The 1st BLE Permanent

   Η ιδέες υπάρχουν. Το θέμα είναι να τις κάνει κάποιος πράξη. Και με μεγάλη μου χαρά βλέπω την ιδέα του permanent να γίνεται πραγματικότητα από το Ble Cycling Club, το club που ανήκω και που αποφάσισα να μην είμαι στα κοινά ώστε να κάνω περισσότερο ποδήλατο στην τελική!

  Και κάνω και κατάφερα και είμαι ο πρώτος που ποδηλάτησε και τερμάτισε ελληνικό Ble Permanent.

  'Ομως, τι είναι το permanent; Είναι μια διαδρομή που είναι "εκεί" και ο καθένας μπορεί να την κάνει όποτε θέλει. Είναι διαδρομές απλές, άλλες με "ψαγμενιές", κοντίνες, μακρινές, μικρές ή μεγάλες. Έχουν χώμα, άσφαλτο και τσιμέντο και το σίγουρο είναι πως οι σχεδιαστές τις έχουν "πατήσει" με το ποδήλατο και δεν έχουν φτιαχτεί από τον καναπέ. 

  Αφού κάποιος κάνει τη διαδρομή, μπορεί να την πιστοποιήσει με ένα μικρό αντίτιμο, κι αν δεν θέλει, οι δρόμοι είναι ανοιχτοί! Το site το οποίο είναι υπό κατασκευή και σιγουρα θέλει κάποιες πινελιές διορθώσεων θα έχει και κατάταξη. Όποιος θέλει να πάρει μια ιδέα μπορεί να δει και να μάθει λεπτομέρειες εδώ: https://blecyclingclub.gr/

North Attika Beauties

  Η διαδρομή που διάλεξα ήταν μία του Βουκελάτου, και συγκεκριμένα αυτή: https://blecyclingclub.gr/permanent/north-attika-beauties/. 

  Ο λόγος που τη διάλεξα ήταν πως θα μου έδινε αρκετά νέα χιλιόμετρα για το παιχνίδι που παίζω το https://wandrer.earth/. Η διαδρομή μαζί με το πήγαινε-έλα στην εκκίνηση θα έβγαινε γύρω στα 140 χιλιόμετρα. Ό,τι πρεπει για μια όμορφη Κυριακή.

  Ύστερα από διάφορες "χυλόπιτες" ξεκίνησα με τον Vincent έναν Ολλανδό που γνώρισα σε μια ποδηλατική εξόρμηση στη Σαλαμύκονο. Δεν τον πτόησε ο χειμερινός καιρός (η ημέρα μας είχε απο 4 έως 10 oC), ούτε η πιθανότητα βροχής.

morning glory

  Ξεκινήσαμε από τον Στεργίου στη Μεταμόρφωση. Το North Attika Beauties ξεκινά από τη Μαλακάσα και είχα αποφασίσει να πάμε ως εκει από τον παράδρομο όπου έχει τα λιγότερα δυνατά υψομετρικά. Πολύς αέρα θα μας συντρόφευε όλη την ημέρα και ερχόταν από Βορειοανατολικά. Ανηφορίσαμε ως τον Άγιο Στέφανο και συνεχίσαμε στον παράδρομο στο κομμάτι της εθνικής που είναι δίπλα στο σημείο που είναι το πρώτο που θέλει αλυσίδες όταν χιονίζει στην Αθηνών - Θεσσαλονίκης. 

  Αφού είδαμε την ταμπέλα για τη Μαλακάσα, και ανάμεσα στις εξηγήσεις περί του τι είναι permanent -in english ofcourse- μου είπε ο Vincent πως του φαίνεται αστείο το όνομα διότι μοιάζει με τη διεθνή λέξη "malakas"! Και με χαμόγελο φτάσαμε στην βρεγμένη Μαλακάσα.

Μαλάκας-Α!

  Μηδενισμός στο κοντέρ για να ξέρουμε τι μας γίνεται και εκκίνηση. Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν ανάποδα όπως ήρθαμε, στον παράδρομο. Μια μικρή ψιχάλα από καιρό αλλά τίποτε ενοχλητικό. Στη συνέχεια βγήκαμε από τον παράδρομο, στέγνωσε ο δρόμος και μπλέξαμε με τα ανηφοράκια στο Καπανδρίτι και τον Βαρνάβα. Όλα αυτά με τον κόντρα αέρα και αρκετά ντουβάρια. Ύστερα από τον Βαρνάβα και τα αδέσποτά του μπήκα σε μέρη που δεν είχα ποδηλατήσει και μου κόπηκε λίγο η ανάσα.

  Ήταν απόκοσμα... Σκούρος γκρι ο ουρανός, αλλά η Εύβοια απέναντι με ήλιο. Αέρας να λυσσομανά και κανένα σημάδι ζωής.

  Η κατηφόρα πήγε λίγο σε χαλαρό ρυθμό, πιθανόν ως ένα μέρος μια σιωπηρής ανταλλαγής με τον συμποδηλάτη μου ο οποίος έκανε υπομονή στις ανηφόρες, αλλα ήταν πιο αργός από εμένα στις κατηφόρες.

  Αφού φτάσαμε στη θάλασσα, και κάναμε ένα μικρό μπρος πίσω σε ένα εκκλησάκι, ξεκινήσαμε ένα απότομο ανηφόρι γύρω στα 180 υψομετρικά το οποίο το ένιωσα ως ένα από τα πιο απομονομένα μέρη που έχω ποδηλατήσει. 

Ναι, δεν είναι αλλά με τη μουντάδα και την παντελή έλλειψη ζωής τριγύρω έτσι ένιωσα. Φυσικά η ανηφόρα πολύ απότομη και τελειώνει στο λιμανάκι των Αγίων Αποστόλων όπου η διαδρομή συνεχίζει παραλιακά για αρκετά χιλιόμετρα.

  Εμείς βάλαμε ως στόχο των Ωρωπό για καφέ και σνακ. Κάπως ο αέρας βοηθούσε και ανεβάσαμε των ΜΟ που ήταν λίγο πάνω από τα 16 όταν βγήκαμε στους Αγ. Αποστόλους. Τα κύματα από τα οποία μας έφτανε ο αφρός στο πρόσωπο στην αρχή μας τρόμαξαν αλλά ύστερα τα συνηθίσαμε και γελούσαμε.

  Στον φούρνο που αράξαμε συνεχίσαμε τις διάφορες συζητήσεις και όταν νιώσαμε να κρυώνουμε από το καθισιό ξεκινήσαμε με ένα έξτρα layer. Το έβγαλα υστερα απο 15 λεπτά που έσκασα επειδή κυνηγούσα τον Vincent σε ένα false flat κομμάτι γύρω στο Συκάμινο.

  Το κομμάτι της επιστροφής δεν είναι τόσο φαντεζί όπως το πρώτο μισό, όμως είναι πιο εύκολο και σίγουρα ενδιαφέρον για κάποιον που δεν έχει ποδηλατήσει προς τα κει. Είναι φανερές οι εναλλαγές ανάμεσα στους οικισμούς και οι διαφορές τους ανάλογα με την οικονομική κατάσταση της περιοχής. Επίσης εντυπωσιακή είναι η εναλλαγή ανάμεσα στη θάλασσα και το βουνό (Πάρνηθα) που κατευθυνόμαστε προς τα ριζά του. Ευχάριστο είναι το πόσο λίγο μένουμε στο παράδρομο της Εθνικής οδού, ζήτημα να είναι 500-1000 μέτρα.

  Τα τελευταία πολλά χιλιόμετρα είναι με ελαφρώς θετική κλίση χωρίς να κουράζει ιδιαίτερα. Στο μυαλό, αυτό χαλαρώνει από τις εναλλαγές του τοπίου, από αγροτικό, περνάμε μέσα στον/στην(;) Αυλώνα, δίπλα από στρατόπεδα, από τις φυλακές ανηλίκων, δίπλα από αντλιοστάσιο της ΕΥΔΑΠ [έχουμε και αρκετή ώρα τον/τη(;) σωλήνα δίπλα μας].

  Και φτάνουμε στη Μαλακάσα ύστερα από 80 χιλιόμετρα και μπόλικα, αλλά όχι ενοχλητικά, υψομετρικά. Για την επιστροφή επέλεξα τον Μερκούρη διότι... πόσο βαριέμαι τον παράδρομο με κατεύθυνση προς Αθήνα. Η επιστροφή ήταν στεγνή παρά τις αντίθετες μετεωρολογικές προβλέψεις. Επιστρέψαμε με το φως της ημέρας και μάλιστα είδαμε στο Κατσιμίδι και λίγο τον ήλιο... Ύστερα χρειάστηκε απόψυξη βεβαίως - βεβαιως!

  Ύστερα από το καυτό μπάνιο χρειάστηκα περίπου 10 λεπτά για να δηλώσω τη διαδρομή όπως προβλέπεται και να πληρώσω τα 3 ευρώ για την πιστοποίηση. Και πήρε τόση πολλή ώρα επειδή χρειάστηκε κάποιες οδηγίες να τις διαβάσω αρκετές φορές. Τώρα πια θεωρώ πως είναι υπόθεση κάτω των 5 λεπτών.

  Η διαδρομή μου εδώ: https://www.strava.com/activities/10396064728

   Αυτή είναι η ιστορία του πρώτου Permanent. Δεν είναι brevet, ούτε βόλτα, είναι κάτι άλλο!