Μοναξιά μου όλα...
(για όποιον δεν γνωρίζει η αυθεντική εκτέλεση είναι αυτή με τον Μάκη. Αυτή που ακούμε συνήθως, είναι από live ηχογράφιση στο "δίπλα στο ποτάμι -θυμούνται οι παλιοι...)
Ένας από τους λόγους που ήθελα να τερματίσω αυτό το brevet ήταν για να γράψω live, ή σχεδόν live για αυτό την επόμενη μέρα. Και να που γράφω...
Μία από τις σκέψεις που είχε σε όλο σχεδόν τη διαδρομή ήταν να βρώ 5 λόγους που αξίζει η απογευματινή εκκίνηση.
- Προσομοιάζει την απογευματινή εκκίνηση στη Γαλλία. Ναι OK, αλλα στη Γαλλία οι απογευματινοί φεύγουν πια 16.00 οι 80άριδες και 18.00 οι 90άρηδες. 20.00 έφυγαν οι τελευταίοι των τελευταίων.
- Κάνεις το πρώτο βράδυ ξεκούραστος. Ναι βέβαια. Γιατί να μην φύγουμε τότε στις 12.00 το μεσημέρι. Θα έχουμε ξυπνήσει με την ησυχία μας οπότε θα είμαστε ξεκούραστοι το βράδυ
- Οι γρήγοροι θα τερματίσουν απόγευμα. Το φράγμα των 24 ώρων δεν είναι κάτι εύκολο. Οπότε όλοι (άντε σχεδόν όλοι) θα μπουν και αρκετοι θα βγουν από το δεύτερο βράδυ.
- Τη Δευτέρα προλαβαίνει να είναι ξεκούραστος κάποιος. Από την άλλη ξεκινά κουρασμένος την Παρασκευή, από δουλειά κλπ.
Πέρα από τους τεσσερις λόγους που έχουν αντίλογο δεν βρήκα άλλον.
Με αυτές τις σκέψεις εδώ και μέρες αλλά και με την ιδέα της αναβίωσης του παλιού 600αριού για τη Γαλλία (τότε πήγαινε στον Πύργο) είπα να γραφτώ για το ξακ'σαρ του Α.Ο Αίολος.
Μ' αυτά και μ' εκείνα βρέθηκα στην εκκίνηση του "εύκολου" 600αριου. Εύκολο από θέμα βυθομετρικών (καθώς το garmin εδειχνε -14 στην επιφάνεια της θάλασσας), αλλά και από την εύκολο υπό την έννοια πως μπορούσαν να διορθωθούν χειριστικά λάθη (σούρες κλπ).
Τα φαγητά μου στην τσάντα ήταν μπόλικα καθώς λόγω της ανεργίας ήθελα να μειώσω όσο δυνατόν τα έξοδα. Είχα 8 τοστ, 5 κρουασάν, 2 αλμυρά, μια δόση ισοτονικό, κι ένα τζελάκι. Τα δύο τελευταία reserve για τα τελευταία 100 χλμ.
Στην εκκίνηση είδα μετά από καιρό το συναυλιακό δίδυμο Stavento/Καρβέλα μαζι με τον DJ Ilias C++ (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!). Τους φώναξα "κι άλλο... κι άλλο" και " we want more... we won't go...". Ο dj μου λέει "να τα γράψεις αυτά"...
Λίγο πριν την εκκίνηση ακουμπώ τυχαία το πίσω λάστιχο και είναι μισοφούσκοτο. Όχι και τόσο λογικά καθώς το είχα στα 120 psi. Άντε τώρα, λάστιχο στο 0 χλμ. Ευτυχώς ένας παλίκαρος μου έδωσε τρόμπα. Από το άγχος μου όπως να το φτιάξω γρήγορα δεν έλεγξα τοελαστικό μου εσωτερικά και αυτό μου δημιούργησε ένα μικρό άγχος για τα πρώτα 300 χλμ , μην ατυχήσω και ξανασκάσει, αλλά ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Κεφάλαιο 1
Μέχρι να περάσω από το ποδηλατάδικο να αγοράσω και καβάτζα σαμπρέλες έφυγα 20.15, 12 λεπτά μετά από τον τελευταίο. Δεύτερη σερί φορά στροφή στο έντεχνο! Από πριν την Κακιά Σκάλα άρχισα να πιάνω γκρουπάκια. Άγιοι, Γιάννης, Sir Pitsis group, John Pahis... Περνούσα συνέχεια κόσμο. Βέβαια η λογική μου μού το έλεγε. Θα περάσω όλους τους πιο αργούς και μετά θα έχω σταθερή διαφορά με αυτούς που έχουμε ίδιο ρυθμό.
Το μεγάλο ξεσκαρτάρισμα έγινε στον Ισθμό. Το Canale ήταν κλειστό από τις 22.15 όμως γκρουπάκια ποδηλατών μάλλον λόγω της συνήθειας είχαν σταματήσει έξω. Εγώ συνέχισα.
Χμμμ... Aνακαλύπτω πως ξέχασα να γεμίσω το δεύτερο παγούρι. Ε, θα βγάλω 100 χλμ με το ένα λίτρο και θα πατσίσω στο Ξυλόκαστρο.
Κάπου μετά από τη συστάδα χωριών Άσσος, Λέχαιο, Βοχαϊκό και δεν συμμαζεύεται πετυχαίνω μια τριάδα με Ζούβελο, Μπάμπη και Ποντίκη. Επιτέλους πιάνω κάποιον του ρυθμού μου! Βέβαια είδα πως ήμουν λίγο καλύτερα αλλά τα παιδιά ήταν ιδανική παρέα. Σε λίγα λεπτά πιάσαμε και τον Πωσειδώνα. Χωρίς απρόοπτα φτάσαμε στο Ξυλόκαστρο. Εκεί ήταν και η μεγάλη "παρέα" για το ταξίδι μου το Συμνιω-Μαουτέικο που έβρισκα στα κοντρόλ (έφευγαν την ώρα που έφτανα και αλλάζαμε καμιά κουβέντα). Στο Ξυλόκαστρο ήμουν πάνω κάτω στις 00.15.
Κεφάλαιο 2
Είδα τον Κώστα να χρονοτριβεί, ο Πωσειδώνας ήθελε να φύγει. Μίλησα με τον Κώστα, τα παιδιά ήταν ήδη τρία άτομα, οπότε παίρνω το Πωσειδώνα και φεύγουμε. Ο φίλος μου ήταν η συντροφιά μου για τα επόμενα 200 χλμ. Ποδηλατική συντροφιά. Διότι μου ζήτησε να κάτσει πίσω μου και να τραβάω εγώ καθώς είμαι πιο προπονημένος από εκείνος. Εννοείται. Για τους φίλους ναι. Όμως έτσι δεν είχα παρέα για κουβέντα. Στο δρόμο, σε διάλειμμα για τσίσα μας πέτυχε η παραπάνω τριάδα, όμως και πάλι στάθηκε αδύνατο να συγχρονιστούμε.
Ύστερα έπιασε η βαρεμάρα, μια αίσθηση που με συντρόφευε πολλές ώρες.
Γιατί πάω στο Κατάκολο; Γιατί δεν προλαβαίνω ΚΤΕΛ στις 3.00 από Πάτρα; Γιατι να μην κάτσω σπίτι. -Όλα αυτά τα παθαίνω μόνο με τη βραδινή εκκίνηση-. Στο μυαλό μου γύρισε η ανάμνηση από το Γύρο Κορινθιακό 2014. Ίδιες σκέψεις και τότε απροπόνητος. Και η αντιμετώπηση ήταν η ίδια. Στάση στο ίδιο παρακμιακό καφενείο και καφές για εμένα, νες και τσάι για τον Ποσ. Το λίγο άραγμα, κανα τεταρτάκι μαζί με την καφεΐνη μου άνοιξαν το μάτι και συνέχισα με περισσότερη όρεξη, αν και η βαρεμάρα υπήρχε.
Συνεχίσαμε περνόντας μέσα από το Αίγιο, χαιρετισμός με τους roadit και έξω από την Παναγια Τρυπητή. Πωπω εδώ μας είχαν φέρει με το σχολείο... Τι θυμηθηκα τώρα...
Τα πάνω κάτω μας έβγαλαν στον Ψαθόπυργο, όπου για εμένα είναι σαν να είμαι ήδη στην Πάτρα. Και έτσι έγινε, φτάσαμε και με μια πεντάλεπτη στάση ίσα για νερό φύγαμε.
Στο δρόμο η νύστα έκανε πάλι την εμφάνιση της. Έτσι κι εγώ σε μια στάση ΚΤΕΛ την έπεσα για δέκα λεπτά. Ο Ποσ έκανε τα δικά του. Ήμασταν ανάμεσα Πάτρα - Κάτω Αχαΐα (προφερεται αχαγιά). Αχ, ναι. Μου είχε λείψει αυτή ή αίσθηση του ύπνου στις στάσεις! Ξυπνώντας ένιωσα το κρύο, αρχαίος. Όμως έχω μάθει. Δεν έβαλα το αδιάβροχο. Αν κρύωνα σε πέντε λεπτά θα το έβαζα, αλλά όχι πιο πριν. Το ίδιο εξήγησα και στον Ποσειδώνα, του λέω "βάλε το αν θες, αλλά εγώ όχι γιατί μπλα μπλα μπλα..."
Στο δρόμο βρήκαμε άλλους δύο ποδηλάτες που κόλλησαν μαζί μας (Ορέσης συν ένας). Ο Ποσειδώνας καθοδηγούσε προς Καλογριά, εγώ έριχνα κλεφτές ματιές να δω πως είναι πίσω μου. Επίσης τσέκαρα τακτικά το roadbook για να δω πως πηγαίνει. Σε κάθε στροφή ήμασταν μια χαρά. Δεν μπορώ να ξεχάσω την πρωινή δροσιά να ίπταται ένα μέτρο πάνω από το έλος. "Κάτι από Σκωτία" ακούω από πίσω, σκέφτομαι Loch Ness, να, τώρα θα βγει η Nessy!!! Ο Νίκος μας σφράγισε, αγνωστο το τι ώρα γιατί δεν έχω την κάρτα ούτε έχω φωτογραφίες της.
Κεφάλαιο 3
Από το κοντρόλ φύγαμε οι 4 μας. Φεύγοντας είδαμε ξανά roadit, αλλά και τη Μάγδα με την παρέα της. Οι δύο νέοι συνταξιδιώτες με ρώτησαν αν θέλω αλλαγή αλλά είχα βολευτεί τόσο πολύ στο ρυθμό μου που δεν ήθελα να με πάει άλλος. Καλύτερα και για αυτούς όπως είπαν. Το όλο κομμάτι του κύκλου των βάλτων με έκανε να ξεχαστώ. Ένα φλατ αμμώδες δάσος, με τον ήλιο να ανατέλει, και για να το απολαύσουμε ας κάνουμε μια στάση για πιπί. Βγάζω γιλέκο, μανίκια παρόλο που είχε κρύο ακόμη. Ήξερα πως η ημέρα θα είναι ζεστή, οπότε ας δροσιστώ λίγο.
Βγαίνοντας στον εθνικό προς Πύργο μαζέψαμε άλλους δύο ποδηλάτες που είχαν σταματήσει λόγω φούιτ και έτσι το τρένο με τα έξι βαγόνια ανέπτηξε ταχύτητα.
Βγαίνοντας στον εθνικό προς Πύργο μαζέψαμε άλλους δύο ποδηλάτες που είχαν σταματήσει λόγω φούιτ και έτσι το τρένο με τα έξι βαγόνια ανέπτηξε ταχύτητα.
Αυτές οι ευθείες μου αρέσουν και θυμήθηκα τα παλιά μου. Μπόρεσα να κρατήσω καλό ρυθμό. Όμως το τρένο δεν έμεινε πολύ ώρα ολοκληρωμένο. Αν και είχα σταθερό ρυθμό, μόνο ο Πόσ. ήταν πίσω μου ύστερα από κάποια χλμ. Πέρα από αυτό η Εθνική δεν έχει κάτι άλλο για περιγραφή. Έτσι μετά από αρκετά χιλιόμετρα στρίψαμε δεξιά προς Δουναίικα (αυτοί το γράφουν Δουναίϊκα, όμως δεν υπάρχει λόγος για τα διαλυτικά, σύμφωνα με τη γραμματική, καθώς δεν υπάρχει δίφθογγος "ιι").
Άρχισαν τα πάνω κάτω και τα ψαγμένα "στο πέμπτο δέντρο δεξιά", "στις τρίτες γραμμές αριστερά" του Νίκου ώστε η διαδρομή να είναι η συντομότερη δυνατή. Χωρίς μπερδέματα τελικά φτάσαμε στο ξενοδοχείο Ζορμπάς, με τον Ποσειδώνα αρκετά κουρασμένο, μάλιστα στα τελευταία τρία χιλιόμετρα έμεινε λίγο πιο πίσω.
Το ξενοδοχείο ήταν το καλό διάλειμμα. Πέρα από ένα καλό πρωινό, ήταν η ιδανική ευκαιρία για αλλαγή ρούχων. Ναι, πήρα δυο κολάν μαζί έτσι έβγαλα τα 3/4 κι έβαλα το καλοκαιρινό. Έβγαλα το ανοιξιάτικο ισοθερμικό, κι έμεινα μόνο με το κοντομάνικο Ble Jersey. Αντηλιακό, κρέμα, πλύσιμο... Φρέσκος - φρέσκος έγινα. Εκεί πέτυχα το πρώτο γκρουπ όπου προτίμησαν να φάνε στην επιστροφή, γύρω στα 15 άτομα. Και στο τελος περίμεναν τον Δημήτρη Καλτσά να ντυθεί... Ο Παύλος με ενημερώνει πως ο Γιάννης είναι "πιο κάτω" -πίσω τους/μπροστά μου- αλλά εγώ δεν πήγαινα μαζί του σε αυτό το brevet. Είχαμε διαφορετικό ρυθμό με τον ποδηλατοσύντροφο.
Αφού έφυγε το πρώτο γκρουπ και λίγο πριν φύγω προς τα κάτω ξαναβλέπω το Συμνιωτο-Μαλουτέικο που επίσης γυρίζουν.
Την ώρα που γευόμουν το πρωινό μου (προσφορά των Aiolistas) ο Ορέστης μου είπε πως έχω πολύ καλό και σταθερό ρυθμό. Τον ευχαρήστησα καθώς είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω ακούσει. Κάπου εκεί είπα και στον Ποσ. πως είναι καλύτερα να πάει με τα υπόλοιπα παιδιά καθώς θα συνέχιζα όπως πήγαινα.
Με το που ξεκίνησα αυτό έγινε. Χαιρετηθήκαμε και αρχίζουν τα υπόλοιπα 300 υπερμοναχικά χιλιόμετρα.
Τα σκουπίδια του Πύργου με συνόδευσαν με αγάπη ως το Κατάκολο. Πολύ ωραίο το Κατάκολο στη φωτογραφία. Από κοντά δεν λέει τίποτε. Και να φαναστεί κανείς πως είναι βασικό λιμάνι κρουαζιερας λόγω της σιδηροδρομικής σύνδεσης με την Αρχαία Ολυμπία. Η μοναδική φωτογραφία που έβγαλα από αυτό το brevet είναι με τα σκουπίδια. Σκουπίδια που είναι εκεί χρόνια. Μιλώντας εκ των υστέρων με τον Κώστα Ζούβελο δεν μπόρεσα παρά να συμφωνήσω μαζι του πως οι τόνοι σκουπιδιών δεν μύριζαν. Ήταν τόσα χρόνια πια εκεί που οτιδήποτε οργανικό είχε φαγωθεί ή αποσυντεθεί και έμεναν μόνο τα μη διασπώμενα υλικά.
Απ'ότι μελέτησα αν κατάλαβα καλά όλος ο νομός Ηλίας δεν έχει χώρο ΧΥΤΑ. Παλαιότερα γινόταν καύση, ακόμη και απόθεση στη θάλασσα. Τα άρθρα που διάβασα -πιθανόν στρατευμένα- έλεγαν πως κονδύλια υπήρχαν αλλά φαγώθηκαν. Δεν θα μου έκανε εντύπωση εδώ που ζούμε!
Αλλά ας μην αναλωθώ άλλο με τα σκουπίδια καθώς στο όχι όμορφο Κατάκολο εκτελούσαν χρέη κοντρολιέρη ο Πίκος (εδώ μπορείτε να πάρετε τη γεύση του από το PBP 2011) και ο Πάρης. Θα ομολογήσω πως για τον δεύτερο χάρηκα πιο πολύ καθώς τον Δημήτρη τον έχω ξαναδεί σε αυτή τη θέση. Επίσης ο Πάρης έχει μια ηρεμία, μια πραότητα όπου ό,τι κι αν σε απασχολεί μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς καθαρά.
Anyway, δεν με απασχολούσε κάτι και έφυγα αφού σφράγισα
Άρχισαν τα πάνω κάτω και τα ψαγμένα "στο πέμπτο δέντρο δεξιά", "στις τρίτες γραμμές αριστερά" του Νίκου ώστε η διαδρομή να είναι η συντομότερη δυνατή. Χωρίς μπερδέματα τελικά φτάσαμε στο ξενοδοχείο Ζορμπάς, με τον Ποσειδώνα αρκετά κουρασμένο, μάλιστα στα τελευταία τρία χιλιόμετρα έμεινε λίγο πιο πίσω.
Το ξενοδοχείο ήταν το καλό διάλειμμα. Πέρα από ένα καλό πρωινό, ήταν η ιδανική ευκαιρία για αλλαγή ρούχων. Ναι, πήρα δυο κολάν μαζί έτσι έβγαλα τα 3/4 κι έβαλα το καλοκαιρινό. Έβγαλα το ανοιξιάτικο ισοθερμικό, κι έμεινα μόνο με το κοντομάνικο Ble Jersey. Αντηλιακό, κρέμα, πλύσιμο... Φρέσκος - φρέσκος έγινα. Εκεί πέτυχα το πρώτο γκρουπ όπου προτίμησαν να φάνε στην επιστροφή, γύρω στα 15 άτομα. Και στο τελος περίμεναν τον Δημήτρη Καλτσά να ντυθεί... Ο Παύλος με ενημερώνει πως ο Γιάννης είναι "πιο κάτω" -πίσω τους/μπροστά μου- αλλά εγώ δεν πήγαινα μαζί του σε αυτό το brevet. Είχαμε διαφορετικό ρυθμό με τον ποδηλατοσύντροφο.
Αφού έφυγε το πρώτο γκρουπ και λίγο πριν φύγω προς τα κάτω ξαναβλέπω το Συμνιωτο-Μαλουτέικο που επίσης γυρίζουν.
Την ώρα που γευόμουν το πρωινό μου (προσφορά των Aiolistas) ο Ορέστης μου είπε πως έχω πολύ καλό και σταθερό ρυθμό. Τον ευχαρήστησα καθώς είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω ακούσει. Κάπου εκεί είπα και στον Ποσ. πως είναι καλύτερα να πάει με τα υπόλοιπα παιδιά καθώς θα συνέχιζα όπως πήγαινα.
Με το που ξεκίνησα αυτό έγινε. Χαιρετηθήκαμε και αρχίζουν τα υπόλοιπα 300 υπερμοναχικά χιλιόμετρα.
Τα σκουπίδια του Πύργου με συνόδευσαν με αγάπη ως το Κατάκολο. Πολύ ωραίο το Κατάκολο στη φωτογραφία. Από κοντά δεν λέει τίποτε. Και να φαναστεί κανείς πως είναι βασικό λιμάνι κρουαζιερας λόγω της σιδηροδρομικής σύνδεσης με την Αρχαία Ολυμπία. Η μοναδική φωτογραφία που έβγαλα από αυτό το brevet είναι με τα σκουπίδια. Σκουπίδια που είναι εκεί χρόνια. Μιλώντας εκ των υστέρων με τον Κώστα Ζούβελο δεν μπόρεσα παρά να συμφωνήσω μαζι του πως οι τόνοι σκουπιδιών δεν μύριζαν. Ήταν τόσα χρόνια πια εκεί που οτιδήποτε οργανικό είχε φαγωθεί ή αποσυντεθεί και έμεναν μόνο τα μη διασπώμενα υλικά.
 |
| ένα ελάχιστο δείγμα απορριμάτων |
Αλλά ας μην αναλωθώ άλλο με τα σκουπίδια καθώς στο όχι όμορφο Κατάκολο εκτελούσαν χρέη κοντρολιέρη ο Πίκος (εδώ μπορείτε να πάρετε τη γεύση του από το PBP 2011) και ο Πάρης. Θα ομολογήσω πως για τον δεύτερο χάρηκα πιο πολύ καθώς τον Δημήτρη τον έχω ξαναδεί σε αυτή τη θέση. Επίσης ο Πάρης έχει μια ηρεμία, μια πραότητα όπου ό,τι κι αν σε απασχολεί μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς καθαρά.
Anyway, δεν με απασχολούσε κάτι και έφυγα αφού σφράγισα
Κεφάλαιο 4
Ανωφερίζοντας (δική μου λέξη) από τον ΟΣΕ Κατάκολο διασταυρώθηκα με ένα μεγάλο σχετικά γκρουπ όπου ήταν το τρίο Μπάμπης & Σια (το "Σια" βγαίνει από το "συντροφιά" οπότε εδώ ταιριάζει) επίσης η Κατερίνα (που, ποσό απίθανο αλλά έχουμε ακριβώς την ίδια μέση κίνησης στο garmin μας, 23,6), η Μάγδα, ο δικός μου ο Ποσειδώνας και οι υπόλοιποι της παρέας που δεν τους θυμάμαι. Φαντάζομαι δεν σταμάτησαν στο ξενοδοχείο για πρωινό, δεν έβγαιναν οι ώρες.
Αφού φωνάξαμε "πάμε-πάμε" εκατέρωθεν έριξα μαύρη πέτρα στα σκουπίδια, έκανα τα μικρά ανηφοράκια που υπήρχαν μέχρι να βγω στην Εθνική χαιρετίζοντας τους ποδηλάτες που κατέβαιναν "γερά", "δώσε", "συναυλία-σύναυλία" και άλλα πρωτότυπα.
Ο χωματόδρομος που πρότεινε ο Νίκος βάλσαμο καθώς δεν χρειάστηκε να περάσω την κεντρική οδό απέναντι, αλλά από ένα πέρασμα βρέθηκα στην ανατολική πλευρά του δρόμου.
Εκεί ξεκίνησε το δεύτερο τμήμα της εθνικής οδού. Με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει ("40 βαθμοί λιώνει το κορμί...") στην πρώτη αμιγώς καλοκαιρινή βόλτα ήθελα να βγάλω και την πέτσα μου για να δροσιστώ. Σε αυτό να προστεθεί, παρακαλώ, και ο κόντρα αήρ, και η ταχύτητα ήταν το πολύ 25 χαω. Σκέψη για στάση δεν υπήρχε, επόμενος στόχος Πάτρα. Που δεν ήταν και κοντά καθώς ήταν γύρω στα 60 χλμ Εθνική και μετά καμιά 25αρια στον παλιό δρόμο.
Τελικά, εκεί στο Ψάρι δεν άντεξα! Άρχισα να ψάχνω εναγωνιώς μια στάση ΚΤΕΛ η οποία να παρέχει σκιά στο παγκάκι. Αυτό μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Με τις στάσεις άλλες σπασμένες, άλλες χωρίς οροφή, άλλες κατουρημένες, άλλες να έχουν γίνει στάνη, χρειάστηκε μια μικρή Οδύσσεια για να βρω την μινι Ιθάκη μου: Μια τεράστια στάση, με άνετο παγκάκι, πολύ μακρύ, με τεραστιο σκίαστρο, σχεδόν δροσερό! Την πέφτω και απλά δεν βάζω ξυπνητήρι.
Δεν πρέπει να άραξα πολύ ώρα. Όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση όσο χαλάρωνα είναι ο θόρυβος των φορτηγών, ένα συνεχές σσσσζζζζββιιιιιννννν" και ξανα "ζζζζζβββββββιιιιινννν". Στο ποδήλατο δεν μου έκανε εντύπωση. Ίσως επειδή ακούω μουσική και τραγουδάω, ίσως επειδή είμαι κι εγώ μέρος της κίνησης αυτής.
Με το που ξεκίνησα τηλέφωνο τον Χρηστάρα να του πω τα νέα μου: "Κόβω φλεβες" του λέω και έρχεται η απάντηση "είσαι μούτρο εσύ, δεν σε φοβάμαι".
Με τα πολλά έφτασα στην Κάτω Αχαΐα, βγήκα επιτέλους από την Εθνική, τέρμα ο κόντρα αέρας, αλλά τέρμα και το νερό. Άδεια τα παγούρια. Πάνω στη σκέψη "σιγα μην έχει πηγή εδώ" βλέπω μια φιλόξενη βρύση έξω από ένα σπίτι. Ως μπρεβετάς δεν σκέφθηκα καν, γέμισα τα παγούρια και συνέχισα προς το κέντρο της Πάτρας. Πριν πάω για σφραγίδα, στάση στα αγαπημένα μου Coffeebrands για freddo cappuccino με κρέμα, το καφεδάκι σε σακουλάκι στο τιμόνι και φτάνω στην πλατεία. Εκεί ήταν δύο γονδολιέρηδες ο μικρός Ορέστης και ο μεγάλος Βαγγέλης. Με ρωτά (ο μεγάλος) αν βρήκα εύκολα το κοντρόλ. Δεν είχα θέμα, το roadbook με πάει με ακρίβεια σχεδον 100-200 μ. Μαθαίνω πως πολλοί μπερδεύτηκαν και πήγαν σε άλλη πλατεία γιατί ρώτησαν ντόπιους.
Στη Πάτρα για άλλη μια φορά πέτυχα την παρέα Μεθόδιος - Μαλούτας - Κυριάκος κλπ κλπ. Οι οποίοι έφευγαν ενώ εγώ ήμουν αραχτός. Πέρα από τον μικρό και τον μεγάλο κοντρολιέρη στην Πάτρα, εκεί με περίμενε μια έκπληξη, μια παιδική μου φίλη η οποία δουλεύει στο φούρνο/κοντρόλ. Είχαμε να τα πούμε από πέρσι στο 600άρι Αράχωβα - Τρίπολη. Κουτσομπολέψαμε...
Έπειτα από λουκουμά, σάντουιτς και καφέ, και με την αμέριστη φροντίδα του Ορέστη ήρθε η ώρα να φύγω...
Αφού φωνάξαμε "πάμε-πάμε" εκατέρωθεν έριξα μαύρη πέτρα στα σκουπίδια, έκανα τα μικρά ανηφοράκια που υπήρχαν μέχρι να βγω στην Εθνική χαιρετίζοντας τους ποδηλάτες που κατέβαιναν "γερά", "δώσε", "συναυλία-σύναυλία" και άλλα πρωτότυπα.
Ο χωματόδρομος που πρότεινε ο Νίκος βάλσαμο καθώς δεν χρειάστηκε να περάσω την κεντρική οδό απέναντι, αλλά από ένα πέρασμα βρέθηκα στην ανατολική πλευρά του δρόμου.
Εκεί ξεκίνησε το δεύτερο τμήμα της εθνικής οδού. Με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει ("40 βαθμοί λιώνει το κορμί...") στην πρώτη αμιγώς καλοκαιρινή βόλτα ήθελα να βγάλω και την πέτσα μου για να δροσιστώ. Σε αυτό να προστεθεί, παρακαλώ, και ο κόντρα αήρ, και η ταχύτητα ήταν το πολύ 25 χαω. Σκέψη για στάση δεν υπήρχε, επόμενος στόχος Πάτρα. Που δεν ήταν και κοντά καθώς ήταν γύρω στα 60 χλμ Εθνική και μετά καμιά 25αρια στον παλιό δρόμο.
Τελικά, εκεί στο Ψάρι δεν άντεξα! Άρχισα να ψάχνω εναγωνιώς μια στάση ΚΤΕΛ η οποία να παρέχει σκιά στο παγκάκι. Αυτό μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά πιστέψτε με δεν είναι. Με τις στάσεις άλλες σπασμένες, άλλες χωρίς οροφή, άλλες κατουρημένες, άλλες να έχουν γίνει στάνη, χρειάστηκε μια μικρή Οδύσσεια για να βρω την μινι Ιθάκη μου: Μια τεράστια στάση, με άνετο παγκάκι, πολύ μακρύ, με τεραστιο σκίαστρο, σχεδόν δροσερό! Την πέφτω και απλά δεν βάζω ξυπνητήρι.
Δεν πρέπει να άραξα πολύ ώρα. Όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση όσο χαλάρωνα είναι ο θόρυβος των φορτηγών, ένα συνεχές σσσσζζζζββιιιιιννννν" και ξανα "ζζζζζβββββββιιιιινννν". Στο ποδήλατο δεν μου έκανε εντύπωση. Ίσως επειδή ακούω μουσική και τραγουδάω, ίσως επειδή είμαι κι εγώ μέρος της κίνησης αυτής.
Με το που ξεκίνησα τηλέφωνο τον Χρηστάρα να του πω τα νέα μου: "Κόβω φλεβες" του λέω και έρχεται η απάντηση "είσαι μούτρο εσύ, δεν σε φοβάμαι".
Με τα πολλά έφτασα στην Κάτω Αχαΐα, βγήκα επιτέλους από την Εθνική, τέρμα ο κόντρα αέρας, αλλά τέρμα και το νερό. Άδεια τα παγούρια. Πάνω στη σκέψη "σιγα μην έχει πηγή εδώ" βλέπω μια φιλόξενη βρύση έξω από ένα σπίτι. Ως μπρεβετάς δεν σκέφθηκα καν, γέμισα τα παγούρια και συνέχισα προς το κέντρο της Πάτρας. Πριν πάω για σφραγίδα, στάση στα αγαπημένα μου Coffeebrands για freddo cappuccino με κρέμα, το καφεδάκι σε σακουλάκι στο τιμόνι και φτάνω στην πλατεία. Εκεί ήταν δύο γονδολιέρηδες ο μικρός Ορέστης και ο μεγάλος Βαγγέλης. Με ρωτά (ο μεγάλος) αν βρήκα εύκολα το κοντρόλ. Δεν είχα θέμα, το roadbook με πάει με ακρίβεια σχεδον 100-200 μ. Μαθαίνω πως πολλοί μπερδεύτηκαν και πήγαν σε άλλη πλατεία γιατί ρώτησαν ντόπιους.
Στη Πάτρα για άλλη μια φορά πέτυχα την παρέα Μεθόδιος - Μαλούτας - Κυριάκος κλπ κλπ. Οι οποίοι έφευγαν ενώ εγώ ήμουν αραχτός. Πέρα από τον μικρό και τον μεγάλο κοντρολιέρη στην Πάτρα, εκεί με περίμενε μια έκπληξη, μια παιδική μου φίλη η οποία δουλεύει στο φούρνο/κοντρόλ. Είχαμε να τα πούμε από πέρσι στο 600άρι Αράχωβα - Τρίπολη. Κουτσομπολέψαμε...
Έπειτα από λουκουμά, σάντουιτς και καφέ, και με την αμέριστη φροντίδα του Ορέστη ήρθε η ώρα να φύγω...
Κεφάλαιο 5
Η έξοδος από την πόλη-λιμάνι-καρναβάλι συνοδεύτηκε από ευνοϊκό αέρα. Πολύ ωραία μέχρι τα φλατ του Ψαθόπυργου, όμως μετά άρχισαν τα περίεργα πάνω κάτω σε Λαμπίρι, Καμάρα, Αίγιο, λίγο τα σιχάθηκα τα μέρη.
Λιγο μετά από το Αίγιο πέρασα το γκρουπ μπροστά μου που είχε κάνει στάση. Αλλά ανακάλυψα πως ζήλευα οπότε βρήκα κι εγώ ένα φούρνα όπου να κάνω στάση, τουαλέτα, να βάλω λίγο το garmin να φορτίσει, να φάω γρανίτα και να πιω coca cola! Όλα αυτά και τόσο γρήγορα όσο τα περιγράφω. Όσο κάθομαι με περνάει το γκρουπ που είχα περάσει.
Σηκώνομαι με προορισμό το Ξυλοκαστρο. Είχαν μείνει οι ανηφορίτσες πριν και μετά από το Διακοπτό και μόλις έπιασα Ακράτα σκέφτηκα "επιτέλους ευθεία". Δεν το περίμενα, όμως αυτό το κομμάτι με κούρασε. Άλλαζα συνέχεια τραγούδια προσπαθώντας να βρω κάτι που να μου αρέσει, ούτε έβρισκα εύκολα ρυθμό.
Αφού έπιασα ευθεία είχα ο δρόμος μου διασταυρώθηκε με του Βλάσση ο οποίος πήγαινε να αγωνιστεί την επόμενη μέρα (Κυριακή) στη "Γέφυρα που τους ενώνει"(!) (Πάτρα - Ναύπακτος ή κάτι τέτοιο...). Μιλήσαμε λίγο, με είχε φάει η μοναξιά και συνέχισα.
Στις ευθείες πριν από το Δερβένι πέρασα και δύο ποδηλάτες που είχαν ξεμείνει από το εμπρός γκρουπ. Τώρο μόνο ευθεία ως το Ξυλόκαστρο.
Μέσα στο Δερβένι βλέπω μια κοπέλα να ποδηλατεί μπροστά μου με trekking ποδήλατο. Την προλαβαίνω, τη χαιρετώ, βάζω πάλι το ακουστικό με τη μουσική όμως έβλεπα τη σκιά της να είναι κοντά. Μετά από μερικά λεπτά της λέω:
-Ή εγώ είμαι πολύ κουρασμένος ή εσύ πολύ γρήγορη.
-Από πού έρχεσαι;
-Κάνουμε 600 χλμ, άσ' το δεν είμαι καλά.
-Είσαι με αυτόυς που πέρασαν πριν;
-Ναι. Και με αυτούς που θα περάσουν μετά. Εσύ πού πας;
-Λυκοποριά.
Κάπου εκεί σταμάτησε να υπάρχει επικοινωνία, όμως έμενε σταθερά πίσω μου και μόνο μετά από αρκετή ώρα κατάφερα να πάω πιο γρήγορα από εκείνη. Η απορία ακόμα υπάρχει, αν δηλαδή εκείνη ήταν γρήγορη ή εγώ αργός.
Στο Ξυλόκαστρο έφτασα με χωρίς (sic) garmin, καθώς ήθελε φόρτιση. Θυμάμαι πως σφράγισα στις 20.15. Φυσικά βρήκα πάλι το γνωστό γκρουπ, όπου πάλι άλλαξα κάποιες κουβέντες να περάσει η ώρα. Γενικά εκεί ήμουν (ξανά) πολύ χαλαρός. Έβαλα το βραδινό κολανάκι 3/4, το ισοθερμικούλι, την κρεμούλα, έφαγα μια σαντουιτσάρα με πορτοκαλαδίτσα, έβαλα ισοτονικό στο παγούρι γιατί βαριέμαι να τρώω στα τελευταία χιλιόμετρα. Λίγο μετά από εμένα έφτασαν (αλλά έφυγαν αρκετά πριν από εμένα) οι δύο που είχα περάσει.
Εκεί πρέπει να έκατσα γύρω στη μία ώρα. Όλα ήταν τόσο χαλαρά, άκουγα τους θαμώνες να τσακώνονται με την ιδιοκτησία που παρακαλούσε "μην κάτσετε έξω, θα έρθουν ποδηλάτες" με τους θαμώνες να απαντούν "εμείς είμαστε εδώ κάθε μέρα, αυτοί έρχονται μια φορά" με σπαστά ελληνικά.
Κατά τις 21.15, μάζεψα τα κομμάτια μου κι έφυγα.
Λιγο μετά από το Αίγιο πέρασα το γκρουπ μπροστά μου που είχε κάνει στάση. Αλλά ανακάλυψα πως ζήλευα οπότε βρήκα κι εγώ ένα φούρνα όπου να κάνω στάση, τουαλέτα, να βάλω λίγο το garmin να φορτίσει, να φάω γρανίτα και να πιω coca cola! Όλα αυτά και τόσο γρήγορα όσο τα περιγράφω. Όσο κάθομαι με περνάει το γκρουπ που είχα περάσει.
Σηκώνομαι με προορισμό το Ξυλοκαστρο. Είχαν μείνει οι ανηφορίτσες πριν και μετά από το Διακοπτό και μόλις έπιασα Ακράτα σκέφτηκα "επιτέλους ευθεία". Δεν το περίμενα, όμως αυτό το κομμάτι με κούρασε. Άλλαζα συνέχεια τραγούδια προσπαθώντας να βρω κάτι που να μου αρέσει, ούτε έβρισκα εύκολα ρυθμό.
Αφού έπιασα ευθεία είχα ο δρόμος μου διασταυρώθηκε με του Βλάσση ο οποίος πήγαινε να αγωνιστεί την επόμενη μέρα (Κυριακή) στη "Γέφυρα που τους ενώνει"(!) (Πάτρα - Ναύπακτος ή κάτι τέτοιο...). Μιλήσαμε λίγο, με είχε φάει η μοναξιά και συνέχισα.
Στις ευθείες πριν από το Δερβένι πέρασα και δύο ποδηλάτες που είχαν ξεμείνει από το εμπρός γκρουπ. Τώρο μόνο ευθεία ως το Ξυλόκαστρο.
Μέσα στο Δερβένι βλέπω μια κοπέλα να ποδηλατεί μπροστά μου με trekking ποδήλατο. Την προλαβαίνω, τη χαιρετώ, βάζω πάλι το ακουστικό με τη μουσική όμως έβλεπα τη σκιά της να είναι κοντά. Μετά από μερικά λεπτά της λέω:
-Ή εγώ είμαι πολύ κουρασμένος ή εσύ πολύ γρήγορη.
-Από πού έρχεσαι;
-Κάνουμε 600 χλμ, άσ' το δεν είμαι καλά.
-Είσαι με αυτόυς που πέρασαν πριν;
-Ναι. Και με αυτούς που θα περάσουν μετά. Εσύ πού πας;
-Λυκοποριά.
Κάπου εκεί σταμάτησε να υπάρχει επικοινωνία, όμως έμενε σταθερά πίσω μου και μόνο μετά από αρκετή ώρα κατάφερα να πάω πιο γρήγορα από εκείνη. Η απορία ακόμα υπάρχει, αν δηλαδή εκείνη ήταν γρήγορη ή εγώ αργός.
Στο Ξυλόκαστρο έφτασα με χωρίς (sic) garmin, καθώς ήθελε φόρτιση. Θυμάμαι πως σφράγισα στις 20.15. Φυσικά βρήκα πάλι το γνωστό γκρουπ, όπου πάλι άλλαξα κάποιες κουβέντες να περάσει η ώρα. Γενικά εκεί ήμουν (ξανά) πολύ χαλαρός. Έβαλα το βραδινό κολανάκι 3/4, το ισοθερμικούλι, την κρεμούλα, έφαγα μια σαντουιτσάρα με πορτοκαλαδίτσα, έβαλα ισοτονικό στο παγούρι γιατί βαριέμαι να τρώω στα τελευταία χιλιόμετρα. Λίγο μετά από εμένα έφτασαν (αλλά έφυγαν αρκετά πριν από εμένα) οι δύο που είχα περάσει.
Εκεί πρέπει να έκατσα γύρω στη μία ώρα. Όλα ήταν τόσο χαλαρά, άκουγα τους θαμώνες να τσακώνονται με την ιδιοκτησία που παρακαλούσε "μην κάτσετε έξω, θα έρθουν ποδηλάτες" με τους θαμώνες να απαντούν "εμείς είμαστε εδώ κάθε μέρα, αυτοί έρχονται μια φορά" με σπαστά ελληνικά.
Κατά τις 21.15, μάζεψα τα κομμάτια μου κι έφυγα.
Κεφάλαιο 6
Έφυγα για το πιο αργό μου Ισθός - Ελευσίνα. Αλλά μισό λεπτό, ακόμη δεν έφτασα στο Κιάτο. Τσουκου τσουκου μπολ, κάτι σαν την Εθνική επί Ρεχάγκελ, περνάνε ένα-ένα τα λιγότερα από 100 χιλιόμετρα από τον τερματισμό.
Με καμία ελπίδα για παρέα στο ρυθμό μου, προσπαθώντας να βρω ποια είναι η καλύτερη playlist στο iPod για να με κρατήσει ξύπνιο... και με τα παιχνιδια του μυαλού στη δεύτερη νύχτα αϋπνίας. Παιχνίδια που είναι για να τα λέμε από κοντά καθώς αν τα γράψω έχω φύγει για 414...
Με έπιασε η νύστα, αλλά τι μαλακία παίζει; Όπου και να ξαπλώσεις έξω ξυπνάς αρχαίος, κι αν ξαπλώσεις σε μαγαζί άντε ξεκίνα... Θα πρέπει να βγάλεις τα μισά ρούχα για να μη ζεσταθείς ώστε να μπορείς να ξεκινήσεις χωρίς να κρυώνεις. Συν, ποτέ δεν σταματώ στον Ισθμό γιατί η κατηφόρα προς διυλιστήρια με παγώνει. Αποφάσισα να την πέσω σε μια (δεν θα το πιστέψετε!) στάση ΚΤΕΛ, όμοια με στάση αστικού στην Αθήνα. Έξω από τα Jumbo. Δεν κόβει από πουθενά η υγρασία, αλλά χρειάζομαι ύπνο για να τερματίσω.
Ξυπνητήρι στο τέταρτο, ξυπνώ στα 6 λεπτά... Μπρρρρρρρ... ΚΡΥΩΝΩΝΩΝΩΝΩ. Ευτυχώς, επίτηδες ξαπλωσα σε μικρό ανηφοράκι, οπότε μέχρι να βγω στη γέφυρα της Διώρυγας θα έχω ζεσταθεί. Και δουλεψε. Κατέβηκα ζεστός το κατηφοράκι. Μεταξύ ξύπνιου και φαντασίας, με την απίστευτη μέση 20,1 από Ισθμό έως Ελευσίνα έφτασα στον τερματισμό. Δεν χρειάστηκε να σταματήσω αλλού, όμως μου έλειπε έντονα ένας συμποδηλάτης γιατί στα τελευταία χιλιόμετρα ήμουν υπερβολικά άρυθμος. Ξερυθμίστηκαν και οι ταχύτητες, κάθε κλικ ήθελε και διορθωτικό. Α, ρε πότε θα πάρω ένα rohloff...
Φτάνω στην Ελευσίνα δύο παρά, πολύ καλή ώρα. Ας πούμε πως δεν μπήκα "για τα καλά" στο δεύτερο βράδυ (ας πούμε). Το κουλό είναι πως έφτασα 5 λεπτά ύστερα από το Μαλουτέικο. Αν είχε άλλα 100 χλμ το brevet θα είχα παρέα!!!
Με καμία ελπίδα για παρέα στο ρυθμό μου, προσπαθώντας να βρω ποια είναι η καλύτερη playlist στο iPod για να με κρατήσει ξύπνιο... και με τα παιχνιδια του μυαλού στη δεύτερη νύχτα αϋπνίας. Παιχνίδια που είναι για να τα λέμε από κοντά καθώς αν τα γράψω έχω φύγει για 414...
Με έπιασε η νύστα, αλλά τι μαλακία παίζει; Όπου και να ξαπλώσεις έξω ξυπνάς αρχαίος, κι αν ξαπλώσεις σε μαγαζί άντε ξεκίνα... Θα πρέπει να βγάλεις τα μισά ρούχα για να μη ζεσταθείς ώστε να μπορείς να ξεκινήσεις χωρίς να κρυώνεις. Συν, ποτέ δεν σταματώ στον Ισθμό γιατί η κατηφόρα προς διυλιστήρια με παγώνει. Αποφάσισα να την πέσω σε μια (δεν θα το πιστέψετε!) στάση ΚΤΕΛ, όμοια με στάση αστικού στην Αθήνα. Έξω από τα Jumbo. Δεν κόβει από πουθενά η υγρασία, αλλά χρειάζομαι ύπνο για να τερματίσω.
Ξυπνητήρι στο τέταρτο, ξυπνώ στα 6 λεπτά... Μπρρρρρρρ... ΚΡΥΩΝΩΝΩΝΩΝΩ. Ευτυχώς, επίτηδες ξαπλωσα σε μικρό ανηφοράκι, οπότε μέχρι να βγω στη γέφυρα της Διώρυγας θα έχω ζεσταθεί. Και δουλεψε. Κατέβηκα ζεστός το κατηφοράκι. Μεταξύ ξύπνιου και φαντασίας, με την απίστευτη μέση 20,1 από Ισθμό έως Ελευσίνα έφτασα στον τερματισμό. Δεν χρειάστηκε να σταματήσω αλλού, όμως μου έλειπε έντονα ένας συμποδηλάτης γιατί στα τελευταία χιλιόμετρα ήμουν υπερβολικά άρυθμος. Ξερυθμίστηκαν και οι ταχύτητες, κάθε κλικ ήθελε και διορθωτικό. Α, ρε πότε θα πάρω ένα rohloff...
Φτάνω στην Ελευσίνα δύο παρά, πολύ καλή ώρα. Ας πούμε πως δεν μπήκα "για τα καλά" στο δεύτερο βράδυ (ας πούμε). Το κουλό είναι πως έφτασα 5 λεπτά ύστερα από το Μαλουτέικο. Αν είχε άλλα 100 χλμ το brevet θα είχα παρέα!!!
Κεφάλαιο 7
Εδώ είναι το strava μου. Σε γενικές γραμμές έζησα αυτή την εμπειρία που άκουγα από τους παλιούς, με έναν μοναχικό τρόπο. Πήγα στο Κατάκολο για πρώτη φορά, κι έκανα δοκιμές και ελέγχους για τους επόμενους στόχους για φέτος. Ήμουν πολύ χαλαρός γιατί είναι ένα μπρεβέ που επέτρεπε "λάθη" και "δοκιμές". Επίσης άσχετα με τη διαμάχη αν ήταν όντως εύκολο η δύσκολο, είδα άτομα που δεν δοκίμαζαν άλλο 600άρι λόγω υψομετρικών να δοκιμάζουν και να τερματίζουν αυτό.
Θυμηθηκα πώς πρέπει να ψάχνω τη σωστή στάση του ΚΤΕΛ, τι γνωρίσματα πρέπει να έχει (διαστάσεις, ταβάνι, προσανατολισμός), και εμμένω σε αυτό που θέλω. Να βγάζω όλα τα brevet άνετα αλλά βαριέμαι να πατάω όπως έκανα παλια. Πιθανόν κάποιοι να έχουν ανοχή στον πόνο ή ακόμη και να τους αρέσει εγώ δεν είμαι από αυτούς. Αποφάσισα πως μου αρέσει να πηγαίνω χωρίς υπερβολικές εντάσεις, να μιλώ με τους ντόπιους στα σημεία ελέγχου, αλλά και να μη αγχώνομαι με τα λεπτά για τον τερματισμός όπως τα περισσότερα brevet που έκανα το 2014.
Καλό Fleche σε όσου τιμήσουν τον Γιώργο
ΥΓ. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Δεν έχω βάλει εικόνες για αυτό έγραψα πολλά.
Θυμηθηκα πώς πρέπει να ψάχνω τη σωστή στάση του ΚΤΕΛ, τι γνωρίσματα πρέπει να έχει (διαστάσεις, ταβάνι, προσανατολισμός), και εμμένω σε αυτό που θέλω. Να βγάζω όλα τα brevet άνετα αλλά βαριέμαι να πατάω όπως έκανα παλια. Πιθανόν κάποιοι να έχουν ανοχή στον πόνο ή ακόμη και να τους αρέσει εγώ δεν είμαι από αυτούς. Αποφάσισα πως μου αρέσει να πηγαίνω χωρίς υπερβολικές εντάσεις, να μιλώ με τους ντόπιους στα σημεία ελέγχου, αλλά και να μη αγχώνομαι με τα λεπτά για τον τερματισμός όπως τα περισσότερα brevet που έκανα το 2014.
Καλό Fleche σε όσου τιμήσουν τον Γιώργο
ΥΓ. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Δεν έχω βάλει εικόνες για αυτό έγραψα πολλά.
Μπράβο σου με ταξίδεψες ρε φίλε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφή