Αττική Δυτική Ακτή

  Το τελευταίο μου brevet για το 2016 ήταν το Attica West Coast ή ελληνιστί "Αττική Δυτική Ακτή".

  Η διαδρομή αγκαλιάζει τα παράλια Βόρεια των Μεγάρων, Δυτικά του Ν. Αττικής, μπαίνει στον Ν. Κορινθίας και συνεχίζει παραλιακά προς Ελευσίνα.

  Η βασική ιδέα αυτής της διαδρομής έχει υπάρξει ξανά το 2004 σε μια διαδρομή που έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου. Δεν γνωρίζω παραπάνω πληροφορίες για αυτό. Επίσης το 2008 έγινε η διαδρομή Ελευσινα - Βίλλια - Ψάθα - Πίσια - Λουτράκι - Σοφικό (κοντρολ στο Αμόνι μάλλον;;) - Ελευσίνα. Ούτε για αυτή τη διοργάνωση ξέρω περισσότερα πράγματα.

  Το Attica West Coast (AWC), με την παρούσα μορφή του, διοργανώθηκε πρώτη φορά πρόπερσι και μάλλον θα διοργανωθεί ξανά το 2018, καθώς λείπει από το πρόγραμμα του 2017. Οι διαφορές με τον "προκάτοχό" του είναι πολλές. Αντί για την Αγ. Σωτήρα ανεβαίνει από τον "Τιταν" στην Πύλη Δερβενοχωρίων, και τα χιλιόμετρα που λείπουν μπαίνουν με μια βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου.

Καλός ήταν ο καιρός όλη την ημέρα

  Βρέθηκα αργά στην εκκίνηση με στόχο να γλιτώσω την πολυκοσμία όμως δεν τα κατάφερα. Αρκετός κόσμος και μετά από 20 λεπτά αναμονή σφράγισα και ξεκίνησα στις 8.00 ακριβώς.
  Τα πρώτα χιλιόμετρα ήταν false flat (όπως το λένε στο χωριό μου). Μικρή ανηφορική κλίση για αρκετά χιλιόμετρα. Έπειτα από ένα-δυο απότομα πάνω κάτω, έξω από το τεράστιο εργοστάσιο ΤΙΤΑΝ άρχισα την πρώτη βασική ανάβαση της ημέρας.

  Συντροφιά στην ανάβαση μου κρατούσε η εικόνα ενός καναλιού νερού πάνω στην πλαγιά. Ποδηλατούσα με στόχο να το φτάσω.

Κάψιμο..

Η ολη προσπάθειά μου γινόταν υπό τη μυρωδιά τσίκνας καθώς το πευκοδάσος που υπήρχε εκεί κάηκε το περασμένο καλοκαίρι.

Το σκεπαστό κανάλι και από πάνω ο δρόμος

  Φτάνοντας το κανάλι, για κάποιον άγνωστο λόγο, η δεξιά μου μανέτα αποφάσισε να χαλαρώσει, οπότε σταμάτησα για το αναγκαίο σφίξιμο.
  Η συνέχεια δεν είχε σοβαρές δυσκολίες. Η πρωινή δροσιά ήταν η παρέα μου και δεν μετάνιωσα που είχα τα μανίκια να καλύπτουν τα χέρια μου.
 
  Η ανηφόρα έδωσε τη θέση της σε μια χαλαρή κατηφόρα με θέα στο οροπέδιο των Δερβενοχωρίων.

Σαν πιάτο το υψίπεδο

 Έπειτα από κάποια χιλιόμετρα ευθείας και ένα κρυφό κοντρόλ ήρθε η ώρα να κατηφορίσω μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο χάμηλα.

Ωραίο βελάκι... Δείχνει ακριβώς στην... κολόνα!

  Μπήκα στην απότομη κατηφόρα η οποία έχει ως και 22% κλίση, με το δρόμο να είναι νωπός κατά τόπους, με πολλή προσοχή. Αυτή η κατηφόρα καταλήγει στο χωριό Οινόη, και από εκεί μια σύντομη ανηφόρα με έβγαλε στα Βίλλια όπου βρισκόταν το πρώτο σημείο ελέγχου.
  Υπέροχη ημέρα, τα οχήματα στο δρόμο ελάχιστα και πετυχαίνω φίλους εκεί με τον ίδιο ρυθμό. Γιατρό, Τόλη και άλλο ένα παλικάρι όπου μαζί θα πάμε ως το τέλος αφού προσθέσουμε και τον Υρα αργότερα.
  Πολύ κακή εντύπωση μου έκανε η έλλειψη κουλουριών στο κοντρόλ. Ενώ υπήρχε πρόβλεψη ώστε όλοι να πάρουν από ένα, οι "γρήγοροι" πήραν παραπάνω με αποτέλεσμα εγώ αλλά και πολλοί πριν και μετά από εμένα να μην δεχθούν την προσφορά. Το τραγικό ήταν πως στο δρόμο ήταν πεταμένα μισα κουλούρια από κάποιους που πιθανόν να μη θέλανε να φάνε ολόκληρο (το δεύτερο...). Και φανταστείτε πως δεν ήμουν καν από τους τελευταίους.

  Φύγαμε από τα Βίλλια και ύστερα από ένα υπέροχο κομμάτι μέσα στο δάσος αρχίσαμε τη μεγάλη κατηφόρα προς την Ψάθα.

Με θέα την υπέροχη παραλία, όλοι απαθανάτιζαν τη θέα

  Συνεχίσαμε τη διαδρομη στη Βορειοδυτική ακτή του Νομού Αττικής. Μπόλικος κόντρα αέρας και κανείς στο γκρουπ δεν είχε όρεξη να πατήσει.

Οι Αλκυονίδες νήσοι. Αποδείξεις πώς μας ψεκάζουν στον ουρανό.
Φυσικά και μας ψεκάζουν αλλιώς δεν θα κάναμε πρεβερ!!!

  Αριστερά μας ήταν τα Γεράνεια Όρη με τον πύργο του ΟΤΕ ψηλά, και δεξιά βλέπαμε τις Βοιωτικές ακτές και τις Αλκυονίδες νήσους. Εκεί, το 1981, ήταν το επίκεντρο του σεισμού που διέλυσε όλες τις γύρω περιοχές Αττικής, Βοιωτίας και Κορινθίας.

  Αφού είπαμε για το σεισμό και σταματήσαμε σε φούρνο για λίγο νεράκι, αρχίσαμε την ανάβαση προς τα Πίσια, μια ανάβαση με μέγιστη (στιγμιαία) κλίση γύρω στα 15%. Χωρίς άγχος ανηφορήσαμε μέχρι τα 600 σχεδόν μέτρα όπου ήταν το μέγιστο υψόμετρο. Κάποιοι συμποδηλάτες προτίμησαν να περπατήσουν σε μερικά σημεία. 

  Και αυτή η ανηφόρα, όπως όλες, τελείωσε με μια όμορφη, εύκολη κατηφόρα σχεδόν μέχρι τη λίμνη Βουλιαγμένης (έτσι λέγεται η λίμνη πριν το Ηραιο). 

  Το κοντρόλ, με θέα όλο τον Κορινθιακό κόλπο, ήταν πλήρως εξοπλισμένο. Ξαπλώστρα για άραγμα, συλλογή καπακίων από τα νεράκια για ανακύκλωση, κέρασμα μπάρας και μπανάνας. 

Με το φάρο... Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ως χόμπι την επίσκεψη σε φάρους.

  Ο Χρήστος με κέρασε ένα recovery και αφού μαζεύτηκε όλο το γκρουπ πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Και οι διοργανωτές τόνισαν τη δυσκολία.

  Το πιο δύσκολο κομμάτι, σύμφωνα με πολλούς, θα το βρίσκαμε σε λίγα χιλιόμετρα. Πρόκειται για μια ανάβαση με το όνομα "Φλάμπουρο" η οποία έχει ανάπτυγμα 1600 μέτρα και καλύπτει κάθετη απόσταση 150 μέτρων. Δηλαδή σχεδόν 10% μέση κλίση. 

  Για εμένα όλο αυτό ήταν απλά υπερθεματισμός. Η εν λογω ανάβαση ήταν και είναι ο συντομότερος δρόμος να πάει κάποιος στα 160 μέτρα υψόμετρο όπου ήταν το μέγιστό του δρόμου που συναντούσαμε (Λουτρακίου - Περαχώρας). Αντί να κάνουμε άσκοπου κύκλους για να γλιτώσουμε κλίσεις, πήγαμε από τον συντομότερο. Αλλά και από μηχανικής απόψεως αυτός ο δρόμος ήταν ο πιο αποδοτικός καθώς ήταν ο συντομότερος, έχοντας τη μικρότερη δυνατή απώλεια δύναμης λόγω τριβών. (Ηλία καλά τα λεω;) Και, όπως και να έχει, ήταν μια ανάβαση μήκους 1600 μέτρων... Γιατί τόσος ντόρος;;;

Ευχαριστώ.

  Από το τέλος του Φλάμπουρου κατηφορίσαμε προς το Λουτράκι όπου κάναμε μια στάση σε περίπτερο, καθώς δεν βρήκαμε κάτι από το Ηραίο και ύστερα.

Λουτρακίζοντας (=φτάνοντας στο Λουτράκι)

  Η επιστροφή είναι μια ζωή γνωστή. Αγιοι Θεόδωροι - Κινέτα (κοντρόλ) κλπ κλπ. Η μόνη στάση που έκανα ήταν για να πάρω αυγά από μια οικογένεια που πουλούσε δικά της προϊόντα πάνω στην παλιά Εθνική. Πήρα μια εξάδα και τα παιδάκια μου τα συσκεύασαν πολύ καλά για να τα βάλω στην τσάντα μου (ευτυχώς είχα τη μπρεβετάδικη μαζί μου).

  Τα τελευταία είκοσι χιλιόμετρα τα κάναμε νύχτα. 

  Η διάθεσή μου για εξωποδηλατικούς λόγους δεν ήταν καλή, όμως καλά έκανα που σηκώθηκα και πήγα στην εκκίνηση και έκανα τα 200 χιλιόμετρα. Η παρέα των Elite και του Γεράκη με βοήθησε να ξεχαστώ, μιας και τις ίδιες ημέρες είχα ένα άλλο "brevet" στην προσωπική μου ζωή το οποίο είχε επιτυχή τερματισμό εξίσου.

  Όσο για τη διαδρομή, ενώ είναι κοντά στην Αθήνα, με περιήγησε σε μερικά μέρη που έλειπαν από τον προσωπικό μου χάρτη.

  Αυτό ήταν το τελευταίο μου για το 2016. Για να δούμε το 2017...