21/3/14

Γύρος Κορινθιακού (brevet 400 χλμ) 2014: Το brevet του Κώστα Μαϊστράλη

  Υπάρχουν μεγάλες εκπλήξεις στην Ιστορία του Αθλητισμού. Επιγραμματικά ας δούμε μερικές:


  • Η Ελλάδα κερδίζει το EURO 2004 στο ποδόσφαιρο
  • Η Βούλα Πατουλίδου κερδίζει το χρυσό στα 100μ εμπόδια στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης το 1992
  • Η Λέστερ είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας 2016
  • Η καριέρα του Michael Oher στο αμερικάνικο Φούτμπολ (έχει γίνει ταινία με τη Σάντρα Μπούλοκ)
  • Οι Mets της Νέας Υόρκης παίρνουν την παγκόσμια πρωτιά στο baseball
  • Ο (άγνωστος) James Douglas ρίχνει νοκ άουτ τον Μάικ Τάισον 
  • Οι ΗΠΑ κερδίζουν με ερασιτέχνες τη Σοβιετική Ένωση στο Χόκει επί πάγου το 1980 (κατά πολλούς η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του αθλητισμού)
  • Ο Κώστας Μαϊστράλης τερματίζει το γύρο Κορινθιακού 2014!



















  Ο Κώστας Μαϊστράλης είναι φίλος μου. Είναι φούρναρης (έχει το μεγαλύτερο εργαστήριο στη Χίο), έχει ποδηλατάδικο (το καλύτερο στη Χίο), οικογένεια και φίλους. Δεν έχει σχεδόν καθόλου χρόνο για προπόνηση. Ή, όταν έχει χρόνο, βγαίνει για 20-30 χιλιόμετρα στη Χίο όπου ζει. Έχει αρκετά παραπανίσια κιλά, δεν τον περνάς για ποδηλάτη αν τον δεις, αλλά έχει και κάτι πόδια... πιστόνια. Είναι παλιός ορειβάτης με hardcore και σόλο εμπειρίες, έχει τερματίσει κάποιες Σπαρτακιάδες, κάποια brevets αλλά πάντα το πρόβλημα ήταν τα κιλά...

Η διαδρομή. Πρώτα Πελοπόννηο και μετά Αράχωβα
  Ο Γύρος Κορινθιακού είναι ένα 400άρι brevet με αληθινή απόσταση 445 (ή 439 αν πας από φέρυ) χιλιόμετρα. Είχε μπει στο πρόγραμμα του 2014 διότι είναι μια κλασσική διαδρομή και οι ενδιαφερόμενοι την περίμεναν με αγωνία.


  Η εκκίνηση ήταν στις 18.30, νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής, με σκοπό να ποδηλατήσουμε σε γκρουπ ως τη Ναύπακτο και από εκεί και πέρα να πάει ο κάθε ποδηλάτης όπως μπορεί, αργά ή γρήγορα, στον τερματισμό.

  Ο Κώστας ήταν τότε σε καλή φάση. Είχε προλάβει να προπονηθεί στον περιφερειακό της Χίου και επίσης είχε χάσει κάποια κιλά το τελευταίο δίμηνο. Και το σημαντικότερο είχε πάρει άδεια την Πέμπτη, εκτός από την Παρασκευή, και ήταν στην Αθήνα από την Πέμπτη το Μεσημέρι. Για κάποιον με τα ωράρια φούρναρη αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ο Μαϊστράλης μου είπε πως αυτό ήταν το σημείο που έκανε τη διαφορά.

  Χαιρετηθήκαμε στην εκκίνηση και χωρίς πολλά πολλά έφτασα στο Λέχαιο. Από εκεί και πέρα φοβήθηκα τα μεγάλα γκρουπ. Το 400άρι είχε 120 συμμετοχές και τα γκρουπ ήταν τεράστια και ανομοιογενή. Αποφάσισα να μείνω με τους Περικλήδες, τους οποίους άφησα πίσω κάπου στο Δερβένι μέχρι τελικά να γκρουπαριστώ με έναν δάσκαλο. Δεν τον εχω ξανασυναντήσει από τότε, και δεν θυμάμαι το όνομά του!
  Στο βαρετό κομμάτι σκέφτηκα να εγκαταλήψω στην Πάτρα (είχε ΚΤΕΛ στις 03.00). Αντ' αυτού έκατσα με τον Δάσκαλο και ήπια καφέ σε ένα παρακμιακί καφενείο στο Αίγιο. Αυτό το κομμάτι πάντα μου φαίνεται τόσο τραγικά βαρετό.  

________
 Και φέτος τα ίδια:  "Γιατί πάω στο Κατάκολο; Γιατί δεν προλαβαίνω ΚΤΕΛ στις 3.00 από Πάτρα; Γιατι να μην κάτσω σπίτι. -Όλα αυτά τα παθαίνω μόνο με τη βραδινή εκκίνηση-. 
  Στο μυαλό μου γύρισε η ανάμνηση από το Γύρο Κορινθιακό 2014. Ίδιες σκέψεις και τότε απροπόνητος. Και η αντιμετώπηση ήταν η ίδια. Στάση στο ίδιο παρακμιακό καφενείο και καφές για εμένα, νες και τσάι για τον Ποσ. Το λίγο άραγμα, κανα τεταρτάκι μαζί με την καφεΐνη μου άνοιξαν το μάτι και συνέχισα με περισσότερη όρεξη, αν και η βαρεμάρα υπήρχε." - Απόσπασμα από Κατάκωλο
________
  
  Και τότε ήπια τον καφέ μου και φύγαμε. Οι σκέψεις για εγκατάλειψη, εγκατάλειψαν αυτές!


  Τον Κώστα τον συνάντησα για πρώτη φορά μέσα στη διαδρομή στα διόδια της Γέφυρα "Χαρίλαος Τρικούπης". 

  Και τι γέφυρα!!! Μια μοναδική κατασκευή παγκοσμίως, όπου οι σχεδιαστές είχαν να παλέψουν με τη θαλάσσια διάβρωση, τα υδάτινα ρεύματα, τους ισχυρούς ανέμους, τον λασπώδη βυθό και μια σεισμογενή χώρα. Και φυσικά με την ίδια την κατασκευή γιατί όπως μας έμαθε ο φυσικός μας στο Λύκειο, το μαγαλύτερο ποσοστό της γέφυρας είναι εκεί για να στηρίζει τον εαυτό της, όχι τα αυτοκίνητα!
  Πληροφορίες υπάρχουν εδώ αλλά και στο ντοκυμαντέρ παρακάτω.


  

  Με τον Κώστα ποδηλατίσαμε παρέα σε ένα μικρό γκρουπ ως την Ναύπακτο όπου ο Γιάννης Γκούμας μας σφράγισε. Έφαγα μπόλικο και πρέπει να κάτσαμε γύρω στα 45'. Πήγα και σήκωσα τον Κώστα για να φύγουμε καθώς άκουγα πολλούς να λένε πως θα εγκαταλείψουν και δεν ήθελα ο φίλος μου να είναι από αυτούς.

  Φύγαμε έξι άτομα, αν θυμάμαι καλά. Εγώ νύσταζα πολύ και στην πρώτη ανηφόρα τους άφησα για να πέσω για ύπνο σε μια στάση ΚΤΕΛ.
  -Παιδιά σας αφήνω να την πέσω λίγο, νυστάζω, τους λέω.  Ο δάσκαλος απόρησε και με ρώτησε "είσαι σίγουρος" ή κάτι τέτοιο και ο Κώστας τους είπε "Αφήστε τον, ξέρει αυτός".

  Ξυπνώντας είδα τον ουρανό, που στο βάθος είχε μια αχνή αίσθηση γαλάζιου. Αυτό ήταν! Ο ζωφόρος Ήλιος έκανε το θαύμα του. Με πολλή όρεξη ανέβηκα στη σέλα και άρχισα να κάνω πετάλι. Δεν χρειάστηκε να σταματήσω πουθενά. Το μόνο που έκανα ήταν να ακολουθώ τον όμορφο δρόμο, με τις στροφές, την όμορφη θέα στην Πελοπόννησο, με τα γκρέμια δεξιά μου και κάθετους βράχους στα αριστερά μου. Η διαδρομή αυτή είναι από τις ομορφότερες εθνικών δικτύων στην Ελλάδα (εθνικο δίκτυο = ενώνει πρωτεύουσες νομών).

 Τα πάνω κάτω της παραλιακής διαδρομής τελειώνουν στην Ιτέα. Από εκεί είναι γύρω στα 10 χιλιόμετρα ευθεία πριν ξεκινήσει η ανάβαση για Δελφούς (10 χλμ) και Αράχωβα (20 χλμ). Ξέρωντας μια πηγή στη διαδρομή έψαχνα απλά για πρωινό. Το μόνο που βρήκα πάνω στο δρόμο ήταν ένα βενζινάδικο όπου αγόρασα πατατάκια κι εκεί πέτυχα τον Μαϊστ. Εγκάρδιος χαιρετισμός, του λέω για το νερό και φεύγουμε μαζί για τη βρύση. 
  Γεμίσαμε νερό και βγάλαμε τα βραδινά ρούχα καθώς ενώ το βράδυ είχε μπόλικο κρύο, την ημέρα ο ήλιος ήταν δυνατός και ο ουρανός δίχως σύννεφα. Συνεχίσαμε μαζί ώς την αρχή της ανηφόρας όπου χαιρετηθήκαμε.

  Στο χωριό Χρυσσό με έπιασε έντονος πόνος στον αχίλλειο τένοντα αναγκάζοντάς με να πάω ακόμη πιο αργά. Κουτσά στραβά έφτασα στο ξενοδοχείο Ηνίοχος όπου και το σημείο ελέγχου. 
  Την ώρα που έτρωγα, τσουπ, έρχεται ο Κώστας. Τα λέμε και φεύγω πριν από αυτόν. Το είδα μια χαρά και αφού ήταν εκεί σχετικά νωρίς και όχι νυσταγμένος αυτό σήμαινε πως "τον είχε" τον τερματισμό.

  Μπόλικη κατηφόρα κι ευθεία σχεδόν ως τη Θήβα. Στο ίσιωμα γκρουπαρίστικα με τους Road It, τους οποίους άφησα (προς τα πίσω εννοώ) περίπου 10 χλμ πριν από τη Θήβα. Εκεί, έχει κλίση γύρω στο 1%, όμως αυτή η μικρή κλίση έφτανε για να πονάω. 
  Μπαίνοντας στη Θήβα υπάρχει η διασταύρωση του "περιφερειακού". Σε αυτό το σημείο στρίβουμε δεξιά. Εγώ, πονώντας αρκετά σταμάτησα, για να φτιάξω έναν επίδεσμο από τα μανίκια, να τον βάλω στον αστράγαλό μου, να σταθεροποιήσω όσο μπορώ τον αχίλλειο.
  Εκεί φτάνει μετά από λίγα λεπτά ο Κώστας. Τα δυνατά του πόδια δεν αστιεύονταν στην ευθεία και κέρδισε όλο το χρόνο που είχε χάσει στην ανηφόρα νωρίτερα.
  Δεν θυμάμαι αν του έδωσα μπαταρίες για τα φώτα (για το απογευματόβραδο που ερχόταν) ή λάστιχο γιατί είχε ένα σκίσιμο και φοβόταν. Επίσης δεν θυμάμαι τι μου έδωσε εκείνος. Νομίζω τροφή και παυσίπονο. Το θέμα είναι πως κάναμε μια δίκαιη ανταλλαγή και αφού ξεκουραστήκαμε, σηκωθήκαμε για τα τελευταία δύσκολα χιλιόμετρα. Σε όλο τον δρόμο ώς τις Ερυθρές είμασταν μαζί. Απλά εγώ ήμουν λίγο πιο μπροστά στις ανηφόρες λόγω βάρους, ενώ στις ευθείες ο Κώστας με έφτανε. 
  Στο σημείο "400 χλμ", στον περιφερειακό των Ερυθρών η ανηφόρα ήταν πια σταθερή και μεγάλη σε μήκος οπότε χαιρέτησα τον φίλο μου και του υπενθύμισα πως στον Αγ. Χριστόφορο, ακριβώς μετά από το χωριό, έχει βρύση. 

  Εγώ τερμάτισα στις 26 ώρες (με όριο 27). Περίμενα τον Κώστα, έκανε 26.37! Είχε σταματήσει στο εκκλησάκι για νερό και μετά τα κατάφερε να φτάσει σερί στον τερματισμό. Τα είπαμε και χαιρετηθήκαμε.

  Σε αυτό το brevet ο Κώστας ήταν σε σούπερ κατάσταση κι εγώ χάλια (ήταν το δεύτερό μου εκείνη τη χρονιά ύστερα από το preride της Αταλάντης με 18.30). Έτσι καταφέραμε και βρεθήκαμε στην ίδια κατάσταση και κάναμε αρκετά χιλιόμετρα μαζί. Και το ευχαριστήθηκα γιατί πάντα είναι όμορφο να ποδηλατείς με φίλους


  Φίλε Κώστα πολλά συγχαρητήρια, είσαι η απόδειξη πως όταν κάποιος θέλει κάτι και προετοιμαστεί,  μπορεί να τα καταφέρει. Σου εύχομαι να καταφέρεις κάτι ανάλογο και μεγαλύτερο, δυσκολότερο. Και να τα ξαναπούμε στους δρόμους γιατι μου έχεις λείψει. Σε ευχαριστώ για όλα!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου