200 χλμ Στον Παλαμά

  Το brevet στον Παλαμά μαζί με το επόμενο στην Τρίπολη ήταν μια κομβική περίοδος στη ζωή μου.   Η βόλτα στο Περτούλι έλειξε με πολύ κλάμα και με ένα ξεσκαρτάρισμα ανάμεσα στους γνωστούς και του φίλους.

 To τραγούδι που μου αφιέρωσε ο Ηλίας είναι αυτό

και απεικονίζει ακριβώς αυτό που έζησα.

  Τι έζησα; Αποφάσισα, έτσι απο βαρεμάρα, να πάω από άλλο δρόμο (λίγα περισσότερα χιλιόμετρα) και αντί να με τιμωρήσει ο διοργανωτής αποφάσισε να τα βγάλει όλα στη φόρα στο facebook. Με τη δικαιολογία πως "εμείς δεν είμαστε μπάτσοι". Ναι ρε φίλε, δεν είστε μπάτσοι, είστε κάτι χειρότερο. Δεν ξέρω πώς χαρακτηρίζεται αυτός που από κοντά σε χαιρετάει και πίσω από την πλάτη σου σε θάβει σχεδόν κυριολέκτικά.

  Όμως ας αφήσω το μελώ, διότι ο Ηλίας, ο Stavento, ο Βασίλης και η Δήμητρα περιμένουν να διαβάσουν πως πέρασα...

  Είναι Σάββατο 4 Ιουνίου χαράματα. 03.00 παίρνω τον Γιάννη από το σπίτι του, Ύστερα τον Βαγγέλη από το Καλλιμάρμαρο και στη συνέχεια τον Νίκο από το Μαρούσι. Τα χιλιομετρα μέχρι τον Παλαμα Καρδίτσα μπόλικα, το Άτος με 4 ποδήλατα ετοιμο για αυτά.
  Η διαδρομή έγινε με κουβένα κυρίως μη ποδηλατική, σχετικά με εμπειρίες και ταξίδια του παρελθόντος και ξεκούραστα φτάσαμε στον κάμπο.

  Ο Παλαμάς είναι μια κωμόπολη, αρκετά απλωμένη, χωρις διακριτικά ή οδους μέσα της οπότε είναι αρκετά δύσκολο να χαθείς. Ευτυχώς η μνήμη του Βαγγέλη μα ςοδήγησε στο τερματισμό. Εγώ είχα ξανακάνει το brevet το 2013, αλλά είχα πάει από Θεσσαλονίκη, με τρένο ως τη Λάρισα και από εκεί ο Μιχάκης με πήγε με το αυτοκίνητο ως τον Παλαμά και πίσω.

  Στη εκκίνηση ο κόσμος δεν φαινόταν πολύς αν και έμαθα πως βρίσκονταν εκεί γύρω στα 120 άτομα. Πριν φύγουμε κάναμε μια γύρα στον Παλαμά με τον Γιάννη, να δούμε λίγο το χωριο πως είναι. Τελικά, ακριβώς στις 09.00 ξεκινήσαμε.

  Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν μέσα στον Θεσσαλικό κάμπο. Συνοδεία με περιπολικό ως την Καρδίτσα, περίπου για 20 χιλιόμετρα, με τους "γρήγορους" να λένε πως το περιπολικό πάει αργά με 25 χαω και να πάει με 28.
  Στην Καρδίτσα με πρόδωσε το κινέζικο τσαντάκι μου. Τα βέλκρο (χριτς - χρατς) δεν κολούσαν καλά. Βέβαια ίσως το είχα παραγεμίσει. Το θέμα είναι πως το τσαντάκι κρεμόταν στον αέρα στηριγμένο μόνο από το παλουκόσελο. Ευτυχώς ο Νίκος είχε δεματικά και κατάφερα και στήριξα το τσαντάκι.
  Με την μικρή επισκευή χάσαμε όλο το γκρουπ και ήμασταν τελευταίοι. Τότε είπα να θυμηθώ τα νιάτα μου και είπα στα παιδιά (Βαγγέλης, Νίκος, Γιάννης) να κάνουμε ένα ρολόι. Και ναι τα καταφέρα συγχρονιστηκαμε και καταφέραμε να διανύσουμε πολύ γρήγορα τα φλατ χιλιόμετρα, μάλιστα πιάσαμε πολλά από τα γκρουπ που ήταν μπροστά μας. Με τον Νίκο και τον Βαγγέλη χαιρετηθήκαμε σε ένα ανηφοράκι μετά απο το Μουζάκι. Έτσι έμεινα -όπως σχεδόν πάντα- με τον Γιάννη.

  Όμως όλη η ομορφιά και το νόημα αυτής της διαδρομής ξεκινά μετά από την Πύλη. 10 χιλιόμετρα ανηφόρας θα μας έφερναν στο ορεινό διαμαντάκι, ένα πολύ όμορφο χωριό την Ελάτη.
  Στην ανηφόρα πέρνουσα και με περνούσαν διάφοροι φίλοι, όπως ο Ζούβελος, ο Γιάννης που ήταν συνεχώς μπροστά, ένα Χαλκιδαίος που δεν με χαιρέτησε ποτέ... Ευτυχως βρίκαμε μια πηγή που κάποιος ντόπιος μας είπε πως έχει πολύ δροσερό νερό. Ήμουν χωρίς σταγόνα πια και ευτυχως δεν χρειάστηκε να φτάσω στο κοντρόλ για να γεμίσω.

Στην είσοδο της Ελάτης με τον Κόζιακα πίσω

  Η Ελάτη είναι ένα γραφικό ορεινο χωριό ιδανικό για τριήμερα από Φθινόπωρο μέχρι Άνοιξη. Το έχω δοκιμάσει για καθαρά Δευτέρα και είναι υπέροχα. Στην μικρή πλατεία του χωριού μας περίμεναν μπανάνες, κρέμες Φάρμα Παλαμά και νερά. Με τον Γιάννη φάγαμε από μιάμιση κρέμα και φύγαμε. Μαζι με τον Κώστα Ζούβελο και άλλους.

 Η πλάκα είναι πως ο Κώστας είναι πιο γρήγορος από εμένα στα μικρά brevets ενώ εγώ τον περνάω στα μεγάλα. Έκαν πλάκα κι έλεγα πως είναι σπρίντερ!

  Τα υπόλοιπα χιλιόμετρα την ανάβασης ως το χιονοδρομικό δεν τα πολυκατάλαβα. Η φύση εκεί είναι πολύ όμορφη για να σκέφτεσαι την ώρα, είχα να κάνω μπρεβέ πολύ καιρο και με είχε συνεπάρει η αίσθηση. Πολύ γρήγορα ένιωσα πως φτάσαμε στον πέρασμα.
  Ξεκίνησε η κατηφόρα που σταδιακά θα μας έφερνε στην Καλαμπάκα. Ο δρόμος σε καμία περίπτωσε δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως "καλός". Αρκετές καθιζήσεις στην άσφαλτο, λακούβες, λίγος χωματόδρομος και περίεργες στροφές. Δηλαδή κλασσικός ελληνικός δρόμος

Τελικά με τα ποδήλατα πήγαμε πιο γρήγορα

  Στην κατάβαση πετύχαμε αρκετό κόσμο που έπινε τσίπουρα και αρκετούς που έκαναν στάση. Αρκετούς ποδηλάτες εννοώ! Μερικοί από αυτούς, δεν ξέρω τι έπινε ο καθένας, ήταν η Κατερίνα και οι ΑΛΦΑ οι οποοί δεν ξέρω πως μου βγήκαν τόσο μπρεβετάδες!

  Η ευθειοκατηφόρα έδωσε τη θέση της στην απότομη κατηφόρα και μαζί με τον Γιάννη (ο Κώστας είχε μείνει λίγο πιο πίσω) πιάσαμε όμορφο ρυθμό στη διαδρομή προς Καλαμπάκα

Άνετα έκανα βουτιά

  Η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται έντονη και είχα την αίσθηση πως η Καλαμπάκα ήταν μακριά. Ενώ φαίνονταν τα Μετέωρα δίπλα ο δρόμος δεν τελείωνε. Και ήθελα επειγόντως σταση σε περίπτερο.

  Η είσοδος στην πόλη με βρήκε απελπισμένο για δροσιά κι ενέργεια. Ένα ανηφορακι και παφ... στο κέντρο της Καλαμπάκας.

  Αν κι ήθελα καφέ, το γκρουπ ήθελε κάτι πιο γρήγορο, οπότε η παρέα Georg Orf, Ζούβελος, Γιάννης κι εγώ (μάλλον ξεχνώ κάποιον αλλά πέρασαν πολλές και δύσκολες ημέρες) άραξε σε ένα περίπτερο.

Τα απαράιτητα για το διάλειμμα

  Αφού δροσιστήκαμε, άρχισε η ανηφόρα προς το Καστράκι και τα Μετέωρα. Ο Ήλιος καυτός, πολλοί κινέζοι τουρίστες, αυτοκινούμενα, γενικά πράγματα που δείχνουν πως έχει έρθει το καλοκαίρι. Για εμένα ήταν η πρώτη φορά στα Μετέωρα, αν και έχω περάσει αρκετές φορές από την Καλαμπάκα. Το τοπία είναι κάτι μοναδικό. 

  Φυσικά είμαστε στην Ελλάδα και αντί να διαφημίζουμε αυτό το μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο έχουμε διαμάχες για το αν είναι σωστό να γίνεται αναρριχηση στους βράχους. Στους βράχου όπου έχει βρεθεί πτώμα αναριχητή από το 1600 περίπου, γεγονός που δείχνει πως από τόσο παλιά προσελκυε αθλητικό τουρισμό. Ένα μέρος που μπορείς να κάνεις ποδήλατο αναρριχηση και αν πάμε λίγα χιλιόμετρα μακριά, ράφτινγκ, ορειβασία, ιππασία. Γενικά ένα υπέροχο μερος στο κέντρος της Ελλάδας όπου τσακωνόμαστε για το αν ειναι ευπρεπες σπορ η αναρρίχηση βράχου.

Ο Γιάννης με φόντο τους γιγαντιαίους βράχους.

  Με τη φωτογραφία και τους γιγαντιαίους βράχους θυμηθηκα το αγαπημενο μου CD των Oasis, Standing On The Shoulders Of Giants. Είναι μια έκφραση που δεν θυμάμαι καλά ποιος την είπε. Νομίζω ήταν κάποιος φυσικομαθηματικός της γενιά Κοπέρνικου / Νεύτωνα κλπ όπου είπε: "Αν τα κατάφερα είναι επειδή στεκόμουν στις πλάτες γιγάντων", εννοώντας προφανώς τους επιστήμονες στους οποίους στηρίχθηκε για να βγάλει τα συμπεράσματά του.

edit by Ilias Java: Its most familiar expression in English is by Isaac Newton in 1676: "If I have seen further, it is by standing on the shoulders of giants."

  Η ανηφόρα των 400μ υψομετρικής διαφοράς συνεχίστηκε με τον Κώστα, τον Γιάννη κι εμένα να συζητούμε για τα χρόνια που ήμασταν μικρότεροι. Εκτός από τον Γιάννη που είναι ακόμη νέος! Ψάχναμε και το κοντρόλ ταυτόχρονα καθώς έγραφε πως είναι στα Μετέωρα, όμως χρειάστηκε να κατέβουμε ξανά στην Καλαμπάκα κάνοντας τον κύκλο των Μετεώρων για να φτάσουμε στο σημείο ελέγχου το οποίο είχε κρέμες, μπανάνες νερα, ό,τι και το προηγούμενο.

  Επίσης ήταν εκεί πολλοί που συναντιόμασταν σε διάφορα σημεία της διαδρομής, ο Μαυρόπουλος, η Κατερίνα, οι ΑΛΦΑ... Μάλιστα ο Μαυρόπουλος αντί να τρώει την κρέμα την έπινε.

  Εμείς φάγαμε πάλι από μιάμιση κρέμα και φυγαμε

  Η οδός από την Καλαμπάκα ως τα Τρίκαλα (εκει που ειπα πως πήγαμε από άλλο δρόμο, αφού διαβεβαίωσα τον φίλο μου πως δεν θα κλέψουμε σε χιλιόμετρα, απλά αντί να πάμε από τα χωρια θα πάμε από πιο κεντρικό δρόμο) είναι ελαφρώς κατηφορική.  Είχε πλάγιο αέρα, αλλα από τη στροφή στα Τρίκαλα και ύστερα θα τον είχαμε στην πλάτη.

  Φτάσαμε αρκετά γρήγορα στον περιφερειακό των Τρικάλων. Περιέργως είχε και μια πηγή όπου γεμίσαμε τα παγούρια μας για να μας φτάσουν ως τον τερματισμό.

  Σειρά είχαν απέραντα φλατ τοπία μέσα στον κάμπο. Πωπω... Πόσο μου αρέσουν. Αλλά είχαμε ευνοϊκό αέρα είχα πορωθεί και δεν έβγαλα μια φωτογραφία. Αρκετός αέρας δίπλα μας τα βράχια και τα λοφάκια αλλά τίποτα να μην αλλάζει την κλίση του δρόμου από το 0%.

  Ύστερα στρίψαμε δεξιά στην τελική ευθεία προς τον Παλαμά. Στο δρόμο περάσαμε έναν μικρό και πολύ όμορφο οικισμό.

  Μου άρεσε πάραπολύ εκεί. Αν και ο κάμπος είναι μες ση ζέστη, σκέφτηκα τι ωραία να μεγαλώνεις εκεί την οικογένειά σου. Εκτός από τον κεντρικό δρόμο που ήμασταν, στο χωριό μεσά καθόλου κίνηση. Τα παιδιά να παίζουν έξω, να μην ανησυχεις για το ποιος θα περάσει, τι ώρα θα γυρίσουν σπίτι... Τι χάλια πια η ζωή στην Αθήνα. Εγώ ούτε καν πρόλαβα εποχές αλάνας. Λίγο Αγ. Νικόλα, λίγα Θυμαράκια, λίγο Πεδίον Άρεως... Τουλάχιστον τότε είχε χώμα γιατι πια βάζουν ταρτάν κάτω.

Με μπλούζα από το φλατ 1200άρι της Ολλανδίας

  Η πορεία μας συνέχισε με τέτοια συζήτηση και με 202 χιλιόμετρα μπήκαμε στον Παλαμά [197 ήταν το πρεβερ(sic) -όπως το είπε ένας πρεβεράς].

Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
I’m a lonely boy
I’m a lonely boy
Oh, oh-oh I got a love that keeps me waiting
-τραγουδούσα κάνοντας και τα όργανα ταυτόχρονα!

Φυσικά και χαθήμαμε μέσα στον οικισμό, καθώς όπως είπα και στην αρχή όλοι οι δρόμοι είναι ίδιοι.
  Τελικά καταφέραμε ρωτώντας να πάμε στο πάρκο που ήταν η εκκίνηση τερματισμός. Εκεί είχα τη φοβερή κουβέντα με φίλο μου που δεν θα πω ποιος είναι για να μη φάει bullying και αυτός:

-Ρε γιατί πώς ήρθατε μετά από εμένα, έφυγα μετά από σας και δεν σας περασα;
-Πήγαμε από τον εθνικό.
-Κι εγώ. Γιατί δεν σας περασα;
Γελάω και του λέω "ναι, φοτρώσαμε".


  Κεραστήκαμε σουβλάκια και λουκάνικο και οδεύσαμε προς το γυμναστήριο. Είχε ζεστό νερό, το κανόνισε ο Βαγγέλης. Ο Νίκος είχε ήδη φύγει για Αθήνα με τον Κώστα καθώς την επόμενη θα έτρεχε στον Ομφάλιο. Και μετά από τόση κούραση μπορούσα να κάνω αυτό για το οποίο ήρθα στον brevet.
  Night out! Φαγητό με τον Γιάννη στα Τρίκαλα, κρασί και επιστροφή για ύπνο στο γυμναστήριο.

  Το πρωινό με ξύπνησεο Βαγγέλης ανακοινώνοντας πως το αμάξι ειναι φορτωμένο. Έτσι πριν τις 8.00 πήραμε το δρόμο για την Αθήνα. Το υπέροχο (πριν τα ξεκατινιάσματα) Σαββατοκύριακο έκλεισε με μπάνιο στην παραλία του Λαγονησίου.


  Στον Παλαμά πήγα να χαρώ μετά από αποχή άνω του μήνα από brevets. Όλα πήγαν όπως είχα ονειρευτεί εκτός από την εβδομάδα άναδρου ξεκατινιάσματος. Όμως σε μια εβδομάδα είναι το brevets της Τρίπολης, όπου η διάθεση μου θα γυρίσει!