έχει αγωνία, δεύτερες σκέψεις ή οτιδήποτε άλλο. Μάλιστα εκεί που βαράει ενέσεις παίζει ροκιές.
  Επίσης δεν είδα καθόλου τις "κόντρες" στον αγώνα, φαίνεται πως για πλάκα νικούσε. Το Tour de France είναι 21 μέρες ποδηλασίας και εκτός από τις ντόπες θα έπρεπε να δούμε και κάποιες αρετές, αφού η ταινία πλασάρεται ως βιογραφική. Δεν είδαμε, λοιπόν, τις οδηγικές ικανότητες, την απουσία εγκαταλείψεων και φυσικά δεν είδαμε του υπόλοιπους (πολλούς) που πιάνονταν ντοπέ εκείνα τα χρόνια, εκτός από τον Λάντις που χρειάζεται για την ιστορία.
  Για να κλείσω, είναι μια ταινία που πρέπει να τη δει ο μέσος ποδηλάτης, αλλά είναι η μία μόνο πλευρά. Εξάλλου στους τίτλους τέλους υπάρχει ευχαριστήριο στην USADA (United States Anti-Doping Agency). Στα σκάνδαλα πάντα υπάρχουν δύο όψεις.

  VIVE LE TOUR, VIVE LA FRANCE... Άντε να έρθει ο Ιούλιος 2017 να δούμε Le Tour!

________

Kon-Tiki: Η περιπέτεια του Σουηδού εξερευνητή Thor Heyerdahl για να αποδείξει πως οι άνθρωποι πρωτοταξίδεψαν στην Πολυνησία από το Περού και όχι από την Αυστραλία. Για να το αποδείξει, έφτιαξε μια σχεδία με τα μέσα που είχε τότε. Πέρασε από... 1000 κύματα και τα κατάφερε.

Everest: Το όρος Έβερεστ είναι η ψηλότερη κορφή του πλανήτη μας. Μέσα στα χρόνια των αποστολών έχει γίνει επίσης χώρος "απόθεσης πτωμάτων", καθώς είναι πολύ επικίνδυνο να κατεβάσουν τους νεκρούς από ψηλά. Από τα 8000 και πάνω είναι η "ζώνη του θανάτου" όπου τα κύτταρά μας δεν αναγενιόνται όσο είναι κάποιος τόσο ψηλά. Η ταινία είναι εντυπωσιακή, με υπέροχα εφέ, και διηγείται την ιστορία της μεγαλύτερης καταστροφής στο βουνό. Δεν είναι ακριβώς δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ, αλλά ούτε και εμβαθύνει στο συναίσθημα. Μου άρεσε, αλλά οι απόψεις διίστανται.

All is Lost: Μια ταινία με μόνο ένα ηθοποιό, τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Έπειτα από μια σύγκρουση με δεξαμενόπλοιο, το ιστιοφόρο αποκτά ρίγματα και μένει ακυβέρνητο. Περιγράφεται η πορεία και η αγωνία του αυτές τις ημέρες. Το τέλος είναι δίττο. Εγώ πιστεύω πως πέθανε και η Λένα (το είδαμε παρέα) πως σώθηκε. Είναι εντυπωσιακό πως τόση ώρα με έναν μόνο ηθοποιό και χωρίς διαλόγους δεν βαρέθηκα.

The Martian: Ο Ματ Ντέιμον αφήνεται θεωρούμενος ως νεκρός στον πλανήτη Άρη. Εκεί πρέπει να ξεδιπλώσει όλη την εφευρετικότητά του για να επιζήσει μέχρι να έρθει η αποστολή διάσωσης. Την πρώτη φορά που είδα την ταινία δεν πέθανα: Αρκετά καλή ταινία για τους λάτρες της επιστημονικής φαντασίας. Όμως, ενώ περίμενα να δω μια "μπρεβετο-ταινία" (όπως το gravity) με τον Ματ Ντέιμον να προσπαθεί να επιβιώσει, τελικά είδα κάτι άλλο. Ο Ήρωας/πρωταγωνιστής δεν φαίνεται απελπισμένος ούτε μια στιγμή. Δεν υπάρχει η αγωνία του για την επιβίωση. Δεν φοβάται. Δεν βαριέται. Οι επιστημονικές αποδείξεις, κομμάτια που πάντα μου αρέσουν στις ΕΦ ταινίες, εδώ πέρασαν στο ντούκου. Πολύ γρήγορα και με τη δικαιολογία του ήρωα "είμαι βοτανολόγος". Η διαδικασία της μοναξιάς και της επικοινωνίας περνάει γρήγορα. Τα 3.000 χλμ στον Άρη φαίνονται παιχνιδάκι και γενικά φαίνεται πως δεν ηταν τόσο δύσκολη η επιβίωση. Δυστυχώς δεν ένιωσα έστω και λίγο την αγωνία και την απόγνωση του Gravity. Το οποίο βλέπω κάθε φορά που το πετυχαίνω στην νοβα - είχα γράψει στο Facebook. Όμως τη δεύτερη φορά που την είδα άλλαξα απόψη, και χάρηκα που την είδα παρόλες τις ανακρίβειες. Ο Αρειανός, αν και Γήινος, είναι μπρεβετάς!

Gravity: Θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτή την ταινία. Σε 3D είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχω δει σε σχέση με εφέ. Ένιωσα την αγωνία της Σάντρα Μπούλοκ να διασωθεί και του Τζορτζ Κλούνεϊ να είναι ο άνθρωπος με τις περισσότερες ώρες στο διάστημα. Έπειτα από ένα ατύχημα οι δύο ηθοποιοί προσπαθούν με κάποιον τρόπο να σωθούν. Η πρωταγωνίστρια επιστήμονας τελικά μένει μόνη της και μεταφέρεται από διαστημική κάψουλα σε κάψουλα προσπαθώντας όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχολογικά να βρει δυνάμεις και θαμμένες γνώσεις για να επιβιώσει.

Apollo 13: Αφού μπήκα στο χωρό της ΕΦ, εδώ είναι μια αληθινή ιστορία. Το σκάφος Apollo 13 έχει μια αστοχία και πρέπει να την ξερεπεράσουν μόνο με όσα μέσα διαθέτουν στο διαστημόπλοιο. Αφανείς ήρωες, οι δοκιμαστές που τα δοκιμάζουν στον εξομειωτή. Η αγαπημένη μου ατάκα: Πρέπει να χρησιμοποιήσουν τη βαρύτητα της Σελήνης για να κάνουν έναν ελιγμό και ο πρωταγωνιστής λέει: "Τώρα ας αφεθούμε στον Νεύτωνα". Κάτι που κι οι ποδηλάτες κάνουμε στις κατηφόρες. Το πλήρωμα με συνεργασία ξεπερνά τις δυσκολίες και αποτρεύτηκε μια τεράστια τραγωδία στην ιστορία της κατάκτησης του διαστήματος, έτσι ο γρουσούζικος αριθμός "13" έδωσε και λίγη τύχη. Must ταινία για μπρεβετάδες!

Sully: Δεν ξέρω αν όντως είναι μπρεβετάδικη, όμως η αγωνία του πιλότου κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από την επιτυχή αναγκαστική προσυδάτωση είναι τεράστια και μου θύμησε ποδηλατικά συναισθήματα. Το "θαύμα του Ποταμού Χάντσον" όπως αποκαλείται, ίσως είναι από τα λίγα αεροπορικά ατυχήματα με αίσιο τέλος. Όλοι έζησαν, οι πιλότοι είναι ήρωες κλπ κλπ. Ουσιαστικά η ταινία πραγματεύται τη θέληση των ασφαλιστικών εταιριών να "ρίξουν" την ευθύνη στον πιλότο για να πληρώσουν λιγότερα. Αν δεν έπαιζε ο Τομ Χανκς και αν δεν σκηνθετούσε ο Κλιντ Ίστγουντ ίσως να μη μου άρεσε τόσο πολύ, όμως είναι ταινιάρα με αυτούς. Για το ατύχημα υπάρχουν και δύο ντοκυμαντέρ: Mayday/Air crash investigatio -> "Hundson River Runway", National Geographic -> "Miracle Landing On The Hudson".

Premium Rush: Για αυτή είχα γράψει παλιότερα ένα review. To αντiγράφω.
  Tο έργο έχει ως πρωταγωνιστές bike-couriers της Ν. Υόρκης επί τω έργω. Και ως μοντέρ και ποδηλάτης, σκέφτηκα να γράψω μια "κριτική".
   Καταρχήν είναι ένα όμορφα γυρισμένο έργο, με συνεχή flash-forwards και flash-backs. Ο θεατής σε καμία περίπτωση δεν χάνεται στο χρόνο, καθώς κάθε αλλαγή στο χρόνο επισημαίνεται με ένα ψηφιακό ρολόι στην οθόνη.
  Η πλοκή σε χρονική σειρά είναι η εξής. Μια συμπαθής Ασιάτισσα έχει μαζέψει $50.000 για να φέρει το γιο της στις ΗΠΑ. Θέλει να στείλει τα χρήματα μέσω ενός «παράνομου» φορέα. Η «απόδειξη» θα πρέπει να πάει στον παραλήπτη και για να μην την πιάσουν καλεί τον πρώην της συγκατοίκου της που είναι bike-courier, και μάλιστα με τη φήμη πως είναι ο καλύτερος.
  Παράλληλα ένας κακός αστυνομικός-χαρτοπαίχτης δέχεται εκβιασμό και του προτείνουν να κλέψει την «απόδειξη» έτσι ώστε να ξεχρεώσει όλα όσα χρωστά με τόκο ($12.000 + τόκοι) και να του μείνουν λίγα ψιλά.
  Όλη η ταινία είναι γεμάτη καταδιώξεις στους δρόμους, γεμάτους με αυτοκίνητα, εμπόδια, πεζούς, καροτσάκια…
  Μου άρεσε πολύ πως πάντα φορούσαν κράνος. Μάλιστα σε μια σκηνή που ο πρωταγωνιστής αλλάζει ποδήλατο με ένα trial και δεν έχει κράνος, η πρώην του (στο τέλος ξαναγίνεται νυν, μην έχετε αγωνία) βρίσκει ένα κράνος και του το δίνει.
  Σημαντικό επίσης είναι και το σημείο όπου ο πρωταγωνιστής λέει «ποτέ δεν δέχομαι να μεταφέρω ναρκωτικά».
  Επίσης σε αρκετά σημεία, ειδικά σε επικίνδυνες διασταυρώσεις κλπ, γίνεται μια μικρή παύση όπου μας δείχνει με την οπτική του πρωταγωνιστή τις εναλλακτικές διαδρομές, και ποια διαλέγει. Ακόμη και στο σημείο που «τρώει σαβούρα» μας δείχνει τις πιθανότητες και πως διαλέγει την πιο ανώδυνη πτώση.
  Κάτι τέτοιο δεν κάνουμε κι εμείς σε δρόμους με κατηφόρες, σε δρόμους με τρόλεϊ, όταν έχει κίνηση;

  Πάμε τώρα στα ποδηλατικά «παράδοξα»!
  Σε μεγάλο μέρος του έργου, υπάρχει αντιπαλότητα fix-άδων – κουρσάδων. Α, δεν σας είπα πως εννοείται πως ο πρωταγωνιστής έχει fixie!
  Συνάδελφος του πρωταγωνιστή έχει κούρσα και όλο πειράζονται. Μέσα στην ταινία κάνουν μια κόντρα όπου σε μεικτό τερέν (ανηφόρα, κατηφόρα και ευθεία) ο φιξάς βάζει κάτω τον κουρσά, πράγμα που δεν θα γινόταν για παρόμοιας δυναμικότητας άτομα. Βέβαια, τεχνικά μιλώντας, σε ένα έμπειρο μάτι φαίνεται πως στα πλάνα ο κουρσάς είναι πιο γρήγορος. Μάλιστα η σύντροφός μου μού το ανέφερε αναφωνώντας «αφού ο άλλος πάει πιο γρήγορα!». Όμως αυτό γίνεται αντιληπτό μόνο στα πλάνα που είναι ο καθένας μόνος του με τοbackground και θέλει «επαγγελματικό» κινηματογραφικό μάτι.
  Σε πολλά σημεία της ταινίας ο πρωταγωνιστής λέει στην πρώην του να βγάλει το εμπρός φρένο από το δικό της fixed διότι όπως πολλές φορές λέει «τα φρένα σκοτώνουν». Μέσα στο έργο αυτή σε ένα σημείο ξεβιδώνει και πετά το φρένο στα σκουπίδια, συμφωνώντας εν τέλει με το αγόρι της.
  Μέσα στο έργο υπάρχει και μια υπέροχη φυσιογνωμία, ένας ποδηλάτης-αστυνομικός (καμία σχέση με τον χαρτοπαίχτη ο οποίος είναι «χαρτογιακάς». Ο ποδηλατοαστυνομικός κυνηγά τον πρωταγωνιστή μας (επειδή δημιουργεί ατυχήματα) με ένα cityποδήλατο και ένα όμορφο τσαντάκι πίσω σχάρας. Μαντέψτε! Δεν τον πιάνει ποτέ! (Μα καλά, τίποτε δεν είναι πιο γρήγορο από ένα fixed)
  Λίγο πριν το τέλος, παρόλες τις κόντρες φιξάδων/κουρσάδων/αστυνομικών, όλοι οι bike-messengers της Ν. Υόρκης ενώνονται με σκοπό να βοηθήσουν τον πρωταγωνιστή και τη φίλη Ασιάτισσα να φέρει το γιο της στις ΗΠΑ.

  Τελικά πέρασα μιάμιση ώρα πολύ όμορφη, αλλά τελικά, μήπως να πάρω fixed για τα brevet; Σύμφωνα με την ταινία πάνε πιο γρήγορα από όλα!

1 σχόλιο: