Το μπρεβέ αυτό είχε πολύ πλάκα. Είχε πλάκα διότι σε όλη τη διαδρομή ποδηλατούσα ένα κλικ πάνω από τις δυνατότητές μου αυτή την εποχή, και τελικά... δεν την πλήρωσα!
Αλλά ας πάμε στην εκκίνηση... 05.00 στους Αγίους Θεοδώρους, μια τοποθεσία που για πρώτη φορά ήταν εκκίνηση μπρεβέ.
 |
| Με τον Σπύρο Κούκο στην εκκίνηση |
Το να φτάσω εκεί ήταν μια περιπέτεια. Αρχικά προσπάθησα να πείσω τον Γιάννη μπας και πηγαίναμε με τα ποδήλατα αλλά ήταν μια από τις λίγες φορές που δεν είχε χρόνο. Στη συνέχεια κανόνισα με τον Κούκο. Δυστυχώς το αυτοκίνητό μου χρειάζεται αλλαγή δίσκο-πλατό οπότε δεν ήταν για τέτοια διαδρομή.
Τελικά του Κούκου το αμάξι έμεινε και χρειάστηκε να πάω από το σπίτι του, να του βάλω μπρος με τα καλώδια για να φύγουμε και με τα πολλά να φτάσουμε 5.05 στην εκκίνηση.
Εκεί δεν πρόλαβα να χαιρετήσω κανέναν, διότι έπρεπε να ετοιμαστώ. Ήμουν έτοιμος στις 5.15 και φύγαμε προτελευταίοι μαζί με τον Γιάννη, τον Λεωνίδα και τον Στέλιο.
Ήθελα να μείνω μαζί τους ως το ανηφοράκι του Ισθμού. Τα παιδιά είναι πολύ πιο δυνατά από εμένα οπότε κάπου εκεί θα τους άφηνα για να τραβήξω μόνος ή με άλλη παρέα.
 |
| Με τον Λεωνίδα, προσπαθούμε να κόψουμε τον ρυθμό του Γιάννη και του Στέλιου |
Όμως τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Ανέβηκα με το ζόρι μεν, μαζί τους δε το ανηφοράκι και έπειτα από αλλεπάλληλες ευθείες φτάσαμε στο πρώτο σημείο ελέγχου στο Διακοπτό.
Η διαδρομή από την Κόρινθο ως εκεί περνά από μικρά χωριά και κωμοπόλεις, πρακτικά ενωμένα αφού το μόνο που τα χωρίζει είναι οι ταμπέλες που λένε σε ποιο χωριό είσαι. Μόνο από την Ακράτα και ύστερα υπάρχει λίγο φύση ανάμεσα από τα χωριά.
Από το κοντρόλ έφυγα με τον Γιάννη, αφήσαμε εκεί τους Στέλιο και Λεωνίδα καθώς ο δεύτερος είχε σκασμένη σαμπρέλα. Από το Διακοπτό, όπου μας σφράγισαν ο Κώστας κι ο Ορέστης, άρχισαν τα μικρά πάνω κάτω που ουσιαστικά οδηγούν μέχρι τον Ψαθόπυργο. Ωραία διαδρομή, με τον ήλιο "ευνοϊκό" δηλαδή είχαμε το φωτόνια να μας σπρώχνουν. Ο αέρας είχε αντίθετη άποψη και ήταν ψιλοκόντρα.
Ως τον Ψαθόπυργο οι εναλλαγές του τοπίου είναι συνεχείς. Από πεύκα αριστερά και θάλασσα δεξιά, μετά μέσα σε χωριό, ύστερα ανάμεσα από έργα του Proastiakos, κι ούτω καθεξής. Σίγουρα δεν το λες βαρετό! Έντονη ήταν κι η απουσία αυτοκινήτων λόγω του γεγονότος πως ξεκινήσαμε νωρίς.
Φτάσαμε στη γέφυρα, κατέβασμα από τα σκαλάκια πίσω από το κέντρο ελέγχου, Ναύπακτος και αρχίζουμε τις 5 ανηφόρες 300 υψομετρικών η κάθε μία.
 |
| Πόσο δύσκολο έργο. Πόσο βολικό... Και τελικά, στα ταξίδια πάμε με το πλοίο για οικονομία! |
Αρχίζοντας τις ανηφόρες μένω λίγο με το Χρήστο, και φυσικά τον Γιάννη. Έπειτα από την πηγή, συνέχισα μόνο με τον Γιάννη, τον οποίο ζοριζόμουν λίγο για να ακολουθήσω αλλά είχε πλάκα.
 |
| Πηγή κρυμμένη σαν στάση ΚΤΕΛ... Ευκαιρία και για τηλέφωνο στο σπίτι |
Τελικά έφτασα στην κορφή της πρώτης ανηφόρας με λιγότερη κούραση από όσοι νόμιζα. Κατηφορίσαμε στη γέφυρα Μπανιά και αρχίσαμε τη δεύτερη και ευκολότερη από τις 5.
 |
| Η γέφυρα με το μεταλλικό της οδόστρωμα |
Σε αυτή είναι ελαφρώς εντονότερο το δασώδες τοπίο, κάτι που κάνει πιο ευχάριστη τη διαδρομή. Έχοντας κάνει με ποδήλατο αλλά και με το αυτοκίνητο τα μέρη ήξερα πότε θα τελειώσει η ανηφόρα.
 |
| Είχα δύναμη σε αυτό το μπρεβέ! |
Δεν χρειάστηκε πολύ χρόνος για να κατεβούμε με προσοχή λόγω του κακού οδοστρώματος στην Κάτω Μακρυνού.
Από το χωριό, ο δρόμος κατηφορίζει λίγο ακόμη. Έπειτα από ένα γεφυράκι αρχίζει -στη αρχή απαλά- η ανηφόρα που θα μας οδηγήσει ως το Πετροχώρι, ένα χωριό πριν το Θέρμο. Η θέα από κάθε σημείο της ανηφόρας είναι ανατριχιαστική, με τη λίμνη Τριχωνίδα να μας κλέβει τις ματιές. Εκεί, πάνω στην ανηφόρα βρίσκεται και το γνωστό στους ποδηλάτες ξενοδοχείο Αλθέα, με τσιμπημένες τιμές, αλλά με μία από τις πιο όμορφες θέες στην Ελλάδα.
 |
| Αλ...θέα! |
Στο Θέρμο φτάσαμε ύστερα από τον Μπάμπη και τον Κώστα Ποντίκη. Το πλάνο μου ήταν να μην κάτσουμε, να κάνουμε τις άλλες δύο ανηφόρες να τελειώνουμε.
 |
| Σφραγίδα να... φύγουμε! |
Φύγαμε στα γρήγορα και άφησα το βάρος μου να μου δίνει τον ρυθμό στην κατηφόρα. Η άσφαλτος τέλεια, χαιρετιόμασταν με ποδηλάτες που ανηφόριζαν, μια μαγεία.
 |
| Ο Γιάννης δεν ήθελε #selfie αλλά την πάτησε! |
Έπειτα από τη Μακρινού, άρχισα να ανεβαίνω την τέταρτη από τις πέντε ανηφόρες. Η σκιά ήταν έντονη από τα δέντρα και την πλαγιά και δεν ζεστάθηκα καθόλου. Το κλίμα ήταν ιδανικό σε όλη τη διαδρομή.
Κάπου εκεί κατάλαβα πως η ταχύτητά μου στις ανηφόρες σε αυτό το μπρεβέ ήταν σταθερά πάνω από 10 χλμ/ω κάτι που έχω να ζήσω αρκετό καιρό.
 |
| Γέφυρα Μπανιά. Κάθε φορά εντυπωσιάζομαι όταν περνώ μια γέφυρα μπέιλι. |
Την κατάβαση στη γέφυρα Μπανιά διαδέχθηκε η τελευταία ανηφόρα που ήταν η πιο δύσκολη, απλά λόγω του ότι ήταν η τελευταία!
 |
| Το τέλος των 5 ανήφορων. Επιτέλους! |
Κατάβαση, Αντίρριο, σουβλάκια, φέρι... Όλο αυτό μας πήρε περίπου 1 ώρα και "κόψαμε" περίπου 3 χιλιόμετρα. Το πέρασμα και μόνο, από τη στιγμή που κλείνει η μπουκαπόρτα μέχρι τη στιγμή που ανοίγει παίρνει 18 λεπτά σε ντουμπλ-φας πλοίο.
Στο Αίγιο δεν σταματήσαμε, παρά μόνο σφραγίσαμε σε ένα βενζινάδικο.
 |
| Μετά από το Ρίο |
Ποδηλατώντας συνέχεια ένα κλικ πάνω από τον κανονικό μου ρυθμό βρεθήκαμε στο Διακοπτό, όπου γεμίσαμε τα παγούρια και κάναμε πιπί.
Συνεχίσαμε με το δειλινό να έρχεται, φορώντας τα γιλέκα και με τα φώτα αναμμένα.
 |
| ride in the night... |
Και στην Ακράτα συνέβη αυτό που περίμενα να γίνει από το 20ο χιλιόμετρο. Δεν άντεξα άλλο αυτό το κλικ παραπάνω. Δεν σούρωσα, δεν κρέμασα, απλά εκεί που πηγαίναμε με 27-28 στην ευθεία, το πόδια μου άρχισαν να πηγαίνουν με 23. Και, βασικά, αυτή ήταν η ταχύτητα που θα πήγαινα μόνος μου από την αρχή. Δηλαδή, τελικά, το γεγονός πως πήγαινα πάνω από όσο μπορούσα για τόσο μεγάλο διάστημα, όχι μόνο δεν το πλήρωσα, αλλά μου βγήκε σε καλό καθώς όλη αυτή την ώρα την κέρδισα!
(Συζητώντας με τον φίλο Steffen Streich, ή Στέφανο απλά, μου εξήγησε πως είναι πολύ σημαντικό σε μπρεβέ αλλά και αγώνες υπεραντοχής που ο ίδιος συμμετέχει το να ξέρεις πότε να κατεβάσεις το ρυθμό από αυτό το κλικ παραπάνω. Σε τέτοια στιγμή που να έχεις κερδίσει ό,τι μπορείς, αλλά να μη σε ρίξει στη συνέχεια...)
Μέχρι τον τερματισμό χρειάστηκα μόνο 10 λεπτά διάλειμμα λίγο πριν τη γέφυρα της Διώρυγας. Μαζί με τη μία ώρα στο Αντίρριο, αυτές ήταν και οι μοναδικές μου στάσεις.
 |
| 10 λεπτά κι ο μπρεβετάς συνεχίζει! |
Οι τελικές μου εντυπώσεις;
Το 400άρι προς το Θέρμο ήταν ένα εύκολο διοργανωτικά, και όμορφο μπρεβέ. Αρκετά όμορφο αν συνυπολογίζει κάποιος και το κομμάτι ως το Ρίο που είναι γνωστό από πολλά μπρεβέ. Αυτό που είδα για εμένα, είναι μια αλλαγή στην ψυχολογία καθώς ήταν μία από τις δύο φορές που πέρασα από το Αίγιο χωρίς καμία σκέψη για εγκατάλειψη και για αυτό "ευθύνεται" το γεγονός πως η εκκίνηση ήταν νωρίς το πρωί. Το βράδυ στο Αίγιο δεν μου πάει!
Το αρνητικό είναι, για άλλη μια φορά, οι ελληνικοί δρόμοι που ρημάζουν, λίγο για να αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε διόδια, λίγο λόγω τον έργων του Proastiakos, λίγο από την αδιαφορία (κυρίως των αρχών). Τα λίγα κομμάτια με νέα ασφαλτόστρωση απλά χρύσωσαν το χάπι. Πολλές ώρες αναγκαζόμασταν να ποδηλατούμε σχεδόν στη μέση του δρόμου για να αποφεύγουμε φρεάτια, σαμαράκια και βαθουλώματα από αγωγούς αποχέτευσης, σπασμένη άσφαλτο και όλα τα προβλήματα των δρόμων μας. Αυτά δεν έχουν σχέση με
αυτή τη διαδρομή καθώς αυτός ο άξονας που χρησιμοποιείται κατά κόρον από ποδηλατικές διοργανώσεις είναι κάθε χρόνο και χειρότερος.
Στα παραπάνω θα προσθέσω και την κίνηση στο νυχτερινό ξυλόκαστρο η οποία ήταν υπερβολική για τέτοια πόλη και μάλιστα μας ανάγκαζε να ποδηλατούμε τέρμα δεξιά, στην "κουνιστή" άσφαλτο.
Αυτά τα λέω γιατί οι ιδανικές διαδρομές δεν είναι πάντα οι πιο κλασσικές αφενός, και αφετέρου τελικά τι περιμένει η πολιτεία για να φτιάξει τους δρόμους;;; Η κατάσταση είναι τραγική σε όλη την Ελλάδα με τα δευτερεύοντα οδικά δίκτυα να αφήνονται στην τύχη τους...
 |
| 30.000, ακούς Μαυρόπουλε; |
Τέλος, το καταχάρηκα, διότι συμπλήρωσα 30.000 χιλιόμετρα σε BRM εκδηλώσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό!
 |
| Μπαίνοντας στο αμάξι έφαγα ένα τεράστιο σάντουιτς που μου προκάλεσε έντονο ίλιγγο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου