Η ανεργία τελείωνε και σκέφτηκα να το γιορτάσω με άλλο ένα preride. Γιατί να μην πάρω τον Γιάννη και να πάμε στη Λάρισα;
Σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα και να ξεκινήσουμε στις 10.00 το πρωί. Με καλό ύπνο και περίσσια όρεξη φύγαμε από τη Θήβα στις 9.50.
Τα πρώτα χιλιόμετρa, όπως πάντα είναι μια απλή τυπικά διαδικασία. Η ελαφρά κατηφόρα για τα πρώτα χιλιόμετρα μας έφτασε Αλίαρτο και εν συνεχεία Ορχομενό αρκετά γρήγορα.
Η ωραία βόλτα συνέχισε προς τη Χαιρώνεια με το βοριαδάκι να χαϊδεύει τα προσωπά μας και να μας δυσκολεύει ελάχιστα. Το πρόγραμμα ήταν να κάνουμε 190 χλμ μέχρι Γλύφα σερί, να αράξουμε για λίγο εκεί, και ύστερα Λάρισα, ύπνο κάπου προς Ν. Μοναστήρι (καλό ύπνο) και τη δεύτερη μέρα τα ρέστα.
Το απαλό ανηφοράκι συνέχιζε, μαζί κι εμείς προς Τιθωρέα, Αμφίκλεια κλπ. Ουσιαστικά χωρίς στάση φτάσαμε στη διαστασταύρωση με τον Εθνικό δρόμο Άμφισσα-Μπράλος όπου κάναμε δεξιά. Εκεί αρχίζει η ουσιαστική ανηφόρα, ένα ανέβασμα που μοιάζει με τον Λαγό στη Βούλα. Άφησα τον Γιάννη να φύγει καθώς το βάρος μου μαζί με τον κόντρα αέρα έκαν τη διαφορά δυναμικότητας ακόμη μεγαλύτερη. Του λέω "έχει μια γέφυρα πιο πάνω, περίμενέ με από κάτω". Είχε βγάλει καλό ήλιο, αν κι ήμασταν λίγο πριν το Πάσχα.
Τον φτάνω και συνεχίζουμε ως το διάσελο της ανηφόρας. Πιθανόν το μοναδικό μέρος της διαδρομής με πραγματικά ευνοϊκό αέρα. Με το που μπήκαμε στην κατηφόρα και με λίγο αέρα στην πλάτη το κοντέρ έδειξε χωρίς δυσκολία 87,8 χλμ την ώρα. Το προηγούμενο ρεκόρ μου ήταν 83,1 στην κατηφόρα του Καρέα, με το παλιό μου κίτρινο Peugeot. Το μόνο που έκοψε τη δαιμονιωδη ταχύτητα στην κατηφόρα ήταν αυτό που μας τη έδωσε: Ο αέρας, όπου στρίβοντας ερχόταν από πλάγια μας έκανε να κόψουμε λίγο, ώσπυ τελικά να σταματήσουμε παρέα με ένα φορτηγό στην πηγή δεξιά μας. Δωρεάν νεράκι!
Το υπόλοιπο της κατηφόρας βγήκε πιο χαλαρά, αλλά αφρενάριστα.
Ο παράδρομος μας συντρόφευσε έως μετά από τη Λαμία. Μόλις μπήκαμε στον δρόμο της Στυλίδα το (πάλι) αντίθετο αεράκι, μαζί με τα αόρατα μεν, αισθητά δε, πάνω κάτω μας έκαναν να νιώθουμε περίεργα. Η Γλύφα φαινόταν πιο μακριά από 190 χλμ. Βέβαια 190 χλμ δεν είναι και λίγο. Ουσιαστικά η πρώτη μας στάση θα ήταν στον τερματισμό ενός 200αριού brevet. Δεν το λες κι εύκολο.
Αλλά ας συνεχίσουμε τα ελαφρά πάνω κάτω μας με ένα "πάνω" εκεί όπου για να γλύτώσουμε την ανηφόρα της Πελασγίας πέρασαμε έξω από τα διυλιστήρια στο Αχλάδι. Δεν είχα ξαναπάει από εκεί. Περίργο τοπίο, αυτό το περίεργο που μου αρέσει. Εκεί, σε ένα ανηφόρι 3 περίπου χιλιομέτρων μας προσπέρασε μια νταλίκα.
Θυμήθκα λεπτομέριες που μου έχει πει κατα καιρούς ο Γιάννης σχετικά με τις σχέσεις και τις ταχύτητες και πως τα φορτηγά έχουν μακριές, κοντές και πολύ κοντές. Η νταλίκα έκαν θόρυβο, άκουγα τις αλλαγές και πρέπει να πήγαινε με 35 και 6η! Μάλλον ήταν απότομο αυτό που ανεβαίναμε, αλλά τουλάχιστον μικρό, και με ωραία κατηφόρα.
Η κατηφόρα μας έβγαλε σε μια ωραία μικρή παραλία και από εκεί με άλλα λίγο πάνω κάτω και πλάγιο αέρα φτάσαμε στη Γλύφα σε 8 ώρες και 15 λεπτά. Εκεί κάναμε ένα διάλειμμα για τοστάκι και φύγαμε μετά από 40 λεπτά.
Από τη Γλύφα ως τη Λάρισα λίγα μέρη είχα ποδηλατήσει, αλλά είχα κάνει σχεδόν όλη τη διαδρομή με το αυτοκίνητο. Είχε τρία ανηφοράκια και μια τεράστια ευθεία.
Πρώτα τα δύο χλμ προς Αχίλλειο. Έπειτα για Πτελαιό. Μια χαρά, κόπασε ο αέρας πάμε άνετα. Αλμυρός, Κροκιο.... Η τρίτη ανηφορίτσα μου φάνηκε πιο κουραστική από τις προηγούμενες και έκανα 2 λεπτά στάση σε ένα παγκάκι στο χωριό Αερινο.
Η συνέχια της διαδρομής ήταν κατηφορική και ο δρόμος έγινε ευθείς ύστερα από το Βελεστίνο. Σε ένα σουβλατζίδικο βάλαμε νερά, αντιστάθηκα όμως στο φαΐ αφού είπαμε να φάμε στη Λάρισα.
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση, κακή εντύπωση, ήταν η ποσότητα και η ταχύτητα των φορτηγών από τον κόμβο του Βελεστίνου και ύστερα. Έκοβαν τα διόδια; Κάποιο πλοίο άραξε στον Βόλο; Ποτέ δεν έμαθα
Στην ευθεία πηγαίναμε με 26-28 χαω, μας βοηθούσαν και οι δινες του αέρα από τα φορτηγά και πηγαίναμε... και πηγαίναμε... ατέλειωτη ευθεία. Τελικά φτάσαμε στο φανάρι κάτω από τον ΠΑΘΕ όπου για εμένα ήταν το σημείο ορόσημο. Ανοίγει ο δρόμος σε δύο λωρίδες, τέρμα τα φορτηγά!
Μπαίνοντας στη Λάρισα το βλέμμα μας ήταν να βρούμε κάπου να φάμε, καθώς η ώρα ήταν γύρω στις δώδεκα παρά και καθημερινή. Καταλήξαμε σε μια μικρή πιτσαρία (κυρίως για delivery), η οποία είχε κάποια τραπεζάκια. Έκλειναν εκείνη την ώρα, αλλά όχι μόνο έμειναν ανοιχτοί για εμάς, αλλά μας σέρβιραν ό,τι τους ζητήσαμε, σε κανόνικα πιάτα (όχι πλαστικά) και δεν μας ενόχλησαν καθόλου σχετικά με το πότε θα φύγουμε. Φάγαμε δυο υπέροχες μακαρονάδες, η μία ήταν "πόλο" και η άλλη δεν θυμάμαι! Μαζί με το απαραίτητα φρασκάρισμα η στάση κράτησε γύρω στη μια ώρα. Η βαριά νύχτα ξεκινούσε...
Φεύγοντας από την Πρωτευουσα της Θεσσαλίας, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η έλλειψη φορτηγών. Όλος ο εσωτερικός δρόμος προς τη Λαμία μου φαινόταν τόσο έρημος.
Μέσα στο σκοτάδια ήρθε και η ώρα για ύπνο. Δεν νύσταζα πολύ αλλά λέω στον Γιάννη να κοιμηθούμε μπόλικο ώστε να μην φαινόμαστε ταλαιπωρημένοι γυρίζοντας στην Αθήνα.
Από πριν τα Φάρσαλα έψαχνα το ιδανικό σημείο. Το Ιδανικό Σημείο είναι μια τεράστια ανάλυση την οποία θα πρέπει να κάνω κάποια φορά. Αφού απορρίψαμε μια εξέδρα για bird watching και είχα πει πως δεν θέλω να κοιμηθώ σε στάση ΚΤΕΛ, περάσαμε από το χωριά Βρυσιά. Στη Βρυσιά υπήρχε μια εκκλησία με αυλή που φαινόταν να κόβει το λιγοστό αεράκι και την υγρασία.
Δυστυχώς ο ναός δεν ήταν ανοικτός οπότε στήσαμε το τσαντήρι μας έξω, και την πέσαμε. Ο ύπνος θα κρατούσε 3 ώρες...
...
...
Ξυπνάω και βλέπω τον Γιάννη καθιστό οκλαδόν.
-Δεν κοιμάσαι; του λέω.
-Δεν κρυώνεις;
-Μάζεψε να φύγουμε, πάμε σε καλύτερο μέρος.
Είχε περάσει ούτε μία ώρα. Εγώ πια κοιμάμαι παντού και όλες τις ώρες, αλλά αν είναι να κοιμάται μόνο ο ένας από τους δύο τότε είναι άδικο.
Φεύγουμε. Αυτά τα "κοιμησμένα" 5 χιλόμετρα με το μικρό ανηφοράκι πριν το Νέο Μοναστήρι ήταν σαν σε όνειρο... Ένα όνειρο το οποίο συνέχισε στην πλατεία του χωριού όπου βρίκαμε ζαχαροπλαστείο με νάυλον γύρω - γύρω στις καρέκλες. Πώπω... ούτε υγρασία, ούτε ψύχρα. Η χαρά μας έφτασε το μέγιστο όταν είδα πως είχε και καναπεδάκια! Πιάσαμε λοιπόν από ένα και κοιμηθήκαμε άλλες δυόμιση ώρες.
Καλημέρα, μαζεύουμε φεύγουμε. Ο καιρός έχει αλλάξει. Νοτιάς, σκόνη... μια αίσθηση πως βρέχει στο βάθος... αλλά όχι, είναι σκόνη. Πάμε να ανέβουμε χαλαρά το Δομοκό.
Από την ευθεία πριν τον πρώτο Δομοκό είχαμε κόντρα αέρα. Θα τον είχαμε μπόλικη παρέα σήμερα.
Η ανάβαση, όντας ξεκούραστος από τον ύπνο, μου φάνηκε έυκολη. Ούτως ή άλλως δεν είναι και τόσο δύσκολη από την πίσω μεριά. Μόνο βάλαμε νερό στα παγούρια από την πηγή του χωριού και συνεχίσαμε για την ευθεία και το δεύτερο Δομοκό. Με συντρόφευαν οι αναμνήσεις από το Fleche "Γιώργος Βίδος" 2015 όπου φάγαμε μια τρελή βροχή στην κατηφόρα. Τώρα που τα μετράω τον Δομοκό προς Λαμία τον έχω κατέβει 2 φορές με βροχή και 2 στεγνά. Εϊχε πολλά σύννεφα, αλλά ευτυχώς τα στεγνά κατεβάσματα έγιναν 3, και ετοιμαστήκαμε να φάμε πρωινό στο Μπουγατσίνο.
Πέρασε κάποια ώρα πριν φύγουμε. Πού να ξέραμε τι μας περίμενε! Ο κόντρα αέρας λυσομανούσε, με το ζόρι πιάναμε τα 20 στην ευθεία. Περνώντας από τα Καμένα Βούρλα θυμήθηκα ένα μικρό ιστορικό: Κανονικά δεν είναι Βούρλα, αλλά Βουρλά. Τα Βουρλά ήταν πόλη της Μικράς Ασίας από αυτές που οι Τούρκοι έκαψαν κατά την Καταστροφή. Οπότε κανονικά θα έπρεπε να λέμε "Καμένα Βουρλά". Το "καμένα" με ένα "μ" καθώς προέρχεται από το "καίω" που δεν έχει π, β, φ για να διπλασιαστεί το "μ". Αυτά με τη φιλολογία και με την ιστορία.
Την πρώτη μίνι στάση από τη Λαμία την κάναμε στον Αγ. Κωνσταντίνο. Λίγο να χαλαρώσουν τα πόδια. Τη δεύτερη πριν την Αρκίτσα.
Περνούσαμε μια φάση όπου ο αέρας μας είχε σπάσει τα νεύρα... Δεν μιλούσαμε... Δεν μπορούσαμε καν να συντονιστούμε στο πετάλι και πολλές στιγμές είχαμε 5 - 10 μέτρα διαφορά. Βέβαια, σπάνια πάμε με τον Γιάννη μπρος πίσω, οι περισσότερες από τις βόλτες μας είναι δίπλα - δίπλα με πολλή κουβέντα. Όχι αυτή όμως...
Η τρίτη στάση ήταν στην Τραγάνα. Εκεί δεν ήταν μόνο πέντε λεπτά αλλά λίγο παραπάνω καθώς αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα. Χρειαζόμουν ένα άδειασμα και φρεσκάρισμα. Αφού πήρα τα χρόνο μου, πήρα τον Γιάννη να κινήσουμε προς τη Λεκούνα, την παραλία της Μαλεσίνας.
Η μικρή ανάβαση της Τραγάνας και η ευθεία/κατηφόρα προς τα παράλια ξεκούρασαν τα πόδια, και κυρίως το μυαλό καθώς ξέφυγα από τη ρουτίνα της ευθείας με κόντρα αέρα που είχαμε για τρεις σχεδόν ώρες. Στη παραλία τσέκαρα το μέρος του κοντρόλ και φύγαμε για την ανηφόρα που κάποιος έχει ονομάσει στο strava "Ανάβαση Λεκούνας - ο Τιμωρός".
Είναι δυο χιλιόμετρα με πάνω από 10% μέση κλίση, μια μαγική ανηφόρα. Γνωστή από το BLE-300 στον Ορχομενό, αλλά τώρα ήταν πιο μαγική, γιατί ήταν στο 510 χιλιόμετρο ενός brevet 600 χιλιομέτρων. Τόσο μαγική που λέω "τύφλα να 'χει ο Κούκος"! Φυσικά με ρυθμό χελώνας, αλλά συνέχισα να νιώθω ξεκούραση λόγω της έλλειψης κόντρα αέρα.
Φτάνοντας στον κόμβο της Μαλεσίνας, ο κόντρα αέρας μας "βοήθησε" να πηγαίνουμε με την υπερβολική ταχύτητα των 25 χιλιομέτρων στην κατηφόρα. Για την ευθεία από το Κάστρο ως τον Ορχομενό ούτε λόγος. Κόντρα... κόντρα... κόντρα αήρ.
Μόνο το σάντουιτς παντόφλα από τη Βικάρα με έκανε να ξεχαστώ. Μαζί με μερικά λεπτά ξάπλας και πολλά "συγγνώμη" για την βρωμερή κατάσταση που βρισκόμουν. Η αλήθεια είναι πως οι παδηλάτες έχουμε μια τάση δυσοσμίας μετά από πολλά χιλιόμετρα. Όμως στον φιλόξενο Ορχομενό δεν μας παρεξήγησε κανείς.
Τα τελευταία 40 χιλιόμετρα, ας πούμε φλατ, είναι γνωστά. Όμως το πέρασμα από την Κωπαϊδα, στο σούρουπο και με κλαδιά κομμένα και στο δρόμο είχε μια αίσθηση από θρίλερ.
Ας το κάνω εικόνα: Στενός δρόμος, λεύκες αριστερά και δεξιά. Ο δρόμος γεμάτος κλαδιά, δεν μπορούσαμε να δούμε τις λακούβες. Τα μαντριά χωρίς να φαίνονται τα πρόβατα. Ο αέρας να φυσά και να είναι σαν να είναι ορατός... Ρε γαμώ τη φυση-ο-φοβία μου!
Μετά από τα είκοσι θρίλερ χιλιόμετρα, με χαλαρό ρυθμό κάναμε άλλο 20 για να τερματίσουμε νύχτα στη Θήβα με παραπάνω από 36 ώρες όξω. Μάλλον πιο δύσκολο από όσο περιμέναμε.
Αυτό που θα μου μείνει είναι οι ατελείωτες ώρες σιωπής της δεύτερης ημέρας. Και ο τρόπος που γίνεται να έχεις συντροφιά χωρίς να μιλάς. Σπασμένα νεύρα τότε, όλα όμορφα φαίνονται τώρα. Κάπως έτσι ήταν το πρώτο μου preride 600 χλμ. Αν κάτι δεν το έχω γράψει, τα λέμε στο δρόμο!
ΥΓ. "Γιαννή δεν είμαι καλή παρέα, μου έχουν σπάσει τα νεύρα από τον κωλοαέρα". "Γιατί εγώ είμαι καλά;".
Τα πρώτα χιλιόμετρa, όπως πάντα είναι μια απλή τυπικά διαδικασία. Η ελαφρά κατηφόρα για τα πρώτα χιλιόμετρα μας έφτασε Αλίαρτο και εν συνεχεία Ορχομενό αρκετά γρήγορα.
Η ωραία βόλτα συνέχισε προς τη Χαιρώνεια με το βοριαδάκι να χαϊδεύει τα προσωπά μας και να μας δυσκολεύει ελάχιστα. Το πρόγραμμα ήταν να κάνουμε 190 χλμ μέχρι Γλύφα σερί, να αράξουμε για λίγο εκεί, και ύστερα Λάρισα, ύπνο κάπου προς Ν. Μοναστήρι (καλό ύπνο) και τη δεύτερη μέρα τα ρέστα.
Το απαλό ανηφοράκι συνέχιζε, μαζί κι εμείς προς Τιθωρέα, Αμφίκλεια κλπ. Ουσιαστικά χωρίς στάση φτάσαμε στη διαστασταύρωση με τον Εθνικό δρόμο Άμφισσα-Μπράλος όπου κάναμε δεξιά. Εκεί αρχίζει η ουσιαστική ανηφόρα, ένα ανέβασμα που μοιάζει με τον Λαγό στη Βούλα. Άφησα τον Γιάννη να φύγει καθώς το βάρος μου μαζί με τον κόντρα αέρα έκαν τη διαφορά δυναμικότητας ακόμη μεγαλύτερη. Του λέω "έχει μια γέφυρα πιο πάνω, περίμενέ με από κάτω". Είχε βγάλει καλό ήλιο, αν κι ήμασταν λίγο πριν το Πάσχα.
Τον φτάνω και συνεχίζουμε ως το διάσελο της ανηφόρας. Πιθανόν το μοναδικό μέρος της διαδρομής με πραγματικά ευνοϊκό αέρα. Με το που μπήκαμε στην κατηφόρα και με λίγο αέρα στην πλάτη το κοντέρ έδειξε χωρίς δυσκολία 87,8 χλμ την ώρα. Το προηγούμενο ρεκόρ μου ήταν 83,1 στην κατηφόρα του Καρέα, με το παλιό μου κίτρινο Peugeot. Το μόνο που έκοψε τη δαιμονιωδη ταχύτητα στην κατηφόρα ήταν αυτό που μας τη έδωσε: Ο αέρας, όπου στρίβοντας ερχόταν από πλάγια μας έκανε να κόψουμε λίγο, ώσπυ τελικά να σταματήσουμε παρέα με ένα φορτηγό στην πηγή δεξιά μας. Δωρεάν νεράκι!
Το υπόλοιπο της κατηφόρας βγήκε πιο χαλαρά, αλλά αφρενάριστα.
Ο παράδρομος μας συντρόφευσε έως μετά από τη Λαμία. Μόλις μπήκαμε στον δρόμο της Στυλίδα το (πάλι) αντίθετο αεράκι, μαζί με τα αόρατα μεν, αισθητά δε, πάνω κάτω μας έκαναν να νιώθουμε περίεργα. Η Γλύφα φαινόταν πιο μακριά από 190 χλμ. Βέβαια 190 χλμ δεν είναι και λίγο. Ουσιαστικά η πρώτη μας στάση θα ήταν στον τερματισμό ενός 200αριού brevet. Δεν το λες κι εύκολο.
Αλλά ας συνεχίσουμε τα ελαφρά πάνω κάτω μας με ένα "πάνω" εκεί όπου για να γλύτώσουμε την ανηφόρα της Πελασγίας πέρασαμε έξω από τα διυλιστήρια στο Αχλάδι. Δεν είχα ξαναπάει από εκεί. Περίργο τοπίο, αυτό το περίεργο που μου αρέσει. Εκεί, σε ένα ανηφόρι 3 περίπου χιλιομέτρων μας προσπέρασε μια νταλίκα.
Θυμήθκα λεπτομέριες που μου έχει πει κατα καιρούς ο Γιάννης σχετικά με τις σχέσεις και τις ταχύτητες και πως τα φορτηγά έχουν μακριές, κοντές και πολύ κοντές. Η νταλίκα έκαν θόρυβο, άκουγα τις αλλαγές και πρέπει να πήγαινε με 35 και 6η! Μάλλον ήταν απότομο αυτό που ανεβαίναμε, αλλά τουλάχιστον μικρό, και με ωραία κατηφόρα.
Η κατηφόρα μας έβγαλε σε μια ωραία μικρή παραλία και από εκεί με άλλα λίγο πάνω κάτω και πλάγιο αέρα φτάσαμε στη Γλύφα σε 8 ώρες και 15 λεπτά. Εκεί κάναμε ένα διάλειμμα για τοστάκι και φύγαμε μετά από 40 λεπτά.
Από τη Γλύφα ως τη Λάρισα λίγα μέρη είχα ποδηλατήσει, αλλά είχα κάνει σχεδόν όλη τη διαδρομή με το αυτοκίνητο. Είχε τρία ανηφοράκια και μια τεράστια ευθεία.
Πρώτα τα δύο χλμ προς Αχίλλειο. Έπειτα για Πτελαιό. Μια χαρά, κόπασε ο αέρας πάμε άνετα. Αλμυρός, Κροκιο.... Η τρίτη ανηφορίτσα μου φάνηκε πιο κουραστική από τις προηγούμενες και έκανα 2 λεπτά στάση σε ένα παγκάκι στο χωριό Αερινο.
Η συνέχια της διαδρομής ήταν κατηφορική και ο δρόμος έγινε ευθείς ύστερα από το Βελεστίνο. Σε ένα σουβλατζίδικο βάλαμε νερά, αντιστάθηκα όμως στο φαΐ αφού είπαμε να φάμε στη Λάρισα.
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση, κακή εντύπωση, ήταν η ποσότητα και η ταχύτητα των φορτηγών από τον κόμβο του Βελεστίνου και ύστερα. Έκοβαν τα διόδια; Κάποιο πλοίο άραξε στον Βόλο; Ποτέ δεν έμαθα
Στην ευθεία πηγαίναμε με 26-28 χαω, μας βοηθούσαν και οι δινες του αέρα από τα φορτηγά και πηγαίναμε... και πηγαίναμε... ατέλειωτη ευθεία. Τελικά φτάσαμε στο φανάρι κάτω από τον ΠΑΘΕ όπου για εμένα ήταν το σημείο ορόσημο. Ανοίγει ο δρόμος σε δύο λωρίδες, τέρμα τα φορτηγά!
Μπαίνοντας στη Λάρισα το βλέμμα μας ήταν να βρούμε κάπου να φάμε, καθώς η ώρα ήταν γύρω στις δώδεκα παρά και καθημερινή. Καταλήξαμε σε μια μικρή πιτσαρία (κυρίως για delivery), η οποία είχε κάποια τραπεζάκια. Έκλειναν εκείνη την ώρα, αλλά όχι μόνο έμειναν ανοιχτοί για εμάς, αλλά μας σέρβιραν ό,τι τους ζητήσαμε, σε κανόνικα πιάτα (όχι πλαστικά) και δεν μας ενόχλησαν καθόλου σχετικά με το πότε θα φύγουμε. Φάγαμε δυο υπέροχες μακαρονάδες, η μία ήταν "πόλο" και η άλλη δεν θυμάμαι! Μαζί με το απαραίτητα φρασκάρισμα η στάση κράτησε γύρω στη μια ώρα. Η βαριά νύχτα ξεκινούσε...
Φεύγοντας από την Πρωτευουσα της Θεσσαλίας, αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η έλλειψη φορτηγών. Όλος ο εσωτερικός δρόμος προς τη Λαμία μου φαινόταν τόσο έρημος.
Μέσα στο σκοτάδια ήρθε και η ώρα για ύπνο. Δεν νύσταζα πολύ αλλά λέω στον Γιάννη να κοιμηθούμε μπόλικο ώστε να μην φαινόμαστε ταλαιπωρημένοι γυρίζοντας στην Αθήνα.
Από πριν τα Φάρσαλα έψαχνα το ιδανικό σημείο. Το Ιδανικό Σημείο είναι μια τεράστια ανάλυση την οποία θα πρέπει να κάνω κάποια φορά. Αφού απορρίψαμε μια εξέδρα για bird watching και είχα πει πως δεν θέλω να κοιμηθώ σε στάση ΚΤΕΛ, περάσαμε από το χωριά Βρυσιά. Στη Βρυσιά υπήρχε μια εκκλησία με αυλή που φαινόταν να κόβει το λιγοστό αεράκι και την υγρασία.
Δυστυχώς ο ναός δεν ήταν ανοικτός οπότε στήσαμε το τσαντήρι μας έξω, και την πέσαμε. Ο ύπνος θα κρατούσε 3 ώρες...
...
...
Ξυπνάω και βλέπω τον Γιάννη καθιστό οκλαδόν.
-Δεν κοιμάσαι; του λέω.
-Δεν κρυώνεις;
-Μάζεψε να φύγουμε, πάμε σε καλύτερο μέρος.
Είχε περάσει ούτε μία ώρα. Εγώ πια κοιμάμαι παντού και όλες τις ώρες, αλλά αν είναι να κοιμάται μόνο ο ένας από τους δύο τότε είναι άδικο.
Φεύγουμε. Αυτά τα "κοιμησμένα" 5 χιλόμετρα με το μικρό ανηφοράκι πριν το Νέο Μοναστήρι ήταν σαν σε όνειρο... Ένα όνειρο το οποίο συνέχισε στην πλατεία του χωριού όπου βρίκαμε ζαχαροπλαστείο με νάυλον γύρω - γύρω στις καρέκλες. Πώπω... ούτε υγρασία, ούτε ψύχρα. Η χαρά μας έφτασε το μέγιστο όταν είδα πως είχε και καναπεδάκια! Πιάσαμε λοιπόν από ένα και κοιμηθήκαμε άλλες δυόμιση ώρες.
Καλημέρα, μαζεύουμε φεύγουμε. Ο καιρός έχει αλλάξει. Νοτιάς, σκόνη... μια αίσθηση πως βρέχει στο βάθος... αλλά όχι, είναι σκόνη. Πάμε να ανέβουμε χαλαρά το Δομοκό.
Από την ευθεία πριν τον πρώτο Δομοκό είχαμε κόντρα αέρα. Θα τον είχαμε μπόλικη παρέα σήμερα.
Η ανάβαση, όντας ξεκούραστος από τον ύπνο, μου φάνηκε έυκολη. Ούτως ή άλλως δεν είναι και τόσο δύσκολη από την πίσω μεριά. Μόνο βάλαμε νερό στα παγούρια από την πηγή του χωριού και συνεχίσαμε για την ευθεία και το δεύτερο Δομοκό. Με συντρόφευαν οι αναμνήσεις από το Fleche "Γιώργος Βίδος" 2015 όπου φάγαμε μια τρελή βροχή στην κατηφόρα. Τώρα που τα μετράω τον Δομοκό προς Λαμία τον έχω κατέβει 2 φορές με βροχή και 2 στεγνά. Εϊχε πολλά σύννεφα, αλλά ευτυχώς τα στεγνά κατεβάσματα έγιναν 3, και ετοιμαστήκαμε να φάμε πρωινό στο Μπουγατσίνο.
Πέρασε κάποια ώρα πριν φύγουμε. Πού να ξέραμε τι μας περίμενε! Ο κόντρα αέρας λυσομανούσε, με το ζόρι πιάναμε τα 20 στην ευθεία. Περνώντας από τα Καμένα Βούρλα θυμήθηκα ένα μικρό ιστορικό: Κανονικά δεν είναι Βούρλα, αλλά Βουρλά. Τα Βουρλά ήταν πόλη της Μικράς Ασίας από αυτές που οι Τούρκοι έκαψαν κατά την Καταστροφή. Οπότε κανονικά θα έπρεπε να λέμε "Καμένα Βουρλά". Το "καμένα" με ένα "μ" καθώς προέρχεται από το "καίω" που δεν έχει π, β, φ για να διπλασιαστεί το "μ". Αυτά με τη φιλολογία και με την ιστορία.
Την πρώτη μίνι στάση από τη Λαμία την κάναμε στον Αγ. Κωνσταντίνο. Λίγο να χαλαρώσουν τα πόδια. Τη δεύτερη πριν την Αρκίτσα.
Περνούσαμε μια φάση όπου ο αέρας μας είχε σπάσει τα νεύρα... Δεν μιλούσαμε... Δεν μπορούσαμε καν να συντονιστούμε στο πετάλι και πολλές στιγμές είχαμε 5 - 10 μέτρα διαφορά. Βέβαια, σπάνια πάμε με τον Γιάννη μπρος πίσω, οι περισσότερες από τις βόλτες μας είναι δίπλα - δίπλα με πολλή κουβέντα. Όχι αυτή όμως...
Η τρίτη στάση ήταν στην Τραγάνα. Εκεί δεν ήταν μόνο πέντε λεπτά αλλά λίγο παραπάνω καθώς αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα. Χρειαζόμουν ένα άδειασμα και φρεσκάρισμα. Αφού πήρα τα χρόνο μου, πήρα τον Γιάννη να κινήσουμε προς τη Λεκούνα, την παραλία της Μαλεσίνας.
Η μικρή ανάβαση της Τραγάνας και η ευθεία/κατηφόρα προς τα παράλια ξεκούρασαν τα πόδια, και κυρίως το μυαλό καθώς ξέφυγα από τη ρουτίνα της ευθείας με κόντρα αέρα που είχαμε για τρεις σχεδόν ώρες. Στη παραλία τσέκαρα το μέρος του κοντρόλ και φύγαμε για την ανηφόρα που κάποιος έχει ονομάσει στο strava "Ανάβαση Λεκούνας - ο Τιμωρός".
Είναι δυο χιλιόμετρα με πάνω από 10% μέση κλίση, μια μαγική ανηφόρα. Γνωστή από το BLE-300 στον Ορχομενό, αλλά τώρα ήταν πιο μαγική, γιατί ήταν στο 510 χιλιόμετρο ενός brevet 600 χιλιομέτρων. Τόσο μαγική που λέω "τύφλα να 'χει ο Κούκος"! Φυσικά με ρυθμό χελώνας, αλλά συνέχισα να νιώθω ξεκούραση λόγω της έλλειψης κόντρα αέρα.
Φτάνοντας στον κόμβο της Μαλεσίνας, ο κόντρα αέρας μας "βοήθησε" να πηγαίνουμε με την υπερβολική ταχύτητα των 25 χιλιομέτρων στην κατηφόρα. Για την ευθεία από το Κάστρο ως τον Ορχομενό ούτε λόγος. Κόντρα... κόντρα... κόντρα αήρ.
Μόνο το σάντουιτς παντόφλα από τη Βικάρα με έκανε να ξεχαστώ. Μαζί με μερικά λεπτά ξάπλας και πολλά "συγγνώμη" για την βρωμερή κατάσταση που βρισκόμουν. Η αλήθεια είναι πως οι παδηλάτες έχουμε μια τάση δυσοσμίας μετά από πολλά χιλιόμετρα. Όμως στον φιλόξενο Ορχομενό δεν μας παρεξήγησε κανείς.
Τα τελευταία 40 χιλιόμετρα, ας πούμε φλατ, είναι γνωστά. Όμως το πέρασμα από την Κωπαϊδα, στο σούρουπο και με κλαδιά κομμένα και στο δρόμο είχε μια αίσθηση από θρίλερ.
Ας το κάνω εικόνα: Στενός δρόμος, λεύκες αριστερά και δεξιά. Ο δρόμος γεμάτος κλαδιά, δεν μπορούσαμε να δούμε τις λακούβες. Τα μαντριά χωρίς να φαίνονται τα πρόβατα. Ο αέρας να φυσά και να είναι σαν να είναι ορατός... Ρε γαμώ τη φυση-ο-φοβία μου!
Μετά από τα είκοσι θρίλερ χιλιόμετρα, με χαλαρό ρυθμό κάναμε άλλο 20 για να τερματίσουμε νύχτα στη Θήβα με παραπάνω από 36 ώρες όξω. Μάλλον πιο δύσκολο από όσο περιμέναμε.
Αυτό που θα μου μείνει είναι οι ατελείωτες ώρες σιωπής της δεύτερης ημέρας. Και ο τρόπος που γίνεται να έχεις συντροφιά χωρίς να μιλάς. Σπασμένα νεύρα τότε, όλα όμορφα φαίνονται τώρα. Κάπως έτσι ήταν το πρώτο μου preride 600 χλμ. Αν κάτι δεν το έχω γράψει, τα λέμε στο δρόμο!
ΥΓ. "Γιαννή δεν είμαι καλή παρέα, μου έχουν σπάσει τα νεύρα από τον κωλοαέρα". "Γιατί εγώ είμαι καλά;".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου