Tripolis 200k. Η λύτρωση

  Στην Τρίπολη δεν ήθελα να πάω. Eίχε περάσει μια εβδομάδα διασυρμού στο facebook και το Σάββατο στις 22.00 ήμουν έτοιμος να πάρω τους επιβάτες μου να τους το ακυρώσω. Μόνο η λογικά συναισθηματική φωνή της συντρόφου μου που μου είπε "θέλω να μας και να περάσεις καλά με τους φίλους σου" με έκανε να πάω. Για καλή ενέργεια και τύχη μου έδωσε ένα από τα κουκλακια μας για να έχω μαζί. Σε ευχαριστώ για την υποστήριξη



  Λίγο με βαριά καρδιά, λίγο από συνήθεια, κατάφερα και ξύπνησα, φυσικά με καθυστέρηση. Με 15 λεπτά αργοπορία πήραν τον μόνιμο συνοδηγό μου John Jiv και άργησα μόλις 10 λεπτά στα everest Αμαρουσίου στην Κηφησίας να παραλάβω τον Χρήστο, τον Γιατρό, και τον Γιάννη Παπασπύρου. Ο Χρήστος και ο Γιατρός είναι το ίδιο άτομο για όποιον δεν ξέρει. Μπορεί κάποιος να μάθει τον "βίο και την πολιτεία του" στο 1000άρι πριν από δύο χρονια.

  Ο Παπασπύρου προσπαθούσε να μου φτιάξει το κέφι επαναλαμβάνοντας τη φράση "τα είδαμε κι αυτά". Φράση με την οποία είχε ξεκινήσει το ξεκατίνιασμα στο FB μια εβδομαδα πριν. Οπότε σε όλη τη διαδρομή έλεγε: "τα είδαμε κι αυτά, γνωστοί μπρεβετάδες να πηγαίνουν στη Τρίπολη". Μετά θυμήθηκες πως κάποιος είχε πει τα μπρεβε, πρεβέρ. "Τα είδαμε κι αυτά, πολλά αυτοκίνητα στη εθνική για το πρεβερ της Τρίπολης". "Όχι πρεβερ, πρεβετ" του λέω, προσπαθώντας να ευθυμήσω.

  Κλασσικά με αργό αλλά σταθερό Ατοσίσιο ρυθμό φτάσαμε στην Τρίπολη με τους φίλους μου να προσπαθούν να με πείσουν να μη δίνω σημασία σε αυτά που γράφονται.


  Αυτό που μου έκανε εντύπωση στη διαδρομή είναι μια κινηματογραφική εικόνα που λογικά όσοι ταξιδεύουν συχνά την ζουν:

  Χώρος: Διόδια.
  Χρόνος: Πρωί

• Πλανο με αυτοκίνητο που πλησιάζει. 
• Κοντινό στον εισπράκτορα που χασμουριέται.
• Ο οδηγός του αυτοκινήτου κατεβάζει το παράθυρο. Βγάζει το χέρι προς τα έξω. Μέσα στην κλειστή χούφτα του είναι τα ψιλά...
• Πλάνο απ' έξω: Από πάνω είναι το χέρι του οδηγού από κάτω του εισπράκτορα. 
• Ο οδηγος ανοίγει το χέρι και τα ψιλά αρχίζουν να πέφτουν προς την παλάμη του υπαλλήλου των διοδίων. 
• Με το που τελειώνουν τα ψιλά, ο οδηγός τεντώνει την παλάμη του κι εκείνη την στιγμή ο άνθρωπος απέναντι καταλαβαίνει πως έχει όλα τα κέρματα στο δικό του χέρι. -Στιγμιαία ένταση, μια υπερφυσική δύναμη βοηθά αυτή τη σιωπηρη επικοινωνία.
• Στη συνέχεια ο υπάλληλος επιστρέφει ένα 5λεπτο ρεστα μέσα στην απόδειξη.

  Ωραία ταινία μικρού μήκους, ε; Νομίζω πως όλοι οι οδηγοί μπορούμε να καταλάβουμε τον ηλεκτρισμό αυτής της στιγμής...

  Στην Τρίπολη πάρκαρα επίτηδες μακριά από την εκκίνηση, δεν είχα όρεξη να δω κανέναν. Είχα πολύ δύσκολη εβδομαδα και δεν είχα όρεξη για χαιρετούρες. Νομίζω πως σε όποιον μου μίλησε απλά του γύρισα το κεφάλι, έχω δυο - τρεις εικόνες στο μυαλό μου, αλλά ένιωθα πως όλοι με κοιτούσαν κατακριτικά. Συγγνώμη παιδιά, δεν έχω καν ιδέα ποιοι μου μιλήσατε...
  Οι μόνοι που μίλησα ήταν δυο φίλοι που που δεν έχουν facebook, ο Αλέκος (με το ψευδώνυμο Παγκάκι, καθώς έκανε πολλά κοντρόλ παλαιότερα στο παγκάκι της Ελευσίνας) και ο Βασίλης Πετρόπουλος.

  (Πρέπει να πω πως αυτή τη διαδρομή την είχα ξανακάνει στο 3x200 του 2013 όπου για πρώτη φορά τερμάτισα τελευταίος. Ήμουν παρέα με τον Θοδωρή. Ήθελα να επαναλάβω τις δύο όμορφες στιγμές, το μπάνιο στην τεχνητή λίμνη Λάδωνα και το παγωτό στη Μεγαλόπολη.)

  Μόλις δώθηκε η εκκίνηση, περίμενα λίγα δευτερόλεπτα για να ξεκινήσω να αποφύγω τον πολύ κόσμο. Ακόμη δεν είχα όρεξη για παρέα...

Το φυλαχτό μου

Το φυλαχτό μου κι εγώ

  Τα πρώτα χιλιόμετρα δεν θυμάμαι καν με ποιον τα έκανα. Θυμάμαι όμως πως όποιον ποδηλάτη συναντούσα με χαιρετούσε. Ακόμα και άτομα που ήξεραν τι έγινε στον Παλαμά και το facebook, μου έλεγαν "μην κολάς", ή μου φώναζαν "γράφ' τους στα αρχιδια σου ρεεεεεεε" όπως με προσπερνούσαν.

  Τελικά βρέθηκα σε ένα γκρουπ με τον Χειλάκο, τον Θανάση, τη Χάνα, τη Φέννυ (ένας θεός ξέρει πώς γράφεται), τον Πλάτωνα. Τουλάχιστον αυτοί ήταν οι πρωταγωνιστές.  Είχε προηγηθεί το γκρουπ Αλεξανδρή και Σία με αεροπορικούς ρυθμούς. Κάπου βρεθήκαμε και με τον Γιάννη... Μα πώς γίνεται ακόμη κι όταν λέμε να πάμε χώρια να βρισκόμαστε παρέα.
  Οι συμποδηλάτες, μου φέρθηκαν πολύ όμορφα, αδιαφορώντας στις συστάσεις που τους έκανα πως αν μας δουν μαζί θα τους κατηγορήσουν για "εκτωρισμό" -κάτι σαν μαρξισμό ας πούμε!

Η Χάνα tres chic!

  Τα υψομετρικά και οι διαδρομή ως τη λίμνη Λάδωνα ήταν ευγενικά. Είχα έρθει αδιάβαστος αλλά θυμάμαι πως εύκολα φτάνει κάποιος στη λίμνη. Εκεί έφτασα με τον Γιάννη, οι δυο μας μόνο, διότι το γκρουπ, λίγο με τα τσίσα, λίγο με το νερό είχε σπάσει.
  Εκεί ο Μαυρόπουλος (γνωστός και ως blackbird) με τον Ορέστη έπιναν καφέ. Εγώ βούτηξα στη λίμνη, ο Γιάννη βούτηξε τα πόδια του, γενικά τον έκανα τσιχλοτουρίστα... Περιμέναμε το υπόλοιπο γκρουπ για να δούμε πως θα συνεχίσουμε.
  Μόλις έφτασαν έπαιξε η ιδέα του καφέ αφενός, αφεταίρου τα κορίτσια ήθελαν να φύγουν χωρίς στάση γιατι φοβόντουσαν τις ανηφόρες. Η Χάνα λόγω απροπονησιάς, η Φέννυ λογω απειρίας -ήταν το πρώτο της πρεβερ. Η ιδιοκτήτρια του παραλίμνιου καφέ ήταν λίγο χίπισα. Το δούλευε μόνη της 365 μέρες το χρόνο, ήταν λίγο βρώμικη, λίγο λιπαρά μαλλιά, χύμα! Αποφάσισα ο καφές να γίνει Coca Cola γιατί θα περίμενα δέκα μέρες. Και για να φύγω με τα κορίτσια πήρα την κόλα και άρχισα να ποδηλατώ αφού ντύθηκα. Την κόκα στο χέρι αλά Tour de France.

Δεν ήμουν ο πρώτος που είχε την ιδέα!

  Ξέχασα να αναφέρω μια σημαντική λεπτομέρια. Από τις πολλές κατάρες, πέρα από τον σκληρό δίσκο του λαπτοπ χάλασε το handsfree μου και δεν μπορούσα να ακούω μουσική. Σπάνια μπρεβετάρω χωρίς μουσική... Ήταν μόλις το δεύτερο μου πρεβέρ έτσι.

  Από το παραλίμνιο καφέ μέχρι το φράγμα υπήρχε μια ανηφορίτσα και μια κατηφόρα. Περνούσαμε πίσω από το φράγμα και εκεί ήταν η αρχή της πρώτης μεγάλης ανηφόρας που θα μας έβγαζε στα Τρόπαια.

Η κατηφόρα πριν την ανηφόρα.

  Η ανηφόρα ξεκίνησε  και η τετράδα Χάνα, Φέννυ, Γιάννης, Έκτωρ έσπασε. Οι δυνατοί έφυγαν εμπρός, στην συνέχεια εγώ και πίσω η Χάνα. Τη Χάνα την τσέκαρα πως είναι κοντά με κλεφτές ματιές ανα στιγμές. Κάποιες άλλες στιγμές έφτανα τη Φέννυ. Και μου φώναζε "τι gentleman είσαι, αφήνεις μια κοπέλα μόνη;". Για να πάρει την απάντησή μου: "Ακριβώς επειδή είμαι κύριως την άφησα μόνη για να μην την αγχώνω!". "Α, έτσι...." και γελούσαμε.

Κατακόρυφη θέα στη λίμνη Λάδωνα. Αριστερά το φράγμα.

2009

  Στη λίμνη έχω έρθει παλιότερα για ράφτινγκ, μαζί με τον Άρη, τον Βασίλη και τον Φρατζέσκο. Ο Λάδωνας είναι ένας πολύ όμορφος προορισμός για τον εν λόγω σπορ για αρχάριους όπως εμείς, έχει αρκετό νερό την άνοιξη και είναι πολύ καλά κρυμμένος μέσα στην Αρκαδία.
  Μάλιστα γυρνώντας με τον Άρη είχαμε περάσει μια όμορφη περιπέτεια καθώς πήγαμε από άγνωστους δρόμους για εξερεύνηση, χωρίς GPS, smartphones, παρά μόνο με χάρτη.


  Με σκέψεις από το παρελθόν η όμορφη ανηφόρα τελείωσε. Εκεί περιμέναμε ο ένας τον άλλον και οι τετράδα που ξεκίνησε μαζί από τη λίμνη έφτασε ενωμένη στην είσοδο του χωριού. Τίποτα εκεί δεν θυμίζει το όμορχο χωριό που είναι τα Τρόπαια. Με το που αρχίζει όμως η κατηφόρα, αρχίζουν τα πλατάνια, οι καφετέριες. Στην πλατεία του χωριού βρισκόταν η Σοφία με παρέα οι οποίοι μας σφράγιζαν και μας κερνούσαν κρουασάν και νεράκι. Εκεί ήταν οι περισσότεροι από τους ποδηλάτες που είχαμε κάνει μαζί πετάλι νωρίτερα. Ποσειδώνας, Χειλάκος, Βορδάνος, έπειτα ο Χρήστος και ο Τόλης κι ένα κάρο κόσμος!

Me, Neptune and The Doc @ Tropaia

  Μια συμβουλή από τον Γιώργο Τσεκούρα είναι "στα κοντρόλ να κοιτάς τα γκρουπ που έρχονται και φέυγουν και να φεύγεις με αυτούς που εσύ προτιμάς, ακόμη κι αν μείνεις λίγο περισσότερο ή λιγότερο". Επέλεξα να μην κάτσω αρκετή ώρα κι έφυγα με μια τριάδα λίγο πιο γρήγορη μέλη της οποίας ήταν ο Θανάσης και ο Παναγιώτης. Ήθελα να φύγω έτσι ώστε τα κορίτσια να με πιάσουν στις ανηφόρες.
  Όντως έτσι έγινε κατηφορίσαμε παρέα, στην ανηφόρα άκουγα τις γκρίνιες του Χειλάκου πως δεν μπορεί πιο γρήγορα και μετά δεν τις άκουγα καθώς δεν μπορούσε αλλά πήγαινε αρκετά γρήγορα!

  Τη λίγη μοναξιά που έζησα την έσπασε ο John Jiv. Πριν τα Λαγκάδια σταματήσαμε σε μια πηγή όπου ανασυνταχτήκαμε και στην παρέα μπήκαν νέα μέλη. Ένας από τους νέους ήταν ο Πλάτωνας με τον οποίο έμελλε να τερματίσουμε παρέα αυτή τη βόλτα στην ορεινή Αρκαδία.

Κορίτσια στον ήλιο! Όλη η διαδρομή γύρω από τα Λαγκάδια είχε αυτό το μπαλκόνι στα πράσινα της Αρκαδίας

  Σχεδόν αγγίξαμε τα 1100μ υψόμετρο μετά από τα Λαγκάδια πριν βρεθούμε στο οροπέδιο. Τα Λαγκάδια είναι ένας μάλλον παρεξηγημένος χειμερινός προορισμός, όπου δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από Αράχωβες και δεν συμμαζεύται, όμως δεν έχει την αίγλη της χειμωνιάτικης Μυκόνου. Για εμένα είναι απείρως πιο όμορφο μέρος και δεν έχει την επιτήδευση που έχει η Αράχωβα και άλλα αντίστοιχα τουριστικά μέρη.
  Το τέλος του οροπεδίου μας βρήκε στην ανηφορική είσοδο της Δημητσάνας. Εξίσου όμορφο χωριό, και αυτό "μπαλκόνι - θέα". Και ήλιο όμως, για το λόγο αυτό φώναζα στην παρέα μου "Στεμνιτσα, παιδιά, πάμε Στεμνίτσα σε 8 χιλιόμετρα για στάση".
  Προς τη Στεμνίτσα υπήρχε εύκολη σχετικά ανηφόρα. Με τον Γιάννη είχαμε φύγει λίγο μπροστά από την υπόλοιπη παρέα. Βρήκε την ευκαιρία να βάλει νερό σε κάτι σαν πηγή που έσταζε, σε μια ωραία σκιά. Και συνεχίσαμε φτάνοντας στην πλατεία της Στεμνίτσας, μαζί με ένα ΚΑΠΗ που έκανε εκδρομή.

  Καθήσαμε. Με τον Γιάννη παραγγείλαμε μια ποικιλία ούζου για έναν, ένα τοστ στη μέση και 2 coca cola. 7 ευρώ δώσαμε και οι δύο, τίποτα! Η ποικιλίτσα είχε τυροκαυτερή, λουκανικάκι, 2 κεφτεδάκια, ένα μινι σαγανάκι, πατατούλες τηγανητές, ψωμάκι... χαμός έγινε!

Ό,τι απέμεινε από την ποικιλία. Το τοστ ζει... για λίγο ακόμα...

  Εκεί πάλι έγινε ανασυγκρότηση. Εκτός από την παρέα μας σταμάτησαν στη Στεμνίτσα ο Αποστόλης με τον Παπασπύρου, ο Γιατρός με τον Τόλη, καθώς και αρκετοί φίλοι, και όσοι δεν σταμάτησαν χαιρετούσαν. Είχα γεμίσει όμορφα συναισθήματα και η πλάκα συνεχιζόταν με τον Παπασπύρου να λέει "τα είδαμε κι αυτά! Έμπειροι πρεβεράδες να τρώνε ποικιλία".

Όρεξη για καλλιτεχνίκη φωτογράφιση. Λεπτομέρια δεξιά η ντόπα!

    Αναχωρήσαμε για τη μεγάλη κατηφόρα. Πριν χωριστούμε σε αγόρια και κορίτσια (οι άνδρες πιο γρήγοροι στη κατηφόρα γαρ) τραγουδήσαμε μεγάλα hits όπως:

• Αγόρια ιππότες, κορίτσια μαύρες κότες
• Αγόρια Ελλάδα, κορίτσια μαρμελάδα
• Κι ο κλήρος πέφτει στα κορίτσια που ήταν σαν μπαμπόγριες

...και άλλες σύγχονες επιτυχίες!

Τα εργοστάσια της ΔΕΗ. Όσο ανθυγιεινά είναι τόσο μου αρέσουν οπτικά.

Καλή άσφαλτος αλλά με... ζα!

Στην κατηφόρα ο Πλάτωνας, ο Ιωάννης κι εγώ κατεβαίναμε πολύ γρήγορα. Η άσφαλτος αρκετά καλή. Μόνο στη βάση της σταματήσαμε να περιμένουμε τις ποδηλάτισσες για να φτάσουμε όλοι μαζί στη Μεγαλόπολη.

  Στη Μεγαλόπολη εγώ είχα διάθεση για μεγάλη στάση. Με το ζόρι τελικά πρόλαβα να φάω μπανάνα, ένα παγωτό πάτα-τράβα και να γεμισω τα παγούρια. Έλεγα στα παιδια να αραξουμε λίγο, κι η απάντηση που έπαιρνα ήταν "γιατί να αράξουμε λίγο πριν φτάσουμε;". Ως άλλος Χειλάκος άρχισα να γκρινιάζω και σηκώθηκα να φύγουμε παίρνοντας το υπολοιπο παγωτό στο χέρι.

  Από την Μεγαλόπολη ως τη βάση την τελευταίας σοβαρής ανηφόρας υπήρχε μια ψευτοευθεία. Το όλο σκηνικό έμοιαζε πολύ με την επιστροφή από το 600άρι της Λάρισας. Τους έλεγα "πάμε παιδιά, γερά για Δομοκό".

  Άρχισαν οι στροφές και η κανονική ανηφόρα. Περιέργως πηγαίναμε όλοι μαζί. Η άσφαλτος ψιλοχάλια, θύμισε εποχές 600αριου ΑΑΑ (Αμφισα-Ακτιο-Αμφισα). Στα 3Α ήταν για πολλά περισσότερα χιλιόμετρα σκατά.

  Τα πολλά σκασμένα λάστιχα της ημέρας (πανω από δέκα) δεν θα μπορούσαν παρά να απασχολήσουν το ΜΠΛΕ γκρουπάκι μας. Θύμα ήταν ο Πλάτων ο οποίος νόμιζε πως τον δυσκόλευε η ανηφόρα, αλλά όχι, είχε κλατάρει!

  Αποφάσισα να κάτσω για παρέα και άδραξα την ευκαιρία για να του κάνω ένα στατιστικό "μάθημα". 50% των σκασιμάτων ακολουθούνται από δεύτερο σκάσιμο. Πολλοί λόγοι γι' αυτό. Ελλιπης καθαρισμός του ελαστικου από το αίτιο (αγκάθι, γυαλί κλπ), λάθος έλεγχος φακαρόλας (να έχει μείνει εκτεθημένο καψούλι), δίπλωμα/τσάκισμα σαμπρέλας και άλλοι λόγοι. Αν μπορούμε με 5 λεπτά παραπάνω προσοχή να γλιτώσουμε τη δεύτερη ταλαιπωρία γιατί να μην το κάνουμε...

  Πάλι μας πέρασε κόσμος, πάλι ο Απόστολος με ενθάρυνε με τα καλά του λόγια. Και με τον Πλάτωνα ξεκινήσαμε, κάναμε την υπόλοιπη ανηφόρα παρέα. Τα χιλιόμετρα ως την Τρίπολη ύστερα δεν ήταν πια πολλά, έμενε μόνο ένα μικρό καρφάκι.

Θα ήθελα να κόψω δρόμο από τις γραμμές του ΟΣΕ

  Ο Πλατωνας είχε κουραστεί λιγάκι, δεν κάνει μπρεβε αρκετό καιρό. Εγώ απλά πήγαινα αργά καθώς δεν ενώ έχω χιλιόμετρα είναι όλα αστικά, χωρίς πολλές μεγάλες διαδρομές. Βασικά δεν μπορούσα και πιο γρήγορα. Όπως λέει ο Γιάννης είμαι από τους πιο αργούς μπρεβετάδες σε ανηφόρα.

  

  Αυτό το μικρό κομμάτι διαδρομής Μεγαλόπολη-Τρίπολη μου θυμίζει τον ένδοξο ΕΣ, όταν παρουσιάστηκα στο κέντρο της Καλαμάτας και μας πηγαινοέφερναν με τα ΚΤΕΛ στις άδειες. Μάλιστα ήμουν από τους λίγους που για να πρωτοπαρουσιαστώ πήγα με το τρένο, στο ατελείωτο αυτό ταξίδι με την αυτοκινητάμαξα ντιζελ, στις στενές ράγες του ενός μέτρου και όλο το βράδυ "τσουκου-τσούκου" μέσω Άργους, Μύλων, Αχλαδόκαμπου, Τρίπολης... Ναι κάποτε το τρένο έκανε 4 ώρες για Πάτρα, 8 για Καλαμάτα, 5 για Τρίπολη. Θα μου πέιτε τώρα δεν πάει τρένο καν σε αυτά τα μέρη! Ε, εκσυγχρονισμός βλέπετε...

 edit: Τραγική παράλειψη από μέρους μου, η διάσωση μιας χελώνας στην κατηφόρα. Τα τελευταία χρόνια όποτε βλέπω χελωνίτσα στο δρόμο, είτε με αυτοκίνητο, είτε με το ποδήλατο, είτε με τα πόδια την παίρνω και την τοποθετώ στο τέλος της ασφάλτου από την μεριά που πήγαινε. Δυστυχώς υπάρχουν "γίδια" που τις σημαδεύουν.
  Μια τέτοια χελώνα είδαμε και χωρίς να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, ο Πλάτων κι εγώ σταματήσαμε ταυτόχρονα για να τη "διασώσουμε". Τότε μου είπε για τα παραπάνω "γίδια" καθώς στο μυαλό μου δεν χωράει καν πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

"Να, από πίσω η Τρίπολη, Πλάτωνα"

  Έμενε μόνο ένα κατηφοράκι για να φτάσουμε στα προάστια της Τρίπολης. Χαλαρά -όχι σαν τρελοί- μπήκαμε στη πόλη και αρχίσαμε να ακολουθούμε τις ταμπέλες προς το κέντρο.

  Δεν μπόρεσα να αντισταθώ μόλις είδα ένα στον δεξιά μου τον κεντρικό πεζόδρομο, οπότε είπα στον Πλάτωνα να ανέβουμε να δούμε και λίγο κόσμο. Βουνά, λαγκάδια, Λαγκάδια, ποτάμια και ραχούλες είδαμε. Κόσμο πολύ, όχι!

Φεύγω πριν με βάλει μέσα η αστυνομία μόδας

  Η Τρίπολη, για όποια κοπέλα διαβάζει, έχει υπέροχη αγορά. Οι τιμές είναι καλύτερες από Αθήνα, όλα τα μαγαζιά είναι σε δύο δρόμους και μπορείς πολύ εύκολα να βρεις κάτι που θες καθώς προσφέρει απ' όλα.

  Σκεπτόμενος αυτά περάσαμε από το μαγαζί όπου πριν δύο χρόνια είχα αγοράσει ένα παλτό τύπου montgomery. Κάναμε δεξιά και με τον Πλάτωνα φτάσαμε παρέα στον τερματισμό. Έτσι κλείσαμε κι έναν κύκλο που ανοίξαμε στο brevet Ν. Ευβοϊκός όπου ποδηλατίσαμε κάποια χιλιόμετρα στην αρχή μαζί και ύστερα χαθήκαμε.

  Εκεί πριν κάνω οτιδήποτε παρακάλεσα τον Δημήτρη Συμνιώτη να ψάξει στο strava μου και να δει πως έκοψα 100μ στο τερματισμό επειδή πήγα από τον πεζόδρομο!

  Στον τερματισμο, υπό τη γεύση της γουρουνοπούλας, γελούσαμε με το "τα είδαμε κι αυτά", τα "πρεβερ, όχι πρεβετ" και με ό,τι πέρασα την περασμένη εβδομάδα.

I'm so happy 'cause today I found my friends...

  Την επιστροφή σημάδεψε η στάση στα κάτω Ίσθμια για σουβλάκι το βράδυ. Το αγαπημένο μου μέρος, βλέποντας τα καράβια να περνούν.

  Στην υπέροχη αυτή μερά χρωστώ το γεγονός πως εχω όρεξη να γράψω. Εχω ευχαριστήσει κι ευχαριστώ όλους του φίλους μου που με υποστήριξαν με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμη και άτομα που είχαμε καιρό να τα πούμε. Αλλά πάνω από όλα ευχαριστώ τη Λένα για την υπομονή και την πίεση που μου έδωσε για να πάω στην Τρίπολη και να αλλάξει η ψυχολογία μου. Τέλος τη ΜΠΛΕ παρέα που έχει δείξει πως υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον στα δύσκολα και χαιρόμαστε όλοι μαζί στα καλά.

  Για να ετοιμαστώ τώρα για το επόμενο...