Brevet Ν. Ευβοϊκός

  Ήρθε η ώρα για ένα 200άρι. Το δεύτερο φέτος μετά από τη Νεμέα, και το δεύτερο brevet με τον λαό καθώς με έχουν φάει τα PreRides.

  Είναι το πρώτο brevet μετά από τη Γαλλία όπου θα το κάνω με το παλιό μου ποδήλατο (που το παλιό μου είναι πιο νέο από το νεό που είνα πιο παλιό αλλά χρησιμοποιούσα... -δεν ξέρω αν με πιάσατε!). Από τον Οκτώβρη είχα στον δρόμο ένα Trek 720, μοντέλο τέλη '80, αρχές '90. Το απέκτησα μετά από το Canyon, άρα είναι πιο νέο, όμως είναι πιο παλιο!

  Τέλος πάντως, το λύσαμε το θέμα με τη παλαιότητα. Ας πάμε όμως τώρα στη Ραφήνα. Αυτοκίνητο και Αττική Οδός και φτάσαμε νωρίς με τον John Jiv. Βγάλαμε τα εισητήρια και μόλις ήρθε από το Μαρμάρι το ferry, μπήκαμε μέσα. 

  Ωραία θέση, παράθυρο και καλή παρέα. Με Νικο, Στέλιο, Κώστα, Δημήτρη κάναμε χαλαρό χαβαλέ και μιλούσαμε για το επερχόμενο fleche. Πρόλαβα και πήρα τις κάρτες πριν μεγαλώσει η ουρά, γλίτωσα την ορθοστασία και είχα χρόνο να ονειρευτώ πως θα πάει η μέρα. Με γκρουπ ή μονος; Θα πήγαινα με τον Ηλία ή μήπως έχω ανέβει τον τελευταίο καιρό;

  Βγαίνουμε από το καράβι, βλέπω τον φίλο Σάββα μετά από χρόνια, αγκαλιές, φιλιά. 

  

  10.15 νταν, όπως έγραφε η κάρτα ξεκινήσαμε. Ανηφόρα, όμορφη θέα... σε νησί είμαστε; Α, ναι! Η Εύβοια είναι νησί, αλλά το ξεχνάμε με τις δύο γέφυρες. Κι ας έχει 5 ακτοπλοϊκές συνδέσεις (Αγιόκαμπος, Αιδηψός, Ερέτρια, Ν. Στύρα, Μαρμάρι). Συνεχής αλλαγή συμποδηλατών στην ανηφόρα μέχρι να βρω τον Σπύρο Κούκο που συμπορευτήκαμε για καμιά δεκαριά χιλιόμετρα.

  Όμως τα φτερά στα πόδια από το νέο -παλιό- ποδήλατο δεν σταματούσαν. Μετά από μήνες ένιωθα να πετώ, όμως τι είναι αυτό;;;

  -Τι είπες;

  -Έχει κανείς κόφτη αλυσίδας;

  -Ναι έχω!

  -Α ρε μπρεβετάδες, να, από όλα πρέπει να έχεις, λέει ο Πλάτων.

  Σταματώ και ο συΜΠΛΕς φτιάχνει ως single speed την αλυσίδα από ένα παλικάρι που του έσπασε το νύχι. Οκ, δέκα λεπτά, και φεύγω με τον Πλάτωνα. Μετά από κανά μισάωρο και ο συνοδοιπόρος μου την πάτησε με μια κολλημένη μανέτα αλλά επειδή το είχε μόνιμο πρόβλημα με παρακίνησε να φύγω και θα το έφτιαχνε μόνος όπως έχει κάνει και άλλες φορές.

  Κάπου εκεί έγινε μια στροφή στην "ποιοτική μουσική" και στη σόλο καριέρα. Αποφασισμένος από την αρχή να μην σταματήσω ως το πρώτο σημείο ελέγχου, στη γέφυρα της Χαλκίδας, έβαλα το ντίζελ, και με ταχύτητα 27-28 στην ευθεία με λίγο ευνοϊκό αέρα δεν σταμάτησα πουθενά. Χαιρέτησα πολλούς ποδηλάτες που πέρασα καθώς σταματουσαν για διάφορα σνακ αριστερά και δεξιά στο δρόμο και συνέχιζα ως τη γέφυρα. Ε, κάπου εκεί παρατήρησα κάτι που δεν μου είχε λείψει, ένα αυτοκίνητο συνοδείας. Τουλάχιστον περίμενε σταματημένη η οδηγός και δεν ακολουθούσε κάποιον ποδηλάτη.

  Κάπου στο 115 χιλιόμετρο, και μόνο με 200 μέτρα απόκλιση από το roadbook-κάρτα βρηκα το πρώτο κοντρόλ. Η Κατερίνα με τον συγκοντρολιέρη της μας σφράγιζαν και κεράστηκα με τοστάκι και νεράκι.

  Άμεση αναχώρηση, χαιρετισμός με Νίκο και Charles. Το τροπάρι άλλαξε, ο άνεμος κόντρα τώρα.

  Τα μοναχικά χιλιόμετρα διαδέχονταν το ένα το επόμενο. Ο αντίθετος αέρας εμπόδιζε τη μουσική να ακούγεται με σωστά EQ στα αυτιά μου αλλά εγώ συνέχιζα χωρίς στάση. Εξάλλου μόνος ήμουν, γιατί να σταματήσω;

  Θάλασσα, λοφάκια, θάλασσα, Άγιοι Απόστολοι... Ούφ επιτέλους ανηφόρα! Ναι, τέλος ο κοντρα αέρας, τώρα πάμε πάνω. Σερί μέχρι τον Κάλαμο και λίγο ακόμη. Όμως εκεί έψαξα μια μικρή δικαιολογία για στάση. Και τι ποιο "νόμιμο" από το να βάλω το γιλέκο. Ναι αυτό το ένα λεπτό ήταν η στάση που χρειαζόμουν μέχρι να τελειώση η ανηφόρα. Και εκεί στο ανηφοράκι, ήρθε το κατηφοράκι και τσουπ... Ηλιάνα και Ρούλα κάτω από την τέντα, στην ψύχρα. Και με όμορφο κέρασμα muffin... πωωω τι ωραίο, μα πόσο ωραίο αυτό το μίνι κέικ με κομματάκια σοκολάτας.

  Έπειτα από το κοντρόλ, λίγο κατηφόρα, και η τελευταία ανηφόρα στη Ρεμματιά. 

  

  Κάπου εκεί, στον Βαρνάβα, θυμήθηκα την πτήση της Helios. Διάβασα, λοιπόν, πως η σειρά "Mayday" έχει τη ιστορία σε επεισόδιο με τίτλο "Ghost Plane". Υποξία πιλότων, διάβασα στα γρήγορα, και ο αεροσυνοδός που ήταν καλά, δεν ήταν σε θέση να προσγειώσει το αεροπλάνο. Και τελικά οι φωτογραφίες με τα F16 τριγύρω ήταν φωτομοντάζ.

  Κρίμα... Ας επιστρέψω όμως στο brevet. Έμεινε η κατηφόρα προς τον Μαραθώνα. Την ξεκίνησα μέρα και μόλις έφτασα κάτω ήταν νύχτα. Ευτυχώς το φως μου φωτίζει πολύ καλά. Και τώρα τι μας έμεινε. Αυτή η καλά φωτισμένη ευθεία, μέχρι τη διασταύρωση της Ραφήνας. Τελικά κατάφερα κάτω από δέκα ώρες.

  

  Έ, ένα κρυφό το ήθελε στους Αγ. Αποστόλους καθώς είχε ένα καλό κόψιμο εκεί. Επίσης είχε δύο μινι κοψιματάκια στην Αυλίδα, αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα.

  Στον τερματισμό περίμεναν τρεις παλίκαροι, όπου εκτός από τα διαδικαστικά, μου έδωσαν την κάρτα από τη Νεμέα. Αλλά, ρε αγόρια... Άλλη φορά να έχετε τα κορίτσια στην ταβέρνα κι εσείς στο κρύο! Πρέπει να είστε gentlemen.

  Πήρα τον Γιαννάκη και γυρίσαμε στην Αθήνα. 

  Brevet, γεμάτο εικόνες, γεμάτο πράσινο. Στην αρχή βλέπαμε πού θα πάμε, και στην "επιστροφή" βλέπαμε πού ήμασταν. Ωραίο, προτότυπο, μακάρι να μείνει. Εξάλλου, τόσες συμμετοχές σε τριήμερο είναι μεγάλη επιτυχία για οποιονδήποτε διοργανωτή.

  Ουφ, καλή ξεκούραση.

ΥΓ. τα φαγητά που είχα μαζί μου, μου βγήκαν ακριβώς και δεν χάλασα ούτε ένα ευρώ. Κρουασάν, Τοστάκια, κι ένα τζελάκι.