Olympus-X 2016

Οι ορειβάτες του γλυκού νερού στο τελος του τριημέρου

 Η Δεύτερη διάσχισή μου στον Όλυμπο δεν ήταν μοναχική. Είχα μαζί μου τον Tim ή Ευθύμη όπου περπατίσαμε στον Βόρειο Όλυμπο. Φυσικά δεν έλειψε ο Μύτικας και μια αποτυχημένη προσπάθεια για το Στεφάνι.

  Ένας από τους λόγους που γραφω αυτό είναι πως δεν βρήκα πολλές πληροφορίες για το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας. Για την ακρίβεια ψάχνοντας για τον Όλυμπο έμαθα πιο πολλά για το Έβερεστ παρά για το δικό μας βουνο.

  Φυσικά ο χαρτής βοηθά, αλλά στο ίντερνετ οι περιγραφές που βρήκα ήταν του τύπου "εύκολο το Λούκι του Μύτικα" ή αντίθετα "κάποιοι έχουν δοκιμάσει 10 φορές πριν ανέβουν στην κορφή".

  Κάποιες από τις λεπτομέρειες της πρώτης μου (και μοναχικής ανάβασης στην κορφή υπάρχουν σε logs από geocaches που βρήκα στον Όλυμπο. Αυτό είχε γίνει το 2014.

______

  Η εκκίνησή μας ήταν από την Αγία Κόρη, πάνω από το χωριό Βροντού, την Κυριακή 28 Αυγούστου 2016. Η Βροντού έχει έναν πολύ ενεργό ορειβατικό σύλλογο κι ένα περίπτερο πληροφοριών - καφέ στη διασταύρωση των οδών προς τα μονοπάτια του Β. Ολύμπου (Αγία Κόρη - Αγία Τριάδα - Κρεβάτια). Το μέρος υπέροχο και μας πήρε η ώρα με τον καφέ.

  Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγίας Κόρης. Η Αγία Κόρη δεν είναι αναγνωρισμένη αγία, αλλά είναι τοπικά πολύ γνωστή. Δεν έχουν βρεθεί τα λείψανά της ή οτιδήποτε που να μαρτυρά πως όντως έζησε. Υπάρχουν διάφοροι μύθοι και θρύλοι για τη ζωή της. Αν κατάλαβα καλά ήταν μια κοπέλα πανέμορφη αλλά εγκρατής. Απόσπασμα του Αλή Πασά πήγε να την πάρει για να τον παντρευτεί (ή να την παντρέψει με κάποιον άλλον) κι εκείνη έφυγε και μόνασε. Σύμφωνα με την παράδοση πέθανε στο σημείο της εκκλησίας και εκεί είναι το αγίασμά της.

Καλό μας δρόμο

  Το μονοπάτι από το εκκλησάκι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο. Κινείται μέσα σε πυκνό δάσος και είναι αισθητή η απουσία του ήλιου. Λίγα σημεία υπάρχουν όπου οι ακτίνες μας ακουμπούσαν.

Τρελά αγόρια, σκεπασμένα απο φυλλοσιά

  Ζώντας αυτή την ομορφιά η πρώτη σοβαρή στάση έγινε στην πρώτη από τις δύο πηγές που υπήρχαν στο δρόμο μας.

Ο Βόρειος Όλυμπος ήταν καταφύγειο πολλών ληστάρχων κατα τον μεσοπόλεμο.
Σε ελεύθερη μετάφραση: ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΑΣ !

  Το όνομα της πρώτης πηγής είναι Ίταμος, καθόλου σπάνιο όνομα για πηγή βουνού. Φυσικά, άλλο που δεν θέλαμε αδράξαμε της ευκαιρίας για να ξαποστάσουμε.

Κάπως έτσι τρέχει το γάργαρο νερό στις πηγές του Ολύμπου. Καθοδηγείται προς τα "έξω" με ξύλα με μικρό λούκι.

ο Tim γεμίζει το παγούρι του

  Ο Όλυμπος, λόγω του ύψους του, έχει μπόλικες πηγές με την ψηλότερη να αναδύει νερό γύρω στα 2000μ. από τη θάλασσα. Ένα ακόμη εντυπωσιακό στοιχείο που έχει ο Όλυμπος αλλά και άλλα ελληνικά βουνά είναι πως η κορυφή του είναι πολύ κοντά στη θάλασσα. Σε απόλυτη απόσταση (ευθεία γραμμή) πρέπει να είναι ανάμεσα στα 10 και στα 20 χιλιόμετρα. Δεν είναι αδύνατο κάποιος να πάει από τον Μύτικα στη Πλάκα Λιτόχωρου μέσα σε μια μέρα με τα πόδια. Έτσι θα βρίσκεται από την ψηλότερη κορφή της χώρας μας στο επίπεδο της θάλασσας! Δεν ξέρω κάποιον που να το έχει κάνει, όμως εγώ έχω ξεκινήσει στις 8:00 από το οροπέδιο των Μουσών και στις 18.00 ήμουν στο Λιτόχωρο με τα πόδια, παλιότερα...

Από την πηγή Ίταμος συνεχίσαμε την ανάβαση σε βατό και καλοσηματοδοτημένο μονοπάτι. 

Στο δέντρο φαίνεται ο κόκκινος κύκλος σε λευκό φόντο, τα σημάδια του μονοπατιού Αγία Κόρη - Ρεμπελάκια.

  Η συνέχεια της διαδρομής μας επιφύλασσε τρία περάσματα από έναν τρακτερόδρομο. Το πρώτο πέρασμα ήταν "απέναντι" όπου ο χάρτης ονόμαζε τη θέση "Κοπάνες".

Κοπάνες λόγω των μπανιερων. Σε πολλά σημεία του βουνού υπήρχαν μπανιέρες - ποτίστρες.

  Περάσαμε απέναντι και συνεχίσαμε το ανέβασμα. Μετά από λίγο το μονοπάτι είχε λάσπες και γύρω μας βλέπαμε μπανιέρες. Μάλλον πλησίαζε η δεύτερη πηγή, η Κοπανούλα...

Η Κοπανούλα

  Η Κοπανούλα ήταν ουσιαστικά ήταν ένας σωλήνας εφαρμοσμένος στο γνωστό σκαλιστό ξύλο με το λούκι, το οποίο κατέληγε σε ένα σύστημα με τρεις μπανιέρες όπου η μία πέταγε το νερό στην επόμενη. Εκεί χρειάστηκε να κάνουμε υδραυλικά έργα καθώς το λάστιχο που ένωνε τις μπανιέρες είχε βουλώσει με κλαδιά και φύλλα, κάνοντας ακατόρθωτο να γεμίσουμε τα παγούρια.

Εδώ είναι αφού το διορθώσαμε. Πριν η πρώτη (δεξιά) μπανιέρα ήταν ως πάνω νερό, με το στόμιο να εφάπτεται στην επιφάνεια του ύδατος

  Εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως κάθε μπανιέρα είχε τον δικό της μικρό υδροβιότοπο, όπως το βατραχάκι που ήταν στην αριστερή. Επίσης είχε γυρίνους και άλλα που δεν ξέρω τι ήταν.

Όπου υπάρχει νερό, υπάρχουν συνθήκες για ζωή λένε οι επιστήμονες

  Η συνέχεια της διαδρομής δεν είχε άλλες πηγές. Περάσαμε άλλη μια φορά το δρόμο και την τρίτη φορά που τον είδαμε τον ακολουθήσαμε για λίγη ώρα. Τίποτα δεν θύμιζε πως είναι δρόμος, η βλάστηση ήταν πολύ πυκνή. Μόνο το γεγονός πως η κλίση ήταν μικρή και το μονοπάτι 3-4 μέτρα πλατύ, αλλά ανάμεσα στις φτέρες.

Η ωραία θέα είναι χαρακτηριστικό του Ολύμπου

   Ανεβαίνοντας κι άλλο φτάσαμε περίπου στη μέση της διαδρομής, μια, ας το πούμε, κεντρική διασταύρωση όπου ενώνονται το μονοπάτι μας με το μονοπάτι που έρχεται από Αγ. Τριάδα Βροντούς, και φεύγουν επίσης δύο κατευθύνσεις, μία προς Κλεφτόβρυση και η άλλη προς το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας όπου θα μέναμε το βράδυ.

Πολύ χαρά στη μέση της διαδρομής

  Θα χαρακτήριζα τη διαδρομή από τη διασταύρωση και πέρα "παρθένα". Αρκετοί, με βάση τη Βροντού, έκαναν τον κύκλο Αγία Κόρη - Διάσελο Έλατος - Βροντού περίπου 5-6 ώρες. Όμως δεν ξέρω κανέναν από όσους έχω συζητήσει που να ανεβαίνουν πάνω από Αγ. Κόρη ή Βροντού. Είχαμε δει δυο παρέες ως εκείνη τη στιγμή, αλλά ύστερα και μέχρι την Πετρόστρουγκα δεν πετύχαμε άλλους.

Το μονοπάτι δεν φαίνεται στη φωτογραφία, όμως δεν χάνεσαι.

  Άλλη μια όμορφη στάση κάναμε λίγο πριν το διάσελο Έλατος που ήταν κάποια λεπτά πάνω από τη διασταύρωση.

Εδώ βλέπεται το "εφε" της ατμοσφαιρικής πίεσης: Το στρούντελ σφραγίστηκε αεροστεγώς σε χαμηλό υψόμετρο. Τώρα, στα 1400μ ο έξω αέρας είναι πιο αραιός, ενώ ο μέσα έχει την πυκνότητα της επιφάνειας της θάλασσας. Είναι δηλαδή πιο "δυνατός" και σπρώχνει τη συσκευασία προς τα έξω.

  Συνεχίσαμε στο παρθένο μονοπάτι, το μόνο που μας έμενε ήταν να φτάσουμε στο καταφύγιο. Δεν ήταν τόσο εύκολο γιατί από αυτό το σημείο είχαμε πάνω από 4 χιλιόμετρα ακόμη.  Πρώτα περάσαμε το διάσελο Έλατος και κατηφορίσαμε, γεγονός που μας ξεκούρασε. Ύστερα πάλι ανηφόρα.

  

Δεν χάνεσαι εύκολα...
Είναι όλα τα μονοπάτια καλά σηματοδοτημένα

  Το μονοπάτι ήταν αρκετά στενό σε σημεία, σε κεκλιμένη πλαγιά, όμως χωρίς δυσκολίες, παρά μόνο αν σκοντάφταμε από τη κούραση.

Η περιοχή ονομάζεται Ρεμπελάκια, από τα αιωνόβια ρόμπολα. Έτσι διάβασα, δεν ξέρω τι είναι τα ρόμπολα! Στη αρχή πίστευα πως έχει πάρει το όνομα από τους "ρέμπελους" λήσταρχους που κρύβονταν στον Βόρειο Όλυμπο.

  Μετά από τα Ρεμπελάκια η διαδρομή είχε μικρές κλίσεις και αρκετά πάνω κάτω. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν όταν περάσαμε από ένα σχετικά απότομο ξέφωτο, με λίγα δέντρα, εντελώς σκαμμένο από τα αγριογούρουνα. Και ήταν τρομαχτικό γιατί είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει...

Θεϊκό ηλιοβασίλεμα.

  Συνεχίσαμε ακολουθώντας τα σημάδια του μονοπατιού που σε μερικά δέντρα ήταν καπάκια από μαρμελάδα!  Ο τερματισμός της διαδρομής δεν ήταν πια τόσο μακριά. Γύρω στο ενάμιση χιλιόμετρο όπου βιαστήκαμε για να μη νυχτώσει και βγάζουμε τους φακούς. Ή μήπως βιαστήκαμε για να μην έρθουν αγριογούρουνα;;; Το θέμα είναι πως αφού περάσαμε τα ερείπια του μαντριού του Μπάρμπα-Γιώργου (δεν ανέβηκε φέτος) φτάσαμε στο καταφύγιο Πετρόστρουγκα που διαχειρίζεται η Ελληνική Ομάδα Διάσωσης.

Σχεδόν φτάσαμε!!!!

  Στο καταφύγιο απαγορεύονται τα παππούτσια και γι' αυτό είχαμε σαγιονάρες μαζί μας. Έχει και εκεί αλλά είναι πιο υγιεινό να έχουμε τις δικές μας. Στο καταφύγιο φάγαμε, αράξαμε και την πέσαμε...

  Από τα 450 μέτρα στα 1950 περίπου, παρακάτω φαίνονται τα στατιστικά της ημέρας.

____
Το καταφύγιο είναι ένα μέρος όπου διαφορετικοί άνθρωποι συναντώνται και συνυπάρχουν. Εκεί γνωρίσαμε από χασικλήδες μέχρι σαμάνους, από παγανιστές μέχρι ακραίους χριστιανούς από ερασιτέχνες φωτογράφους άστρων μέχρι τραγουδιστές, μέχρι... μέχρι... μέχρι... Είναι πολύ ενδιαφέρουσα συναναστροφή και η επικοινωνία με τόσων ειδών διαφορετικούς ανθρώπους. Μάλιστα με τη σαμάνα (shaman στο θηλυκό) τα μονοπάτια μας θα ενωθούν.
____

Καλημέρα από την Πετρόστρουγκα

  Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε αργά. Είχαν φύγει όλοι στις 8.30 που άνοιξα τα μάτια μου. Ο Ευθύμης χρειάστηκε λίγο ύπνο ακόμη. Με συνοπτικές διαδικασίες, κατά τη διάρκεια του πρωινού μας, αποφασίσαμε να πάω μόνος μου προς το οροπέδιο των Μουσών και ο Τιμ να αράξει για να πιει τσίπουρα. Πήρα την ελαφριά τσαντούλα μου, με τα απαραίτητα, κι έφυγα.

Το μονοπάτι ως τα Σκουρτα δεν έχει δυσκολίες.
Εδώ είναι, ίσως, το μοναδικό σημείο που θα μπορούσε κάποιος να χαθεί αλλά είναι καλά σηματοδοτημένο

    Η διαδρομή από το την Πετρόστρουγκα είναι πολυπερπατημένη. Το δεύτερο πιο περπατημένο μονοπάτι προς τις κορφές, μετά από τα Πριόνια - Αγαπητός. Άλλες οδοί είναι Κρεβάτια - Μαρμπαλάς, Κοκκινοπ(η)λός - Καλύβα Χρηστάκη - Σκάλα, Μεγάλα Καζάνια, Πριόνια - Γομαρόλαστος αλλά και άλλα πιο άγνωστα.

  Στην αρχή η διαδρομή είναι μέσα σε δάσος Ελάτων και πλησιάζοντας στην αλπική ζώνη αυτά ελαττώνονται. Σε ένα σημείο το μονοπάτι κάνει διχάλα και αποφάσισα να πάω από το απότομη διαδρομή (αριστερά) και όχι από τη ζικ-ζακ (δεξιά).

Λίγο πριν τα Σκούρτα συνάντησα για πρώτη φορά ορειβάτισσες

   Το μονοπάτι περνάει από τα Σκούρτα, μια κορυφή ύψους 2.485 μέτρων. Εκεί υπάρχει ένα τριγωνομετρικό σημείο και είναι κλασσικό διάλειμμα στη διαδρομή προς το Οροπέδιο.

Σκούρτα και στο βάθος Κατερίνη

  Η συνέχεια της διαδρομής έχει ένα πέρασμα με το όνομα "Λαιμός". Το καλοκαίρι δεν υπάρχει δυσκολία, το χειμώνα αντιθέτως χρειάζεται σχοινοσυντροφιά. Στον Λαιμό υπάρχει μια ομαλή κατάβαση και στη συνέχεια ωραίο μονοπάτι με θέα δεξιά τα πεδινά και αριστερά την κοιλάδα του Ενιπέα.

Πάνω και τέρμα αριστερά το Σκολιό. Το Στεφάνι ή θρόνος του Δία δεσπόζει πιο δεξιά και ανάμεσά του ο μικρός αλλά ψηλότερος από όλους Μύτικας. Κάτω το πέρασμα του Λαιμού

   Το πέρασμα τελειώνει με μια απότομη ανηφόρα, όπου στο τέλος της υπάρχει το "Πέρασμα του Γιόσου". Έχει πάρει το όνομά του από τον Ιωσήφ (Γιόσο) Αποστολίδη [1907 (η ζωή του) - 1964 (το τέλος του)]. Το πέρασμα το καλοκαίρι δεν έχει κάποια δυσκολία, καθώς δίπλα του υπάρχει διαμορφωμένο μονοπάτι (πετρόκτιστο) το οποίο το παρακάμπτει. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα συρματόσκοινο στα βράχια το οποίο χρησιμεύει σε χειμερινή ανάβαση ή για όποιον επιθυμεί να δοκιμάσει την πιο παλιά εκδοχή της διαδρομής. Έχοντας πάει από γύρω, το πήρα από το συρματόσκοινο. Δεν υπάρχει κάποιος κίνδυνος, μιλάμε για γύρω στα 5 μέτρα ύψος όπου πηγαίνοντας με χέρια και πόδια δεν θα χρειαζόταν καν η υποβοήθηση, όμως με την ασφάλειά του είναι ακόμη καλύτερα.

Το συρματόσκοινο και κάτω το μονοπάτι που το παρακάμπτει.
Δεν είναι τόσο απότομο, ο ευρυγώνιος φακός λέει ψέμματα.

  Από εκεί ξεκινά μια ελαφρώς ανηφορική πορεία διασχίζοντας το οροπέδιο των Μουσών μέχρι το καταφύγιο "Αποστολίδη" όπου είχα αποφασίσει πως θα αγοράσω νερό και θα κάνω στάση.

Είπα να μην βάλω κάποια κλασσική φωτογραφία από το Οροπέδιο, οπότε βάζω αυτή με τα πετρογλυφικά.

 Ήδη περπατούσα 6 χιλιόμετρα. Το καταφύγιο Αποστολίδη είναι το ψηλότερο "ξενοδοχείο" στην Ελλάδα. Περίπου 100 μέτρα πιο χαμηλά βρίσκεται το έτερο καταφύγιο του Οροπεδίου, το "Κάκκαλος". Εκεί άραξα κανα μισάωρο και κουβέντιασα με τους παρευρισκομένους για τον μεγάλο στόχο μου, το Στεφάνι. Στον Μύτικα είχα ξαναπάει, οπότε ήθελα κάτι νέο.

  Έφυγα γεμάτος συμβουλές και άρχισα να περπατώ στα Ζωνάρια. Τα ζωνάρια είναι το μονοπάτι κάτω από το Στεφάνι, πολύ εντυπωσιακό, με μικρές τοπικές δυσκολίες καθώς σε κάποια σημεία οι πέτρες στο έδαφος γλιστρούν.

Αυτός ο μεγάλος κούκος (σχηματισμός από πέτρες η μία πάνω στη άλλη) είναι ο λεγόμενος "τηλεφωνικός θάλαμος".
Από εκεί φαίνεται το Λιτόχωρο και πιάνουν τα δίκτυα κινητής τηέφωνίας.

  Λίγα μέτρα αργότερα είναι η αρχή του λουκιού για το Σταφάνι. (Λούκι είναι η απότομη άνοδος σε βράχια συνήθως ανάμεσα σε "πόρτες" δηλαδή ψηλούς βραχώδεις σχηματισμούς). Άρχισα με όρεξη να ανεβαίνω (χρειάζεται και κράνος, μην πέσει καμιά πέτρα στο κεφάλι) με χέρια και με πόδια. Δυστυχώς, για να μην πολυλογώ, έφτασα σε ένα σημείο που κόλλησα. Ήταν ένα πολύ απότομο κομμάτι όπου θα ανέβαινα, αλλά στην κατάβαση θα έπρεπε να πηδήξω γύρω στα 2 μέτρα. Το θεώρησα επικίνδυνο και το άφησα.
  -Εκ των υστέρων, την άλλη μέρα το πρωί, έμαθα πως στο Στεφάνι υπάρχουν δύο ειδών σημάδια. Αυτά για την καλοκαιρινή ανάβαση κι αυτά για τη χειμερινή. Ακολούθησα τα λάθος σημάδια... Αλλά όπως είπα από την αρχή δεν βρήκα πληροφορίες κι είχα ψάξει πάρα πολύ.-

Το σημείο που κόλλησα, ακολούθησα το σημάδι αριστερά. Αν και από δεξιά φαινόταν πιο εύκολα, η φιλοσοφία είναι να ακολουθείς το σημάδια. Λογικά θα υπήρχαν τα θερινά πιο πέρα.

Με δύο Ισραηλήτες

  Κατάβαση με προσοχή μέχρι το μονοπάτι στα Ζωνάρια. Μερικά μέτρα πιο πέρα αρχίζει το Λούκι του Μύτικα. Την πρώτη φορά μου φάνηκε δύσκολο. Τώρα ήταν πιο εύκολο. Σίγουρα χρειάζονται χέρια, αλλά αν δεν έχεις υψοφοβία είναι όλα καλά. Είναι σαν τα βράχια που παίζαμε παιδιά. Χρειάζεται προσοχή, να βλέπεις καλά, να ακολουθείς τα σημάδια. Για να κινηθεί ένα χέρι ή πόδι τα άλλα τρία μέλη πρέπει να είναι σταθερά... Ένα βηματάκι τη φορά.
  Αν και Δευτέρα είχε αρκετό κόσμο στο Λούκι και δυο φορές χρειάστηκε να κάνω άκρη για να περάσουν οι κατεβαίνοντες.
  Καταλαβαίνεις πως φτάνεις στο Μύτικα από δύο ενδείξεις. α) Είναι λιγότερο απότομο το "μονοπάτι", δηλαδή δεν χρειάζονται χέρια και β) Ακούς φωνές από την κορφή όπου ο κόσμος αράζει και διασκεδάζει την επιτυχία του.

  Η ανάβαση στο Μύτικα (δηλαδή Ζωνάρια - Λούκι - Κορυφή) για έναν κανονικό άνθρωπο κρατά από μισή μέχρι μία ώρα. Το περισσότερο από αυτό το διάστημα χρησιμοποιείς και τα χέρια. Εγώ έκανα στάση μερικών λεπτών στη μέση για να μιλήσω με τις δύο παρέες που συνάντησα. Για αυτά τα 350 μέτρα μήκος και γύρω στα 180 υψόμετρο χρειάστηκε να περάσουν γύρω στα 30 λεπτά. Φυσικά το GPS δεν τα καταγράφει σωστά λόγω της πολύ χαμηλής ταχύτητας!

  Έφτασα λοιπόν στο Μύτικα για δεύτερη φορά στη ζωή μου. Πάνω είχε κόσμο, μια ετερόκλιτη παρέα τριών ατόμων. Γνωριστήκαμε, ήταν μια κοπέλα η Σία (Μονακού), τραγουδίστρια στο Caramelo live στη Θεσσαλονίκη, ο Κώστας Σιαμήτρας, νικητής του Faethon Olympus Marathon 2105 και άλλο ένα παλικάρι όπου δεν θυμάμαι όνομα.
  Αν και γενικά προτιμώ τη μοναξιά, είχε πλάκα με τα παιδιά πάνω. Έβγαζαν φωτογραφίες και ο Κώστας γύριζε από βραχάκι σε βραχάκι τρομάζοντάς με, όπως και τη Σία. Ο τρίτος στεκόταν ατάραχος.

Και στο βουνό υπάρχει καλλιτεχνία!

  Αρνητικό σημείο στην κορφή ήταν η essence κατουρλήλας και ακόμη χειρότερα μια γωνία με ευκοίλια. Τραγικό, σε έναν χώρο 3x3, να υπάρχει τόση βρώμα, συν σκουπίδια. Πραγματικά, το ορκίζομαι, προτιμώ να "τα κάνω" πάνω μου από το να τα αμολήσω στην υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας.

Ανέβηκα κι εγώ εκεί!

Και μία selfie

   Τα παιδιά περνούσαν ωραία εκεί πάνω κι εγώ ήθελα να φύγω σιγά σιγά. Ποτέ δεν ηρεμώ στην κορυφή. Η ορειβασία συνεχίζεται μέχρι να γυρίσεις πίσω. Αν σε αυτό προσθέσουμε πως τα περισσότερα ατυχήματα γίνονται στην κάθοδο, είναι φανερό γιατί ήθελα να ξεκινήσω το κατέβασμα. Συν πως δεν θα με χάλαγε να κατεβαίνω χωρίς άλλους πάνω μου, οπότε ελαχιστοποιούνται οι πιθανόητες για να πέσει καμια πέτρα στο κεφάλι.
  Η αρχική μου σκέψη ήταν να κάνω έναν μίνι κύκλο γυρνώντας από Κακοσκάλα, την άλλη ατραπό που οδηγεί στο Μύτικα, η οποία θεωρείται πιο εύκολη, αρχίδια βέβαια, εύκολο - δύσκολο και τα δύο θέλουν υπερβολική προσοχή. Και στα δύο είσαι εκτεθειμένος, στο ένα από πίσω και στο άλλο πλάγια. Και από τα δύο αν πέσεις θα πέφτεις για 600 μέτρα... Απλά στην Κακοσκάλα βάζεις λιγότερο χέρι. Τελικά για λόγους χρόνου αποφάσισα να γυρίσω από το Λούκι για να βρω τον Τιμ μια λογική ώρα.

Εκτός από τη Σία και των Κώστα βλέπεται στο κέντρο προς τα δεξιά το κόκκινο σημάδι της Κακοσκάλας. Επίσης φαίνονται οι σχηματισμοί Παραμύτικας και Ταρπηία (δεξιά) από όπου περνά η Κακοσκάλα

Αυτή είναι η κορυφή Σκολιό όπως την είδα από τον Μύτικα. Λέγεται πως πήρε το όνομά της λόγω της εύκολης πρόσβασης. Φαίνονται οι άνθρωποι που περπατούν

  Στο κατέβασμα έβαζα τον κώλο κάτω για καλύτερα κρατήματα. Αυτό με έκανε να θυμηθώ το σύνθημα της Colo - Colo, ομάδα της Χιλής: " Chi-Chi-Chi... le-le-le... Colo Colo de Chile". Κώλο - Κώλο λοιπόν, αργά αλλά σταθερά...

Κατάβαση Λουκιού, φαίνεται το μπλε σημάδι. ΠΑΝΤΑ τα ακολουθούμε

  Στα Ζωνάρια τελειώνει το δύσκολο κομμάτι και εκεί ενημέρωσα τη Λένα πως τελείωσα με την κορυφή και γυρίζω προς τα πίσω στο καταφύγιο.

"Ιπτάμενα" αγριοκάτσικα

   Από τα Ζωνάρια στο Αποστολίδης με μια μικρή στάση στο διάσελο Τούμπας όπου θέλω να ανέβω κάποια στιγμή από την πίσω πλευρά (Μεγάλα Καζάνια).

Αριστερά η ορθοπλαγιά του Στεφανίου, τέρμα δεξιά η Τούμπα και ανάμεσα το διάσελο

   Δεν άργησα να φτάσω στον Αποστολίδη, για 15 λεπτά διάλειμμα κι επιστροφή.

Οροπέδιο των Μουσών, αριστερά Αποστολίδης, δεξιά Κάκκαλος

  Επιστροφή από τα ίδια χωρίς το συρματόσκοινο.

____

  Στο καταφύγιο ο Τιμ είχε πιει τα τσιπουράκια του με τη Μελίνα και κανονίσαμε να κατέβουμε παρέα και να χρησιμοποιήσουμε για άλλη μια φορά μονοπάτι του Β. Ολύμπου. Πετρόστρουγκα - Κορομηλιά - Αγ. Κωνσταντίνος.

Ζαλίζομαι απ'το πολύ ποτό... Ευθύμης, Μελίνα, Έκτωρ

  Η Μελίνα, η σαμάνα, θα ερχόταν μαζί μας για να επισκεφτεί τους καταρράκτες του Ορλιά (ή Ουρλιά). Το βράδυ συνέχισε με μπόλικο ημίγλυκο οίνο.

Υπέροχη θέα και το βράδυ. Στο βάθος η Θεσσαλονίκη φωτισμένη

  Το πρωί ξυπνήσαμε χωρίς ξυπνητήρι, εξάλλου κατηφόρα ήταν, εύκολα
____

  Τρίτη μέρα, καλημέρα.
  Ετοιμαζόμαστε με την ησυχία μας και ξεκινάμε για τον πρώτο στόχο, το καταφύγιο της Κορομηλιάς.

Τα βέλη στα βράχια μας βγάζουν από το πλάτωμα της Πετρόστρουγκας

  Το κατέβασμα είναι ανάμεσα σε πυκνές οξιές και η περιοχή ονομάζεται Λιανοξιά.

Όμορφη κατάβαση, σχεδόν υπερσηματοδοτημένη

Παγκάκι...

  Η διαδρομή μας σταματούσε μόνο για να βγάλουμε φωτογραφίες ή να θαυμάσουμε τη θέα. Μερικές φορές κι επειδή πονούσα, ήδη είχα περπατήσει 27 ορεινά χιλιόμετρα σε 2 ημέρες και είχα ανέβει 3000 μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Ένιωθα τα γόνατά μου επιβαρυμένα, όπως και τον αχίλλειο τένοντα.
  Σταθερά συνεχίζαμε την κατάβαση στο δενδροσκέπαστο μονοπάτι.

Κι εδώ ήθελε ταλέντο για να χαθείς!

  Στην πορεία μας βρήκαμε κι ένα όμορφο ξέφωτο για σκηνάκι. Κάποιοι το έχουν ξανακάνει υπήρχαν ίχνη από θράκα.

Η ζωή του ορειβάτη. Στην τσάντα κράνος, σαγιονάρες, το λούτρινο γούρι μου, μια μπαντάνα... Κι όλα αυτά έξω από την τσάντα!

  Στην Κορομηλιά κάτσαμε κανα δύωρο, φάγαμε, χαλαρώσαμε και συζητούσαμε περι πνευματικότητας.
  Φύγαμε με τη Μελίνα να έχει τη μεγαλύτερη αγωνία καθώς περίμενε πώς και πώς να πάμε στον καταρράκτη.

Μελίνα

Είχαμε ακόμη μπόλικο κατέβασμα.

Αιωρούμενος

Μέσα στη βλάστηση.

  Έπειτα από μια ώρα από όταν φύγαμε από την Κορομηλιά βρεθήκαμε για τη διασταύρωση προς τον καταρράκτη. Μετά από λίγα λεπτά βρεθήκαμε σε ένα μαγικό τοπίο.

Μαγικό μέρος για αυτό οι αρχαίοι τοποθέτησαν εδώ τις Μούσες

   Κάναμε το μπάνιο μας στα παγωμένα νερά. Μετά από ένα-δυο λεπτά δεν είχα καμία αίσθηση στα πόδια. Τα κούναγα μεν, αλλά αν τα χτυπούσα δεν πονούσα. Το νερό ήταν μπούζι και κρυστάλλινο.

Ορίστε: Πάντα χρειάζεται ένα ζευγάρι σαγιονάρες.

  Αφού ξεπαγώσαμε, αράξαμε, δροσιστήκαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είχαμε 18.30 ραντεβού με τη Λένα για να μας παραλάβει και να πάμε στο Λιτόχωρο για φαγητό. Ήμασταν στην ώρα μας.

selfie τέλους!

  Τίποτα δεν ήταν πιο ευχάριστο από ένα υπέροχο γεύμα ύστερα από την ολοκλήρωση της διαδρομής. Το οποίο έγινε ακόμη πιο ευχάριστο με την παρουσία της Λένας που τρεις ημέρες είχα να δω!

Πολύ φαγητό...

... και το πουράκι της νίκης.

  Ευθύμιε σε ευχαριστώ για την παρέα τρεις ολόκληρες ημέρες... Η Ελλάδα είναι γεμάτη βουνά, που κάποιες φορές μου φαίνονται πιο ελκυστικά από την ποδηλασία!

________________________________

Ακολουθούν μερικές φωτό που δεν χώρεσαν στην περιγραφή.

Οι μπανιέρες

Ο Σύλλογός μου!

Σκούρτα, στο βάθος οροπέδιο και κορφές

Η κλασσικότερη φωτογραφία από το οροπέδιο των Μουσών

Μύτικας, πίσω ο ανεκπλήρωτος στόχος, το Στεφάνι με το V του

Οροπέδιο από Ζωνάρια

Θέα από Κορομηλιά

Από εδώ ή από εκεί;

Η πρώτη ματιά στους καταρράκτες του Ορλιά

Διασταύρωση

Εδώ στρίβουμε για καταρράκτη Ορλιά