Παιδιά, τι να πούμε;
Δε μπορούμε να κάνουμε περιγραφές του στυλ «γκρουπαρίστηκα με τους τάδε, τους έχασα στην ανηφόρα, πάτησα στην ευθεία, σφράγισα, έφυγα, τελικά σε 78 ώρες και 55 λεπτά τερμάτισα… Α! Έφαγα και τα παρακάτω…»
Είναι μια εμπειρία τόσο προσωπική που (πιστεύω πως) κανείς δε γράφει γιατί ο καθένας την έζησε με άλλο τρόπο. Και ενώ ο ένας από εμάς καταλαβαίνει τον άλλον, δεν μπορώ να βρω τόσες μέρες έναν τρόπο να μεταλαμπαδεύσω αυτό που έζησα/ζήσαμε σε κάποιον τρίτο. Ακόμα και η διαφορά 400-1000 είναι χαοτική, και το 2008, το 2009, και φέτος πριν από τα 1000, το μεγαλύτερο brevet στη χώρα μας ήταν ο Κορινθιακός, που πραγματικά είναι εντελώς άλλη αίσθηση.
Οπότε, αν αποφύγω περιγραφές του τύπου της πρώτης παραγράφου δεν ξέρω τι μένει να γράψω. Θα προσπαθήσω να βρω μερικά highlights κι εγώ και μερικά πράγματα που έμαθα.
Μην ξεχνάτε πως ό,τι λέμε πρέπει να ανάγεται στα δεδομένα του 1000αριού.
Π.χ.
όταν λέμε «πάταγα στην ευθεία μετά από 920 χλμ» δεν εννοούμε με τέμπο 38 χ.α.ω, αλλά με 29-30.
Όταν λέμε «σφράγισα και έφυγα» εννοούμε, «έκατσα, έφαγα, γέμισα παγούρια με ισοτονικό» και άλλα τέτοια.
Γενικά οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί… προς αποφυγή παρεξηγήσεων!!!
10.
Το κοντρόλ του Κοσμά με όλα τα κομφόρ και γκεστ σταρ.
9.
Είναι μεγάλη απόσταση… Πρόλαβα να αρρωστήσω και να γίνω καλά μέσα σε 3 ημέρες. Proud of me!
8.
Να περιμένω μέχρι το βράδυ για να δω φίλο μου να τερματίζει στο 2ο brevet του… Και να μη με βρίζει, επειδή πέρασε καλά εν τέλει.
7.
Η ανάβαση στον Κοσμά. Λίγοι θα την έκαναν ακόμα και σαν προπόνηση ή αγώνα… Πόσο εμείς μετά από 700 χλμ.
6.
Οι δικοί μου κοντρόλ στα Ίρια. Χάρηκα που μπήκαν έτσι στο χορό της ποδηλασίας υπεραντοχής.
5.
Η συνάντηση μου με το Μαλουτέικο στην Αρεόπολη, μετά από 550+ χιλιόμετρα, δεν περίμενα πως θα συναντιόμασταν σε brevet!
4.
Η Κυρία που μου άφησε 30 ευρώ το δωμάτιο στο Νέο Οίτυλο. Την ξύπνησα μες στη νύχτα και ήταν ευγενικότατη και μαζί με τις μακαρονάδες του χωριού ήταν ένα πανέμορφο διάλειμμα.
3.
Τα τηλεφωνήματα που έλαβα από φίλο συμποδηλάτη, μετά από το κοιλιακό πρόβλημα που είχα. Φάνηκε πόσο πολύ νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον.
2.
Η παρέα που είχα στο Οίτυλο – Κοσμάς αλλά και στο Ίρια – Ελευσίνα. Και ειδικά στο πρώτο κομμάτι που ήμουν πεσμένος ψυχολογικά και με ανέβασαν.
1.
Η διαδρομή Κοσμάς – Ίρια (135 χλμ): Αναχώρηση 19.15 από το βουνό και άφιξη αργά το βράδυ στα Ίρια. Ολομόναχος, μουσικούλα, φώτα προβλεπέ, γιλέκο, τέλειος καιρός, ηρεμία, γαλήνη. Τα πιο όμορφα και γρήγορα χωρίς άγχος χιλιόμετρα, που έμειναν βαθιά ριζωμένα μέσα μου, απλά τέλεια.
- Δεν πειράζει να αλλάζει το πρόγραμμα. Εκεί φαίνεται το πόσο ανεκτικός είμαι με τον εαυτό μου.
- Πατάω την ημέρα.
- Κοιμάμαι τη νύχτα, φεύγω νωρίς.
- Δεν δεσμεύω κάποιον για γκρουπάρισμα πριν ξεκινήσει το brevet.
- Τα μεγάλα γκρουπ είναι δυσκίνητα, τα μικρά ευέλικτα.
- Ο οργανισμός δουλεύει με γρήγορους ρυθμούς και ξεπερνά τα πάντα σχεδόν.
- Όταν είμαι χάλια, πέφτω και κοιμάμαι… Θα ξυπνήσω καλύτερα.
- Dynohub FTW.
- Να είμαι ορατός. Όχι επειδή το λένε οι κανόνες, αλλά επειδή νιώθω πιο ασφαλής.
- Αλλουμινοκουβέρτα. Σώζει.
- Ισοτονικό σκόνη τέλος (για μένα).
- Τα 1000 χλμ είναι πάρα πολλά! 600 πιο πάνω από ένα 400άρι που είχα κάνει ως τότε. ‘Η 400 παραπάνω από ένα 600άρι.
- Τα 1000 χλμ δεν είναι πολλά! Για μένα ήταν ένα 600άρι (κουτσουρεμένο), ένα alpine 300άρι και ένα 200άρι κουτσουρεμένο για επιδόρπιο. Για άλλους ήταν 600 και 400 και για άλλους 400 300 300 (όλα ως αίσθηση).
- Υπάρχουν κάποιοι που δεν διαβάζουν τους χάρτες και αγνοούν τις οδηγίες, επειδή τους αρέσει να παραβιάζουν «κανόνες» και υπάρχουν άλλοι που το πληρώνουν.
- Υπάρχουν και άλλοι που παραβιάζουν απλά τους κανόνες… Αλλά τους μαθαίνουμε.
- To 34/27 είναι βαρύ πάτημα.
Αυτά για μια εμπειρία υψηλή όπως αυτή του 1000αριού.
Και ευχαριστίες σε όσους βοήθησαν να τρέξει η διοργάνωση που ήταν πολύς κόσμος αυτή τη φορά!
Δε μπορούμε να κάνουμε περιγραφές του στυλ «γκρουπαρίστηκα με τους τάδε, τους έχασα στην ανηφόρα, πάτησα στην ευθεία, σφράγισα, έφυγα, τελικά σε 78 ώρες και 55 λεπτά τερμάτισα… Α! Έφαγα και τα παρακάτω…»
Είναι μια εμπειρία τόσο προσωπική που (πιστεύω πως) κανείς δε γράφει γιατί ο καθένας την έζησε με άλλο τρόπο. Και ενώ ο ένας από εμάς καταλαβαίνει τον άλλον, δεν μπορώ να βρω τόσες μέρες έναν τρόπο να μεταλαμπαδεύσω αυτό που έζησα/ζήσαμε σε κάποιον τρίτο. Ακόμα και η διαφορά 400-1000 είναι χαοτική, και το 2008, το 2009, και φέτος πριν από τα 1000, το μεγαλύτερο brevet στη χώρα μας ήταν ο Κορινθιακός, που πραγματικά είναι εντελώς άλλη αίσθηση.
Οπότε, αν αποφύγω περιγραφές του τύπου της πρώτης παραγράφου δεν ξέρω τι μένει να γράψω. Θα προσπαθήσω να βρω μερικά highlights κι εγώ και μερικά πράγματα που έμαθα.
Μην ξεχνάτε πως ό,τι λέμε πρέπει να ανάγεται στα δεδομένα του 1000αριού.
Π.χ.
όταν λέμε «πάταγα στην ευθεία μετά από 920 χλμ» δεν εννοούμε με τέμπο 38 χ.α.ω, αλλά με 29-30.
Όταν λέμε «σφράγισα και έφυγα» εννοούμε, «έκατσα, έφαγα, γέμισα παγούρια με ισοτονικό» και άλλα τέτοια.
Γενικά οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί… προς αποφυγή παρεξηγήσεων!!!
10.
Το κοντρόλ του Κοσμά με όλα τα κομφόρ και γκεστ σταρ.
9.
Είναι μεγάλη απόσταση… Πρόλαβα να αρρωστήσω και να γίνω καλά μέσα σε 3 ημέρες. Proud of me!
8.
Να περιμένω μέχρι το βράδυ για να δω φίλο μου να τερματίζει στο 2ο brevet του… Και να μη με βρίζει, επειδή πέρασε καλά εν τέλει.
7.
Η ανάβαση στον Κοσμά. Λίγοι θα την έκαναν ακόμα και σαν προπόνηση ή αγώνα… Πόσο εμείς μετά από 700 χλμ.
6.
Οι δικοί μου κοντρόλ στα Ίρια. Χάρηκα που μπήκαν έτσι στο χορό της ποδηλασίας υπεραντοχής.
5.
Η συνάντηση μου με το Μαλουτέικο στην Αρεόπολη, μετά από 550+ χιλιόμετρα, δεν περίμενα πως θα συναντιόμασταν σε brevet!
4.
Η Κυρία που μου άφησε 30 ευρώ το δωμάτιο στο Νέο Οίτυλο. Την ξύπνησα μες στη νύχτα και ήταν ευγενικότατη και μαζί με τις μακαρονάδες του χωριού ήταν ένα πανέμορφο διάλειμμα.
3.
Τα τηλεφωνήματα που έλαβα από φίλο συμποδηλάτη, μετά από το κοιλιακό πρόβλημα που είχα. Φάνηκε πόσο πολύ νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον.
2.
Η παρέα που είχα στο Οίτυλο – Κοσμάς αλλά και στο Ίρια – Ελευσίνα. Και ειδικά στο πρώτο κομμάτι που ήμουν πεσμένος ψυχολογικά και με ανέβασαν.
1.
Η διαδρομή Κοσμάς – Ίρια (135 χλμ): Αναχώρηση 19.15 από το βουνό και άφιξη αργά το βράδυ στα Ίρια. Ολομόναχος, μουσικούλα, φώτα προβλεπέ, γιλέκο, τέλειος καιρός, ηρεμία, γαλήνη. Τα πιο όμορφα και γρήγορα χωρίς άγχος χιλιόμετρα, που έμειναν βαθιά ριζωμένα μέσα μου, απλά τέλεια.
- Δεν πειράζει να αλλάζει το πρόγραμμα. Εκεί φαίνεται το πόσο ανεκτικός είμαι με τον εαυτό μου.
- Πατάω την ημέρα.
- Κοιμάμαι τη νύχτα, φεύγω νωρίς.
- Δεν δεσμεύω κάποιον για γκρουπάρισμα πριν ξεκινήσει το brevet.
- Τα μεγάλα γκρουπ είναι δυσκίνητα, τα μικρά ευέλικτα.
- Ο οργανισμός δουλεύει με γρήγορους ρυθμούς και ξεπερνά τα πάντα σχεδόν.
- Όταν είμαι χάλια, πέφτω και κοιμάμαι… Θα ξυπνήσω καλύτερα.
- Dynohub FTW.
- Να είμαι ορατός. Όχι επειδή το λένε οι κανόνες, αλλά επειδή νιώθω πιο ασφαλής.
- Αλλουμινοκουβέρτα. Σώζει.
- Ισοτονικό σκόνη τέλος (για μένα).
- Τα 1000 χλμ είναι πάρα πολλά! 600 πιο πάνω από ένα 400άρι που είχα κάνει ως τότε. ‘Η 400 παραπάνω από ένα 600άρι.
- Τα 1000 χλμ δεν είναι πολλά! Για μένα ήταν ένα 600άρι (κουτσουρεμένο), ένα alpine 300άρι και ένα 200άρι κουτσουρεμένο για επιδόρπιο. Για άλλους ήταν 600 και 400 και για άλλους 400 300 300 (όλα ως αίσθηση).
- Υπάρχουν κάποιοι που δεν διαβάζουν τους χάρτες και αγνοούν τις οδηγίες, επειδή τους αρέσει να παραβιάζουν «κανόνες» και υπάρχουν άλλοι που το πληρώνουν.
- Υπάρχουν και άλλοι που παραβιάζουν απλά τους κανόνες… Αλλά τους μαθαίνουμε.
- To 34/27 είναι βαρύ πάτημα.
Αυτά για μια εμπειρία υψηλή όπως αυτή του 1000αριού.
Και ευχαριστίες σε όσους βοήθησαν να τρέξει η διοργάνωση που ήταν πολύς κόσμος αυτή τη φορά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου