Σαββατο χαραματα, καποιος δεν ξύπνησε στην ωρα του. Το ξυπνητηρι χτυπουσε από τιε 3.30 αλλα το εγερτήριο τελικα εγινε στις 5.00 Ευτυχως όλα ηταν ετοιμα από το προηγουμενο βραδυ. Μακαροναδα, νερο και βουρ για Ελευσινα.
Εκει ημασταν λιγοι και καλοι. Δυσκολο να παρεις αποφαση να κανεις ένα τέτοιο εγχειρημα. Εμαθα πως ειμαστε 38 ηρωες.
Η πρωτη ανηφορια βγηκε «με το γκρουπ» στην αρχη 2 μεγαλα γκρουπακια, σιγα σιγα σπασαμε ως το τελος. Αλλα συνεχως ηταν καποιος διπλα μου οποτε ανεβεναμε παρεα.
Κατηφορα για Ερυθρες. Βρεθηκα μονος. Ακουω μια φωνη «κολα». Ηταν ο Βαγγελης (Vagtas).
Βαγγελη σ’ευχαριστω για την παρεα, για τις συμβουλες, τιμη μου να ποδηλατισω μαζι σου. Με τον Βαγγελη το άλλο παλικαρι (με τετοια κουραση δε θυμαμαι ποιος ηταν, συγγνωμη) προλαβαινουμε το μπροστα γκρουπακι.
Μανωλης, Βαγγελης, Βολιοτης (που δεν είναι από τον Βολο αλλα από τη Χαλκιδα), Σπυρος (ΥRA), συνολικα ημασταν 8 ατομα, αλλα η μνημη παιζει παιχνιδια και δε θυμαμαι ποιοι.
Κανουμε λιγο Cyclocross, μπιχλα τα ποδηλατα.
Φτανουμε στο πρωτο κοντρολ. Ο Δημητρης, το παλικαρι που το ειχε, είναι μια μορφη. Με τα ως μυγα γυαλια του, και με ένα τεραστιο χαμογελο, μαζι με τον Tseligas, μας περιποιηθηκαν και εκκινησαμε γρηγορα.
Εκει χαθηκαμε λογω ανηφορας. Μοναξια δεν υπηρχε οι δρομεις του Ευχιδα, το ιδιο τρελοι με εμας, μας κρατουσαν παρεα και διναμε ο ενας στον αλλον κουραγιο. Αν η πρωτη ανηφορα ηταν του γκρουπ, αυτή ηταν της παρεας!
Αγια Αννα, κατηφορακι, και τραβα μπρος για Κυριακι. Ανηφορα που την ειδα και σκεφτηκα «Πες μου ότι ΔΕΝ θα ανεβουμε εκει!». Αλλα ανεβηκαμε. Μετα μινι κατηφορα. Νομιζα πως θα μας πηγαινε κατηφορικα ως τα Κιρρα. Αμ δε! Ειχε ευθειες με κοντρα αερα και μικρα ανηφορικα κομματια.
Περνω το Διστομο (οπου χαθηκα λιγο). Λαστιχο! ΟΧΙ, δεν εσκασε αλλα εχανε πολύ αργα αερα. Λεω να μη το αλλαξω αλλα να γεμιζω ανα 1 ωρα σε βενζιναδικο. Σταματαω στο πρωτοι που βρισκω, παιρνω κι άλλο νερο, ισοτονικο, ρωτο το βενζινα «Πως είναι ο δρομος ως τα Κιρρα?» «Μια κατηφορα» αποκρινεται. Τελικα ναι! Για τα αυτοκινητα όλα είναι κατηφορα.
Με τα χιλια ζορια, εν τελη ξεκινα η κατηφορα για τα Κιρρα. Αριστερα στο χωριο.
«ΕΛΑ ΡΕΕΕΕΕ» ηταν η αναφωνηση μου στο κοντρολ που ανηκε στον φιλο Αλεξη. Εγω να ψαχνω σαν τρελος για τουαλετα!!! Βρηκα.
Το κοντρολ ειχε μπανανες, κρουασαν, πορτοκαλια, και ειδικα για μενα ένα πανεμορφο λαχταριστο τοστακι.
Ποτε δεν κανω μεγαλα διαλλειματα. Εφυγα μονος και παλι
Ευθεια 4-5κμ για ζεσταμα και μετα η ανηφορα για Δελφους και Αραχωβα.
Πολύ ομορφη ανηφορα. Περιμενα πως θα την ανεβαινα με τη δυναμη της ψυχης. Ηθελε απλα τεμπο. Την πηγα ολη με 14-15κμ/ω χωρις να αλλαξω καν ταχυτητα. Σηκωνομουν μονο για να ξεπιαστω. Τωρα αν πρεπει να κανω 160 κμ για να ανεβω τοσο καλα μια ανηφορα, χαθηκαμε!
Στους Δελφους χαιρετησα τους ιδρυτες του Ευχιδα, και στην Αραχωβα ο οργανισμος εκλιπαρουσε για κατι αλμυρο.
«Επ, εδώ εχουν τυρι» σκεφτηκα. Και πριν το καταλαβω η πισω τσεπη μου λερωνοτα από τα γραμμαρια τουν καπνιστου τυριου!
Μεγαλη κατηφορα, μικρο ανηφορακι, φτανω στο κοντρολ μαζι με έναν ποδηλατη με μπλε μπλουζα (ονομα δεν το θυμαμαι και ρωτησα κι ολας)
Κοντρολ – Αρχης ο Κοκκακλιαρης
(εδώ κανω μια παρενθεση. Το μπρεβε αυτό για μενα ηταν το μπρεβε των «κοντρολ». Αξιζε να το βγαλει καποιος μονο και μονο για να του σφραγησουν την καρτα αυτοι οι 3 υπεροχοι ανθρωποι. Και ο Παναγιωτης και ο Αλεξανδρος ηταν μαζι μας σε μεγαλο μερος της διαδρομη με νερα ΚΡΥΑ παρακαλω, φαγητα και (ευτυχως δε χρειαστηκε) τεχνικη βοηθεια. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ. Κυριως το… Σιτροεν και το Βανακι)
Με συντομες διαβουλευσεις ξεκινώ μονος, μιας και το παλικαρι θα περιμενε ένα φιλο του που ειχε μεινει λιγο πιο πισω.
Αρχη ευθειας….. Χρειαστηκα ΚΑΙ τουαλετα (παλι) και αλλαγη ελαστικου γιατι βαρεθηκα να φουσκωνω κάθε λιγο και λιγακι. Αυτό με ρατησε πισω, οποτε μετα τον Αλιαρτο επιασα ένα γρουπακι. Παλι Μανωλης, όπως ειπαμε για τα αλλα ονοματα, η κουραση και η μνημη μου εχουν κανει ένα ban! Kοντρα αερας πολυς. αλλα με αλλαγες τα 20κμ ως τη Θηβα παλευτηκαν.
Πρωτο ανηφορακι, σταση για ανεφοδιασμο. Νερα, αμιτες ισοτονικα….Δεν κατσαμε παρα πολύ. Μιας και αρχιζε η ανηφορια η τελευταια (την ονομαζα του τερματισμου, ότι θα βγει με τη δυναμη ότι φτανουμε) ειπαμε, ο καθενας το ρυθμο του.
Εμενα η νυχτα με επιασε στας Ερυθρας όπως θα ελεγαν οι Σερρεοι. Αναβαση με φακο δεν ειχα ξανακανει. Το σπαστικο είναι πως δεν ξερεις που τελειωνει. Και το πιο ηλιθιο…. Πως μετα , στην κατηφορα εχει κακο δρομο… Που να τρεξεις με το φακο… Ολο με φρενο πηγε….
ΚΑΡΑΟΥΛΙ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ. Εκει δεν την παλεψα. Κρυωνα πεινουσα διψουσα. Σκεφτηκα μπας και περιμενω τον επομενο παρεα, αλλα παλι μπρος πισω θα ειμασταν όχι διπλα διπλα. Οποτε τρωω ένα παστελι, μισο παγουρι πορτοκαλαδα, και συνεχισα τον πολεμο μου με τους οδηγους και τους προβολεις τους.
Τελευταια ανηφορα η Αγια σωτηρα. Βγηκε με 34-27, αλλα βγηκε. Κατηφορα, Ελευσινα.
Ηθελα να κλαψω από συγκινηση όπως όταν τερματισα τον Σαρωνικο δρομο. Κρατηθηκα βεβαια.
Ολο χαμογελο ο Χαρης, με ορεξη για κουβεντα, κεικ, σουβλακια πατατες, τελεια υποδοχη…
Κραμπες δεν επαθα στο μπρεβε. Παθαινα κάθε που παταγα γκαζι, φρενο, συμπλεκτη.
Τρελλος υπνος, και τωρα λεω Μπραβο μου.
Ένα μπραβο στους 36, στους 38, και στα κοντρολ. Μυθικα πραγματα.
ΥΓ. χαιρομαι που εχουν υποπεσει στην αντιληψη τηε «αρχης» ότι καποιοι κανουν μπρεβε «και καλα». Γιατι μπορει να μη μιλαμε αλλά (όχι στο χθεσινο) πολλες φορες εχω δει διαφορα «κουλα» ας μη τα πω αλλιως.
Ρε παιδια… στο μπρεβε? Να αποδειξετε τι και σε ποιον?????
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου