9/5/15

"Μα καλά, χάνεται και το Μπρεβετόσκυλο;" (To 600άρι της ΠΕΠΑς - Γύρος Στερεάς Ελλάδας 2015)

  Αυτή ήταν μια φράση που άκουσα μερικές μέρες αφού τερμάτισα.  Και ναι, είμαι άνθρωπος κι έχω χαθεί κι εγώ!
  Αλλά ας τα βάλω σε χρονολογική σειρά.
  Το 2015 ο Γιάννης Τζιβιέρης με είχε πείσει με κάποιον άγνωστο τρόπο πως πρέπει κάνουμε και τα τέσσερα 600άρια που είχε το πρόγραμμα! Ο μεγαλύτερος ύφαλος που ξεπρόβαλε από τη θάλασσα των 2400 χιλιομέτρων σε 600άρια ήταν το -παρολίγον σούπερ- 600άρι της ΠΕΠΑ. Αυτή διαδρομή ήταν για το 2015 ο στόχος μου, όχι η Γαλλία με το Paris - Brest - Paris.

  Οπότε μαζί με άλλους θαρραλέους ποδηλάτες βρεθήκαμε στην Ελευσίνα.

Με τον Ιωάννη, Κανελλοπούλου και Πάγκαλου γωνία!
  Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τότε και δεν μπορώ να πω πως τα θυμάμαι καλά όλα. 

  Τα πρώτα χλμ περάσαν σχετικά άνετα ανεβαίνοντας την Κάζα. Στη συνέχεια στρώσαμε τα πόδια μας στον Βοιωτικό κάμπο κι ετοιμαστήκαμε για την ανάβαση της Αγίας Άννας.

Εδώ βλέπουμε τα πρόβατα που μας προβληματίζουν! John Jiv και Μαυρόπουλος εντός του πλάνου.
  Στην Αγία Άννα κάναμε την πρώτη μικρή στάση όπου φάγαμε σκέτο ψωμί που πήρε ο Άγης από μια ταβέρνα - μπακάλικο.

  Έπειτα ήταν η συνέχεια της ανάβασης ως το Κυριάκι (1100μ). Στο Κυριάκι σπάσαμε στην κατηφόρα καθώς άλλοι κατεβαίναμε γρήγορα και άλλοι πιο αργά.


  Χωρίς πολλές χρονοτριβές σφραγίσαμε στο πρώτο σημείο ελέγχο, το Δίστομο.
Ο Γιώργος Καλαπόδης φιλόξενος, αλλά δεν είχαμε χρόνο για να κάτσουμε.
  Από το Δίστομο συνεχίσαμε σε false flat και έπειτα από όμορφες φουρκέτες βρεθήκαμε στα Κίρρα και την Ιτέα. Βάλαμε νερό σε ένα εκκλησάκι λίγο πριν τα Κίρρα. Τα επόμενα χιλιόμετρα ήταν στην παραλιακή "εθνική οδό" Άμφισσας - Αγρινίου.
Απέναντι (βάθος αριστερά) η Πελοπόννησος

Αρκετά υψηλή η θερμοκρασία για αρχές Μαϊου
  Τα πάνω κάτω αυτά τα βαρεθήκαμε εκείνη τη χρονιά. Η άσφαλτος σε χείριστη κατάσταση, σπασμένη, με μπαλώματα. Δεν υπάρχουν χωριά πάνω στη διαδρομή, καθώς όλα τα περνά αρκετά περιφερειακά η οδός μας. Μοναδική εξαίρεση την Ερατεινή όπου πήραμε τον μέσα δρόμο για να γεμίσουμε τα παγούρια σε μια πηγή που ξέρω πως υπάρχει εκεί.
  Φτάσαμε στην Ναύπακτο όπου δυσκολευτήκαμε αλλά τελικά βρήκαμε τον Δημήτρη Λαζαρίδη για να μας σφραγίσει. Εγώ ήθελα απεγνωσμένα έναν καφέ από τα coffee island αλλά τελικά είπα όχι. Όχι είπα και στο φαγητό όπου είχαν κάτσει οι Κερκετζές, Μαθιούδης και Άγης. Είχα μπόλικα τοστ ακόμη.
  Ως εκείνο το σημείο ουσιαστικά ήμασταν ένα γκρουπ αλλά λίγο σκορπισμένοι. Δηλαδή πηγαίναμε δυο-δυο, τρεις-τρεις αλλά συναντούσαμε τους συμποδηλάτες μας συχνά. Εξαίρεση ήταν το γκρουπ των "πρώτων" Κωνσταντόπουλος, Κεντέρης, Μητρονάτσιος, με τους δύο τελευταίους να έχουν έρθει σε αυτή τη διαδρομή με στόχο την πρόκριση στη Γαλλία.


Καλή όρεξη μάγκες. Εμείς την κάνουμε για Θέρμο.
  Από τη Ναύπακτο ως το Θέρμο είναι 3 ανηφόρες με την τρίτη να είναι η αρχή της δεύτερης μεγάλης ανάβασης προς το Λαμπίρι.

Ρομαντζάδα με θέα τη λίμνη Τριχωνίδα 
Τρώγε, βιαζόμαστε!
  Στο Θέρμο αράξαμε και φάγαμε τοστ πριν ξεκινήσουμε για το δυσκολότερο κομμάτι της περιπέτειας.

  Ξεκινήσαμε από το Θέρμο και βγαίνοντας από την κωμόπολη άρχισε να νυχτώνει. Αργά και σταθερά πεταλιά με πεταλία από τα 300 μέτρα υψόμετρο πήγαινα προς τα 1500 που ήταν ο στόχος. Ήταν η ψηλότερη ανηφόρα του μπρεβέ, η δυσκολότερη από κλίσεις, μέσα στη νύχτα, χωρίς πολύ ζωή στο διάβα της.


  Και δυστυχώς τότε κατάλαβα πως έκανα το μεγαλύτερο λάθος ενός μπρεβετά.

  Χάθηκα... Ήμαστε σε λάθος δρόμο... 

  Η ταμπέλα έγραφε "προς Δρυμώνα", είχαμε περάσει ήδη το χωριό Αετόπετρα. Αυτά τα χωριά δεν τα θυμόμουν, και δεν τα θυμόμουν γιατί δεν υπάρχουν στη διαδρομή.
  Άνοιξα το GPS του κινητού μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω την αλήθεια.
  Αυτή είναι μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που έχω ζήσει σε μπρεβέ. Μόλις κατάλαβα το λάθος απλά ήθελα να γυρίσω στο Θέρμο, να κοιμηθώ μαζί με κάποιους συμπρεβετάδες που το άφησαν εκεί και να γυρίσω την επόμενη μέρα με ΚΤΕΛ. Φυσικά τίποτα από αυτά δεν είπα στον Γιάννη, ο οποίος στην ερώτηση μου "τι κάνουμε τώρα" που αποκρίθηκε "γυρίζουμε και συνεχίζουμε". Είχα ήδη μιλήσει με τον Κούκο ο οποίος με ενημέρωσε πως ένας χωματόδρομος βγάζει στον Προυσό αλλά παίζει να έχει τσοπανόσκυλα. Σας παρακαλώ δεν θα ΄θελα! σκεφτηκα.

  Δεν ξέρω πώς και γιατί ακολούθησα τον Γιάννη και δεν γύρισα στο Θέρμο. Ήταν μια αντίδρασή σχεδόν αυτοματοποιημένη, καθώς δεν υπήρχε όντως λόγος για να εγκαταλείψω. Χρόνο είχα, ποδήλατο ξέρω, φώτα, νερό, τροφή είχα. Οπότε γυρίσαμε στο σημείο που χαθήκαμε για να αρχίσουμε ουσιαστικά την ανάβαση από την αρχή.
  Από όλο αυτό χάσαμε μιάμιση ώρα περίπου. Κάναμε 12 χιλιόμετρα και 500 υψομετρικά παραπάνω...
Μέσα στη νύχτα δεν είδα τη δεξιά ταμπέλα. Είδα την αριστερή όπου κατάλαβα: Για τα πάνω χωριά πάμε ευθεία και ΜΟΝΟ για το κάτω (ΚΛΟΠΟΤΑ) πάμε αριστερά με χωματόδρομο. Η φωτό πάρθηκε στις διακοπές μου του 2015.
  Φυσικά πια βρεθήκαμε τελευταίοι, μια μια μικρή πάλη με τον χρόνο για να προλάβουμε τη σφραγίδα στο Καρπεν-island εντός χρόνου.
  Όπως έγραψα και νωρίτερα ουσιαστικά αρχίσαμε την ανάβαση από την αρχή δηλαδή από τα 450 μέτρα.
  Όρεξη δεν είχα, βαριόμουνα, ήξερα πως έχω πάνω από 1000 μέτρα ανάβασης τα οποία μεταφράζονται περίπου σε 20 χιλιόμετρα ανηφορικής διαδρομής. Ήξερα πως στην κατάσταση με την εξτρά κόπωση και την κακή διάθεση αυτό σημαίνει περίπου 3 ώρες ποδηλασίας πράγμα που με χάλαγε ακόμη παραπάνω.
  Όμως, μη έχοντας άλλη επιλογή έκανα πετάλι. Με τα χίλια ζόρια αρχίσαμε να περνάμε από το χωριό Λαμπίρι. Δυστυχώς ήξερα πως τα Λαμπίρι ξεκινά από τα 900 μέτρα υψόμετρο με μια απότομη ανηφόρα 13-14% όπου ουσιαστικά έκανα ασκήσεις ισορροπίας αφού το κοντέρ έδειχνε 3,9 χλμ/ω. Μάλιστα αργότερα στο Καρπενήσι, μιλώντας με τον Λεωνίδα του λέω:
  -Γάμησέ με. Ισορροπία έκανα, με 3,9 πήγαινα. Και μου λέει χαμηλόφωνα.
  - Εγώ έπεσα τόσο αργά που πήγαινα.

  Εκεί λοιπόν, στην ταβέρνα (κλειστή) με το 14% μου λέει ο Γιάννης πως κοντεύουμε.
  -Άσε με ρε, έχουμε άλλα 600 μέτρα ανάβαση, του είπα.
  Τα 600 αυτά μέτρα ισούνται με μια ανάβαση Υμηττού. Αυτό εκείνη τη στιγμή μου φαινόταν πελώριο. Όμως δεν είχα άλλη επιλογή από το πετάλι.
  Με δάκρυα στα μάτια από την απελπισία, και με πόδια πολύ βαριά, πρόσθετα υψομετρικά στη διαδρομή μου. Μόλις μετά από ώρες φτάσαμε στο τέλος της ανηφόρας δεν μπορώ να πω πως χάρηκα και πολύ. Μια νυσταλέα κατάβαση και μια ευθειοανηφόρα θα μας έβγαζε στο Καρπενήσι.

  Χρειάστηκα δύο φορές ύπνο στον Προυσό, την πρώτη σε ένα προσκυνητάρι και τη δεύτερη στην πλατεία του χωριού. Πάλι ο Γιάννης με σήκωσε να φύγουμε για να προλάβουμε.
  Περνώντας από το Μεγάλο Χωριό και το Νέο Μικρό Χωριό το μάτι μας άνοιξε, δηλαδή η θέα δεν ήταν μόνο γκρέμια, αλλά βλέπαμε πια φώτα από άλλα χωριά και ήταν πιο ψευτοφλάτ τα πράγματα.
  Δυστυχώς το κοντρόλ ήταν στην κεντρική πλατεία του Καρπενησίου όπου φτάσαμε αφού περάσαμε από κάτι έργα και 1,5 χλμ με 10% ανηφόρα.
  Στην πλατεία ήταν η Ρούλα, έφαγα λίγο κέικ που μας κέρασε... και ήθελα να κοιμηθώ απεγνωσμένα. Ήξερα πως αφού είμαι στο Καρπενήσι μπορούσα να φύγω ακόμη και μία ώρα αφού κλείσει το κοντρόλ και να προλάβω τη Λαμία.
  Ήθελα απεγνωσμένα, το ξαναλέω, να κοιμηθώ. Αλλά μόλις άρχισα να ψάχνω κάποιο διαθέσιμο παγκάκι (το μοναδικό ανοιχτό μαγαζί στην πλατεία είχε σκυλάδικα στην τσίτα) είδα τους άλλους να ετοιμάζονται. Ο Γιάννης που πρότεινε να φύγουμε για να μην μείνουμε μόνοι τελευταίοι και είχε τα δίκια του. Οι τρεις πρώτοι ήταν εκεί 4 ώρες και οι υπόλοιποι τουλάχιστον δυο ώρες. Όλοι είχαν κοιμηθεί...
  Τελικά, με βαριά καρδιά φύγαμε όλοι μαζί εκτός από τον Μαυρόπουλο και τον Νικομάνη που έμειναν για λίγο ύπνο παραπάνω. Αποχαιρετήσαμε οι υπολοιποι τη Ρούλα και στο πρώτο ανηφοράκι πριν το τούνελ οι τριάδα Νίκος, Περικλής, Μιχάλης εξαφανίστηκαν. Οι υπόλοιποι μείναμε μαζί.
Μπαίνοντας στο τούνελ. Εντυπωσιακό!

Βγαίνουμε μωρό μου βγαίνουμε... έξω απ' το τούνελ... 
  Κάποια λίγα υψομετρικά έδωσαν τη θέση τους στην κατηφόρα προς τη Λαμία. Την κατηφόρα δεν μπόρεσα να την κάνω σερί καθώς στον Τυμφρηστό σε μια στροφή με πήρε λίγο ο Μορφέας και πήγαινα ευθεία. Ευτυχώς ξύπνησα πριν γίνει κάτι άσχημο, αλλά παρακάλεσα το γκρουπ να φύγει για να πέσω για ύπνο. Το γκρουπ δεν έφυγε, αλλά δυο-τρεις την πέσαμε έξω από ένα σπίτι για λίγα λεπτά.
  Είχε κρύο, υγρασία και δεν ήταν δυνατόν να κοιμηθούμε για πολύ. Ξεκινήσαμε. Είχε ήδη ξημερώσει και η κατηφόρα και η ευθεία προς τη Λαμία φάνηκαν πια εύκολες.
Όρεξη για ποδήλατο με το ξημέρωμα
   Στη Λαμία έσκασε μύτη και το δίδυμο Μαυρόπουλος - Νικομάνης με τον Μαυρόπουλο να λέει πως θέλει να εγκαταλείψει.
  -Γιατί δεν το άφησες στο Καρπενήσι ρε συ; Τώρα το έβγαλες.
  -Ήθελα να φέρω τον Νικομάνη, αλλιώς θα το άφηνα.
  Και έφυγαν από τη Λαμία λίγο μετά από εμάς.

  Από την πρωτεύουσα της Φθιώτιδας ως το τερματισμό υπήρχαν δύο εμπόδια. Ο παλιός Μπράλος και η Κάζα. Ο Μπράλος σε σχέση με αυτά που είχαμε περάσει δεν φάνηκε δύσκολος.
Ο Στέλιος κι ο Γιάννης περιμένουν τον Λεωνίδα κι εμένα αντίστοιχα, βγάζοντας φωτογραφίες.
  Στο τέλος του Μπράλου άρχισε να με πονά το δεξί γόνατο. Πόνος που με συντρόφευε ως το τέλος της διαδρομής αλλά και στο επόμενο brevet (Καρδίτσα - 2 Λίμνες).
  Στις κατηφοροευθείες ως τη Θήβα είχαν φύγει μπροστά (από το γκρουπ μας) ο Θοδωρής Νικομάνης με τον Γιάννη και οι υπόλοιποι πηγαίναμε μαζί. Στις ευθείες όμως ήθελα να πατήσω λίγο παραπάνω καθώς δεν ήξερα πόσες ώρες θα χρειαζόμουν για την Κάζα όπως ήμουν. Έτσι πήδηξα γκρουπ κι έπιασα τους δύο φίλους πιο μπροστά.
  Στο ενδιάμεσο κοντρόλ (Δαύλεια) ο Μαυρόπουλος έκανε τη μεγάλη έξοδο και είπε να εγκαταλείψει λίγο πριν το 500 με τη δικαιολογία πως βαρέθηκε και πως από το Καρπενήσι θέλει να το αφήσει. Και ήταν μια πράξη που ακόμη συζητιέται...
Αντίο Δημήτρη. Μαλακία πάντως, να ξέρεις...
  Εγώ έφτασα με τα δύο παιδιά ως τη Θήβα όπου τους χαιρέτησα καθώς θα έκανα την ανηφόρα με ένα πόδι.
  Τσούκου - τσούκου μπολ, έφτασα στην κορυφή πάνω από τις Ερυθρές όπου με περίμεναν.
  -Τι κάνετε εδώ ρε;
  -Ε, είπαμε να σε περιμένουμε, είπε ο Γιάννης. Έλα θα κατέβουμε παρέα τώρα.

  Πριν αρχίσουμε να κατηφορίζουμε, πριν καλά-καλά τελειώσει τη φράση του περνά ένα φορτηγό από δίπλα μας και οι δυο τους του κάνουν κολλητήρι κι εξαφανίζονται. Εγώ από την άλλη, μετά από τόση ταλαιπωρία ήθελα απλά να συνεχίσω με όσο το δυνατόν λιγότερο πετάλι.
  Στο τέλος της επόμενης ανηφόρας (120 υψ) πάλι με περίμεναν με τη διαβεβαίωση πως θα συνεχίσουμε τριάδα. "Καλά, καλά" τους λέω κι εξαφανίστηκαν για άλλη μια φορά.
  Στο τέλος της τελευταίας ανηφόρας (80 υψ) με περίμεναν και μου είπαν πως στο ανηφοράκι προσπέρασαν μερικά αυτοκίνητα(!).
  Στην τελευταία κατηφόρα τους ξαναλέω να πάνε να τερματίσουν γιατί απλά δεν έχω όρεξη να γυρίσω τα πόδια μου στα πετάλια. Έπειτα από ένα "όχι θα πάμε μαζί" ενθουσιάζονται και πατάνε δίχως αύριο στα τελευταία 16 χιλιόμετρα κατηφόρας.
  Κι όμως με περίμεναν στην πλατεία ακριβώς πριν την Ελευσίνα. Με περίμεναν να κάνουμε μαζί τα τελευταία χιλιόμετρα πριν από τον τερματισμό. Εκεί μας ήταν στο πόστο του κοντρολιερη ο Γιώργος και μας κέρασε τα καφεδάκια μας.

Τώρα το 4x600 είναι εύκολο
  Δύσκολο, πολύ δύσκολο το brevet. Έγινε πάλι το 2016 με 7 άτομα στην εκκίνηση και μόλις δύο στον τερματισμό. Με διαφορά 40' και πήγαινε ο καθένας μόνος του!
  Για την ιστορία αυτή η διαδρομή είχε συζητηθεί αρκετά παλιά στο πλαίσιο ενός 3x200. Αθήνα -Ναύπακτος, Ναύπακτος - Λαμία, Λαμία - Αθήνα. Αυτό μπορεί να μην έγινε, όμως έγινε ο Γύρος Στερεάς Ελλάδας και ίσως πέρασε στην ιστορία καθώς για το 2017 δεν βρίσκεται στο πρόγραμμα. Θα ξαναγίνει άραγε; Ξέρω μερικούς που θα το ήθελαν. Πάντως για εμένα, αυτό είναι ένα brever one off. Δηλαδή αν το κάνεις μια φορά, δεν χρειάζεται να το ξανακάνεις.
36.50 δεν είναι κι άσχημα για όλο αυτό που πέρασα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου