Black Sea & Transfăgărășan Road, 1200 km

2022 

  Τέλη του 2022, όπως κάθε χρόνο βγαίνει το πρόγραμμα, των μεγάλων brevets. Έχοντας αποφασίσει πως δεν επιθυμώ να κάνω το Paris - Brest - Paris για τρίτη φορά, το μάτι μου άρχισε να ψάχνει το πρόγραμμα αναλυτικά. Τα τελευταία χρόνια οι διοργανωτές, στην Ελλάδα και παγκοσμίως, τείνουν να μη φτιάχνουν εύκολα -βατά, πείτε το όπως θέλετε- brevets και πια η σχέση χιλιομέτρων και υψομετρικών σπάνια πέφτει κάτω από τα 1000υψ/100χλμ.

Πρόγραμμα 2023 εδώ

  Το βλέμμα μου σταμάτησε σε πολλές διοργανώσεις αλλά λίγες ήταν αυτές που με κάλυπταν. Δηλαδή: Να είναι ύστερα από το μέσον του Ιουνίου, όχι το 15αύγουστο και η σχέση υψομετρικών και χιλιομέτρων να είναι κάτω από αυτή την αναλογία.

  Ύστερα από την αφαίρεση κάποιων διοργανώσεων για διάφορους λόγους έμεινα με δύο. Ένα 1600άρι στη Γαλλία κι ένα 1200άρι στη Ρουμανία. Για λόγους εύκολων logistics ψήφισα Ρουμανία.

Παρέα

  Δεν το σκέφτηκα πολύ. Η παρέα υπήρχε και ήταν του Dromul Dunarii, του 1400αριου που είχα τερματίσει το 2022. Υπήρχε όμως? Όχι! Από τους τρεις, Κώστα Σταμάτη, Γιάννη και Αντώνη, μόνο ο Κώστας δελεάστηκε από την απόφασή μου.

  -Πάμε οι δυο μας;

  -Και δεν πάμε;

  Και πήγαμε!

Προετοιμασία

  Στους μήνες που πέρασαν, άλλαξε το πρόγραμμα μας, το μέσο μεταφοράς, προστέθηκαν 2 άτομα, Μανώλης και Γιάννης, άλλαξε η ημερομηνία διεξαγωγής του brevet (!), απαιτήσαμε να το κάνουμε την ημερομηνία που είχε αρχικά προκυρηχθεί και τελικά 3 Έλληνες βρεθήκαμε στο Βουκουρέστι για να ξεκινήσουμε. Ο Μανώλης δεν ήρθε :(

Τελευταίες ημέρες

  Οι τελευταίες ημέρες είχαν το ταξίδι, πολλή ενυδάτωση, προετοιμασίες, όσο λιγότερα πράγματα γίνεται να έχω, αλλά έχοντας οτιδήποτε μπορεί να χρειαστώ. Δεν αναλύω την προετοιμασία διότι προτιμώ να φαίνονται τα αποτελέσματά της κατά την περιγραφή. 

  Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι οι λίγες συμμετοχές. 4 Έλληνες εκ των οποίων θα ξεκινούσαμε οι τρεις, και ένας Βούλγαρος ο οποίος το έκανε την νέα ημερομηνία στις 12 Αυγούστου. Αξίζει να αναφέρω πως το brevet είναι χωρίς καμία υποστήριξη, χωρίς καν άτομο στην εκκίνηση ή τον τερματισμό. Μόνοι μας. Έτσι, βρήκαμε στο ξενοδοχείο τις κάρτες, τα ταμπελάκια και τα λοιπά έγγραφα να μας περιμένουν.

Le Brevet

București 0 km

Σάββατο 19 Αυγούστου 10.00

Αψίδα από τα... wish

 Και έτοιμος να ξεκινήσω. Οι σκέψεις εκείνη τη στιγμή είναι πολλές και ασύνδετες. Ο Πάνος και ο Σπύρος, η ΑΕΚ και η Δυναμό, η παρέα και η μοναξιά. Για το πρώτο θέμα δεν έχω να πω κάτι τώρα, ή μάλλον δεν έχει νόημα να γράψω κάτι τώρα. Για το δεύτερο θα σας πω μόλις φτάνοντας στην Κωνστάντζα. Για το τρίτο όμως ας γράψω δυο λόγια.

  Η "νέα μόδα" όπως το ονομάζω (σε αντίθεση με αυτά που είχα γνωρίσει κατά την πρώτη περίοδο ενασχόλησης μου με τα brevets) είναι ότι κάνουμε μαζί το brevet αλλά δεν πάμε "μαζί-μαζί" αλλά σε κοντινές αποστάσεις. Αυτό είναι τόσο έντονο που μερικές φορές δεν με βγάζει καν το strava ότι έκανα το brevet με την συγκεκριμένη παρέα. Δεν ξέρω πώς και από ποιον ξεκίνησε αυτό... Ίσως είναι η πτώση των μεγάλων γκρουπ, ίσως η μικρότερη διάθεση για καλούς χρόνους, ίσως οι άνθρωποι έχουμε γίνει μονόχνωτοι, ίσως... Πάντως το αποτέλεσμα είναι ότι μου λείπουν οι νυχτερινές φιλοσοφικές συζητήσεις και δεν ξέρω αν θα ξαναγίνουν. Χαίρομαι που το έχω ζήσει.  

  Με τέτοιες σκέψεις ξεκινήσαμε. Μέσα στον αστικό ιστό, με φανάρια, τραμ και λοιπά. Ύστερα από το προάστιο Pantelimon ξεκίνησε η περιήγησή μας στη Ρωμάνικη εξοχή. Δηλαδή σε αμέτρητους κάμπους, χωρίς δέντρα και χωρίς σκιά.

  Με το που βρεθήκαμε σε ανοιχτό τοπίο, αμέσως μας έγινε φανερό πως ο άνεμος θα είναι μετωπικός. Ανατολικά εμείς, ανατολικός ο άνεμος

  Η πρώτη μικρή στάση έγινε στο χιλιόμετρο 80. Στο σουπερμάρκετ Profi. Γενικά τα Profi είναι σαν τον δικό μας ΑΒ. Έχουν σχεδόν όλα τα μέρη και έχει διάφορες κατηγορίες. Profi, Profi-Loco, Profi-City και πάει λέγοντας. Ο λόγος που κάναμε στάση στο Profi είναι τα hot-dog του! Είναι ένα απλό, σίγουρο και φτηνό φαγητό σε μια χώρα που το καλό φαγητό στην επαρχία το βρίσκεις δύσκολα. Δεν μπορώ να ξεχάσω το κοτόπουλο, που το 2022, μου κατέβασε την πίεση και τα έβλεπα όλα λευκά ωσάν να έχω κανει σκανκ. Και όχι Rockafeller skank. Αυτό είναι ωραίο (τραγούδι!). 

Hot Dog menu

  Πέρα από τα Profi, τα Auchan, τα Mega (αυτά ειναι της Delhaize), τα Lidl (λίντι στα ελλήνικος), τα Metro και άλλες αλυσίδες, κάθε χωριό είχε και το magasin του. Το magasin είναι το παντοπωλείου του χωριού. Έχει παγωτά, νερά, αναψυκτικά, κονσέρβες, καθαριστικά, ..., αλκοόλ και μπύρες. Τα magasin ήταν η στάση μας όταν δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Είναι όμως και η στάση των μπαρμπ-έιντος του χωριού για μπύρες. Κι επειδή το όριο αλκοόλ για την οδήγηση είναι μηδέν (zero, nil, love, nought, oh, nada) οι μπάρμπες πάνε με ποδήλατο για μπύρες στο μπακάλικο.

  Τι έλεγα; Α! Τα Profi. Λοιπόν, ο Κώστας ο Σταμάτης είχε περάσει ΟΛΑ τα Profi της διαδρομής, ένα προς ένα, στο ακριβές σημείο που βρίσκονται και με το ακριβές ωράριο λειτουργίας. Είχε 08-20, 07-23, 24 ώρες. Τα Profi locations του Κώστα θα είναι οι στόχοι μας για το επόμενο τετραήμερο.

Kinesio από τα... Lidl

  Κι αφού έκανα την ανάλυση για τα σούπερ και τα μαγκαζίν, συνεχίσαμε από το χωριό με επόμενο στόχο το φέρυ-μποτ γύρω στο χιλιόμετρο 130. Με καμία στάση φτάσαμε ως εκεί, με μόνο ευτράπελο τις περίεργες ταμπέλες που μας έκαναν να πηγαίνουμε πέρα δώθε για να βρούμε ποιο καραβάκι - πλατφόρμα πρέπει να πάρουμε. Φανταστείτε κάτι σαν τη γέφυρα της Λευκάδας. Το φέρυ θα μας περνούσε στην απέναντι όχθη του Δούναβη, στο σημείο που ο Δούναβης πια ανήκει εξολοκλήρου στη Ρουμανία και δεν είναι πλέον φυσικό σύνορο μεταξύ Ρουμανίας και Βουλγαρίας.

ferry by Kostas Stamatis

  Αφού περάσαμε απέναντι, συνεχίσαμε σε έναν δρόμο όπου δεξιά μας, πίσω από έναν φράκτη ήταν Βουλγαρία, και ευθεία κι αριστερά μας Ρουμανία. Κι άρχισαν τα πάνω κάτω... Κάπως έπρεπε να μπουν υψομετρικά.

Δίπλα στο ποτάμι, αλλά ψηλά!

  Κάπου εδώ άρχισαν οι πρώτες γκρίνιες του Γιάννη για στάση και φαγητό. Το πρόγραμμα σήμερα εξαρχής είχε 310 χλμ και ένα μεγάλο διάλειμμα γύρω στο 160-170. Θα υπήρχε και δεύτερη στάση στην Κωνστάντζα για βραδινό (McDonalds) και αγορά τροφής για πρωινό καθώς το μέρους που είχαμε κλείσει το δωμάτιο (Corbu) δεν είχε τίποτα.

  Παρά τη γκρίνια, γύρω στο 180 και στην πόλη Baneasa, στο Profi, κάναμε την πρώτη μεγάλη στάση. Δυστυχώς τα hot dog είχαν τελειώσει οπότε τη βγάλαμε με Aqua Carpatica και χαζοκαλούδια από το σούπερ. Η στάση μας κράτησε 40 λεπτά. Το όνειρο των παιδιών για 20 μέση είχε πάει περίπατο από τον κόντρα αέρα και τις στάσεις -καραβια κλπ- αλλά ο δικός μου προγραμματισμός με 18.5 μέση πήγαινε να βγει ακριβώς. Ξεκινήσαμε και δεν πέρασε ώρα ώσπου με μια όμορφη ανηφόρα να φτάσουμε στο Μαυσωλείο έξω από το χωριό Αdamclisi όπου βρίσκεται το πρώτο σημείο ελέγχου και φωτογραφίας.

Adamclisi 209

Σάββατο 19 Αυγούστου 21.24 (έκλεινε 00.40)

  Είχε νυχτώσει από τις οχτώ και κάτι. Το όνομα του χωριού έχει κάτι το ποδηλατικό. Admaclisi, ciclisti, κάπως μου κόλλησε. Αλλά όσο κι αν το είχα πλάσει όμορφα στο μυαλό μου ήταν απλά ένας αρχαιολογικός χώρος και το γραφείο εισιτηρίων.

  Ξεκινήσαμε σχετικά γρήγορα προς τις Κωστάντζα. Στις 22.00 ξεκίνησε ο αγώνας της ΑΕΚ με τη Δυναμό (ή Ντινάμο, ή Ντιναμό) Ζάγκρεμπ. Νομίζω με των προηγούμενων ημερών τα γεγονότα όλη η Ελλάδα ήταν με την ΑΕΚ. Ή σχεδόν όλη! Εγώ πάντως με την ΑΕΚ ήμουν. Και βέβαια, βαθμοί για την Ελλάδα κλπ, γενικά πάντα είμαι με τις ελληνικές ομάδες. 

  Σχετικά με τη διαδρομή δεν θυμάμαι πολλά! Θυμάμαι τον αγώνα.

  Η ΑΕΚ είχε κερδίσει με 1-2 στο Ζάγκρεμπ κι έπρεπε να φέρει ισοπαλία για να περάσει ή να χάσει με ένα γκολ για να πάει ο αγώνας σε παράταση, και ύστερα σε μπενάλντι (sic).

  Θυμάμαι την ΑΕΚ να τρώει ένα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου, κι ένα ακόμη στην αρχή του δεύτερου. Συνέχισα με συντροφιά την ΕΡΑ Σπορ (μεσω ιντερνετ). Η ΑΕΚ βάζει δύο, αν θυμάμαι καλά, γκολ που ακυρώνονται από το VAR. Σκεφτόμουν, έρχεται, ψήνεται... Στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων... 

  ΓΚΟΟΟΟΛ, η φωνή μου αντήχησε σε ένα χωριό που ποτέ δεν έμαθα πως το λένε! Παρόλο τον ενθουσιασμό ένιωσα μια ηρεμία. Σαν να έχει κι άλλο.

  Είχε κι άλλο! Κερδίζει η ΑΕΚ πέναλτι στο 98! Πάει να το εκτελέσει ο Λιβάι Γκαρσία (επιθετικός). Εγώ μέσα μου ήθελα να το βαρέσει ο σκόρερ του προηγούμενου γκολ, ο Αραούχο. Είχε σίγουρα την ψυχολογία. Δεν με άκουσε κανείς (!) και η εκτέλεση απεκρούσθη (μάλλον) αλλά στην επιστροφή την πρόλαβε ένα αμυντικός, ο Βίντα και έκανε το 2-2!

  Η ΑΕΚ πέρασε! Και τι πρόκριση... (Πού να ήμουν ΑΕΚτζής τι θα έγραφα!). Ήταν μια μικρή ανάταση ψυχής ύστερα από τη δολοφονία έξω από την ΟΠΑΠ arena. H AEK έδειξε ανωτερότητα στο γήπεδο, το ίδιο και ο κόσμος της.

  Με τις φωνές της νίκης στο δρόμο, βρεθήκαμε σε μια εθνική οδό (αυτοκινητόδρομο) που αποτελούσε την είσοδο μας στην κοσμοπολίτικη παραλιακή πόλη. Μια πολύ μεγάλη πόλη που τη ζήσαμε με ηρεμία και χωρίς κίνηση. Το κέντρο της ήταν ζωντανό, τα προάστια όχι.

Από τα λίγα τόσο περιποιημένα κτήρια

Constanța 274

Κυριακή 20 Αυγούστου 00.29 (έκλεινε 06.33)

  Η Κωνστάντζα ήταν απλά το μέσον για να φάμε και να πάμε για ύπνο. Κάναμε μια επική στάση στα Mc Donalds (σίγουρο φαγητό) από όπου πήραμε να έχουμε και για πρωινό. Ο ύπνος μας βρίσκεται 30 χιλιόμετρα πιο μετά.

  Αυτό που μου έκανε εντύπωση πέρα από το ζωντανό κέντρο και τα ήρεμα προάστια. Είδα ένα λιφτ που είδα και πηγαίνει παράλληλα με την παραλία. Βράδυ γαρ, δεν έμαθα ποτέ πού πάει! Εκ των υστέρων είδα πως όντως μεταφέρει κόσμο στις άκρες της κοσμικής παραλίας.

  Τελειώνοντας η πόλη είδαμε διυλιστήρια, μάλλον και ναυπηγεία, και γενικά η φάση θύμιζε Ελευσίνα, αλλά στο πιο τεράστιο. Έπειτα μπήκαμε σε δρόμο με έργα για καμιά 10αριά χιλιόμετρα και φτάσαμε στο Corbu. Χιλιόμετρο 310 είχαμε κανονίσει τη διαμονή μας. Εγώ πήρα δωμάτιο μόνος, Κώστας και Γιάννης ένα μεγάλο παρέα.

  Γενικά υπήρχε μια συζήτηση, πριν την εκκίνηση και χαλαρή, σε σχέση με τον προγραμματισμό. Τα παιδιά έλεγαν 20 μέση μεικτή, εγώ 18,5. Μπορώ να πω πως έπεσα διάνα! ΟΧΙ επειδή έκανα σωστό υπολογισμό. Μόνο και μόνο επειδή ο σύντροφος ανατολικός αέρας αποφάσισε να μη μας αφήσει μόνους πουθενά. Στο δωμάτια φτάσαμε στις 2.30 κάνοντας 310 χιλιόμετρα σε 16 ώρες και 30 λεπτά

  Burger

  3 ώρες καθαρός ύπνος

  Burger

  Εδώ ξεφορτώθηκα ένα παλιό κολάν που το είχα χρόνια. Το είχα πάρει για να το πετάξω. Μα φυσικά για να κουβαλώ λιγότερο βάρος, και όγκο την επόμενη ημέρα.

  6.30 ραντεβού έξω!

  Κάτι δεν μου πήγαινε καλά το πρωί. Πέρα του ότι δεν είχα πάει τουαλέτα, αυτό που με ενόχλησε ήταν η φορά του ανέμου. Γύρισε σε Βορειά. Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως δεν ασχολούμαι με τον άνεμο (ειδικά με δυο εξαιρετικά δώρα που μου έχει κάνει σε Fleche), αλλά αυτή τη φορά νομίζω μπορώ να γκρινιάξω.

  Η ποδηλατική ημέρα ξεκίνησε με μια γνώριμη εικόνα -δεν την έχω περιγράψει ακόμη- η οποία επαναλαμβάνεται σχεδόν ύστερα από κάθε στάση. Φεύγουμε τριάδα, εγώ μπροστά, και ύστερα από λίγα λεπτά ο Γιάννης γκαζώνει και φεύγει μπροστά. Εγώ όντως μονόχνωτος στο κομμάτι του ρυθμού, κλειδώνω και δεν αλλάζω καθόλου, και ο Γιάννης σιγά σιγά απομακρύνεται. Με τον Κώστα, ανάλογα με την ημέρα και τα κέφια, στις ευθείες έχουμε ίδιο ρυθμό και πότε ήταν εκείνος πιο μπροστά, πότε εγώ.

  Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας προς την Ίστρια, το επόμενο σημείο ελέγχου είχα κάποια προβλήματα με το GPS μου, το αρχαίο Garmin Edge 500. Το 500αράκι το έχω από το 2010 και αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός πως για να φορτίσεις (αντέχει 10 ώρες) πρέπει να το μηδενίσεις, κάνει τη δουλειά του 100%! Το Garmin λοιπόν, δεν είχε καθόλου σταθερό σήμα, έψαχνε δορυφόρους κλπ. Θυμήθηκα τα παιδιά που έλεγαν πως έπεσε μια βόμβα στο δέλτα του Δούναβη. Μάλιστα ο Γιάννης είχε τονίσει πως είναι πιθανόν να υπάρχουν παρεμβολές λόγω του πολέμου. Μπορεί άραγε να ισχύει κάτι τέτοιο στο Garmin? Έλα ντε!

Ξημέρωμα με φόντο τη Μάυρη Θάλασσα.

  Με δυο restart και χωρίς να το πολυκαταλάβω φτάσαμε στην (στο;) Ίστρια.

Istria 330

Κυριακή 20 Αυγούστου 08.05 (έκλεινε 10.45)

  Έχοντας κάνει τα 20 χιλιόμετρα σε πάνω από μία ώρα, ήδη οποιοσδήποτε προγραμματισμός είχε πάει περίπατο. Η δεύτερη ημέρα είχε 330 χιλιόμετρα με ύπνο στο ξενοδοχείο και πρωινό ξύπνημα την επόμενη (λέμε τώρα!). Οπότε συνεχίζουμε απλά. Με στάσεις στα profi κ.ο.κ.

  Η διαδρομή της ημέρας αυτής, αν και φαίνεται straightforward είχε κάποιες στροφές και ήταν η ημέρα με τη μεγαλύτερη κίνηση. Νταλίκες κλπ.

  Γενικά τα αυτοκίνητα και τα φορτηγά είναι λίγο "αψυχολόγητα" στη Ρουμανία. Άλλος προσπερνούσε στα 3 μέτρα. Άλλος πίεζε την κόρνα από τα 200 μέτρα πίσω. Άλλος δεν τον περίμενες και προσπερνούσε στα 20 εκατοστά. Είδα αρκετά αυτοκίνητα με ΜΤΒ ποδήλατα σε σχάρα, ελάχιστα με ποδήλατα δρόμου. Κατέληξα, με αυτά τα δεδομένα, πως η χώρα δεν έχει πολλούς ποδηλάτες στον δρόμο και οι οδηγοί απλά δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Δεν έχουν την εμπειρία του να βλέπουν μπροστά τους κάποιους τρελούς που βαράνε πετάλι! Τους δίνω ένα ελαφρυντικό λόγω αυτού.

  Γενικά μέχρι το επόμενο κοντρόλ, πέρα από κάποια πάνω κάτω και από το γεγονός πως είχαμε σπάσει εντελώς μεταξύ μας δεν έγινε κάτι σημαντικό.

  

Slava Cercheza 382

Κυριακή 20 Αυγούστου 11.31 (έκλεινε 14.39)

  Αυτή η ημέρα είναι πολύ ζεστή με το Garmin να δείχνει αρκετή ώρα 44, με την καθιερωμένη του υπερβολή. Αν και γυρίσαμε σε δυτική πορεία και ο άνεμος πλέον ήταν πλάγιος, η υψηλή θερμοκρασία μας ώθησε στο να κάνουμε πιο πολλά διαλείμματα. 

Πανωκατίδια

  Μου κάνει εντύπωση βλέποντας τώρα το strava πόσες στάσεις κάναμε! Πόση ζέστη είχε! Όχι, η Ρουμανία δεν είναι τόσο βόρεια ώστε να έχει δροσερό καιρό.

  Στη διαδρομή προς το επόμενο κοντρόλ, περάσαμε ξανά τον Δούναβη. Δυστυχώς δεν έχω καταγράψει τη φάση. Είναι το μοναδικό σημείο στη χώρα που είδα διόδια! 

  Η Ρουμανία δεν έχει διόδια, αλλά ένα σύστημα που ονομάζεται "Βινιέτα" και χρησιμοποιούν κάποιες χώρες όπως η Βουλγαρία, η Ελβετία, η Ρουμανία και η Αυστρία. Ουσιαστικά πληρώνεις ένα "τέλος" χρήσης των Εθνικών δρόμων. Και δεν έχει διόδια σε αυτές τις χώρες. Μόνη εξαίρεση είναι κάποια περάσματα ποταμών και κάποια τούνελ.

  Η γέφυρα είναι ψηλή. Δεν είχε πολλή κίνηση πλοίων από κάτω. Γενικά όμως, έχει καραβοκίνηση! Ο Δούναβης είναι ένας τεράστιος πλωτός ποταμός. Μάλιστα έχει ενωθεί με τον Μάην και τον Ρήνο και είναι δυνατόν ένα πλοίο από τη μαύρη Θάλασσα να βγει στη Βαλτική και το αντίθετο.

  Το πέρασμα από τον ποταμό μας έβγαλε σε πεδινές εκτάσεις χωρίς πάνω κάτω για πολλά χιλιόμετρα.

Slobozia. Μια θολούρα στο παλιό μου κινητό σε όλη τη διαδρομή

Έπεσε το απόγευμα και μαζευτήκαμε όλοι μαζί ύστερα από μια στάση. Περνώντας κάμπο σαν την Κωπαΐδα μας έπιασε η νύχτα και φτάσαμε όλοι μαζί στο Lehliu Gara, δηλαδή στο χωριό που είναι ο σταθμός τρένου του Lehliu, παραδίπλα από το κανονικό Lehliu. Κάτι σαν τον σταθμό Μουριών, τον σταθμό Λευκωθέας, ή τον σταθμό Ραψάνης.

Lehliu Gara 563

Κυριακή 20 Αυγούστου 22.27 (έκλεινε 04.14)

  Φτάσαμε με ευθείες, όλοι μαζί. Πέρα από το Profi δεν υπήρχε κάτι αξιόλογο ανοιχτό. Για τον ύπνο στο Βουκουρέστι έμεναν λίγο κάτω από 70 χιλιόμετρα. Είχαμε κλείσει το ίδιο ξενοδοχείο που είχαμε μείνει πριν την εκκίνηση και που θα μέναμε ύστερα από τον τερματισμό. Όμως ακόμη είμαστε στο Lehliu Gara!

  

  H νύχτα συνεχίστηκε με ραδιόφωνο και τα ματς της Ελληνικής SuperLeague και ύστερα ρεπορτάζ ομάδων και τέτοια. H απόλυτες φλαταδούρες μας οδήγησαν στα προάστια του Βουκουρεστίου. Στο ξενοδοχείο φτάσαμε αρκετά πιο αργά από την ώρα που είχαμε υπολογίσει. Η άφιξη μας ήταν στις 3 τα ξημερώματα. 

  Μιας και δεν είχαμε βραδινό τέτοια ώρα, κατάφερα κι έπεισα την ομάδα, να φύγουμε λίγο πιο αργά ώστε να φάμε πρωινό στον μπουφέ του ξενοδοχείου.

  Εκεί είχαμε τρίκλινο. Μπήκα τελευταίος για μπάνιο ώστε να φτιάξω την τσάντα και τα ρούχα για το επόμενο διήμερο. Μετρημένα φαγητά μαζί, γέμισμα πωπόκρεμας και τακτοποίηση μέσα στην τσάντα ώστε το πρωί να μην κάνω καμία περιττή δουλειά. Βόλεψε που είχαμε αφήσει τα πράγματα στο ξενοδοχείο! Είχαμε bag drop και ύπνο!

  Ύπνος 3 ώρες καθαρός κι ετοιμασία για πρωινό. Επιτέλους ωραίο πρωινό κι έτοιμος για μια μεγάλη ημέρα. 7.30 αναχώρηση από το Ibis και όπως τα υπολόγιζα η άφιξη στον επόμενο ύπνο θα ήταν στις 05.00. Έτσι λένε τα μαθηματικά. Είναι μπόλικα χιλιόμετρα (310) και τα μισά (;) υψομετρικά της διαδρομής.

Καλημέρες

  Πριν, όμως, βγούμε από την πόλη, πρώτα πρέπει να "σφραγίσουμε" (φωτό) στο Βουκουρέστι, στην Αψίδα του Θριάμβου.

București  633

Δευτέρα 21 Αυγούστου 08.02 (έκλεινε 09.29)

  Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν στον "Κηφισό" του Βουκουρεστίου. Ένα αντίστοιχος δρόμος με αντίστοιχους κόμβους, αντίστοιχη κίνηση και αντίστοιχες... νταλίκες! Ρουμανία λέμε! Περάσαμε το αεροδρόμιο Οτοπένι και ύστερα από 25 χιλιόμετρα στρίψαμε αριστερά σε μια πολύ επικίνδυνη διασταύρωση για εμένα, αλλά στη Ρουμανία ήταν απλά Δευτέρα.

  Η έξοδος από αυτούς τους δρόμου μας γύρισε στο μοτίβο "πρώτα μαζί κι ύστερα μόνος". Το επόμενο κοντρόλ ήταν σε μια πόλη με το όνομα Ταργκόβιτσε ή κάτι τέτοιο, αλλά παρόλο που η απόσταση ήταν μόλις 90 χιλιόμετρα από το Βουκουρέστι δεν βγήκε σερί. Η ζεστή ημέρα επιτάσσει ενυδάτωση!

Another... magasin

  Με τα παιδιά βρισκόμασταν στα διαλείμματα αλλά μερικά τα έκανα "skip" οπότε αν και, προς το παρον, πιο αργός, αρκετές φορές βρισκόμουν μπροστά. Εν μέσω νταλικών, τόσο πολύ που στην είσοδο της πόλης πήγα για αρκετή απόσταση από το πεζοδρόμιο, έφτασα στο Targoviste.

  

Târgoviște

  723

Δευτέρα 21 Αυγούστου 13.02 (έκλεινε 16.14)

Ποιος θα χρειαστεί δίκη;

  Η ταχύτητα "5 ώρες τα 90 χιλιόμετρα" δεν είναι και καλή. Το κοντρόλ ήταν στα 200 μέτρα υψόμετρο και είχαμε σκαρφαλώσει τα 200 αυτά μέτρα σε 90 χιλιόμετρα. Δεν το λες και ανηφόρα! Είχε μεσημεριάσει, είχαμε πάνω από 200 χιλιόμετρα ακόμη, το ΤρανσΦαγκαρασαν, γενικά στα χαρτιά τίποτα δεν πήγαινε βάσει προγράμματος. Ούτε στην πραγματικότητα δηλαδή, απλά πλέον, το είχαμε πάρει όλοι χαμπάρι. Και φυσικά όλη η οροσειρά θα έβγαινε νύχτα. 

  Δεδομένης της συνέχειας, κάναμε μια στάση στα Mac για φαγητό γιατί δεν ήταν πολύ ευοίωνα τα πράγματα σχετικά με το τι θα βρούμε το βράδυ...

 Έπειτα από την τροφή και το γέμισμα με νερό ξεκινήσαμε με προορισμό/στόχο το επόμενο σημείο ελέγχου Curtea de Arges. Στα 500 μέτρα υψόμετρο εκεί και 100 χιλιόμετρα από εμάς. Δεν είναι καμιά σοβαρή ανάβαση (ξανά!).

Pretty in Pink :P 

Vintage

  Ανάμεσα σε ζέστη και διαλείμματα με συννεφιά συνέχισα τον δρόμο μου προς Βορρά. Highlight νεαρός Ρομά ο οποίος με προσκάλεσε σε κόντρα με το "σίδερό" του και ζορίστηκα να μείνω δίπλα του... Είναι πολλά τα 750 χιλιόμετρα.

Τexas γίναμε

  Η Ρουμανία έχει περίπου 1.000.000 Ρομά οι οποίοι δεν ζουν νομαδικά ή σε οικισμούς όπως στην Ελλάδα. Εκεί ζουν σε πόλεις χωριά 100% μαζί με τις υπόλοιπες εθνικές ομάδες που ζουν μέσα στη χώρα Ρουμανία. Καταλάβαινες ένα χωριό Ρομά, μόνο από τα φυλετικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Δεν νιώσαμε καμία ώρα φόβο, σε κανένα μέρος.

  Ένα τέτοιο μέρος ήταν και το Pitesti όπου αράξαμε για λίγο

Ύπνος παντού *by K. Stamatis

  Ύστερα από το Pitesti και τα hot dogs και το ανθρακούχο νερό (ναι, ανθρακούχο που δεν πίνω ποτέ, το έλιωσα στη Ρουμανία. Και δεν έπινα κοα-κοα) ξεκινήσαμε για Curtea de Arges. 

  Στο δρόμο χάλασε το ένα σχαράκι του Γιάννη κι άρχισε ένας κύκλος προβλημάτων που θα κρατήσει αρκετές ώρες. Αρχικά του πρότεινε ο Κώστας να γυρίσει λίγο πιο πίσω που βρήκε ένα ποδηλατάδικο σε ένα εμπορικό κέντρο. Δεν ήθελε. Αρχίσαμε να παίρνουμε τηλέφωνα στα ποδηλατάδικα της επόμενης πόλης. Κανένα δεν είχε σχαράκια SPD-SL.

  Αφού σπάσαμε, πια λέω ευτυχώς στο συγκριμένο κομμάτι, έκανα μόνος μου τα 30 χιλιόμετρα ως το επόμενο κοντρόλ. Εκεί πέτυχα τον Γιάννη ο οποίος μου ζήτησε να πάρω τηλέφωνο ένα μαγαζί για να ρωτήσω αν έχει σχαράκια. Το μαγαζί το είχε πάρει πριν ο Κώστας, αλλά είπα να κάνω κι εγώ μια προσπάθεια. Δεν είχε σχαράκια, end of story!

  Κι εβγαλα την πολυπόθητη φωτογραφία/σφραγίδα.

Curtea de Argeș 823

Δευτέρα 21 Αυγούστου 19.53 (έκλεινε 23.44)

  Δεν τη λες και τρελή προπορεία, μόλις 4 ώρες πριν κλείσει τον κοντρόλ.

Τελικά οι σταθμοί τρένου παντού είναι έργα τέχνης

  Λίγο πιο μετά έκανα στάση στο Profi και μαζευτήκαμε. Επέλεξα να φάω άλλο ένα παγωτό. Μάλιστα για πρώτη φορά στη ζωή μου βρήκα παγωτό vintage. Ήταν ένα τουβλο βανίλια, τυλιγμένο σαν να είναι πλάκα βιτάμ. Ούτε ξυλάκι, ούτε κυπελλάκι, ούτε κουταλάκι. Νομίζω έτσι ήταν τα πρώτα παγωτά εμπορίου που πρωτοκυκλοφόρησαν στις ΗΠΑ.

  Η συζήτηση με τους συμποδηλάτες μου κύλησε γύρω από το σπασμένο σχαράκι του Γιάννη και ότι δεν μπορεί να τραβήξει το πετάλι. Ύστερα σε μια συμφωνία κυρίων πως θα είμαστε όλοι μαζί στο βουνό, και μια παραδοχή πως θα κάνουμε όοοοοοολο το βουνό βράδυ και θα φτάσουμε ξημερώματα για ύπνο. Ο ύπνος, το χωριό Victoria, είναι από εκεί 130 χιλιόμετρα και πάνω από 2500 υψομετρικά

  Από την/το Curtea de Argeș η διαδρομή μας πήγαινε ως εξής:

-200 υψομετρικά σε 20 χιλιόμετρα

-6 χιλιόμετρα ανάβαση, 300 υψομετρικά

-28 χιλιόμετρα σπαστικό πάνω κάτω (λίμνη Πλαστήρα τύπου)

-25 χιλιόμετρα ανάβαση, 1050 υψομετρικά

-Κατηφόοοοοοοορα γύρω στα 30 χιλιόμετρα

-16 χιλιόμετρα πάνω κάτω για ύπνο

  Τεσπα. Μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και ξεκινήσαμε. Κάναμε μια στάση για νερό στο χωριό πριν ξεκινήσει η ανηφόρα των 6 χιλιομέτρων

Πέρασμα Κατάρας: Ανοιχτό

     Η ανηφόρα ξεκίνησε με φρεναρισμένο οδόστρωμα και πολλά τούνελ. 

  

  Κάποιο φωτεινά και κάποια όχι.

  Υπήρχε ανησυχία στην παρέα καθώς η περιοχή έχει πολλές αρκούδες. Είναι κάπως σαν τις γάτες στα νησιά, απλά έχει παντού. Η απάντησή μου σε αυτή την ανησυχία είναι μία: Μουσική δυνατά. Οπότε κινητό στη διαπασών και πάμε.

  Από την αρχή έμεινα μόνος αλλά το παν σε αυτές τις φάσεις είναι η ψυχολογία. Δεν με πείραζε να είμαι μόνος, δεν νύσταζα, δεν ένιωθα αδύναμος. Απλά, πάμε πιο πάνω. Μέτρο μέτρο τα υψομετρικά ανεβαίνουν.

  Κάτι που δεν έχω καταφέρει να αναλύσω ακόμη είναι να καταλάβω τι έκανε ήχο σαν κουδούνισμα στο ποδήλατό μου. Ήταν ένας ήχος για περίπου ένα λεπτό σαν τις κουδούνες που έχουν τα πρόβατα. Τον άκουσα άλλη μια φορά έκτοτε και δεν κατάφερα να βρω τι είναι. Όμως μου έδωσε μια γεύση μυστικισμού για τη συνέχεια του βουνού.

  Μ' αυτά και μ' αυτά τελείωσε η ανηφόρα και φτάσαμε στη λίμνη "Πλαστήρα". Δεν έμαθα ποτέ πως τη λένε, αλλά εγώ ένιωθα πως θα κάνω το "Καρδίτσα - 2 λίμνες" βραδιάτικα. Βεβαίως, όπως κάθε τεχνίτη λίμνη περάσαμε πάνω από το φράγμα.

Another K. Stamatis Masterpiece

  Το φράγμα ήταν το τέλος της ανάβασης και συνεχίσαμε τα πάνω κάτω γύρω από τη λίμνη.  Φυσικά πέρα από τα φώτα μας και τα κάποια ξενοδοχεία στο δρόμο δεν είχαμε κάποια επαφή με τη φύση και τη θέα.

  Κατά τη διάρκεια του γύρου της λίμνης, ύστερα από ένα Peepee Break, o Γιάννης ενημέρωσε πως δεν δουλεύει η δεξιά του μανέτα. 

  Πήγα να το κοιτάξω διότι κάτι σκαμπάζω από τα μηχανικά του ποδηλάτου. And the verdict was: Σπασμένο συρματόσκοινο. Κάνεις δεν είχε δεύτερο, αλλά και να είχαμε με την εσωτερική καλωδίωση δεν υπήρχε περίπτωση να το φτιάξουμε βράδυ στο βουνό. Τουλάχιστον εγώ δεν θα το έκανα!

  Αυτό που έκανα πάντως είναι να πειράξω το βιδάκι ώστε τουλάχιστον να βγει ένα 2τάχυτο με σχετικά ελαφρύ πάτημα. Κατάφερα και το έβαλα στο τέταρτο μικρότερο γρανάζι (15?). Υπήρξαν κάποιες αντιρρήσεις από τη μεριά του Γιάννη σχετικά με το τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, αλλά του εξήγησα πως μέχρι εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου. Αν γίνεται με κάποιο τρόπο να τεντώσεις το συρματόσχοινο για να μπει σε πιο ελαφρύ πάτημα κι αν γίνεται κατά πόσο είναι ασφαλές αυτό, δεν το γνωρίζω. 

  Αφού λύσαμε αυτό το θέμα ύστερα ξεκίνησε ένα μεγαλύτερο. Είναι εφικτή η ανάβαση στα 2050 μέτρα υψόμετρο, αυτά το 25 χιλιόμετρα, με το 15? Πόσο ορθοπέταλο θα χρειαστεί και σε τι κατάσταση θα είναι τα πόδια? Μιλάμε για άλλα 350 χιλιόμετρα ακόμα...

  Με τα ήδη 2 προβλήματα (σαράκι, συρματόσχοινο) η σοφότερη λύση για εμένα θα ήταν η επιστροφή ανάποδα καθώς κατηφόρα ήταν μπόλικη. Όμως ο καθένας είναι κύριος του εαυτού του, αποφάσισα πως ήδη έχω χάσει αρκετή ώρα από τον ύπνο μου και πρέπει να ασχοληθώ με το να φτάσω στη Victoria και όχι με λύσεις και αποφάσεις όλων.

  Ο Γιάννης συνέχισε προς τη... συνέχεια. Βασικά δεν τον ξαναείδα μέχρι το πρωί καθώς έφυγε με το ορθοπέταλο και έμεινα με τον Κώστα να αγκομαχάμε!

Χρειάστηκαν πολλοί φακοί για μία φωτογραφία

  Για κάποιο λόγο που δεν τον κατάλαβα ποτέ, δεν είχα υπολογίσει καλά την απόσταση του γύρου της λίμνης.

  Καθόλη τη διάρκεια του brevet ο Κώστας μέσω του Climb Pro της Garmin με/μας ενημέρωνε για τις ανηφόρες. Εγώ είμαι πιο κλασσικός, κι από ανάγκη διότι, με ένα Garmin Edge 500 τι να κάνεις; Είναι σαν να τρέχεις Φόρμουλα Ένα με... Φίατ 500! Το παλιό το ορθόδοξο. Εγώ απλά κοιτάζω το υψόμετρο και τα υψομετρικά και κάνω πράξεις!

  Αφού μείναμε οι δυο μας ο Κώστας με ειδοποιεί για τα ντουβαράκια που είχαμε. Για ένα διάστημα είχε αρκετή ώρα να μου πει και αναρωτιόμουν αφού είμαστε σε ανηφόρα. Πήρε αρκετή ώρα μέχρι ο Κώστας να με πληροφορήσει πως ήδη έχουμε κάνει τα τρία ολόκληρα πρώτα χιλιόμετρα της μεγάλης ανηφόρας, και μάλιστα δεν είχα πάρει χαμπάρι!

  

  Ανεβαίναμε και ανεβαίναμε, το Spotify έπαιζε Greek Trash. 

  Πιάσαμε μια φιλοσοφική κουβέντα σχετικά με τα brevets. Η συζήτηση ήταν σχετικά με την χαρά κατά τη διάρκεια της ποδηλασίας μεγάλων αποστάσεων. Δηλαδή ύπαρχει χαρά την ώρα που ανεβαίνεις μια ανηφόρα; Την ώρα που οδηγείς νυσταγμένος; Την ώρα που πατάς στα κόκκινα να μη χάσεις ένα γκρουπ; 

  Ή η χαρά προέρχεται από την ιδέα του πώς θα είναι το συναίσθημα στον τερματισμό; Εγώ μπορώ να θυμηθώ brevets που είμαι χαρούμενος κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Μπορώ σίγουρα να θυμηθώ και brevets που έκλαιγα κατα τη διάρκεια της διαδρομής και η χαρά ήρθε με την αίσθηση της εκπλήρωσης του στόχου. Ο Κώστας ήταν πιο λιγομίλητος αλλά επέμεινε πως η χαρά είναι κυρίως στον τερματισμό.

  Ανάμεσα σε αυτές τις σκοτεινές αναλύσεις, είπαμε να κάνουμε μια στάση για 15λεπτο ύπνο. Βρήκαμε κάτι σαν κιόσκι, εγώ έβγαλα την αλουμινοκουβέρτα, ξάπλωσα. 

Μικροί νάνοι

  Κοιμήθηκα.

  Σηκωθήκαμε.

  Πρώτη φορά ένιωσα το κρύο.

  Βασικά αυτό είναι πολύ σπάστικ. Φόρεσα αρκετά ρούχα για να ξεκινήσω και σε 10 λεπτά είχαν βγει όλα. Πόση ώρα χαμένη βάλε βγάλε ρούχα...

  Έπειτα από αυτή τη στάση απέμεναν περίπου 8 χιλιόμετρα ανηφόρας. Όμως με την εκκίνηση φάνηκε πως πλέον δεν είχαμε τον ίδιο ρυθμό. Ζήτησα από τον Κώστα meeting και του εξήγησα ότι έχουμε μείνει πολύ πίσω και θα ήθελα να ανεβάσω λίγο ρυθμό ώστε να φτάσω νωρίτερα, να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Συμφωνήσαμε και ξεκινήσαμε ο καθένας τον μοναχικό μας δρόμο προς το τέλος της ανηφόρας.

  Η νύχτα ήταν χωρίς φεγγάρι οπότε δεν μπορώ να πω πως έβλεπα πολλά πράγματα. Υπήρχαν φωτάκια πολύ αχνά στις μπαριέρες και έτσι είχα μια αίσθηση της υψομετρικής διαφοράς.

  Σε κάποια φάση πέρασε ένα σκύλος τον δρόμο και δεν ασχολήθηκε μαζί μου. Περίεργο. Έχω συνηθίσει να μου γαβγίζουν και να με κυνηγούν. Μόνο όταν είδα στην Ελλάδα βίντεο με αρκούδα στο Τρανσφαγκαρασάν συνειδητοποίησα ότι αρκούδα πέρασε τον δρόμο κι όχι αδέσποτο.

  

  Πλησιάζοντας το passo άρχισαν να υπάρχουν παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τροχόσπιτα, σκηνές... Πάγκοι από μικροπωλητές... Και νερά. Πολλά νερά. Τα άκουγα να πέφτουν από τα βράχια, τα άκουγα να περνάνε κάτω από τα γεφύρια. Δεν τα έβλεπα όμως!

  Η άφιξη στη κορυφή είναι ανατριχιαστική. Είναι ένα μέρος που φαίνεται να σφίζει από ζωή αλλά δεν υπήρχε τίποτε που να το μαρτυρά αυτό. Ταυτόχρονα! Σαν να εξαφανίστηκαν ξαφνικά όλοι οι άνθρωποι. Όσοι έχετε δει το "28 μέρες μετά" ίσως το νιώσετε.

  Το τούνελ Μπαλέα είναι το μακρύτερο στη Ρουμανία με μήκος 900 μέτρα. Και στις δύο εισόδους έχει τεράστιες μεταλλικές πόρτες οι οποίες κλείνουν προς το τέλος του Φθινοπώρου και ανοίγουν όταν λιώσουν τα χιόνια, τέλος της άνοιξης.

  Το σκηνικό εκεί μέσα είναι post apocalyptic με απόλυτη ησυχία, νερό να στάζει και ψυχρό φωτισμό.

  Από την άλλη μεριά υπήρχε ένα μικρός οικισμός από μικροπωλητές, κιόσκια, περίπτερα, πάγκους, αυτοκίνητα... αλλά δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο. Φαντάζομαι κάπου εκεί θα κοιμόντουσαν μαζί με τις αρκούδες.

  Ντύθηκα και ξεκίνησα να κατηφορίζω. Αυτό που συνήθως είναι το κομμάτι που περιμένω με ανυπομονησία, εδώ ήταν απλά μια υποχρέωση που έπρεπε να γίνει.

  Κακή άσφαλτος με μπαλώματα και ξυσμένη ανά σημεία. Νύχτα. Κρύο. Η νύστα δεν άργησε. Πρώτα η ασφάλεια και με το που βρήκα ένα τοιχάκι στην κατηφόρα άραξα για 7 λεπτά. Με το κρύο, έβαλα και την αλουμινοκουβέρτα μέσα από τα ρούχα. Χρειάστηκα άλλον ένα 7λεπτο ύπνο μέχρι να καταφέρω να τελειώσω την κατηφόρα. 

  Είχε πια ξημερώσει και μπορούσα να δω από πάνω μου τα απότομα βράχια. Πέρασαν κάνα δυο αυτοκίνητα. Όλα ξυπνούσαν. 

   Δυστυχώς δεν έχω καμία εικόνα από το Transfagarasan. Τον δρόμο που διασχίζει τα όρη Φαγκαρας. Έχω στο μυαλό μου ήχους, μυρωδιές και την αίσθηση, αλλά έπρεπε να ψάξω για να βρω φωτογραφίες για το πώς είναι το μέρος, τι υπέροχες εικόνες έχει με τους καταρράκτες να είναι ακριβώς δίπλα σου...

  Η κατηφόρα τελείωσε απότομα με τη δεξιά στροφή σε μια διασταύρωση. Μερικά ντουβάρια με συντρόφευαν ώσπου να δεχθώ τηλέφωνο από τον Κώστα να με ενημερώσει πως ο Γιάννης πάει προς το δωμάτιο και σημείο ελέγχου στη Victoria αλλά δεν ξέρει πώς ακριβώς να πάει εκεί. Λίγα λεπτά αργότερα τον πέτυχα. 

  Κάνα 45λεπτο από τη στροφή στο τέλος της κατηφόρας, βρέθηκα στο ξενοδοχείο / καφετέρια / εστιατόριο Saga Rooms Victoria.

Με βλέπω και παθαίνω θερμοπληξία...

Victoria 950

Τρίτη 22 Αυγούστου 07.14 (έκλεινε 09.16)

  Εδώ, πριν συνεχίσω την αφήγηση μου, να κάνω τα προσωπικά μου σχόλια για τη νύχτα. Έφτασα μια ώρα πριν τον Κώστα και όταν έφτασε ήταν η στιγμή που έκλεινα τα μάτια μου. Θεωρώ πως μου βγήκε η επιλογή να χωριστούμε με τον Κώστα, και Κώστα Σταμάτη σε ευχαριστώ που συμφωνήσαμε να χωριστούμε σε εκείνο το σημείο.  Αντιθέτως την απροειδοποίητη αναχώρηση του Γιάννη που τον πέτυχα κάποια χιλιόμετρα πριν τη Victoria δεν τη κατάλαβα. Επιλογές...

  Με το ξενοδοχείο είχα επικοινωνήσει το βράδυ και μας περίμεναν φαγητά στο δωμάτιο. Κρύα μεν, αλλά ευχάριστα. Εγώ θα είχα στο μονόκλινο μου (ναι κανονικό μονόκλινο) καρμπονάρα και σίζαρς και τα παιδιά πίτσα και σίζαρς.

  Έχω μια θεωρεία, η οποία είναι πως στις δυσκολίες γυρίζουμε σε αυτό που μας είναι οικείο. Σε αυτό που έχει δουλέψει για τον καθένα. Στα ελλήνικος back to basics and the comfort zone.

  Ομολογώ πως δεν μου άρεσε που έφτασα σχεδόν "καλό μεσημεράκι" στο κοντρόλ, και δεν μου άρεσε που ήμουν τόσο οριακά στον χρόνο αυτή τη στιγμή. Βαρέθηκα προσωρινά και τη φάση με τα unsupported controls. Γενικά δεν μου άρεσαν αρκετά πράγματα, λογω της νυστας κυρίως. Χωρίς να έχω ξενερώσει όμως.

  Όλα αυτά με οδήγησαν να μπω στη δική μου ζώνη άνεσης. Αυτή, σε τέτοιου είδους brevet είναι να φεύγω από το κοντρόλ μία ώρα αφού έχει κλείσει. Με τα 13.3 μέση που χρειάζεται να έχουμε από δω και πέρα, αυτή τη μία ώρα άνετα μπορώ να την καλύψω μέχρι το επόμενο σημείο ελέγχου, 87 χιλιόμετρα αργότερα.

  Το Saga Rooms ήταν ένα κτήριο που σε αρκετά μέρη είδαμε αντίστοιχο. Έχουν δύο ή τρεις ορόφους. Στο ισογειο υπάρχει καφετέρια/εστιατόριο και πιθανόν νυχτερινό κέντρο και από πάνω τα ενοικιαζόμενα δωμάτια. Απ' έξω είναι αναγνωρίσιμα απο την χρυσόχρωμη ταμπέλα Pepsi Cola, που συνήθως μέσα σε αυτή αναφέρεται το όνομα του χώρου. Και ναι, πίνουν πιο πολύ Pepsi στη Ρουμανία.

  

  Γυρίζω στο δωμάτιο όπου πήρε περίπου 15 λεπτά το check in. Ύστερα είχα να φτιάξω την τσάντα μου, όπως κάνω κάθε βράδυ, να κάνω ντους, να φάω. 1 ώρα από την άφηξη έχουν γίνει τα πάντα και ξαπλώνω. Εκείνη την ώρα φτάνει ο Κώστας και με καλεί στο τηλέφωνο. Με ρωτάει και τον ενημερώνω πως έχω πλάνο για αναχώρηση στις 10.15. Μου απαντάει πως θα φύγει νωρίτερα και πως ο Γιάννης θα επιστρέψει με συγκοινωνία. Δεν άντεξαν τα μπούτια το πολύ ορθοπέταλο, σπασμένο και το σχαράκι... Θα φτάσει κατά τις 21.00 στο Βουκουρέστι.

  Με τα πολλά αναχώρησα στις 10.30. Φοράω την ίδια μπλούζα και το ίδιο κολάν καθώς δεν είχα πάρει δεύτερα στο δεύτερο 600άρι ώστε να έχω λιγότερο βάρος. Γενικά πάντα νιώθω ότι κουβαλώ πάρα πολλά πράγματα μαζί μου, αλλά πάντα βλέπω τις τσάντες των άλλων και σκέφτομαι πώς και γιατί κουβαλάνε τόσα πολλά πράγματα; Άγνωσται αι βουλαί μου!

  Η ποδηλατική ημέρα θα έπρεπε να τελειώσει ως τις 04.00. Τότε ήταν το όριο μας ώστε να είμαστε εντός χρόνου.

  Από το προηγούμενο απόγευμα και αυτή, την τέταρτη, ημέρα πιο έντονο ήταν το κρίκι-κρίκι της αλυσίδας. Λόγω της υγρασίας είχε στεγνώσει και έκανα τη μαλακία κι ενώ είχα λάδι μαζί μου, το άφησα στο Βουκουρέστι το προ-προηγούμενο βράδυ. Για να μην επιστρέφω σε αυτή την ιστορία, σε κανένα μέρος δεν βρήκα ποδηλατάδικο να το λαδώσω, να μπαίνει και καμιά ταχύτητα πιο εύκολα. Θα είχα συντροφιά τους ήχους της αλυσίδας και της κασέτας ως τον τερματισμό.

Φύγαμε από τα όρη Fagaras!

  

  Τα επόμενα χιλιόμετρα είναι όλα σε υψόμετρο 500-700 μέτρα. Είναι τα μοναδικά μέρη που είδα αρκετούς ποδηλάτες με κούρσα αλλά και ποδηλατοτουρίστες. Βρήκα δύο πηγές που ήταν και οι μόνες στάσεις μου μέχρι το επόμενο κοντρόλ. Γενικά είχε ξεκινήσει μια πολύ ευχάριστη ημέρα. Και το γεγονός πως ήμουν τελευταίος (από τα δύο άτομα!) βοήθησε σε αυτό καθώς δεν είχα άγχος να πηγαίνω με κάποιον. Ήξερα πως σε κάποια φάση θα βρεθώ με τον Κώστα καθώς ήδη από την προηγούμενη ημέρα είχα λιγότερη ανάγκη για στάσεις.

Αλλού τετράγωνα, αλλού κύλινδροι, αλλού θημωνιές

  Παρόλες τις ανηφόρες τις ημέρας, το κοντέρ έλεγε ότι κέρδιζα τον χρόνο που υπολόγιζα. Με ακόμη λιγότερο άγχος ανεβαίνω την ανηφόρα που θα με φέρει στο Bran, στο κάστρο του Δράκουλα.

Bran 1037

Τρίτη 22 Αυγούστου 14.51 (έκλεινε 15.47)

 
Η σχέση μου με τον Δράκουλα είναι από το παιδικό "Ξενοδοχείο για Τέρατα (Hotel Transylvania)". Δεν ξέρω κάτι για την ιστορία του πέρα από τα γνωστά, ότι σκότωνε Τούρκους.

Ό,τι φαίνεται από το κάστρο, η είσοδος ήταν με εισιτήριο 

  Το Bran είναι προσεγμένο τουριστικό μέρος, αλλά ξαφνικά έπεσα σε πάρα πολύ κόσμο! Ενώ είχε αμέτρητες επιλογές για φαγητό και στάση, είχε τόση βαβούρα που ήθελα απλά να φύγω άμεσα. Μου άρεσε η ησυχία της ημέρας ως τώρα και από την άλλη είχα φάει αρκετή φασαρία από νταλίκες για να κάτσω εκεί να ακούω τόσο θόρυβο. Έτσι, ύστερα από τις απαραίτητες φωτογραφίες έφυγα άμεσα. Ακόμη δεν έχω κάνει κανονική στάση στα πρώτα 87 χιλιόμετρα της ημέρας.

  Αυτή τη στάση που είχα ανάγκη την "αγόρασα" στο επόμενο χωριό, το Rasnov. Σε ένα magasin. Εκεί ανακάλυψα ότι στα χωριά της Ρουμανίας δεν έχουν μπαλκόνια όπως στην Ελλάδα. Το ανακάλυψα εκεί γιατι προσπαθούσα να κάτσω σε μια σκιά πάχους 20 εκατοστών που δημιουργούταν από ένα περβάζι! Και ανακάλεσα πως σε κάθε στάση ψάχνω για σκιά, δεν είναι κάτι δεδομένο.

  Εκεί μίλησα με τον Κώστα, και ύστερα από λίγο έφτασε κοντά μου. Τον είχα περάσει σε μια στάση του χωρίς να τον δω. Κάτσαμε για λίγο και ξεκινήσαμε για να χωριστούμε μέχρι να ξαναβρεθούμε!

  Εξάλλου η συνέχεια είχε την τελευταία ανάβαση η οποία θα μας ανέβαζε από 500 ως τα 1000 μέτρα και σίγουρα δεν θα ήμασταν μαζί! Όμως είχαμε κανονίσει ραντεβού στο επόμενο Profi. 

Άντε να τελειώνουμε

  Η ανηφόρα ήταν "φορτηγίσια" δηλαδή με κλίσεις που τις ανεβαίνουν φορτηγά και ταυτόχρονα είχε φορτηγά, όπου άκουγες είτε την εξαέρωση από τα φρένα, είτε να κατεβάζουν ταχύτητα στην ανηφόρα. Πέρα από αυτά δεν θυμάμαι κάτι από την ανηφόρα. Θυμάμαι όμως ότι από το passo μέχρι και τον τερματισμό θα είναι μόνο κατηφόρα και ευθεία. Και μάλιστα κατηφόρα με μικρή κλίση, δηλαδή πιο πολλά χιλιόμετρα! Μια μαγεία!

  Βρεθήκαμε πριν το Profi καθώς είχαν αρκετή κίνηση τα μέρη εκεί και δεν μπορούσαμε να κατηφορίσουμε γρήγορα.

Κίνηση στα Καλάβρυτα

  Είναι ορεινά τουριστικά μέρη, σαν την Αράχωβα ας πούμε. Πιο μεγάλα, πιο πολλά ξενοδοχεία και μαγαζιά. Πολύ ωραίο μέρος το Busteni.

  Φάγαμε ένα mix από hot dog, nuggets, σνιτσελ κοτόπουλο, πατάτες και αναψυκτικα/νερά. Όμορφη η στάση και συνεχίσαμε απαλά και κατηφορικά για το επόμενο πανέμορφο μέρος την Sinaia.

Πράσινο και σκι.

  Χαθήκαμε ξανά με τον Κώστα καθώς εγώ πήγα μέσα από το χωριό κι εκείνος από τον περιφερειακό δρόμο. Περίεργο γιατί το ίδιο gpx είχαμε. Και σαν κανέναν μας δεν έβγαλε "off route".

  Η Sinaia είναι το πρώτο μέρος στη Ρουμανία που σκέφτηκα ότι θέλω να ξαναέρθω εδω. Για σκι ίσως;

  Συνέχισα μόνος προς την Breaza de Sus, χωρίς πολύ πετάλι. Λίγο κουνούσα τα πόδια, λίγο τα άφηνα... Το μοτίβο αυτό άλλαξαν οι 4 φουρκέτες, γύρω στα 900 μέτρα ανηφόρας μπαίνοντας στον οικισμό που είναι το τελευταίο κοντρόλ και βλέποντας τη δύση του Ήλιου.

  Χτυπάει το τηλέφωνο να με ρωτήσει ο Κώστα σε πόση ώρα θα είμαι εκεί και σε 10 λεπτά βγάζω τη φωτογραφία έξω από ένα πάρκο.

Breaza 1109

Τρίτη 22 Αυγούστου 20.00 (έκλεινε 21.11)

  Έχουμε κρατήσει την προπορεία της μιας ώρας και τώρα δεν έχουμε ούτε μια φουρκέτα! Για αυτό επιλέξαμε να αράξουμε και να κλείσουμε λίγο τα μάτια μας.

last but not least checkpoint

  Ξαπλώσαμε στο πεζοδρόμιο και περνούσαν τα εφηβάκια και γέλαγαν. Με τη μπίχλα μας; Με την κούραση μας; Επειδή κοιμόμαστε στο πεζοδρόμιο; 

  Πάντα, όταν είμαι άνθρωπος και όχι ποδηλάτης, σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν να κοιμάται κάποιος στο πεζοδρόμιο; Και όταν είμαι ποδηλάτης είναι το πιο φυσικό πράγμα.

  Από τη Breaza ξεκινήσαμε και άλλες στιγμές μαζί άλλες φορές με 100-200 μέτρα διαφορά κατηφορίζαμε προς το Βουκουρεστι. 100 χαλαρά χιλιόμετρα. Πάρα πολλές ευθείες (όχι στροφές), πολλή χαλαρότητα, λίγο πετάλι. Κανένα μαγαζί στο δρόμο ανοιχτό. Στις 20.00 κλείνουν τα μπακάλικα των χωριών σε όλη τη χώρα.

  Επειδή πια δεν είχαμε κανένα άγχος για τον τερματισμό, κάναμε δυο "μεγάλες" στάσεις για ύπνο. Μεγάλες εννοώ πως η πρώτη ήταν 20 λεπτά και η δεύτερη μισή ώρα. Δεν χρειάζονταν από τη μία, αλλά επειδή είχε φύγει το άγχος του τερματισμού, χρονικά δεν είχαμε θέμα, είπαμε να φτάσουμε πιο φρέσκοι.

  Η δεύτερη στάση ήταν λίγο πριν μπούμε στον "Κηφισό" και ήταν ό,τι έπρεπε για ηρεμία. Ως τότε από την ώρα που νύχτωσε ήμασταν μόνοι μας στον δρόμο. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση η ακραία διαφορά κίνησης ανάμεσα στην ημέρα και στη νύχτα.

  Στο Τρανσφαγκαρασαν δεν είδαμε αυτοκίνητο το βράδυ και την ημέρα έχουν ουρές! Κωνστάντζα το ίδιο. Τώρα, ενώ οι δρόμοι ήταν έρημοι, από τις παραμορφώσεις τις ασφάλτου φαινόταν πως μέσα στην ημέρα είχε τεράστια κίνηση από φορτηγά. Ήταν σαν το βράδυ να σταματά όλη η ζωή!

  Μπαίνοντας στον κεντρικό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, με ταμπέλα παρακαλώ ότι απαγορεύονται τα ποδήλατα (δεν ασχολήθηκε κανείς), πήραμε φόρα για την τελική ευθεία. Φόρα που κράτησε για λίγο, μέχρι που είδαμε McDonalds. 

  Η ώρα ήταν... αργάμιση και ξέραμε πως θα έπρεπε να ψάξουμε πολύ για να βρούμε βραδινό στην πόλη. Αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες, να σταματήσουμε, να φάμε κάτι εκείνη την ώρα αλλά και να πάρουμε μαζί μας για βραδινό στο ξενοδοχείο. Τι κι αν βρισκόμαστε μόλις 20 χιλιόμετρα από τον τερματισμό; Χρόνο έχουμε και η τροφή είναι ιερή!

  Από εκεί και πέρα μέχρι την Αψίδα του Θριάμβου δεν υπάρχει κάτι άξιο αναφοράς. Φτάσαμε με έναν σταθερό ρυθμό, χωρίς σπριντάκια για να "κάνουμε κάτω από Χ ώρες" ή για να "τερματίσουμε πριν την Ψ ώρα".

București 1109

Τετάρτη 23 Αυγούστου 02.35 (έκλεινε 04.00)

   Ένα ταπεινό συγχαρητήρια και μια χαμογελαστή φωτογραφία ήταν ο τερματισμός μας.

Back where we belong

  Τώρα χαλαρά τα 5 χιλιόμετρα μέχρι το ξενοδοχείο, καταβρόχθιση των μπέργκερ και ύπνος.

Aftermath

  Τολμώ να πω πως ήταν ένα εύκολο brevet, το οποίο βγήκε λίγο εκτός προγραμματισμού αλλά είχε πολλά περιθώρια διόρθωσης σε οποιαδήποτε λάθη. Κατάφερα και ελαχιστοποίησα τα πράγματα που κουβαλάω μαζί, χωρίς να μου λείψει κάτι. Ένα καλό κολάν αντέχεται δυο μέρες. Ένα κακό κολάν το πετάς και κερδίζεις βάρος.

  Συνεχίζω να πιστεύω πως η παρέα είναι καλή εφόσον όμως ξέρεις και μπορείς να ποδηλατείς μόνος.

  Μου άρεσε η επιλογή του να πάω σε ένα τέτοιο brevet και δεν ζήλεψα καθόλου το Paris - Brest - Paris που ήταν τις ίδιες ημερομηνίες. Αντιθέτως χάρηκα την όλη φάση roadtrip και το unsupported style το έκανε πιο περιπετειώδες. 

  Στη Ρουμανία νιώθω πως δεν υπάρχει λόγος να ξαναπάω, είναι αρκετά ενοχλητική η φάση με τις νταλίκες. Από την άλλη έχει ευθείες!

  Ήταν άλλο ένα brevet που έμαθα πράγματα και που αναγκάστηκα να αλλάξω πλάνα. Η τελική επίγευση είναι πολύ γλυκιά.

  Το κοντέρ έγραψε 132 brevet, 45.522 επίσημα χιλιόμετρα και ήταν το 6ο μου 1200+.

  Η επιστροφή ήταν μέσω Άγκιστρου Σερρών σε δύο μέρες με διάλειμμα στο Βυζαντινό Χαμάμ.

   Για όοοοοοολα τα άλλα... τα λέμε στον δρόμο! Και για τους λάτρες των στατς:

https://www.strava.com/activities/9715041394.

  ΥΓ: Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που υπενθύμισαν την αξία της συγγραφής. Σας ευχαριστώ!